RIYAS QURANA

 A POEM BY

RIYAS QURANA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

TO MY DARLING SON

Yet to wade through a day’s separation

But, how come we have become so alienated from each other

You came to my household

Nay, I brought you here

You didn’t speak as before

Hugging me you gave a kiss

As dust-filled glass

Your smile had changed

As if begging for alms

stretching the bowl

Showing your cheeks

You received my kisses.

That very moment all my entrails

were scorched beyond repair

Two small questions

Just two small questions

You asked me

“At night I looked around

Why didn’t you come, father?”

“When will you come home?”

And, I choked.

Upon my chest

You would rest

Till we feel sleepy

we would be playing happily

on the bed

Whatever anyone offers

You would keep a portion of it

and give me _ Wouldn’t you

The tender heart

Ho _ what at all it would have thought

Have I lost the significance of being a poet of substance?

No, My dear son

In loving thee

I am still a little boy

How can I forgive the moments

spent without having thee by my side

Even if a tiny leaf wither

My heart would cry

How can I leave thee – How can I?

Just endure a while

My dear son

If I am destined to leave thee

I will first leave my life, you see

My darling son, my very Life

The Death of a poor poet

is no great loss

to this world. Alas….

(* 1.1.2015 _ It was on this day that I had taken a very wrong decision in the entire span of my life. Its pain acutely cancerous I endure till this day)

11.08.2015) இதே நாளில் தான், எனது வாழ்வில் மிகத் தவறான ஒரு முடிவை எடுத்திருந்தேன். அதன் வலி இன்றுவரை ஒரு புற்றுநோயைப் போன்று என்னை வதைக்கிறது. அன்று எழுதிய கவிதை இது

என் செல்ல மகனுக்கு.

இன்னும் ஒரு நாள்கூட

நமது பிரிவைக் கடக்கவில்லை

இருந்தும் ஏன் இவ்வளவு

அந்நியமானோம்?

என் வீட்டுக்கு வந்திருந்தாய்

இல்லை அழைத்து வந்தேன்

உன் பேச்சு குறைந்திருந்தது

அரவணைத்து முத்தமிட்டாய்

புழுதிபடிந்த கண்ணாடிபோல

உன் புன்னகை மாறியிருந்தது

பிச்சைப் பாத்திரத்தை நீட்டி

யாசகம் கேட்பதைப்போல

கன்னங்களைக் தந்து

எனது முத்தங்களை

வாங்கிக்கொண்டாய்

எனது ஈரல்கொலை

அக்கணம் கருகியே போனது

மிகச் சிறிய கேள்விகள்தான்

இரண்டு மட்டுமே

என்னிடம் கேட்டாய்

“துாங்க உங்களைத் தேடினேன்

ஏன் வாப்பா வரவில்லை”

“வீட்டுக்கு எப்போது வருவீர்கள்”

எனது மூச்சு திணறியே

போய்விட்டது

எனது நெஞ்சில்தானே

உறங்குவாய்

உறக்கம் வரும்வரை

மெத்தையில் வியைாடுவோமே

யார் எது கொடுத்தாலும்

எனக்கும் கொஞ்சம்

ஒளித்து வைத்திருந்து தருவாயே

பிஞ்சு மனசு

என்னதான் நினைத்திருக்கும்?

கவிஞனாக இருப்பதின்

அர்த்தத்தை இழந்துவிட்டேனா

இல்லை மகனே

உன்னை நேசிப்பதில்

நானின்னும் சிறுவன்தான்

நீ அருகில் இல்லாமல் கழியும்

கணங்களை எப்படி மன்னிப்பேன்

இலை உதிர்ந்தாலும்

அழும் மனசு எனக்கு

எப்படி உன்னைப் பிரிவேன்

கொஞ்சம் பொறுத்திரு

எனது அன்பு மகனே

உன்னைப் பிரியத்தான்

வேண்டுமென்று விதியிருந்தால்

என் உயிரைத்தான்

பிரிவேன் அன்பு மகனே

ஒரு ஏழைக் கவிஞனின் மரணம்

இந்த உலகத்திற்கு

ஒரு பேரிழப்பல்ல.

THIRUGNANASAMPANTHAN LALITHAKOPAN

 A POEM BY

THIRUGNANASAMPANTHAN LALITHAKOPAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*Frist Draft)

(1)

Words

Voluminous Ocean

Something on somebody

You would force on me and leave

as silence deafening….

Solaces offered by the ordinary man

with pilgrimage undertaken yet again

would bring alive

The lost love for God.

You are the strings of an instrument

that can’t tune the abject vulnerability

of the street singer

Thirst unquenchable for water

amidst the never-ending fire’s

tongues of flames

are the tales yet alive

of retrieving the land….

With hopes held fast

on a page gone past

Pages innumerable

not leafed through as yet

Words

Voluminous Ocean.

சொற்கள்

பெருங்கடல் ....

யாரின் மீதோவான

ஏதோவொன்றை

என் மீதே திணித்து போவாய்

பெரும் மௌனமென .....

யாத்திரை மீளும்

சாமான்யனின்

ஆறுதல்கள்

கடவுளின் மீதான

தீர்ந்து போன காதலை

மீள உயிர்ப்பிக்கும் ....

இரவுப்பாடகனின்

அந்தரிப்பினை

மீட்ட முடியாத

வாத்தியமொன்றின்

நரம்புகள் நீ ......

தீயின் தீராத

நாவுகளிடையே

நீர் குறித்தான

வேட்கைகள்;

இன்னமும் வாழும்

நிலமீட்பின்

கதையாடல்கள் .....

கடந்து போன

ஒரு பக்கத்தின்

மீதான நம்பிக்கைகளுடன்

இன்னும் புரட்டப்படாத

கணக்கற்ற பக்கங்கள் .....

சொற்கள்

பெரும்கடல் ....

-லலித்தா -

(2)

The least bit of appeal

from the land turned into wilderness

is

"Please wait for me"

As for the communion that was consummated

with the clouds coming together

Now, just delivery is left.

Stillborn child

Abortion.

A few drops

beyond possibilities.

I have changed my usual practice of sitting

under a tree shade.

Faraway

Goats are grazing.

பாழ் வீழ்ந்த

நிலத்தின்

குறைந்த பட்ச கோரிக்கை

"எனக்காக காத்திருங்கள்"

மேகங்கள் கூடி

முடித்த கலவியில்

இனி பிரசவம் மட்டுமே

பாக்கி

குறைமாத குழந்தை

கருச்சிதைவு

சாத்தியங்களை தாண்டி

சில துளிகள்

ஒரு மர நிழலில்

உட்காரும் வழமையை

மாற்றி விடுகிறேன்

தூரத்தில் ஆடுகள்

மேய்ந்து கொண்டிருக்கின்றன

-லலித்தா-

RAGAVAPRIYAN THEJESWI

 A POEM BY

RAGAVAPRIYAN THEJESWI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In the hands of the server who gave me the Tea-cup

I saw golden bracelet.

The nail-polish of he who wiped the tea-drops

brimming in the cup’s rims

must be costly ones.

His cordial impeccable manners in serving the customers

His Degree that his humility and noble character have got him

could be seen.

Ere the Tea grow cold before the first drop is relished

Should ask who he is

So the question-bug hovers over my upper lip.

The immense patience of not yet moving away

but waiting for further orders

made me grow jealous of his boss.

I lifted the cup towards my lip

When I lifted my questioning look to his countenance

“Sir, do you want to know about me? Asked he eagerly

Before I could say “Yes”

“Hey you – Boy

Ask the adjacent table what they want”

The command made the server made his brilliance sit next to me

and flew off

Who could he be

For sure he can’t be a poet by any means

So a thought-fly had jumped into the Tea

to commit suicide.

For the genius that is sitting still by my side

with head lowered

I should order for a cup of Tea

– I should

Ragavapriyan Thejeswi

•

தேனீர் கோப்பையைத் தந்த

கடை பணியாளனின்

கைகளில்

தங்கத்தில் காப்பிருப்பதைக் கண்டேன்...

கோப்பையின் விளிம்புகளில்

ததும்பிய தேனீர்த் துளிகளைத் துடைத்தவனின்

நகப் பூச்சுக்கள் விலையுர்ந்தவையாகத்தான்

இருத்தல் வேண்டும்...

நேர்த்தியான பவ்யபாவமுடனான அவனின்

நுகர்வோர் அணுகுமுறையில்

கர்வமற்ற உயரிய குணக் கற்றலால் பெற்ற

பட்டத்தின் பளபளப்பைக் காணமுடிந்தது...

தேனீர் ஆறுவதற்குள்... முதல் துளி உறிஞ்சப்படுவதற்குள்...

அவன் யாரென கேட்டாக வேண்டிய கேள்விப் பூச்சியொன்று

என் மேலுதட்டருகில் சுற்றுகிறது...

இன்னமும் நகராமல் அடுத்த தேவைக்கான

கட்டளைக்குக் காத்திருக்கும் பொறுமை

அவன் எஜமானனின் அதிர்ஷ்டத்தின் மீதான

பொறாமையைக் கிளப்பியது...

கோப்பையை உதட்டருகில் எடுத்துச் சென்றேன்...

என் கேள்வி சுற்றிய பார்வையை அவன் முகத்தருகில்

கொண்டு செல்கையில்...

ஐயா என்னைப் பற்றி அறிய ஆவலா எனக் கேட்க....

ஆம் எனும் பதிலுக்கு முன்....

பையா அடுத்த மேசையைக் கவனி எனும் கட்டளையில்

சுழன்றடித்த பணியாள மேதைமையை என் அருகில் அமர்த்திவிட்டு

பறந்துவிட்டான்...

அவன் யாராக இருக்கும்....

கண்டிப்பாய் கவிஞனாக இருக்கவே முடியாதெனும்

எண்ண ஈ ஒன்று தேனீரில் தற்கொலைக்காக

குதித்துவிட்டிருந்தது...

தலைகுனிந்து இன்னமும் அருகில் அமர்ந்திருக்கும் அம்மேதைமைக்கு

ஒரு தேனீர் சொல்லியே ஆகவேண்டும்....

ராகவபிரியன்

NESAMITHRAN

 A POEM BY

NESAMITHRAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*Frist Draft)

It is the leaf that couldn’t bloom

becomes the butterfly.

It could be the kiss missed

which had turned into the teardrop

seeping while laughing silently

The one and the only Larva

unable to grow

might have turned into a comet above

When those not being able to see laugh

including the eyes

how so many a lip

But I

even beyond thee

have arrived at thee, you see…..

நேச மித்ரன்

•

பூக்க முடியாத இலைதான்

பட்டாம்பூச்சி ஆகி விடுகிறது

தர முடியாமல் போன

முத்தம்தான் சப்தமின்றி

சிரிக்கும் போது வழியும்

கண்ணீர்த்துளி ஆனது போல

வளர முடியாத ஒரே ஒரு தலைப்பிரட்டை

வால்நட்சித்திரமானது போலும்

பார்க்க முடியாதவர்கள் சிரிக்கும்

போது கண்களோடு சேர்த்து

எத்தனை உதடுகள்

ஆனால்

நானோ

உனக்குப் பிறகும்

உன்னிடமே வந்து சேர்ந்திருக்கிறேன்

ATHMAJIV

 A POEM BY

ATHMAJIV

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

It had dawned then.

That three year old child kept on watching the sunlight

that had faded the radiance of all streetlights.

Mother was sleeping

She was a little indisposed.

Father had gone to work

so soon at dawn

The child turning a little

kissed her mother’s cheek.

Waking up in the feel of the baby’s soft lips

She hugged the child

with a kiss in return.

The little girl once again looked at the

luminous sky

seen through the window

fixing her mother’s eyes on her own.

Taking her feeding bottle with a little milk left

she inserted into her mother’s mouth

the simulated nipple.

Now Motherhood had

changed places.

•

அப்பொழுது விடிந்திருந்தது.

தெருவிளக்கின் எல்லா விளக்குகளையும்

மங்கச் செய்து விட்ட கதிரொளியை

கண்ணிமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்

அந்த மூன்று வயது குழந்தை.

அம்மா உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள்

உடல்நிலை சற்று சரியில்லை அவளுக்கு.

அப்பா வேலைக்குச் சென்று விட்டிருந்தார்

விடியற்காலையிலேயே,

குழந்தை சற்றுத் திரும்பி

அம்மாவின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டது.

மழலை உதடுகளின் ஸ்பரிசத்தில் விழித்தவள்

சட்டென்று அணைத்துக் கொண்டாள்

பதிலுக்குத் தந்த முத்தத்துடன்.

குழந்தை மீண்டும் சன்னல் வழியாக தெரிந்த

ஒளிமிகுந்த வானத்தைப் பார்த்தாள்

அம்மாவின் கண்களைப் பொருத்திக் கொண்டு.

மிச்சமிருந்த தன் புட்டிப் பாலையெடுத்து

அம்மாவின் வாயில் திணித்தாள்

அதன் செயற்கைக் காம்பை.

இடம் மாறியிருந்தது இப்பொழுது

தாய்மை.

ஆத்மாஜீவ்

MARIMUTHU SIVAKUMAR

A POEM BY

MARIMUTHU SIVAKUMAR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE WEAPON CROSSING

MOUNTS AND RIVERS

Being hundred percent victorious

in providing shade for a long time

A tree stands straight and tall

In the tree

Flowers buds and fruits started swelling

Those who have power

in providing fertilizer-grants for the tree roots

set to motion a spree of corruption oppression

and audacity unleashed

Holding placards highlighting its side

Crossing over mounts and rivers

the tree wandered in search of the

threshold of the High Command.

Despite searching everywhere

No doors could be found to enter inside.

Despaired utmost

The tree once again sat on the roots.

Caressing its creations

_ The buds

Flowers

And fruits

It turned them into a sharp weapon

There…

the weapon crossed over

mounts and rivers.

மலைகளையும் நதிகளையும் தாண்டும் ஆயுதம்.

நீண்டகாலமாய் நிழல் தருவதில் நூறு வீத வெற்றியோடு மரமொன்று நிமிர்ந்திருக்கிறது.

மரத்தில் மலர்களும்

அரும்புகளும் கனிகளும் நிறையத்தொடங்கியது.

மரத்தின் வேர்களுக்கான உர மாணியங்கள் அதற்கான போசனைகள் வழங்குவதில் அதிகாரம் மிகுந்தவர்கள்

ஊழல்களையும் அடாவடிகளையும் அடக்குமுறைகளையும் அவிழ்த்துவிட தொடங்கினர்.

தமக்கான நியாயங்களை பதாதைகளில் ஏந்திய வண்ணம் மலைகளையும் நதிகளையும் தாண்டி

தலைமையின் வாசல் தேடியலைந்தது மரம்.

எங்கு தேடியும்

நுழைவதற்கான வாசல்கள் ஏதும் திறந்திருக்கவில்லை.

பெரும் விரக்தியோடு மீண்டும் வேர்களின் மேல் வந்தமர்ந்தது மரம்.

தன்னால் உருவான

அரும்புகளையும்

மலர்களையும்

கனிகளையும்

தடவியபடி

கூரிய ஆயுதமாக்கியது.

அங்கே

மலைகளையும் நதிகளையும் ஆயுதம் கடந்து சென்றது.