KARUPY SUMATHY

 A POEM BY

KARUPY SUMATHY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

LIFE

Picking up

bringing it all to close

I looked at it intensely.

A thin snap

crisscrossed as

a strand of hair.

If meddled midway

it might cleave into two.

Taking a rubber-band

I tied it tight

and kept it on the table.

The pale red rubber band

stuck out.

I removed it.

Before separating into two

I had done all I could.

And every one of those methods

stuck out with a

separate mark.

I didn’t have the heart to throw it away

Hence, choosing albeit halfheartedly

one of those

‘not so glaringly sticking out’ process

satisfied I felt _

similar to my life.

Karupy Sumathy

வாழ்க்கை

கையிலெடுத்து

மிக அருகில் கொண்டு வந்து

உற்றுப் பார்த்தேன்.

மெல்லிய வெடிப்பு

மயிர்போல் குறுக்கே

நெளிந்து ஓடியது.

எங்காவது தட்டுப்பட்டால்

இரண்டாகப் பிளக்கக் கூடும்

ரபர் பாண்ட்டெடுத்து

இறுக்கி சுற்றி

மேசையில் வைத்தேன்

இளம் சிவப்பு ரப்பர் பாண்ட்

துருத்திக் கொண்டு நின்றது

கழற்றிப் போட்டேன்.

இரண்டாகப் பிரிவதற்கு முன்னால்

ஒட்டுவதற்கு என்னால்

முடிந்த அனைத்தையும் செய்தாயிற்று

எல்லாமுறைகளும் அடையாளத்தோடு

துருத்திக் கொண்டு நின்றன.

எறிவதற்கும் மனமில்லை

ஒட்டுவதில் அதிகம் துருத்தாத

ஏதோ ஒருமுறையை

மனமின்றித் தெரிவுசெய்து

திருப்திப் பட்டுக் கொண்டேன்

என் வாழ்க்கையை போல்.

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

 A POEM BY

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In the city where sun pours torrentially

I chanced to see your profusely sweating face.

Life’s burden unbearable has made almost its own

your face and figure of the teens.

In those days you would be exquisite

like the dewdrop falling on a white flower.

It was then I mused that

other than ransacking some humans

Times do nothing else.

I have absolutely forgotten the ritual of

enquiring after your well-being

As I looked at you intensely

You had come into my eyes.

With lips quivering

You spelt my name

I, desiring to hear your voice one more time

pretended not to hear it.

I thought to myself that the rancour

of those moments

should remain insatiate.

At that instant a male took you away.

Before calling you back

Having gone far away

You are waiting for the bus

under a tree-shade.

Wonder whether you know or not _

Waiting is Fire encircling us

lit by our own selves.

நிறைந்த வெய்யில் பெய்யும் நகரத்தில்

வியர்வைபெருக்காகி

இருந்த உன் முகத்தை

அனிச்சையாக காண நேர்ந்தது

உனது இளமைக்கால உருவத்தை

வாழ்வின் பெரும்சுமை பெரிதாகவே

தனதாக்கிக்கொண்டிருந்து

நீ அப்போதேல்லாம்

வெள்ளை மலரில் விழும் பனிபோல

அழகாய் இருப்பாய்

அப்போது நினைத்தேன்

காலங்கள்

சில மனிதர்களை சூறையாடுவதைத் தவிர

வேறேதுவும் செய்வதில்லை என

உன்னை நலம் விசாரிக்கும் சடங்கை

நான் மறந்தே விட்டேன்

உன்னை உற்றுப்பார்த்ததில் என் கண்களுக்குள்

நீ வந்துவிட்டது

உதடுகள் நடுங்கியவாறே

என் பெயரை உச்சரித்தாய் நீ

நானோ இன்னொருமுறை

உன்குரலைக் கேட்பதற்காய்

கேட்காதவன் போல் இருந்தேன்

அந்தக் கணங்களின் வன்மம் தீரக்கூடாதேன

நினைத்துக்கொண்டேன்

அந்தனொடி ஆணொருவன்

உன்னை வந்து அழைத்துச் சென்றான்

உன்னை திரும்ப அழைப்பதுக்குள்

நீ வெகு தூரத்துக்கு சென்று

ஒரு மர நிழலின்கிழ் பேருந்துக்காய்

காத்திருக்கிறாய்

உனக்கு தெரியுமோ தெரியாது

காத்திருத்தல் என்பது

நம்மைசுற்றி நாமே

வைத்துக்கொண்ட நெருப்பு.

-நேதா-

PALAIVANA LANTHER

 A POEM BY

PALAIVANA LANTHER

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

He, the patient in

Room.No. 36

lying there for the past

36 days

Couldn’t pay the hospital

36 thousand rupees

His wife,

a 36 year old, struggles

After 36 hiccups in succession

He ceased to be.

With 36 stitches

they had handed over the body

For his wife sobbing, beating her head

for 36 times

36 relatives offer

words of solace.

This night

I should wade through

36 times.

முப்பத்தியாறாம் எண் நோயாளியவன்

முப்பத்தியாறு நாட்களாக இங்கே தான் கிடக்கிறான்

முப்பத்தியாறாயிரம் ரூபாய் மருத்துவமனையில் செலுத்த இயலவில்லை

முப்பத்தியாறு வயது மனைவி திணறுகிறாள்

முப்பத்தியாறு முறை தொடர் விக்கலுக்கு பிறகு இறந்து விட்டான்

முப்பத்தியாறு தையல்களோடு உடலை ஒப்படைத்துவிட்டனர்

முப்பத்தியாறு முறை தலையில் அடித்து கொண்டு அழுகிற மனைவிக்கு

முப்பத்தியாறு உறவினர்கள் ஆறுதல் சொல்கின்றனர்

இந்த இரவை நான்

முப்பத்தியாறு முறை கடக்க வேண்டும்.

K.S.AMBIGAVARSHINI

 A POEM BY

K.S.AMBIGAVARSHINI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

CURRENT CONSCIOUSNESS

I have left in the realm of Future

the seat I usually occupy

It sits facing the point where the East and the West meet

It is sitting there

books are being read these days

The creations that come into being

from each book

stroll with current consciousnesses.

In the track of wilderness

where I go for a walk daily

a creation followed me last.

The Mynah written in that creation

and the marvel of the permutation and

combination of stars

Upon rising from the chair

come and go.

The chair remains there

not just empty

Not only facing the future

But also sits calm and composed

With none to change the direction

and turn it around.

K.S. Ambigavarshini

நிகழ்கால பிரஞை

எதிர்காலவெளியில் விட்டு வந்திருக்கிறேன்

வழக்கமாக உட்காரும் இருக்கையை

அது கிழக்கும் தெற்கும் சந்தித்துக்கொள்ளுகிற புள்ளியை நோக்கி

அமர்கிறது தினமும்

அவ்விருக்கையில் அமர்ந்தபடிதான் நூல்கள் இப்போதெல்லாம் வாசிக்கப்படுகின்றன

நூல்கள் ஒவ்வொன்றிலிருந்தும் உருப்பெறும் படைப்புகள்

நிகழ்காலப் பிரஞைகளோடு உலவுகின்றன

தினசரி நடைக்குப் போகும் பொட்டல்வெளித் தடத்தில்

படைப்பொன்று கடைசியாகப் பின்தொடர்ந்து வந்தது

படைப்பில் எழுதப்பட்ட மைனாவும்

நட்சத்திரச் சேர்க்கைகளின் விந்தையும்

இருக்கையைவிட்டு எழுந்தபோது

வந்துபோகின்றன

இருக்கை காலியாக மட்டுமல்ல

எதிர்காலத்தைப் பார்த்து மட்டுமல்ல

அமைதியாகவும் உட்கார்ந்திருக்கிறது

திசையைமாற்றித் திருப்பிப்போட

யாருமில்லாமல்.

MANARKAADAR(RAJAJI RAJAGOPALAN)

 THREE POEMS BY

MANARKAADAR

(RAJAJI RAJAGOPALAN)

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*first Draft)

(1)

In the group dance sequence of the movie

I would always sympathize with the female dancer

in the last row.

She would be dark and sometimes fat

She would have told many of her friends

“I am also dancing in it, you know!”

She would have bought them tickets too

spending from her pocket.

As soon as her dance is over

I would also get up and leave.

Can an ordinary person

honour an ordinary dancing girl

in any better manner…..

சினிமாவில் வரும் க்ரூப் டான்ஸில்

கடைசி வரிசையில் ஆடும் பெண்மீது

எப்போதுமே எனக்கு அனுதாபம் உண்டு

கருப்பாகவும் சிலவேளை குண்டாகவும் இருப்பாள்

நானும் இப்படத்தில் ஆடுகிறேண்டி என்று

நண்பிகள் பலருக்குச் சொல்லியிருப்பாள்

தன்னுடைய காசில் டிக்கட்டும்

வாங்கிக் கொடுத்திருப்பாள்

அவளுடைய நடனம் முடிந்ததும்

நானும் எழுந்துவந்துவிடுவேன்

ஒரு சாதாரண நடன மங்கைக்கு

ஒரு சாதாரண மனிதன்

இதற்குமேல் கௌரவம் எதுவும்

கொடுத்துவிட முடியுமோ

(2)

In the MacDonald coffee cup

that someone had gulped and thrown

Yesterday’s rain was brimming.

Suffice it gets filled up once

It would continue to brim

So also Life, it seems....

யாரோ குடித்துவிட்டு எறிந்த

மெக்டானால்ட்ஸ் கோப்பி குவளையில் நிறைந்திருந்தது

நேற்றுப் பெய்த மழை.

ஒருமுறை நிறைந்துவிட்டாலே போதும்

தொடர்ந்து நிறைந்துகொண்டிருக்கும்

வாழ்க்கையும் அப்படித்தான் போலும்.

(3)

The glory of having scaled Himalayas

would be his
who has descended alive.
Not just in ascent
But in descent too there is
Life Glorious.

இமயத்தில் ஏறிய பெருமை
உயிரோடு
இறங்கியவனுக்கு மட்டுமே கிடைக்கும்.
ஏற்றத்தில் மட்டுமல்ல
இறக்கத்திலும் இருக்கிறது வாழ்வு

V.N.GIRITHARAN

 A POEM BY

V.N.GIRITHARAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(*with change in title suggested by the poet duly incorporated)

NEXT TO CAMELS…..

Camels don’t get disheartened by the deserts

They don’t become disconsolate.

They are not frightened by the blowing wind.

they willingly seek and undertake long journeys

with water stored _

They love it all the more.

Whenever there is tornado within

swimming in the tumultuous sea inside

With the boats lost

I invariably think of camels.

Should remain stoic like a camel

I would resolve.

At those times

the camels enduring all adversities

would occupy my mind.

Ho! How strong the camels are physically

Ho! How strong they are mentally!

Ho, I should be like a camel!

Ho! I should be strong like camel!

While I was contemplating thus

My friend, looking at me, asked:

“What is it?”

“Camels are marvelous”

Said I.

My friend responded asking,

“Are they better than

the refugees

crossing the seas

journeying in heavy vehicle carriages

going beyond Time?

ஒட்டகங்களை விட….

வ.ந.கிரிதரன்

ஒட்டகங்கள் பாலைகளைக் கண்டு

துவண்டு விடுவதில்லை;

தளர்வதில்லை.

வீசும் மணற்காற்றுகளைக் கண்டு

அஞ்சுவதில்லை.

நீர் தேக்கி, நீண்ட தொலைவுகளை நாடிப்

பயணிப்பதில் அதிக பிரியம் கொண்டவை

அவை.

உளப்புயல்கள் வீசியடிக்கையிலெல்லாம்,

நினைவுச் சுழல்களுக்குள் சிக்கும்போதெல்லாம்,

அகக்கடலில் படகுகளையிழந்து

நீச்சலடிக்கையிலெல்லாம்

நான் ஒட்டகங்களை நினைப்பதுண்டு.

ஒட்டகங்களைப்போல் நானிருக்க வேண்டுமென்று

நினைப்பதுண்டு.

எவை கண்டும் தளராத

அவை பற்றி அவ்வேளைகளில் சிந்திப்பதுண்டு.

ஒ! ஒட்டகங்கள்தாம் எத்துணை உடலுறுதி மிக்கவை.

ஓ! ஒட்டகங்கள்தாம் எத்துணை உளவுறுதி மிக்கவை.

ஓ! ஒட்டகங்களைப்போல் நானுமிருக்க வேண்டும்!

ஓ! ஒட்டகங்களைப்போல் வலிமையுடனியங்க வேண்டும்.

சிந்தனையில் மூழ்கிக் கிடக்கையில்

நண்பன் எனை நோக்கினான்; கேட்டான்:

"என்ன யோசனை?"

"ஒட்டகங்கள் அற்புதமானவை" என்றேன்.

நண்பன் கேட்டான்

"பொங்குகடல் கடந்து,

பார ஊர்திப்பெட்டகங்களில்

காலம் கடந்து

பயணிக்கும் ஏதிலிகளை விடவா"

என்று.

RAM PERIYASAMI

 TWO POEMS BY

RAM PERIYASAMI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

CLOCKCUCKOO

The ashes of a corpse obtained

from heartfelt condolences

While holding close for dissolving in the air

its remains sticking in the wet hands

Rainbow sans colours

It is the names that we had been calling out yesterday

we are dissolving first and foremost.

For us this brook is the river

For us this brook is the sea

For us this wind is the God

The auditdata of Nova’s Time

bellowed at the

deaths being digested.

This is Earth’s first rain

Made of animals’ blood

Clock -sparrow’s feathers

dripping before rain sprouts

are slowly shedding themselves

into the framework of God's Laws.

ராம் பெரியசாமி

கடிகாரக்குருவி

ஆழ்ந்த இரங்கல்களிலிருந்து

பெறப்பட்ட ஒரு சவத்தின் சாம்பல்

காற்றுக்குள் கரைப்பதற்காக தழுவிக்கொண்டிருக்கையில்

ஈரக்கைகளோடு எஞ்சி ஒட்டியிருக்கிறது

நிறங்களற்ற வானவில்

நேற்றைக்கு அழைக்கப்பட்ட பெயர்களைத்தான் முதலில்

கரைத்துக்கொண்டிருக்கிறோம்

நமக்கு இந்த ஓடை தான் நதி

நமக்கு இந்த ஓடை தான் கடல்

நமக்கு இந்த காற்று தான் கடவுள்

செரித்துக்கொண்டிருக்கும் மரணங்களிடம் உறுமிக்கொண்டது நோவா காலத்தின் தணிக்கை

இது பூமியின் முதல் மழை

விலங்குகளின் ரத்தங்களால் ஆனது

மழைத்துளிர்வதற்குள் ஈரஞ்சொட்டும்

கடிகாரக்குருவியின் சிறகுகள்

கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்

உதிர்த்துக்கொண்டிருக்கின்றன

காலம் கடந்த கடவுளின் சட்டத்திற்குள்

ராம் பெரியசாமி

(2)

So close to my Life

There are two thoroughfares.

In one

all alone I am walking

In another

though there are many

I am walking alone

There is a third one, a short-cut

All and sundry are looking at me

and waving their hands.

I don’t have the heart to alter

my body

into footwear

and wear and tear.

I turn around

safe and sound.

என் வாழ்விற்கு

மிக நெருக்கத்தில

இரண்டு சாலைகள் உள்ளது

ஒன்று நான் தனிமையில்

நடந்து வருகிறேன்

மற்றொன்றில்

நிறைய பேரிருந்தும்

தனியாய் நடந்து வருகிறேன்

மூன்றாவதாக ஒரு குறுக்கு வழி

யார் யாரோ என்னை பார்த்து

கையசைக்கிறார்கள்

செருப்பை உடலாக்கி

தேய்வதற்கு மனமில்லை

திரும்பி விடுகிறேன் பத்திரமாக.

ராம் பெரியசாமி

INSIGHT APRIL 2021

  INSIGHT - APRIL 2021