SHIFANA AZEEM

 A POEM BY

SHIFANA AZEEM

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Who knows

Tomorrow I may turn into a handful of ash

After that what at all can you do

preserving it in your palm

Tell me, won’t you

So

Think of me today itself

Call me today itself

Talk to me today itself

Meet me today itself

Forgive me today itself

Hold me today itself

Kiss me today itself

Instead of bemoaning

later

Feeling bitter over

the lost opportunities

forever

For

anything might happen in one’s life

before the hot tea in the cup

turns warm and cold

Within the span of a night

After all life is just this – right?

Shifana Azeem

யாருக்கென்ன தெரியும்

நாளையே நானொரு

பிடி சாம்பலாகிப் போய்விடலாம்

அதன் பிறகு

அதைப்பொத்தி வைத்துக்கொண்டு

நீ என்னதான்

செய்வாய்

சொல் பார்ப்போம்

ஆதலால்

இன்றென்னை நினைத்துக்கொள்

இன்றே என்னை அழைத்து விடு

இன்றே என்னோடு பேசி விடு

இன்றே என்னை சந்தித்து விடு

இன்றே என்னை மன்னித்து விடு

இன்றே என்னைப் பற்றிக்கொள்

இன்றே என்னை முத்தமிட்டுக்கொள்

பின்னொரு நாளில்

இதற்காகவெல்லாம் நீ

வருந்திச்சாவதை விட

ஒருவர் வாழ்வில்

ஒரு கோப்பைத் தேநீர் ஆறுவதற்கிடையில்

ஒரு இரவுக்குள்

என்னவானாலும் நடந்துவிடலாம்

ஒரு

வாழ்வென்பது

அவ்வளவுதானே!

மயிலிறகு மனசு.

KANIAMUTHU AMUTHAMOZHI

 A POEM BY

KANIAMUTHU AMUTHAMOZHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan

(*With corrections suggested by the poet duly incorporated)

What would the butterflies

splashing all over themselves

pollen in the hibiscus flower

of my garden

would tell each other

That

making flowers to bloom

with the soft petals showering words

brimming with the joy of

the innermost heart’s

childish prattle

Here is She

wading through night

as if in daylight.......

Amuthamozhi Mozhi

விரிந்து மலர்ந்திருக்கும்

என் தோட்டத்து

செம்பருத்தியில்

மகரந்தம் பூசிக்கொள்ளும்

வண்ணத்துப்பூச்சி

என்னைப்பற்றி

என்ன பேசிக்கொள்ளும்

ஆழ் மனதின்

மழலைக் குதூகலம் தெறிக்கும்

சொற்களைச் சொரியும்

இதழ்கள் கொண்டு

இங்கொருத்தி

பூ மலர்த்தி

இரவை பகலென

கடக்கிறாள் என்றா!

#கனியமுதுஅமுதமொழி

THENMOZHI DAS

 A POEM BY

THENMOZHI DAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

MIKIRA

In nights of owls howling

I stop and gulp the chill of the August rain

In that hour when howls wander

ruined house and its secrets

are but nightmare happening

The place where many lives are fast asleep

keep swaying as an empty swing

in the eyes of she who resides with solitude

When the weaver birds bring fireflies

for their chicks and light their nests

rolling my aloneness into a tiny ball of light

I send it inside

It becomes the Moon

that gives solace to the chicks

When a chick pecks at it

taking it to be Its feed

The Moon all alone

sings a lullaby inside that nest

The rejuvenating lines of that song

underlining the fact

that life is not all that simple

sets erect my hip-bones.

My body, as weaverbird sets out

revisiting the place.

The abodes of widows

the lane where children sleep in the open

Kattuviriyan snakes

Swaying‘Karuvelam’bush

Bullock-carts hauling sand from the river

Seeing all those I stand

at the threshold of my house

in the well of night

Darling puppies that relish my love

and live on

come running

I need no God

Mikira is kissing me.

Thenmozhi Das

மிகிரா

•

ஆந்தை அலறும் இரவுகளில்

ஆவணி மழையின் குளிரினை நின்று பருகுகிறேன்

வவ்வால்கள் அலையும் அந்நேரம்

பாழடைந்த வீடும் அதன் ரகசியங்களும்

நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிற கொடுங்கனவு

பல உயிர்கள் உறங்கும் ஊர்

தனிமையோடு தங்கியிருக்கும் ஒருத்தியின் கண்களுக்குள்

யாருமற்று ஊஞ்சலாய் ஆடிக்கொண்டே இருக்கிறது

தூக்கனாங் குருவிகள் தன் குஞ்சுகளுக்கு

மினுக்கட்டான் பூச்சிகள் கொண்டுவந்து கூடுகளில் விளக்கேற்றுகையில்

தனிமையை சிறு ஒளியென உருட்டி அலகில் அனுப்புகிறேன்

குஞ்சுகளுக்கு தவிப்பை மாற்றும் நிலவாகிறது

இரையென நினைத்து குஞ்சொன்று தனிமையைக் கொத்தும் போது

அக் கூட்டுக்குள் தாலாட்டு ஒன்றினை பாடுகிறது தனிமை ததும்பும் நிலா

வாழ்வு அவ்வளவு எளிதல்ல எனபதாய் அமைந்த அத் தாலாட்டின்

உயிரூட்டும் வரிகள் என் விலா எலும்புகளை நிமிர்த்துகின்றன

உடல் தூக்கனாங்குருவியாய் ஊர் பார்க்கச் சென்றது

விதவைகளின் வீடு குழந்தைகள் வீதியில் உறங்கும் தெரு

கட்டு விரியன் பாம்புகள் அலையும் கருவேலம் புதர்கள்

ஆற்றிலிருந்து மணல் அள்ளிவரும் மாட்டு வண்டிகள்

எல்லாம் கண்டு பின் இரவில் வீட்டு வாசலில் நிற்கிறேன்

எனதன்பை உண்டு வாழும் நாய்குட்டிகள் ஓடிவருகின்றன

எனக்கு எந்தக் கடவுளும் வேண்டாம்

மிகிரா முத்தமிடுகிறாள்

•

Composed by Thenmozhi Das

ILANGO KRISHNAN

 A POEM BY

ILANGO KRISHNAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan (*First Draft)

Well,

Let’s say

That you are genius unparalleled

That is, you are the ones who taught us Feminism

You are the ones who taught us Dalitism

That is,

You are the ones who taught us Poetry

But for you

We would have, indeed yes we would have

Forgotten Pudumaipithan

That is, poor Nicanor Parra

(Is the spelling correct – the woe of Tamil Medium)

But for you

We wouldn’t have got to know him

Then, what is his name

Ha-yes Kazantzakis (Again, the spelling)

Then, who – Lorca

Oh-no, he is not in your list

We, we alone spoke of all those

How conveniently we have forgotten

Then Marti

Then Neruda

Manushyaputran calls him a Tamil Poet. True to the core

Then, who is this Neruda?

Why should it annoy thee

It is we who proclaimed Post-Modernism

Next

We discussed decentralization

Before that

We debated the issue of Structuralism

We spoke of Dalit Politics

Feminism

Identity Politics

We proposed the neo-classic sloganeering

Workers of the World Unite

In Derida’s words

Yes, we held aloft Althusser

And we highlighted Gramsci whom you find hard to stomach

(How conveniently you’ve forgotten)

It is we who have brought into being the placet where Francis Banan and Bratan Bratan merge

It is we who hail and celebrate

Susan Chandok and Sheila Roboth

It is our male chauvinistic minds that keep discussing

Julio Cortazar and Judith Butler

The List of names ours would be longer than yours

I say it in plain words

losing poesy

So what

We know all too well

that you are cunningly bringing forth

your worn-out loincloth.

Better Luck Next time.

Ilango Krishnan

சரி!

ஒரு பேச்சுக்கு வைத்துக்கொள்வோம்...

நீங்கள் மேதைகள்

அதாவது எங்களுக்குப் பெண்ணியம் போதித்தது நீங்கள்தான்

அதாவது எங்களுக்கு தலித்தியம் கற்பித்தது நீங்கள்தான்

அதாவது

எங்களுக்கு கவிதையை கற்பித்தது நீங்கள்தான்

நீங்கள் இல்லை என்றால்

புதுமைப்பித்தனை.... ஆம் புதுமைப்பித்தனை நாங்கள்

ஆம் நாங்கள் மறந்திருப்போம்

அதாகப்பட்டது நிக்கோனர் பர்ரா

(இஸ்பெல்லிங் சரிதானே... பாவம் தமிழ் மீடியம்)

நீங்கள் இல்லாவிட்டால் நாங்கள் அவரை தெரியாமலே போயிருப்போம்

அப்புறம் அவர் பெயர் பெயரென்ன

ஆங்... கசாண்ட்ண்சகிஸ் (மறுபடியும் பெல்லிங்) அவரெல்லாம் தெரிஞ்சிருக்கிகுமா

அப்புறம் இன்னொருவர் லோர்காவா

அச்சோ அவரெல்லாம் உங்கள் லிஸ்ட்டே இல்லியே

நாங்கள்தான் நாங்களேதான் அவரை எல்லாம் சொன்னோம்

எவ்வளவு வசதி மறந்தோம்

அப்புறம் மார்த்தி

அவன் யார் இன்னும் அந்த நெரூதா,

மனுஷ்யபுத்திரன் அவரை தமிழ் கவி என்கிறார். சத்தியமான சொல்.

உங்களுக்கு என்ன பிரச்சனை

நாங்கள்தான் பின் நவீனத்துவத்தை அறிவித்தோம்

பிறகு

மைய தகர்ப்பைப் பேசினோம்

முன்பே

அமைப்பியலை பிரச்சனைப்படுத்தினோம்

தலித் அரசியலை

பெண்ணியத்தை

அடையாள அரசியலை பேசினோம்

உலகத் தொழிலாளர்களே ஒன்று படுங்கள் என்ற புதுச் செவ்வியல் கோஷத்தை தெரிதாவின் சொற்களில் முன் மொழிந்தோம்

ஆம் அல்தூஸரைத் தூக்கிப் பிடித்தோம்

உங்ளால் செரிக்கவே இயலாத கிராம்ஷியையும் முன் வைத்தோம்

(எவ்வளவு வசதியாய் மறந்தீர்கள்)

பிரான்சிஸ் பனானும் ப்ரேட்டன் ப்ரேட்டன்பாவும் ஒன்றிணையும் இடத்தை நாங்கள்தான் உருவாக்கினோம்

சூசன் சொண்டாக்கையும் ஷீலா ரோபோத்தையும் நாங்கள்தான் கொண்டாடுகிறோம்.

ஹூலியோ கிருஷ்தோவாவையும் ஜூடித் பட்லரையும் எங்கள் ஆணாதிக்க மூளைகள்தான் பேசிக் கொண்டிருக்கின்றன.

பெயர்களின் பட்டியலை உங்களை விடவும் நாங்கள் பெரிதாகவே சொல்வோம். எதார்த்தமாய் சொல்கிறேன்.

நான் இதில் கவித்துவத்தைத் தவறவே விடுகிறேன்.

ஆனாலும் என்ன

உங்கள் பழைய கோவணத்தை

சாதுர்யமாகக் கொண்டு வருவதை

புரிந்தே இருக்கிறோம்

பெட்டர் லக் நெக்ஸ்ட் டைம்.

இளங்கோ கிருஷ்ணன்

MA.KALIDAS

 A POEM BY 

MA.KALIDAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

IN MY OWN EXCLUSIVE RIVER

The very word River

brings to my memory
Civilization Chaos
all over
For the river that flowed
whirling and swirling
and for the river that lie limp
same is the name
even now
The fish leaps
The fishhook writhes
The leaf comes carrying something
As a face washed clean with sheen
the canal remains
incessant annihilation
notwithstanding
All over the shore await
The legs of legs
A sling aims to jerk the
mouthful being gulped with
the head bowing down
I suck into the mouth of the
body
drowned so deep till
the last breath and
thrown on the bank
and spit out
once again the river
surges with waves.

என் நதியில் இறங்கி இருக்கிறேன்

நதி என்றதும்
நாகரீகம் முதல் அநாகரீகம் வரை
எல்லாமே நினைவுக்கு வருகிறது
சுழித்துச் சுழித்து ஓடிய நதிக்கும்
சும்மா கிடக்கும் நதிக்கும்
இப்போதும் அதே பெயர் தான்
துள்ளுகிறது மீன்
நெளிகிறது தூண்டில்
எதையோ சுமந்து வருகிறது இலை
முகம் கழுவியது போல
பொலிவாய் இருக்கிறது கால்வாய்
அழிக்க அழிக்க
கரை முழுக்க காத்துக் கிடக்கின்றன
கால்களின் கால்கள்
குனிந்து அருந்தும் மிடறைத் தட்டிவிட
குறி வைக்கிறது ஒரு கவண்
மூழ்கி முக்குளித்து
கரையில் தூக்கிப் போட்ட
உடலத்தின் வாயில் உறிஞ்சித் துப்புகிறேன்
மறுபடி அலையடிக்கிறது நதி.

- மா.காளிதாஸ் 

MARIMUTHU SIVAKUMAR

 A POEM BY 

MARIMUTHU SIVAKUMAR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

RAIN-THIRSTY CROP

Though there were indications of downpour

Rain was nowhere
The rain with dark countenance
remained haughty and proud
Though mercy is inherent in rain
It chose to be a demon
In the raindrops to pour
There would be solutions to secure
Hoping so the crops were looking above
Mockingly viewing those crops
which stood waiting in a row
telling each other that
in those droplets
essentials for appeasing the hunger of crops
would descend in heaps
the Rain began to laugh sarcastically
Hei you, Rain
Are you so merciless?
Can’t you be a little kind
Don’t you understand the intensity of our afflictions
Why, Oh why –
The cries and protests of the crops
failed to move the Rain.
A tiny sapling sprouted
kissing the soil which made it possible
From the soil it created a stone
of immense power
That stone gathered all its energy
and the stone thus turning into a massive force
joining hands with the crops
craving for rain
threw itself towards the rain-clouds
The vigour of the crops exploded up there
Scattering everywhere.

மழைக்கு ஏங்கும் பயிர்.

கோடைக்குப்பிறகு மழை பெய்வதற்கான அறிகுறி தென்பட்டும்
மழை பெய்வதாயில்லை.
மழை இருண்ட முகத்தோடு கர்வமாயிருந்தது
மழையுள் இரக்கமிருந்தும் அரக்கத்தனமாயிருந்தது.
பெய்யப்போகும் மழைத்துளிகளில்
தீர்வுத்துளிகள் விழப்போவதாக
காத்திருக்கும் பயிர்கள் வானத்தை பார்த்த வண்ணமிருந்தன.
அத்துளிகளில்
பயிர்களின் பசியை போக்கும்
அத்தியாவசிய பண்டங்கள்
கொட்டப்போவதாக பயிர்கள் பேசிக்கொண்டு வரிசையில் காத்திருப்பதை மழை ஏளனமாய் பார்த்து சிரிக்க ஆரம்பித்தது.

ஏய் மழையே,
உன்னில் கருணை இல்லையா
உன்னுள் இரக்கமில்லையா
நாம் படும் வேதனைகள் உனக்கு புரியவில்லை ஏன்...?
பயிர்களின் கோசங்களும் போராட்டங்களும் மழைக்குள் எந்த வித அதிர்வுகளையும் ஏற்படுத்துவதாயில்லை.
பயிரொன்று
தான் முளைவிட்ட மண்ணை முத்தமிட்டு எழுந்தது.
தான் வாழ்ந்த மண்ணிலிருந்து அதி வீரியமான கல்லொன்றை உருவாக்கியது.
அக்கல் தன் முழு சக்தியையும் திரட்டியது.
திரண்ட கல் மழைக்காக ஏங்கிய பயிர்களோடு சேர்ந்து
மழை மேகங்கள் நோக்கி தன்னை எறிந்தது
பயிர்களின் வீரியம் வானத்தில் வெடித்து சிதறியது.
~~~~~~
மாரிமுத்து சிவகுமார்.