IYYAPPA MADHAVAN

A POEM BY 

IYYAPPA MADHAVAN 

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Street Dogs have no Savings bank Account

They neither deposit nor withdraw money

They eat what is strewn on the roads

They need not go to restaurants

The street dog is not in the habit of clothing itself

For all festivals it wears nudity as its dress

Further it doesn’t write story or poem

No need to feel anguished for not having its name

in the Poetry-Symposium.

No need to accept bribe and vote accordingly.

No need to stand behind the politician

and shout slogans.

No need to drink Tasmac liquor

and with liver burnt

breathe his last

nor tumble down at the launching of

movie-monarchs’ new ventures

and make his final departure.

No need to remonstrate against

the venom-filled act of mixing

shit in drinking water

no need to decry those caste-fanatics

who didn’t allow the dhalits inside the temple

No need to print books and release the first copies.

No need to feel low

for the sales being not average, but well below.

No need to be part of the paraphernalia

of self-appointed saviours, mentors and champions.

No need to be at the beck and call of some

For winning award wholesome.

no need to pay currency in bundles.

No need to be known to the P.M or C.M or

Some minister

Dog amidst humans sans tail.

தெரு நாய்களுக்கு வங்கியில் சேமிப்பு கணக்கில்லை

அதற்கு பணம் போடும் பழக்கமோ எடுக்கும் வேலையோ இல்லை

சாலைகளில் பொறுக்கித் தின்னும்

அதற்கு உணவு விடுதிகளுக்கு செல்ல வேண்டியதில்லை

ஆடை உடுத்தும் வழக்கமில்லை

எல்லாப் பண்டிகைகளுக்கும்

ஒரே நிர்வாண உடுப்புத்தான்

மேலும் கதையோ

கவிதையோ எழுதுவதில்லை

கவிதை வாசிப்பில்

தன் பெயரில்லையென வருந்த வேண்டியதில்லை

லஞ்சம் வாங்கி ஓட்டுப் போடத் தேவையில்லை

அரசியவாதி பின்னால் நின்று

கோசம் போட வேண்டியதில்லை

டாஸ்மாக் சாராயம் குடித்து

குடல் வெந்து சாக வேண்டியதில்லை

உச்ச நட்சத்திரத்தின்

பட வெளியீட்டில் விழுந்து

சாக வேண்டியதில்லை

குடி நீரில் மலம் கலந்தவனுக்கு

எதிர்ப்புக் காட்ட வேண்டியதில்லை

தாழ்த்தப்பட்டோரை கோவிலுக்குள்

அனுமதிக்காத ஜாதி வெறியர்களைக் கண்டிக்கத் தேவையில்லை

நூல்கள் போட்டு

முதல் பிரதி வெளியிட வேண்டியதில்லை

புத்தகம் விற்கவில்லையென்ற

கவலையில்லை

ஆசான்களில் பின்னால் சென்று கொடி பிடிக்கும் அவசியமில்லை

விருது வாங்க கூஜா

தூக்க வேண்டியதில்லை

கட்டுக்கட்டாய் பணம் கொடுக்க

வேண்டியதில்லை

பிரதமரையோ முதல்வரையோ

அமைச்சரையோ தெரிந்திருக்க

வேண்டியதில்லை

நாய் வாலற்ற மனிதர்களிடையே.

அய்யப்ப மாதவன்

RAMESH PREDAN

 A POEM BY

RAMESH PREDAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

MOONDAUGHTER

The little girl who without fail

peeps out of the Full Moon and waves at me

every month has your face

Yes, she too looks like our own daughter dear.

Getting immersed in you on the full moon day

I begot a girl child on the full moon day

_ She who was born with two bodies

One is fast asleep in the adjacent room

The other

through the dream seen by this one

goes to the moon and returns.

I became pregnant with weirdness

and have delivered wonder

What else have you given

your darling daughter

except face

I have given her life

I have given her clan

I have given her language

Above all

I have given you.

In migration

the land and language may alter

But, can one’s mores falter

Will those sprouting from the soil

as bodies

be gone with their roots slain.

Procreation is the natural process

In moon we have planted our seeds.

There when seasonal rain commences on a day

For our clan

there would be another girl child sprouting

Each time when I merge in thee

the seed-coat is torn in the earth

and the shoot stirs erect

In this night

our child

is playing hide-and-seek with her double.

Let’s go to the terrace,

Get up and come, won’t you?

Ramesh Predan

•

நிலாமகள்

ஒவ்வொரு திங்கள்தோறும் தவறாமல்

முழுநிலாவிலிருந்து என்னை எட்டிப்பார்த்துக் கையசைக்கும் சிறுமிக்கு உனது முகம்

ஆம், அவள் நம்

மகளைப்போலவே இருக்கிறாள்

முழுநிலா இரவில் உன்னைக் கலந்து

முழுநிலா இரவில் மகளை ஈன்றேன்

இரட்டை உடம்போடு பிறந்தவள்

ஒருத்தி அடுத்த அறையில்

அயர்ந்து உறங்குகிறாள்

இன்னொருத்தி

இவள் காணும் கனவின்வழி நிலாவுக்குச் சென்றுவருகிறாள்

நான் விநோதத்தைக் கருத்தரித்து

மாயத்தை ஈன்றிருக்கிறேன்

உன் மகளுக்கு முகத்தைத்தவிர

வேறு எதைக் கொடுத்தாய்?

நான் உயிர்க் கொடுத்தேன்

இனம் கொடுத்தேன்

மொழிக் கொடுத்தேன்

அனைத்திற்கும் மேலாக

உன்னைக் கொடுத்தேன்

புலப்பெயர்வில்

நிலமும் மொழியும் மாறலாம்

இனம் மாறுமோ?

மண்ணிலிருந்து உடம்புகளாக முளைத்தவை

அடிவேர் அறுபட தலைச் சாயுமோ?

இனப்பெருக்கமே இயற்கைத் தகவமைப்பு

நிலாவில் நமக்கான விதையை ஊன்றிவிட்டோம்

அங்குக் காலத்தில் ஒருநாள்

மழைப் பொழியத் தொடங்கும்போது

நமது இனத்துக்கு

இன்னொரு மகள் முளைப்பாள்

நான் உன்னோடு கலக்கும்

ஒவ்வொரு முறையும்

நிலத்தில் விதையுறைக் கிழித்து

நாற்று நிமிர்கிறது

இந்த இரவில்

மொட்டைமாடி முழுநிலாவில்

நம் குழந்தை

தனது இரட்டையோடு

கண்ணாமூச்சி விளையாடுகிறாள்

மாடிக்குப் போகலாம் எழுந்து வா.

SEENU RAMASAMY

 A POEM BY

SEENU RAMASAMY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

                                    

This Night is important

Important this Night is

This important Night

_ No matter how you twist and turn it

it would remain bloated

as a corpse all soaked……

This night that drinks the blood

seeping out of the abdomen

torn by the bones

of evil sinful

offered to he who knows not

to think good

is indeed important.

For the sense of Ethics to flourish

there placed at the altar of

small town goddess Vettudaiyaall

the one rupee coin

of He

who couldn’t get justice at all..

P.S: The devotees Goddess Vettudaiyaal believe that if a wronged person cuts a coin at her feet She would get him the Justice denied.

Seenu Ramasamy

•

இந்த இரவு முக்கியமானது

முக்கியமானது

இந்த இரவு

இந்த

முக்கியமான

இரவு

எப்படி திருப்பிப் பார்த்தாலும்

உப்பி இருக்கும்

ஊறியப் பிரேதம்

போல...

நன்மையை உன்னத்

தெரியாதவனுக்குத்

தரப்படும்

தீமையின் எலும்புகள்

இரைப்பை கிழித்தொழுகும்

ரத்தத்தை

குடிக்கும்

இந்த இரவு

முக்கியமானது

தர்மம் தழைக்க

செழிக்க...

வெட்டுடையாள்

முன் வைக்கப்பட்டிருக்கிறது

நீதியை அடைய இயலாதானின்

ஒரு

ஒற்றை ரூபாய்

நாணயம்.

சீனு ராமசாமி

THIRUGNANASAMPANTHAN LALITHAKOPAN

 A POEM BY

THIRUGNANASAMPANTHAN LALITHAKOPAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

That it has become

all too friendly

with the yesternight’s darkness

the still glowing street lamp

boasts in today’s morning hours too

The hapless worker

who forgot to switch it off

is all engrossed in the anguish unbearable

of his one and only daughter

in ICU.

At a moment when God’s focus deviates

the oscillating digits of the Monitor

might reach the zero point almost.

There waits tomorrow also

a sacred lamp

for arguing with the darkness

that it has dimmed the day’s radiance.

நேற்றைய இருளுடன்

அதிக சிநேகம் கொண்டதாய் இன்றைய பகலிலும்

பீற்றி கொள்கிறது

அணைக்க மறந்த தெருவிளக்கு....

கவனிக்க தவறிய

சிற்றூழியனின் மொத்த கவனமும்

தீவிர சிகிச்சை பிரிவில் அவஸ்தையுறும் தன்

ஒற்றை மகளுக்கானது...

கடவுளின் கவனம் சிதறும்

ஒரு கணத்தில் பூச்சியத்தை அண்மிக்கலாம்

அவளின் "அவதானிப்பு கருவியின்"அலைவுறும் எண்கள்...

நாளையும் காத்திருக்கிறது

ஒரு குத்துவிளக்கு

பகலின் ஒளியை குறைத்ததாய்

இருளுடன் வாதிட....

-லலித்தா-

MADHUMITHA RAJA

 A POEM BY 

MADHUMITHA RAJA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

How so sweet this life is

‘Oh- no, don’t want

Not in the least wishing, yet

with no option left

Except living in this puzzle-ridden world

as our bounden duty

She has fastened herself to it

as the clasp of ‘Udumbu’, the Monitor Lizard.

Making love forsaken

to swell and spring and overflow

smiling all over the world

as a great grand ray of radiance

does she make it glow.

In the lone room

of 8x10 feet

inside the single door tightly shut

saving from suffocation

through the slightly opened window

in the shine of the moon’s ray

attuned to the sound of the

breeze softly floating around

swaying and falling

she brings to life

the creations one by one

through the voice.

In the swing of the lone fingertip

She resurrects the world

Her creation not given the least attention

She safeguards it as treasure-hunt.

Feeling those who have departed

She offers them prayers within.

She keeps chanting as hymns

the follwing lines:

Don’t go seeking your end by yourself

Till the time it comes apart the body

as a separate entity

Life is enchanting.

None save your own self

is your sole support , so true.

Hold onto your own self, won’t you…

Madhumitha Raja

• வாழ்தல்தான்

எத்தனை இனியது

வேண்டவே வேண்டாம்

விருப்பமில்லை எனினும்

புதிர் பொதிந்த பூமியில்

வேறு வழியின்றி வாழ்வதைக்

கடமையென உடும்பாக

இறுகப் பற்றிக் கொண்டாள்

புறக்கணிக்கப்பட்ட அன்பை

ஊற்றென மேலும் சுரக்கச் சுரக்க

உலகம் முழுக்க புன்னகையுடன்

பேரொளிக் கீற்றாய்

தவழச் செய்கிறாள்

எட்டடிக்கு பத்தடி விஸ்தீீரண

ஒற்றை அறையில்

மூடப்பட்ட ஒற்றைக் கதவுக்குள்

மூச்சடைத்துவிடாமல்

சற்றே திறந்திருக்கும்

சன்னலின் வழியே

சன்னமாகத் தவழும் காற்றின் ஒலியுடன் இசைந்து

அசைந்தாடி விழும்

நிலவுக்கற்றையின் ஒளியில்

ஒவ்வொரு படைப்பாக

குரலால் உயிர்ப்பி்க்கிறாள்

ஒற்றை விரல் நுனி அசைவில்

உலகை உயிர்க்கச் செய்கிறாள்

கண்டுகொள்ளாமல்

நிராகரிக்கப்பட்ட தன்படைப்பினை

புதையலென பூட்டிவைத்தாள்

விட்டுச் சென்றவர்களை

நினைவால் தொட்டு பூஜிக்கிறாள்

தனக்குள் தானே மந்திரம்போல்

ஜெபிக்கிறாள்

நீயாக முடிவைத் தேடிவிடாதே

உரிய காலத்தில் தானாக

உடலை விட்டுத்

தனியே பிரியும் வரையில்

வாழ்க்கை வசீகரமானது

உனக்கு நீ மட்டுமே துணை

உன்னை இறுகப் பற்றிக் கொள்

VATHILAIPRABHA

 A POEM BY 

VATHILAIPRABHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*first Draft)

She lay under the spell of that splendid dream-fortress

built in deep sleep

Collecting all her nights and piling them up brick by brick

had she built that castle so spontaneously

not thinking whether it should be a shrine or a mansion

Please don’t wake her up – who went to sleep

Telling herself that it is indeed a dream-castle.

The doors of the nights inside her

_ Oh, please don’t ever slam them shut

In the remaining hours when the work

for decorating the mansion

to be done

she sleeps.

Just as the great grand curtains

adorning the massive rooms

sway wave-like in the gusty wind

someone knocks at door.

Someone is disturbing her sleep.

She fast asleep

is not able to stir

Plunged in sleep she lay

In the mistresses’ quarters of the mansion.

Moaning she rolled over

and sunk into sleep again

not knowing the fact

that the key of that mansion

built wholesome on a day

one night

is lost.

Night after night someone or other went on knocking at her door.

On a day when she deprived of sleep

feel drowsy again

the key of her own, she might regain.

ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் கட்டமைத்த கனவுக்கோட்டையின் ஒய்யார அழகில் மயங்கிக் கிடந்தாள்.

அவளின் இரவுகளையெல்லாம் சேகரித்து ஒவ்வொரு செங்கல்லாக அடுக்கி

ஓர் ஆலயமோ மாளிகையோ என யோசிக்காது கட்டிய கோட்டை அது..

கனவுக்கோட்டைதான் என தனக்குள் சொல்லியபடி தூங்கிப் போனவளை எழுப்பாதீர்கள்!

அவளுக்குள் இரவுகளின் கதவுகளை

ஒருபோதும்

படாரென அறைந்து சாத்தாதீர்கள்..

மாளிகையை அலங்கரிக்கிற பணிகள்

மிச்சமிருக்கிற பொழுதுகளில்

அவள் உறங்குகிறாள்.

அறைகளை அலங்கரிக்கிற

பெரும் திரைச்சீலைகள்

காற்றின் வேகத்தில் அலையிடுகிறமாதிரி

கோட்டையின் பிரமாண்ட வாயிற்கதவைத் தட்டுகிறார்கள்.

அவள் உறக்கத்தை யாரோ

கலைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அவளால் விழிக்க முடியவில்லை..

ஆழ்ந்த உறக்கத்தில்

மாளிகையின் அந்தப்புரம் இருந்தாள்.

முனகியபடி புரண்டு படுத்தவள்

மீண்டும் உறங்கிப் போனாள்.

ஒரு நாள்

ஓர் இரவில்

முழுமையாகக் கட்டிய மாளிகையின் திறவுகோல் தொலைந்து போனது என்பதை அறியாமல்

மீண்டும் வாயிற்கதவு தட்டப்பட்டது...

ஒவ்வொரு இரவும் அவளுக்காக யாரோ தட்டிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

உறக்கம் கலைந்தவள் .

மீண்டும் உறங்கும் ஒருநாள் அவளுக்கெனக் கிடைக்கலாம்...

அத் திறவுக்கோல்

வதிலைபிரபா