PAADHASAARI VISWANATHAN

 TWO POEMS BY

PAADHASAARI VISWANATHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. THE CAGE

In the patio of the adjacent house

In the cage made of

wire entwined upon a wooden frame

two pairs of love-birds.

Even for the house of those

colourful pairs of love-birds

a lock

and the key at the entrance

On an evening turning dark

on the patio

when none was around

a two year old boy of that household

took the key and opened the lock

All the four tiny birds leapt out

and flew away

The boy clapped and laughed

rolling joyously.

The next day

I chanced to see the next door patio

Wonder why but the empty cage

lay there

locked as before.

2. RELEASE

Oh, why is it that exactly when I am

soaking the mop stick in Lyzol

and cleaning the floors inside the house

poem-lines lilting and leaping within

crave and strive to find a release...

The anguish of the chick

struggling to break open the egg-shell

The work at hand would shudder

If leaving it midway and go

the cane-lash sign of livelihood

would spread all over

as pain unbearable.

Oh, my soulmate Tamil

Save me from the peril

of having my poem breathe its last

ere I finish cleaning all four rooms

of my dwelling

and taking white sheet and pen

start writing

at last.

LARK BHASKARAN

 A POEM BY

LARK BHASKARAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THAT WHICH REMAINS….

In deep sleep I am all alone

I move out of violence

In Nature’s space

not much is occupied by the human body

Body is but a delusion

I try to remain all by myself

While in crowd

I move a little backward

and eye myself amused

Aloneness unconscious

I presume

Being with none is the

Basis of Life.

When I be God

I would evaluate a lot

In the sixth sense

there remained

just the void.

Laark Bhaskkaran

மிச்சம்

-------------

ஆழ்ந்த உறக்கத்தில்

தனியாக இருக்கிறேன்

வன்முறையிலிருந்து

வெளியேறுகிறேன்

இயற்கையின் இடத்தில்

உடல் அதிக அளவு எடுத்துக்கொள்ளவில்லை

உடல் என்பது ஒரு

மயக்கம்

தனியாகவே இருக்க முயற்சிக்கிறேன்

கூட்டத்திலிருக்கும் போது பின்வாங்கி

என்னை வேடிக்கைப் பார்க்கிறேன்

தன்னிச்சையான தனிமையை

ஊகிக்கிறேன்

யாருடனும் இல்லாதது எளிமையான

வாழ்வின் அடிப்படை

நான் கடவுளாகி இருக்கும் போது

நிறைய விஷயங்களை மதிப்பிடுவேன்

ஆறாவது அர்த்தத்தில்

வெற்றிடம் தான் மிஞ்சியது

-லார்க் பாஸ்கரன்-

VELANAIYOOR RAJINTHAN

A POEM BY

VELANAIYOOR RAJINTHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

 RAPTUROUS LOVE

Suffice to hear the sound of bike

coming along the street

for ascertaining my arrival

My pet dog wagging its tail

would come to the gate without fail

As usual with its mischievous pranks

our lamb playfully bumps against me

every now and then

as the great grand river of love infinite.

A few days of absence notwithstanding

a crow remembers me all too well

and caws joyously

on seeing me.

Not only while eating but even when reposing

my darling cat loves so much

my nearness.

For offering a few morsels of food

circling me round and round

as the chain of love

_ the rooster and hens.

Adding beauty and luster to

all my twilight hours

Mynas and some sparrows.

It is the deliriously blissful love that

surges in all these

that changes this life filled with despair

into a hopeful affair.

அன்பின் உன்மத்தங்கள்

_________________________

தெருவில் வரும் உந்துருளி

சத்தம் கேட்டே

எனது வரவை உறுதி செய்கிறது

வாலாட்டியபடி படலைக்கு வரும்

வளர்ப்பு நாய்

எப்போதும் போலவே

தன் சுட்டித்தனத்தால்

என்னை முட்டி முட்டிப் போகிறது

அன்பின் பேராறாய்

வீட்டு ஆட்டுக்குட்டி

சில நாட்கள் இடைவெளியிருந்தும்

மறக்காமல் நினைவு வைத்திருக்கிறது

என்னைக் கண்டதும்

கரைந்து தீர்க்கின்ற காக்கை ஒன்று

உணவு உண்ணும் போது மட்டுமன்றி

ஓய்வெடுக்கும் போது கூட

எனதருகாமையை நேசிக்கின்ற

செல்லப் பூனை

சில பருக்கைகள் அளித்ததற்காய்

என்னையே சுற்றிச்சுற்றி வரும்

அன்பின் பிணைப்புக்களாய்

சேவலும் கோழிகளும்

அந்தி சாயும் மாலையெல்லாம்

எந்தன் பொழுதை அழகு சேர்க்கும்

மைனாக்களும் சில குருவிகளும்

இவை அத்தனையிலும் ஊற்றாகும்

அன்பின் உன்மத்தங்களே

ஏமாற்றம் சூழ் இவ்வாழ்வியலை

நம்பிக்கைக்குரியதாய் மாற்றிக்கொண்டிருக்கிறது!

வேலணையூர் ரஜிந்தன்.

MULLAI AMUTHAN

 A POEM BY

MULLAI AMUTHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

You warn me

Saying you would come again

today

You went away

I have been overlooked by thee

many a time, you see.

Somehow

I could feel your fury

all too acutely

My silence might have

infuriated you

It’s alright, my friend

_ This space is all yours now

Everything under your control.

Live to your heart’s content

Just allow me to be myself.

I know of

the heart of gun

Oh don’t slay me, my friend,

and my poems

unwritten.

Mullai Amuthan

என்னை

எச்சரிக்கிறாய்.

இன்றும்

வருவதாகச் சொல்லிச்

சென்றாய்.

பல தடவை

உன்னால்

புறக்கணிக்கப்படிருக்கிறேன்.

ஏனோ

உன்

கோபம் அதிகமாகவே

என்னால்

உணரப்பட்டது.

என் மௌனம்

கூட எரிச்சலை

தந்திருக்கலாம்.

பரவாயில்லை

நண்பனே..

-இந்த வெளி

இப்போது

உனக்கானது...

எல்லாமே-

உன் கட்டுப்பாட்டிற்குள்..

வாழ்ந்துவிட்டுப் போ!

நானாக இருக்கமட்டும்

அனுமதித்துவிடு..

துப்பாக்கியின்

மனது பற்றி நானறிவேன்.

என்னைக் கொன்று

எழுதாத

என் கவிதைகளையும்

கொன்றுவிடாதே

முல்லை

YAVANIKA SRIRAM

 A POEM BY

YAVANIKA SRIRAM

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

A thing not in tune with the way this night is to be spent

You took away

My canvases have not turned tattered; I keep waiting

with the curiosity of stars

Further they number the night

Let the congenial night shroud you as an overcoat

You would see me in the shape of a floating phantom

coming across in the void of the corridor

wherein you turn, return

How so many a time this world has gone round and round

My words touch the stars

Your forever radiance mate me

who turns heady looking at my reflection in the water

That is the tragedy of my wait

but for you the treasure of history.

My language turns dry and

ceases to be.

இந்த இரவைச் செலவழிப்பதில் பொருந்தாத ஒன்றைக்கொண்டு போனாய்

என் கித்தான்கள் நைந்து போகவில்லை காத்திருக்கிறேன் நட்சத்திரங்களின்குறுகுறுப்புடன்

மேலும் அவை இரவை எண்ணிக்கையிடுகின்றன

நல்லிரவு மேகங்கள் உன்மீது மேலாடையிடட்டும்

நீ திரும்பும் வழிநடையின் வெறுமையில் எதிர்ப்படும் என்னை மிதக்கும்ஆவியுருவில்காண்பாய் எத்தனை முறை சுழன்று விட்டது உலகம் எனது பேச்சு விண்மீன்களைத் தொடுகிறது

நீரில் முகம் பார்த்து மயங்கும் என்னை உன் தீராமந்தகாசம் முயங்குகிறது

அது என்காத்திருப்பின் அவலம் உனக்கோ வரலாற்றுக்கையிருப்பு எனது மொழி அது உலர்ந்து தீர்ந்து போகிறது.

Yavanika Sriram

THENMOZHI DAS

 A POEM BY

THENMOZHI DAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

BLOOD

Hugging close the crow I told

Please don’t caw

Hunger ceased

Dream

Though in memory shaking the stream

The way it hangs like torn watery sound

Hunger ceased inside me.

Yet I grow multiple varieties of fruits trees

for thee.

I implored a cow-tick _

Please don’t suck my child’s blood

The last being remaining for my sake

my precious child wagging its tail

its blood converses with me so much

My very existence lies in its lively gait

His feet the great grand lexicon of Mercy.

Slowly I start disliking the cat

Hunting the snake the way it revels in murder

and munching it as a ‘Murukku’

forms a kind of mucilage in the brain.

The spot where a monkey killed its own baby

dashing it against the ground

I dare not wade through

The soil there looks all blood

As the quivering light

inside the eyes of those newborns

in the nest of sparrow

with eyes closed blood-striped

I remain all alone.

A beloved has strangled her young lover

in our place, they said

That young man’s life

swirls inside me as a sediment of blood

His smiling face all over the place

More than the voices of beings

their blood

emit sounds diverse

swelling manifold.

Thenmozhi Das

இரத்தம்

•

காகத்தை கட்டியணைத்துச் சொன்னேன்

கரையாதே

பசி தொலைந்து போனது

கனவு

நினைவில் ஓடையை உலுக்கினாலும்

அறுந்த ஒலிநீராய்த் தொங்கும் விதம்

பசி எனக்குள் அத்துப்போனது

ஆயினும் விதவிதமான கனிகளை மரங்களை உனக்கு வளர்க்கிறேன்

ஒரு மாட்டு உண்ணியிடம் கெஞ்சினேன்

என் பிள்ளையின் இரத்தத்தை உறிஞ்சாதே

எனக்கென எஞ்சிய கடைசி உயிராய்

வாலாட்டும் என் பிள்ளையின் இரத்தம்

என்னோடு அதிகம் உரையாடுகிறது

அவனின் உயிர்நடை என் இருப்பு

அவனது பாதங்கள் கருணையின் பேரகராதி

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக

பூனையை வெறுக்கிறேன்

அது பாம்பை வேட்டையாடி

கொலையில் மகிழ்ந்து

முறுக்கைப் போல உண்பதைக் காண்பது

மூளைக்குள் ஒருவித பிசினை

உருவாக்குகிறது

தோட்டத்தில் ஒரு குரங்கு

தான் பெற்ற பிள்ளையை

தரையில் அடித்து கொன்ற இடத்தில்

இன்னும்

நடக்க அச்சமாக இருக்கிறது

அவ்விடத்தில் மண் இரத்தமாகவே தெரிகிறது

குருவிக் கூட்டில்

ரத்தவரியோடும் மேனியோடு

கண்திறக்காத குஞ்சுகளின் கண்களுக்குள்

நடுங்கும் ஒளியாக தனித்திருக்கிறேன்

ஊருக்குள் காதலி ஒருத்தி

தன் இளம் காதலனை

கழுத்தை நெரித்துக் கொன்று விட்டதாக பேசிக்கொண்டார்கள்

அந்த இளைஞனின் வாழ்வு

இரத்தத் திட்டாக எனக்குள் சுழல்கிறது

ஊரெங்கும் அவனது சிரித்த முகம்

உயிர்களின் குரல்களை விட

உயிர்களின் இரத்தம்

வெவ்வேறு ஒலி எழுப்புகின்றன

பன்மையடைந்து பெருகுகின்றன

•

Composed by Thenmozhi Das

16.10.2021

5.18am

VASANTHADHEEPAN

 A POEM BY

VASANTHADHEEPAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

EARTH TURNING WET

You unfold the lips

Hold the tea-cup

Drink it before the flavour is lost

Where can I keep the flower you gifted me

My heart is raging

For the time being let it be in my lips

Only those hearts brimming with kindness

can feel the innermost veins and nerves

of a poem’s feelings and emotions

Hungry cat

Solitary sparrow

The hunt is over

The rain accompanies me

And we walk in silence

She got into the pond

The pond held her close

A celestial flower bloomed in the pond

The fish laughed

She became a fish

The scientists are peeling onions

Geniuses knead the flour – paste

Munching parathas daily the people fall asleep.

I have no wine-bottles

Nor packets of cigars stuffed with Ganja

All I have is a heart that fumes

facing love-soaked malice.

ஈரம் படரும் பூமி

_____________________________

உதடுகளை விரிக்கிறாய்

தேநீர் கோப்பையை ஏந்துகிறாய்

சுவை ஆறுவதற்குள் அருந்தி விடு.

நீ பரிசளித்த பூவை எங்கு வைப்பேன்

இதயம் கனன்று கொண்டிருக்கிறது

இப்போதைக்கு என் உதடுகளில் இருக்கட்டும்

கருணை ததும்பும் ஈர மனசுகளால் தான் கவிதையின் உள்ளார்ந்த உணர்வு இழைகளை

ஸ்பரிசிக்க இயலும்.

பசித்த பூனை

தனித்த குருவி

வேட்டை முடிந்து போனது.

மழையோடு நடக்கிறேன்

மழை என்னோடு நடக்கிறது

யாரும் யாரோடும் பேசவில்லை

குளத்தில் இறங்கினாள்

குளம் ஆரத்தழுவியது

குளத்தில் தேவமலர் ஒன்று பூத்தது

மீன்கள் திகைத்தன

குளம் குதூகலித்தது

மீனானாள் அவள்

வெங்காயம் உரிக்கிறார்கள் விஞ்ஞானிகள்

மாவு பிசைகிறார்கள் மேதைகள்

தினம் புரோட்டா தின்று உறங்கிப் போகிறார்கள் ஜனங்கள்.

மதுப்புட்டிகள் என்னிடம் இல்லை

கஞ்சாத்தூள் அடைத்த சிகரெட்கள் நிரம்பிய பாக்கெட் இல்லை

நேசம் நிறைந்த கொடுமை கண்டு கொந்தளிக்கும் இதயம் மட்டும் உண்டு.

VASANTHADHEEPAN