MARK JANATHTHAKAN (ANAADHIYAN)

A POEM BY 

MARK JANATHTHAKAN (ANAADHIYAN)

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

IN SYRIAN TRAGEDY MULLIVAIKKAAL IS SEEN

Dear Syrian brother...

The value of the dead body in your hand-

We know all too well

We are Eelam Tamils.

In this mad mad world

where the word womanhood is uttered

as a pastime

We know all too well

that it bespeak s the highest honour of birth

We are children of a mortified race.

Our blood hasn’t yet cooled

There it is sticking on the bodies of your tribe.

It is upon this appalling obscenity

the dramas of democracy are being staged.

Don’t ask the UN

It’s all but a horrible façade

Don’t be crying

This world demands ransom for our tears

Surrounded by those who know not

the labour pain even theoretically

your and my full-throated screams

would appear as nothing more than

wholesome entertainment.

Cursed world this is.

In this ugly world

tears are a sheer waste

Here humaneness is blunted

buried deep inside luscious exploits.

Religions carved humaneness

Sadly religion here is being gored

by power-mongering mmorons.

In the flood of your blood

our auricles and ventricles totter and turn arid;

In the death of your children

another Mullivaikal is seen.

The rulers of today

are born of wombs unclean

in their pastime

sports and games

that which is destroyed are

the tender limbs of children.

Basically Humaneness

remains with the tribal people.

But the damned cowards

attack and annihilate them too.

Syrian kith and kin....

The death of your newborns

ruin us beyond redeem.

Whatever be our food

we see blood.

Alas....

The stench of Nandikadal corpses

surface from deep within

and turn us terror-stricken.

Not knowing what to do

except praying for you.

Animals would spit at us

Saying that they would never ever mistake

those roaming around

with no trace of humaneness

to be humans

Such is the scenario.

This is our lot.

Oh god....!

are you there? Or not....?

சிரியாவின் அவலத்தில்

முள்ளிவாய்க்கால் தெரிகிறது

—————————————

சிரியா சகோதரனே உன் கைகளில்

இருக்கும் பிணத்தின் பெறுமதியை

இலகுவில் அறிந்தவர்கள்

நாங்கள் ஈழத் தமிழர்கள்

பெண்மை என்பதை

பொழுது போக்கிற்காய்

உச்சரிக்கும் உன்மத்த உலகத்தில்

அது பிறப்பின் மேன்மை

என்பதை நன்கு உணர்ந்தவர்கள்

நாங்கள்

நசுக்கப்பட்ட இனத்தின்

பிள்ளைகள்

எங்கள் குருதியின்

சூடு ஆறி முடியவில்லை

உங்கள் இனத்தின் உடல்களில்

பிசுபிசுப்பு

இந்த அசிங்கத்தின் மீதுதான்

நிகழ்ந்தேறுகிறது

ஜனநாயக நாடகங்கள்

ஐநாவிடம் கேட்காதே

அத்தனையும் நாடகம்

அழுது வடிக்காதே

எங்கள் கண்ணீரையும்

கப்பம் கேட்கும் உலகிது

பிரசவ வலியினை

காகிதத்தில்கூட கற்றறியாத

மடையர்களின் முன்

உன்னுடையதும் என்னுடையதும்

கதறல்

கேளிக்கையின் உச்சமாககே தெரியும்

இது கேடுகெட்ட உலகு

அவலட்சண உலகத்தில்

அழுகுரல்களுக்கு மதிப்பில்லை

இங்கே மனிதமெல்லாம்

மன்மத லீலைக்குள் மழுங்கிக்கிடக்கிறது

மதங்கள் மனிதம் செய்தன

இங்கு அரூப அறிவிலிகளின்

அதிகாரத்தில்

அசுத்தப்படுகிறது மதம்

உங்கள் குருதிகளின் பெருக்கில்

எங்கள் இதயவறைகள்

ஈடாடிப்போகிறது

உங்கள் குழந்தைகளின்

மரணத்தில்

இன்னொரு முள்ளிவாய்கால்

கண்முன் தெரிகிறது

அசுத்தக் கருவறைகளில்

ஜனித்தவர்கள்தான்

தற்கால ஆட்சியாளர்கள்

அவர்கள் பொழுது போக்கு

விளையாட்டில்

சிதைக்கப்படுவதெல்லாம்

சிசுக்களின் உடல்கள்

அடிப்படை மனிதம்

கொஞ்சம் இருப்பது

ஆதிவாசியிடம்

அவர்களையும் அடித்து

கொல்கிறது

ஆண்மையற்ற பிண்டங்கள்

சிரிய உறவுகளே

உங்கள் சிசுக்களின்

மரணம்

எங்களை சிதைத்துவிடுகிறது

உண்ணுகிற உணவில்

இரத்தமே தெரிகிறது

ஐயோ..!

அந்த நந்திக்கடல் பிணவாடை

ஆத்மாவின் அந்தரங்கத்திலிருந்து

மேலேறி வந்து மிரட்டுகிறது

உங்களுக்காக பிரார்த்திப்பதன்றி

வேறு வழி தெரியவில்லை

மனிதமற்று திரிகிற கொடியோரை

மனிதர்கள் என இனியும்

நினைக்கமாட்டோமென

விலங்குகள்

எம் முகத்தில் உமிழும் காலமிது

இறைவா...!

நீ..!

இருக்கிறாயா..? இல்லையா...?

- அனாதியன் -

SIDHANTHAN

 A POEM BY 

SIDHANTHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Let not war go beyond our times

For I like to leave behind for your twinkling eyes

a world sans wars.

Then I would tell you

the way war devovoured

Our lands

Our forests

The way war turned us refugees.

My dear child

I wish to see, as always,

nothing but Flowers in your hands.

யுத்தம் எமது காலத்திலேயே

முடிந்துவிட வேண்டும்

உனது மின்மினிக் கண்களுக்கு

யுத்தமேயில்லாத உலகைக்

கையளிக்கவே விரும்புகிறேன்

அப்போது உனக்குச் சொல்வேன்

யுத்தம்

நம் நிலங்களைத் தின்றதை

நம் வனங்களைத் தின்றதை

நம்மை அகதியாக்கியதை

குழந்தாய்

எப்போதையும் போலவே

உனது கைகளில்

பூக்களைக் காணவே விரும்புகிறேன்

-கவிஞர் சித்தாந்தன்

VENKAT NIZHAL

 A POEM BY

VENKAT NIZHAL

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

After losing everything

I banged against words.

Being in my office seat,

Watching bewildered

my torso turned splinters and scattered……

I have to know……

Finally

out of the tiny throat

a thin sound would’ve surfaced….

What would it be….

that the butterfly eyes I’ve kissed with my own

searched for and turned frozen…..

With something sans bones and flesh

I banged against words desolate.

Refusing to verbalize everything

the words stay put in the chair.

எல்லாவற்றையும் தொலைத்த பிறகு

சொற்களின்மேல் மோதிக்கொண்டேன்.

எனது உடல் சிதறி துகள்களாகியிருப்பதை

அலுவலக நாற்காலியில் அமர்ந்து வேடிக்கை பார்த்தபடி.

எனக்குத் தெரிய வேண்டும்....

இறுதியாக

அந்தச் சின்ன குரல்வளையிலிருந்து

ஒரு சின்ன ஒலி வந்திருக்கும்....

நான் கண்களால் முத்தமிட்ட

அந்த பட்டாம்பூச்சிக் கண்கள்

எதைத் தேடி உறைந்திருக்கும்.....

எலும்பும் இல்லாத சதையும் இல்லாத ஒன்றைக் கொண்டு

சொற்களின்மேல் வெறுமனே மோதிக்கொண்டேன்.

எல்லாவற்றையும் பேச மறுத்தபடி

சொற்கள் நாற்காலியில் அமர்ந்திருக்கின்றன.

LAREENA ABDUL HAQ

A POEM BY

LAREENA ABDUL HAQ

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

FROM THE VERY BEGINNING.....

Like a stream it flowed

The usual cold had turned a little aggravated

“Isn’t this Markazhi” the heart reasoned.

The heart turned a baby not knowing to distinguish

between night and day.

It never had concerns about

Confines, Thorny crowns I frowned

I rewind the clock

The camera moves in flashback

I enter into three years of age

With darkness and pain i choke.

Fearing my sob to beheard outside i swallow it

And let it metamorphose into tears

Drying the flutter and shaking it off

It flowed in silence.

Deep oh deeper when i sink and struggle

You call me stretching your hand.

The knack of erasing some point

of dream’s spiral rim

And entering inside was not known to you.

That’s a secret game

Moulding shape from amorphous I turn alive

Within reach your fingers

The cat someone has reared rolled the clock, playing

The stream froze and turned into rock...

Once again I return to the frame

and become the painting.

It dawned.

முதலில் இருந்து...

==================

ஒரு நீரோடை போல் வழிந்தோடிற்று

இயல்பான சீதளம் சற்றே அதீதம் கொண்டிருந்தது

'மார்கழி அல்லவா?' மனம் தர்க்கம் கற்பித்தது

இரவுக்கும் பகலுக்கும் வித்தியாசம் தெரியாத

குழந்தையாயிற்று மனசு

வரையறைகள், முட்கிரீடங்கள் பற்றிய அக்கறைகள்

அதற்கிருக்கவே இல்லை என்று கடிந்துகொண்டேன்.

கடிகாரத்தை மறுவலமாய்த் திருப்புகிறேன்

கெமரா ஃப்ளாஷ் பெக்கில் நகர்கிறது

மூன்று வயதுக்குள் நுழைகின்றேன்

இருட்டும் வலியுழல்தலுமாய் தொண்டை அடைத்துக் கொள்கிறது

வெளிக்கேட்கும் அச்சத்தில் விசும்பலை விழுங்கி

கண்ணீராய்க் கூடுபாயச் செய்கின்றேன்

சலசலப்பை உலர்த்தி உதிர்த்து

நிசப்தமாய் வழிந்தோடிற்று

ஆழமாய்.. இன்னுமின்னும் ஆழமாய் மூழ்கித் தத்தளிக்கையில்

நீ கரம் நீட்டி அழைக்கின்றாய்

கனவுச் சுருள் விளிம்பின் ஏதேனுமொரு புள்ளியை

அழித்து உள்நுழையும் சூட்சுமம் உனக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை

அது ஒரு ரகசிய விளையாட்டு

அரூபத்தில் இருந்து உருத்திரட்டி உயிர்க்கிறேன்

எட்டும் தொலைவுக்குள் உன் விரல்கள்

யாரோ வளர்த்த பூனை கடிகாரத்தை உருட்டி விளையாடியது

நீரோடை உறைந்து பாறையாயிற்று

மறுபடியும் சட்டகத்துக்குத் திரும்பி

ஓவியமாகிறேன்.

விடிந்தது.

லாரீனா அப்து ஹக்

2. RESILIENCE

Night’s thoroughfare

where the fireflies of ecstasy

creep and wander

has snow-coating all over.

With resolute steps leaving the imprints of its being

the worm moves on inch by inch.

Here in this very moment

a night bird might prey on it

Some wagon’s wheels

might grind it

Someone like you

who enjoys the pain of others

with such ease

could stamp on it and squeeze it.

Yet….

weathering against all such impossibilities of existence

the tiny worm creeps ahead with perseverance

ஓர்மம்

பரவசத்தின் மின்மினிப்பூச்சிகள்

ஊர்ந்து திரியும் இரவின் சாலை

பனி குழைத்துப் பூசியிருந்தது

இருப்பின் தடத்தை ஊன்றிப் பதித்தபடி

அங்குலம் அங்குலமாய் நகர்கிறது புழு

இதோ இக்கணத்தில்

ஓர் இரவுப் பறவை இரையாக்கக்கூடும்

ஏதோ ஒரு வாகனச் சக்கரம்

அரைத்துவிட்டும் போகலாம்

இன்னொன்றின் வலியை

ஆசுவாசமாய் அனுபவிக்கும்

உன் போன்ற யாரேனும்

காலூன்றி மிதித்தும் சவட்டலாம்தான்

என்றாலும்...

வாழ்தல் மீதான இத்தனையித்தனை

அசாத்தியப்பாடுகளையும் மீறி

முன்னோக்கித் தவழ்கிறது சிறு புழு.

3. ONWARD JOURNEY

The path never makes an ‘about-turn’

It goes on stretching

for moving ahead

and meeting the bends and curves

With the joy of children who know not the way

I wish to wade through the dark obscurities

Directions melt and seep

Promises none to keep.

.

திரும்பிவருவதில்லை பாதை

முன்னோக்கி நகரவும்

திருப்பங்களை சந்திக்கவுமாய்

நீண்டு செல்கிறது

வழியறியாக் குழந்தைகளின் குதூகலத்தோடு

இருள்களைக் கடக்க விழைகிறேன்

திசைகள் திரவமாகி வழிகின்றன

வாக்குறுதிகள் என்று எவையுமில்லை.

4. THE MALICE OF THE FACELESS

Holding which end of the life that is not

she walk on the rope-ladder

_ so, with a malicious smile you kept looking on

The length of the short span between life and death

had swelled into a river sideways

whenever she tried to cross it

the night’s dream ends

life’s thirst doesn’t suffice

to drink death

the length of her dream’s wing

you cannot measure

When the jungle of Yakshi beyond imagination

smouldering gradually and turning into

raging fire

amidst the shimmer of ashes she sprouts softly.

முகமிலியின் வன்மம்

====================

இல்லாத வாழ்வின் எந்த அந்தத்தை பற்றிக்கொண்டு அந்த நூலேணியில் அவள் நடப்பாள் என்பதை

ஒரு வன்மப் புன்னகையோடு நீ பார்த்திருந்தாய்

இருப்புக்கும் இறப்புக்கும் இடையிலான குறிலின் நீளம்

பக்கவாட்டில் ஒரு நதியாகப் பெருக்கெடுத்திருந்தது

அவள் அதைக் கடக்கமுனையும் போதெல்லாம்

இரவின் கனவு தீர்ந்துபோய் விடுகிறது.

வாழ்தலின் தாகம் மரணத்தை அருந்தப் போதுமானதாயில்லை

அவள் கனவுகளின் சிறகு நீளத்தை நீ அளப்பதற்குமில்லை

கற்பனைக்கெட்டாத யட்சியின் காடு

மெல்லக் கனன்று திகுதிகுத்து எரிகையில்

சாம்பலின் சுடரிடை மெல்லெனத் துளிர்க்கிறாள்.

SHANMUGAM SUBRAMANIAM

 A POEM BY

SHANMUGAM SUBRAMANIAM

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

For closing whose eyes wide awake on my sleep

I am intensely hasty your glowing forehead

enhances the stirs and quivers of our intimacy

With eyelids merging in the dark circles

that twinkle and swirl-

turning into icons we stand facing each other

throbbing

The fragrance exchanged on a day that came not

comes into your nose yet again

as attire disrobed by your heart

on an invisible corner I stay heaped as night.

Only the dampness of you flowing as water upon

plants full of tiny leaves sprouting and spreading

invites me to live with you.

Those fingers that touched

in the blurred abstraction of the dusky hour

without cleaving rise above

in front of us

inside the flower blossomed silver-tube shaped

we attain purity pristine.

எனது துயில்மீது விழித்திருக்கும்

யாருடைய விழிகளைச் சாத்திவிட படபடக்கின்றேன் -

பிரகாசித்திருக்கும் உன் நுதல்

நமது அந்தரங்கத்தின் அசைவுகளைக் கூட்டுகின்றது

மின்னிச் சுழலும் கருவட்டங்களில்

இமையிழைகள் சங்கமிக்க -

பிரதிமைகளாகி எதிரெதிரே துடித்தபடியே நிற்கிறோம்

தோன்றா நாளொன்றில் பரிமாறிய வாசம்

மீண்டும் நாசியில் தோன்றுகிறது

உன் உளம் கழற்றிய துகிலென

தென்படாத மூலையில் குவிந்திருக்கிறேன் இரவாய்

படரத்துவங்கும் சிற்றிலைகள் செறிந்த கொடிகளின்மீது

நீரென நீ வழிந்தோடியதின் பனித்தல் மட்டுமே என்னை உன்னுடன் ஜீவிக்க அழைக்கிறது

மங்கிய பொழுதின் தெளிவின்மையில் தீண்டிய அவ்விரல்கள்

பிளவுறாமல் மெலெழுகின்றன

நம்மிருவரின் முன்னே

வெண்குழல் வடிவாய் அலர்ந்திருக்கும்

பூவினுள் மாசின்மையை அடைகிறோம்.

- எஸ்.சண்முகம்

DEEN GAFFOOR

 A POEM BY

DEEN GAFFOOR

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

My classroom was one

that never turned a prison

My height would have me seated in the back row.

and there would be some more tall trees

planted by my side.

In the back row there was no fear

In the back row there was no reading

In the back row there was no correction work.

In the back row there was art…

In the back row there was affection

In the back row there was dream

In the back row there was silence

There was discipline.

At times

Questions would come to the back row

Chalk-pieces would come to the back row

With wings notebooks would come to the back row.

My classroom was one

that never turned a prison

Deen Gaffoor

எனது வகுப்பறை

சிறையாகாத அறை.

எனது உயரம் பின் வரியில் அமர்த்திவிடும்

என்னொடு இன்னும் சில உயரமான மரங்கள் நடப்படும்.

பின்வரியில் பயம் இருக்கவில்லை

பின்வரியில் வாசிப்பு இருக்கவில்லை

பின்வரியில் திருத்தும்பணி இருக்கவில்லை.

பின்வரியில் கலை இருந்தது

பின்வரியில் நேசம் இருந்தது

பின்வரியில் கனவு இருந்தது

பின்வரியில் மௌனம் இருந்தது

ஒழுக்கம் இருந்தது.

சில பொழுது

பின்வரிக்கு வினாக்கள் வரும்

பின்வரிக்கு வெண்கட்டி வரும்

பின்வரிக்கு இறைக்கையுடன் கொப்பிகள் வரும்.

எனது வகுப்பறை

சிறையாகாத அறை.