VASANTHADHEEPAN(2)

 TWO POEMS BY

VASANTHADHEEPAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

PUPPET SHOW

In ecstasy unleashed

he jumped

With the moisture of blood

She lay there

with eyes closed.

Deep down

in the abyss unreachable

a small face

Transforming into angel

She in blank dreams

was crossing Eons and Spaces

wading through the body.

In dense forest

Light swells.

With hues multiplying

changing course

scorching jaws of sand

hauls and gulps

the yields of desire

With sobs taking roots

tears brimming

once again pulling

into the embrace of death….

She swoons with the knowledge of

her new-born girl-baby

being fed the deadly mixture

Of ‘Erukkam Paal’ and ‘Nallennai’.

Drowning the trembling night and day

into the river of flooding mother’s milk

She journeys beyond Time.

Spreading lusts so wide

He gets ready to dry the body,

drenched in passion and dripping,

for another spell of torment.

பொம்மலாட்டம்

____________________

பரவசப்பட்டு

துள்ளிக் குதித்தான்.

ரத்தப் பிசு பிசுப்போடு

அவள்

விழி மூடிக் கிடந்தாள்.

தீண்ட முடியாத ஆழத்தில்

சிறுமுகம்

தேவதையாய் உருமாற

வெற்றுக் கனவுகளில்

அவள்

காலங்களையும் வெளிகளையும்

உடலினூடாகக் கடந்து கொண்டிருந்தாள்.

அடர்த்தியான காடுகளுக்குள்

ஒளி திரள்கிறது.

வண்ணங்கள் பெருகி

திசை மாற

எரிக்கும் மணல் வாய்

விழைவுகளின் தாவரங்களை

வாரி வாரி விழுங்குகிறது.

அழுகை வேர் தரிக்க

கண்ணீர் ததும்பி

மறுபடியுமாக...

மரணத்தின் அணைப்புக்குள்

உள்ளிழுக்க...

தன் பெண் சிசுவிற்கு

எருக்கம் பாலில் நல்லெண்ணெய் கலந்து

புகட்டுவதை

அறிந்தபடி மயங்கிப் போகிறாள்.

வெட வெடக்கும்

இரவையும் பகலையும்

பால் சுரப்பு அடங்காத

திமிறலின் நதிக்குள் மூழ்கடித்து விட்டு

அவள்

அகாலத்திற்குள் பயணிக்கிறாள்.

இச்சைகளை விரித்துக் கொண்டு

இன்னொரு வதைக்காக

தாபத்தின்

ஈரம் சொட்டும் சரீரத்தை

உலர்த்த

அவன் ஆயத்தமாகிறான்.

வசந்ததீபன்

MERCIFUL TEARS MAKE ME LIVE ON

As the depth of the sea

I stay quiet.

Heart alone

with lashing waves.

All alone

I am as the shed of cremating useless old

Corpses.

Not even a handful of rice I have.

White ants inside the stomach.

The Moon and the Sun

come without fail.

Beautiful girls dance in my dreams.

My gloomy room sans light

Trembles at night.

Attires with bad odour

cover my torso.

During daytime, coming to the window

a sparrow chats with me and go.

Seeing the faraway clouds

I can perceive the mercy meant for me.

Bad, evil thoughts strive to turn me

into an animal.

Yet

I would remain an affectionate human.

கண்ணீரின் கருணையில் வாழ்கிறேன்

_______________________________________

கடலின் ஆழத்தைப் போல

அமைதியாக இருக்கிறேன்

மனசு தான்

அலையடித்துக் கொண்டிருக்கிறது

தனிமையாய்

பயனற்ற

பழைய பிணமெரிக்கும் கொட்டகையாய் இருக்கிறேன்

ஒரு பிடி அரிசி இல்லை

வயிற்றுக்குள் கரையான்கள்

நிலவும் சூரியனும்

தவறாமல் வந்து போகின்றன

அழகான பெண்கள்

என் கனவுகளில் நடனமாடுகிறார்கள்

என் வெளிச்சமற்ற அறை

இரவுகளில் நடுங்குகிறது

துர்வாசமடிக்கும் உடுப்புகள்

என் உடலை போர்த்தியிருக்கின்றன

பகலில் ஜன்னலருகே வந்து

ஒரு சிட்டுக்குருவி

என்னிடம்

பேசி விட்டுப் போகிறது

தூரத்து மேகங்களைப் பார்க்கையில்

எனக்கான கருணை தெரிகிறது

கெட்ட கெட்ட எண்ணங்கள்

என்னை

மிருகமாக்கப் பார்க்கின்றன

ஆனாலும்

அன்பான மனிதனாகவே இருப்பேன்.

வசந்ததீபன்

SANKARI SIVAGANESAN

 A POEM BY

SANKARI SIVAGANESAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Bringing rain from somewhere

a bird unknown was watering my

tree-plants.

I rose to get some grains

to appease the hunger of the bird

that quenched my plants’ appetite.

It tried to fly

and sprayed a small rain on the balcony.

My heart getting drenched began scribbling something.

“What are you writing mother?”

Asking my daughter approached me.

‘Rain-Poem’ said I.

Safeguarding herself against getting soaked in rain

she was holding an umbrella.

Still

She was getting wet

by the raindrops scattered.

Burying her face in the rainy wind

enjoying thunder lightning and other things

saying ‘suffice’ moved away

My son who stayed away from the rain

huddled in the verandah of Poesy

observed

“There is the aroma of native soil

In the very first line, mother’

It was only then

the rain began

gaining momentum within.

சங்கரி சிவகணேசன்

•

எங்கிருந்தோ மழையை

வாங்கி வந்து

என் தொட்டிச் செடிகளுக்கு

நீரூற்றிக் கொண்டிருந்தது

பெயரறியாப் பறவையொன்று..

என் செடிக்கு பசியாற்றிய

பறவையின் பசிக்கு

நெல்மணிகள் எடுக்க

எத்தனித்தேன் - அது

பறக்க எத்தனித்து

குட்டி மழையொன்றை

தூறிச் சென்றது பல்கனியில்...

நனைந்து கொண்டிருந்த

என் மனது ஏதோவொன்றைக்

கிறுக்கத் தொடங்கியது..

'என்னம்மா எழுதுறீங்க'

என்று கேட்டுக் கொண்டே

அருகில் வந்தாள் மகள்

'மழைக் கவிதை'

என்றேன்...

குடையோடு நின்றிருந்தாள்

நனையாதிருக்க..

ஆனாலும்

தெறித்த துளிகளில்

நனைந்து கொண்டுதானிருந்தாள்..

மழைக் காற்றில் முகம் புதைத்து

இடி.. மின்னலென

சுகித்தவள் போதுமென

நகர்ந்துவிட்டாள்...

நனையாமலே

கவிதையின் தாழ்வாரத்துள்

ஒதுங்கியிருந்த மகன்

'முதல் வரியிலே

மண்வாசனை வருகிறதும்மா'

என்றான்..

அப்போது தான் என்னுள்

மழை வலுக்கத்

தொடங்கியது..

சங்கரி சிவகணேசன்

RAJAJI RAJAGOPALAN(MANARKAADAR)

 TWO POEMS BY

RAJAJI RAJAGOPALAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Is there a ‘Golden-Lotus-Pond’ in your place

No, not a pond of that sort

Then what at all there so special

Well, there is pond there is lotus

• Potraamaraikulam – goldenlotuspond

உங்கள் ஊரில் பொற்றாமரைக்குளம் இருக்கிறதா

அப்படி ஒரு குளம் இல்லை

அப்போ உங்கள் ஊரில்

விசேடமாக என்னதான் இருக்கிறது

குளம் இருக்கிறது தாமரை இருக்கிறது

மணற்காடர்

(சமீபத்திய தொகுப்பு ‘ஒரு சிறு புள்ளின் இறகு)

(2)

When I looked at my own shadow

wonder-struck

A cloud came and stole it off

Then, wonder what it thought

It returned my shadow

It might’ve thought that I would

admonish it

for it hid itself behind another cloud

The clouds must’ve learnt their lessons

From children.

என் நிழலையே நான் பார்த்து வியந்தபோது

ஒரு மேகம் வந்து அதைத் திருடிச் சென்றது

பிறகு என்ன நினைத்துக்கொண்டதோ

திருப்பி என் நிழலைத் தந்துவிட்டது

நான் திட்டுவேனென்று எண்ணிக்கொண்டதோ

இன்னொரு மேகத்தின் பின்னால் ஒளிந்துகொண்டது

மேகங்கள்

குழந்தைகளிடம் பாடம் படித்திருக்கலாம்.

மணற்காடர்

(சமீபத்திய தொகுப்பு ‘ஒரு சிறு புள்ளின் இறகு)

S.J.BABIYAN

 A POEM BY

S.J.BABIYAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Everywhere on the road

Human emotions lay scattered

Emerging out of the lot I stand

Faraway

the tree and the crow

and the fox standing beneath

are seen.

The raging lions that befriended one another

believing the words of fox

glared furiously.

There remained still

the ‘Vadaa’ in crow’s mouth!

The fox stood there waiting for a sweet song.

Expectation for relishing the Vadaa in full

everyone nurtured.

The crow appearing rapturous

being eulogized by the fox

In the mouth that cherished life

as the slipping Vadaa

with saliva oozing

and dripping on the land

the unscrupulous ones lying in wait

for a lone drop

turned frantic and distressed.

Holding the Vadaa between its feet

the crow cawing as usual

the fox was fooled as before.

The ants all over the mountain

began collecting and eating the particles of Vadaa

that the crow’s toes had scratched

and caused to scatter.

செ.ஜெ பபியான்

•

வீதி எங்கும்

மனித உணர்ச்சிகள்

சிதறி கிடந்தன..

அதிலிருந்து எழுந்து

நிற்கிறேன்.

தூரத்தில்

மரத்தில் காகமும்

கீழே நரியும் இருப்பது

தெரிகிறது.

நரியின் பேச்சை

நம்பி தோழமை கொண்ட

சீறும் சிங்கங்கள்

சீற்றத்தோடு முறைத்து பார்த்தன.

காகத்தின் வாயில்

இன்னும் இருந்தது வடை!

அழகிய பாடலுக்காய் காத்திருந்தது நரி

முழு வடையை குறித்து எதிர்பார்ப்பு

எல்லோருக்கும் இருந்தது.

நரி புகழுரையில்

காகம் மயங்கியது போலிருக்க

தவறி விழுந்திடும்

வடையென

ஜீவன் காத்த வாயில்

எச்சில் வடிந்து

நிலத்தின் மீது விழ

ஒற்றைத் துளிக்காய்

பார்த்திருந்த பதர்கள்

பதறி தவித்தன.

காலில் வடை வைத்து

காகம் எப்போதும் போல

கா... கா.. என கரைய

வழமை போன்று

ஏமாந்தது நரி

காகத்தின் விரல் கீறி

சிந்திய வடையின்

துகள்களை

பொறுக்கி தின்னத் தொடங்கின

மலை எங்கும் வியாபித்திருந்த எறும்புகள்.!

BOOMA ESWARAMOORTHY

 A POEM BY

BOOMA ESWARAMOORTHY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The wind passed by flowers dropped

The wind took away

one or two flowers

The wind passed by leaves dropped

The wind took away

one or two leaves

The wind passed by fruits dropped

My daughter and myself took away

one or two fruits

With wind passing by we dropped

Just like flowers leaves fruits….

Booma Eswaramoorthy

காற்று கடந்து போனது பூக்கள் உதிர்ந்தன

ஒரிரு பூக்களை

காற்று எடுத்துப் போனது

காற்று கடந்து போனது இலைகள் உதிர்ந்தன.

ஒரிரு இலைகளை

காற்று எடுத்துப் போனது.

காற்று கடந்து போனது கனிகள் உதிர்ந்தன

ஒரிரு கனிகளை

நானும் மகளும் எடுத்துப் போனோம்

காற்று கடந்து போக உதிர்ந்தோம்

பூக்கள் போல இலைகள் போல கனிகள் போல

SRIDHAR BHARATHI

 A POEM BY

SRIDHAR BHARATHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Even after the eyesight had dimmed

Grandpa would lift water from the well using ‘kamalai’

Despite the everlasting joint-pain

Grandma would pluck off weeds

Under the burning sun

Father would be ploughing

With dust falling into the eyes

Mother would be winnowing in the field

With the sky failing

Bank-loan strangling

Field changing hands

Time rolling by

With pain unbearable

Daily

I go past

the ‘Ad-board’

bearing the big bold letters

‘PLOTS FOR SALE’

Sridhar Bharathi

கண்பார்வை மங்கிய பிறகும்

கமலை இறைப்பார் தாத்தா

தீராத மூட்டு வலியிலும்

களையெடுப்பாள் பாட்டி

சுட்டெரிக்கும் வெயிலில்

கலப்பை பிடிப்பார் அப்பா

கண்களில் தூசிவிழ

களத்தில் தூற்றுவாள் அம்மா

வானம் பொய்க்க

வங்கிக்கடன் மென்னியை நெரிக்க

கழனி கைமாற

காலம் உருண்டோட

'பிளாட்டுகள் விற்பனைக்கு'

எனும் பெரும் எழுத்துகள் சுமந்த

விளம்பரப்பதாகையை

அனுதினம் வலியோடு

கடந்தபடி இருக்கிறேன் நான்.

-

Sridhar Bharathi