RAVI SUBRAMANIAN

 A POEM BY

RAVI SUBRAMANIAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1.GOD FOR ALL

Open the long wide door

- shut tight.

Have I asked for things magnificent

Just a handful of peace,

Why feeling shy of viewing

the haplessness of directions lost.

Even after clinging fast

No melting of heart at all?

Even while being tossed at

by wind all too harsh _

such radiance?

I have offered you Pongal

with casuarinas of confusion confounded brain

scattered all over

Please have it.

For the compassion of your blessings to

How many more days will I languish

You who feed the worm and insect

O, Pemmaane? why hesitate?

Though a slave

Still a human – right?

How many more times I would be telling myself

That dawn is indeed round the corner

Does everything happen

with Your hearty sanction

Have mercy

Maya

Just one thing

I say, O hear -

Testing my patience any further

Don’t force me to curse and swear.

Ravi Subramaniyan

என்னாட்டவர்க்கும் இறைவா

--------------------------

அடைத்த

நெடுங்கதவைத் திற

உன்னதங்களா கேட்டேன்

உள்ளங்கையில் தேங்குமளவு

நிம்மதிதானே

திசைகள் தொலைத்த

நிராதரவைக் காணவா கூச்சம்

சிக்கென பிடித்த பின்னும்

மனமிலையோ

மூர்க்கக் காற்றில்

அலைக்கழியும் வேளையிலுமா

மந்தகாசம்

மயங்கிக் கலங்கிய

சித்த முந்திரிகளைத் தூவித்தான் பொங்கலிட்டு வந்தேன்

ஏற்றுக்கொள்

அருளின் தயை துலங்க

இன்னும் எத்தனை நாட்கள்

துயருவேன்

புழுவிற்கும் பூச்சிக்கும்

உணவளிக்கும் உனக்கு தயக்கமென்ன பெம்மானே

அடிமைதானென்றாலும்

மனிதனில்லையா

விடியும் விடியுமென

எத்தனை முறை

சொல்லிக்கொள்வேன்

சகலமும்

நின் திருவுளச் சம்மதந்தானா

மனமிரங்கு

மாயா

ஒன்றே ஒன்றுதான்

சொல்வேன்

மேலும் பொறுமையைச் சோதித்து

என்னைச் சாபமிட வைத்துவிடாதே.

ரவி சுப்ரமணியன்

PINK’S DISTRESS

The mobile that doesn’t come alive

with your call

turns me an abandoned urchin

Can anyone quench hunger by

merely watching the images

Day and night goes by

with the caresses of words sent

soundless – Oh my….

without piling up reasons

for the hapless being who keeps waiting

for words

ever again

console it

Removing the wait and turn melting to the core

what at all the words are doing there

leaving a pink-hued heart

in anguish utmost….

Ravi Subramaniyan

பிங்கின் படபடப்பு

-----------------

நின் அழைப்பால்

ஒளிரா அலைபேசி

அனாதையாக்குகிறது

நிழற்படங்கள் பார்த்தே

பசியாற முடியுமா

ஒலியற்று அனுப்பும் சொல்லின்

வருடல்களிலேயே

நீள்கின்றன பொழுதுகள்

மறுபடி மறுபடி

சொல்லுக்குக் காத்திருக்கும் ஜீவனுக்குக்

காரணங்களை அடுக்காமல்

சாந்தம் செய்

காத்திருப்பை விலக்கி நெகிழ்ந்து குழைக்காமல்

அங்கே என்னதான் செய்துகொண்டிருக்கின்றன

அந்தச் சொற்கள்

இங்கே ஒரு பிங்க் நிற இதயத்தைப்

பரிதவிக்க விட்டுவிட்டு.

RAMESH PREDAN

 A POEM BY

RAMESH PREDAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

IN PRAPANJAN’S CITY

I saw

Prapanjan’s abode

in a dead-end cross street

in the French province of the city

untrodden by Prapanjan’s feet,

and him standing in the terrace

smoking

glancing at the street every now and then

expecting someone _

while wading through the street in my dream

Seeing me he waved at me

Saying that he was waiting for me only

he called me to come upstairs.

I went.

I was astonished.

But not showing it

asked I hesitantly

“How come you are here in this street?"

Inhaling the smoke

he glanced at the street Once again.

“How come you are in this street

which I had kept hidden from you?” asked I

"Till you go out of my dream

you cannot conceal anything from me”, said he.

Receiving a cigarette and lighting it

I returned to the street.

to go past Prapanjan’s dream

inside my dream.

பிரபஞ்சனின் நகரத்தில்

-------------------------------------

பிரபஞ்சனின் கால்படாத

புதுச்சேரியின் பிரெஞ்சு நகரப்பகுதியின்

குருடாக முடியும் குறுக்குத் தெருவொன்றில்

பிரபஞ்சனின் வீடு இருப்பதையும்

மொட்டை மாடியில் அவர் புகைத்தபடி

யாருக்காகவோ தெருவை அடிக்கடி பார்த்தவாறு

காத்திருப்பதையும்

அந்தத் தெருவழியாகச் சென்றபோது

என் கனவில் கண்டேன்

என்னைக் கண்டதும் கையசைத்தார்

எனக்காகத்தான் காத்திருப்பதாக

மாடிக்கு அழைத்தார்

மேலே போனேன்

எனக்கு ஒரே ஆச்சரியம்

அதை வெளிக்காட்டிக்கொள்ளாமல்

இந்தத் தெருவில் நீங்கள் எப்படி என்று இழுத்தேன்

அவர் புகையை உறிஞ்சியபடி

மீண்டும் தெருவைப் பார்த்தார்

உங்களிடமிருந்து நான் மறைத்து வைத்தத் தெருவில்

நீங்கள் எப்படி என்றேன்

என் கனவிருந்து நீங்கள் வெளியேறும்வரை

என்னிடம் எதையுமே மறைக்க முடியாது என்றார்

ஒரு சிகரட்டை வாங்கிப் பற்றவைத்தபடி

மீண்டும் தெருவுக்கு வந்தேன்

என் கனவுக்குள்ளிருக்கும்

பிரபஞ்சனின் கனவைக் கடந்துவிட

PON ILAVENIL B

 A POEM BY

PON ILAVENIL B

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

To identify the tiny plant that had come alive

a small green-hued sprout is seen as a dot

Come on, go on celebrate henceforth the knives

that are inserted into voices of lambs

whose nerves are sliced

would be laid as valour so priced

Let the cries showcase lies

screaming at the top of their voice

Come on let you and I go on exchanging

interesting tales

on a dais at every nook and corner

Let gossips go on creating expressions manifold

finishing our job and receiving

abject blows at the hands of the lender

Let us go on

Let some Tasmac drink would be getting emptied there

Victory to all tales Victory to all tears

Victory to all extravaganzas Victory to all lies.

உயிர்பிடித்துக்கொண்ட சிறு செடியின்

அடையாளம் கண்டுகொள்ள பச்சை நிற அரும்புஒன்று புள்ளியாக தென்படுகிறது

நீங்கள் கொண்டாடுங்கள் இனி நரம்பறுத்த ஆட்டுக்குரல்களுக்கிடையில்

செருகும் கத்திகள் இனி வீரமாக கிடத்திவைக்கப்படும்

அழுகைகள் சத்தம்பெற பொய்களை

அறங்கேற்றட்டும்

நீயும்.நானும்.சுவாரஸ்யக் கதைகளை

முக்குக்கொருமேடையில் கதைத்துக்கொண்டிருக்கலாம்

இட்டுக்கட்டுகள் பன் முகங்களை செய்துகொண்டிருக்கட்டும் நாம் நம் வேளைமுடித்து வட்டிக்காரனிடம் செருப்படிவாங்கதொடரலாம்

அங்கே ஏதாவதொரு டாஸ்மார்க் சரக்குகள் காலியாகிக் கொண்டிருக்கட்டும்

வெல்லட்டும் கதைகள்.வெல்லட்டும் அழுகைகள் வெல்லட்டும் ஆடம்பரங்கள்

வெல்லட்டும் எல்லா பொய்களும்.

பொன் இளவேனில்

JOHNMARY ROSE

 A POEM BY

JOHNMARY ROSE

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

He, the resonance of this shower

He the fragrance of this rain

He the hue and shade of this downpour

Came as the very Rain

For she who solicited rain.

I have safeguarded this Rain’s affection

in a glass jar

to chitchat with him

when I get drenched so thoroughly•



In this bluish rain

I let my feet float

As winged fish

floating they bury themselves

in the warmth of his chest!

He the Rain and the fish

and this Night plus

What else?



Streaming down the window bars

He has filled my entire cabin!

Two velvety black eyeballs wait

for the opportune time

to soak me so wholly!

And I!

Am aching for getting thoroughly drenched

In this night

He, Me

and the Rain!

இம்மழையின் ஒலியானவன்

இம்மழையின் மணமானவன்

இம்மழையின் நிறமானவன்

மழை வேண்டும் என்றவளுக்கு

மழையாய் வந்தான்!

கண்ணாடி குடுவையில் பத்திரபடுத்தி வைக்கிறேன்

இம்மழையின் நேசத்தை

நான் முழுவதும் நனையும்

வேளையில் அவனுடன் கதைப்பதற்கு!

-ஜானு

Johnmary Rose

13 hrs •

நீல நிற மழையில்

என் பாதங்களை

நீந்த விடுகிறேன்

இறகு முளைத்த மீனாய்

நீந்தி அவன் மார்பின்

கதகதப்பில் தன்னை புதைத்து கொள்கிறது!

மழையானவனும் மீனும்

பின் இந்த இரவும்

வேறென்ன?!

-ஜானு

ஜன்னலின் கம்பிகளில்

வழிந்து

என் அறை முழுவதும்

நிறைந்து விட்டான் அவன்!

இரு கருவிழிகள் என்னை முழுவதும் நனைத்து விட

நேரம் பார்கிறது

நானோ!

அம்மழையில் நனைந்துவிட துடிக்கின்றேன்

இவ்விரவில்

அவனும் நானும்

மழையும் !

-ஜானு

THAMIZH UDHAYA

 A POEM BY

THAMIZH UDHAYA

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The rims of oysters which refusing to doze off

go shifting to the dark abyss of sea

are probing the inflorescence of sleep

In the bone-jars of sorrow-filled suicidal boats

of the sea-horses

the thefts of language set aflame

remain lost.

Inside the bodies that murmur in the dungeon

with heavy iron planks

Nation’s knee-bones

sing the song of dirge.

The volcano of lives that burn in the eyes

as raging flames

in mid-sea unleashed

surrounds an all too expansive jungle

and lays it under siege

In Crosses still wet with blood

Babies are coming into being.

For lifting and carrying them

we with our backbone broken

are getting ready

The cannons and supersonic

Are getting ready to

Sprout again in the battleground

Jungle of wild dense bush spread

towards the land in heaps

The province of colossal wound

with scar that pricks and pains

The wells spring nuclear power plants

The shreds and remains of our

torn apart bodies

not turning dry and becoming manure

lie there rotten

Whoever rules us

what does it matter

Whoever digs the soil

the seed in slumber

is to get reenergized – right?

We are the killed again corpses of Nationalism.

உறங்க மறுத்து

கடலின் இருளாழத்தில் இடம்பெயரும்

சிப்பிகளின் முனைகள்

துயிலின் பூந்துணர்களை

துழாவிக் கொண்டிருக்கின்றன

கடற்குதிரைகளின் துயருற்ற தற்கொலைப்படகுகளின்

எலும்பு சீசாக்களில்

தீப்பற்றிய மொழியின் திருட்டுகள்

தொலைந்து கிடக்கின்றன

கனமான இரும்புப் பாளங்களுடன்

ஆழ்கிடங்கில் முணுமுணுக்கும் சரீரங்களுக்குள்

தேசியத்தின் முட்டி எலும்புகள்

முகாரி பாடுகின்றன

கண்களில் மூண்டெரியும்

உயிர்களின் எரிமலை

கடல் நடுவில் கட்டுக்கடங்காது

பெருங்காட்டைச் சுற்றி வளைக்கிறது

இரத்தக்கறை காயாத சிலுவைகளில்

பாலன்கள் பிறந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்

தூக்கிச் சுமக்க

முள்ளெலும்பு ஒடிந்த நாங்கள்

தயாராகிக் கொண்டிருக்கிறோம்

மறுபடியும்

டாங்கிகளும் சுப்பர் சொனிக்கும்

போர் வெளியில் முளைத்து

பலியெடுக்க ஆயத்தமாகிறது

நிலம் நோக்கி

புதர்க்காடு புற்றெடுக்கிறது

காயப் பெரும் பிரதேசம்

உறுத்தும் தழும்பேறிக் கிடக்கிறது

கிணறுகள் அணு உலைகளை

ஊற்றெடுக்கிறது

கிழித்தெறியப்பட்ட

எங்கள் உடல் சிதிலங்கள்

உலர்ந்து மக்காது அழுகிக் கிடக்கின்றன

எங்களை யார் ஆண்டால் என்ன

யார் தோண்டினால் என்ன

விதைகள் உறங்குவது

வீரியம் கொள் முளை தகவுக்குத்தானே

நாங்கள் தேசியத்தின் மறுபிணங்கள்.

RANI THILAK

 TWO POEMS BY

RANI THILAK

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. DESTINY LEAFLIKE

I saw a withered leaf

fallen off the tree

leading a forsaken existence

with none to befriend

Its nerves are writhing in anguish

Having solitude as a perennial curse

staring at the tree so vacantly

for that ripe yellow leaf

no chlorophyll, nor compassion

It is surely going to rot

If withering and falling is fate

putrefying and perishing too

More so

it is not that of the leaf also.

விதி என்பது இலைதான்:

மரத்தில்

இருந்து உதிர்ந்து

உறவற்ற நிலத்தில் வாழும்

வதங்கிய ஓர் இலையை கண்டேன்

அதன் நரம்புகள் துடிதுடிக்கின்றன

தனிமையைத் தீராத சாபமாகக் கொண்டு

மரத்தை உற்று வெறுமையுடன் நோக்கும்

அந்த பழுத்த இலைக்கு

பச்சையமும் இல்லை, பரிதாபமும் இல்லை.

நிச்சயம் அது மக்கத்தான் போகிறது

உதிர்வது விதி என்றால்

மக்குவதும் விதிதான்

மேலும் அது இலையினுடையதும் அல்ல.

-ராணிதிலக்

(2)

I am wading through the road only

In the distant field

that peasant

shouts “Ooooo………..

beating his hands fiercely, again and again

Noises as like his anger

chase all over the space fervently

The storks hiding in the field

leap towards the sky.

He stopped hammering his hands

Now also I am crossing the road there

He is not

Nor the field

I go past the field

The storks are flying in the air

Those beating hands

pursuing

keep hounding me.

சாலையில் தான் போய்க் கொண்டிருக்கிறேன்

தூரத்து வயலில்,

அந்த உழவன்,

ஓ வென்று கத்துகிறான்.

கையை ஓங்கி ஓங்கித் தட்டுகிறான்.

அவன் கோபத்தைப் போல சப்தங்கள்,

வெளி எங்கும் பரபரத்து விரட்டுகின்றன.

வயலில் ஒளிந்திருந்த கொக்குகள்

வானை நோக்கிப் பாய்கின்றன.

அவன் கை தட்டுவதை, கத்துவதை நிறுத்தினான்.

இப்போதும் சாலையை

கடந்து கொண்டிருக்கிறேன். அங்கே,

அவன் இல்லை

அந்த வயலும் இல்லை

கொக்குகள் வானில் பறக்கின்றன

நான் வயலை கடந்துபோகிறேன்

அக் கைத்தட்டல்கள்

என் முதுகுக்குப் பின்னால்

துரத்தியபடி,

விரட்டுகின்றன.

-ராணிதிலக்