VASANTHADHEEPAN(2)

 TWO POEMS BY

VASANTHADHEEPAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

PUPPET SHOW

In ecstasy unleashed

he jumped

With the moisture of blood

She lay there

with eyes closed.

Deep down

in the abyss unreachable

a small face

Transforming into angel

She in blank dreams

was crossing Eons and Spaces

wading through the body.

In dense forest

Light swells.

With hues multiplying

changing course

scorching jaws of sand

hauls and gulps

the yields of desire

With sobs taking roots

tears brimming

once again pulling

into the embrace of death….

She swoons with the knowledge of

her new-born girl-baby

being fed the deadly mixture

Of ‘Erukkam Paal’ and ‘Nallennai’.

Drowning the trembling night and day

into the river of flooding mother’s milk

She journeys beyond Time.

Spreading lusts so wide

He gets ready to dry the body,

drenched in passion and dripping,

for another spell of torment.

பொம்மலாட்டம்

____________________

பரவசப்பட்டு

துள்ளிக் குதித்தான்.

ரத்தப் பிசு பிசுப்போடு

அவள்

விழி மூடிக் கிடந்தாள்.

தீண்ட முடியாத ஆழத்தில்

சிறுமுகம்

தேவதையாய் உருமாற

வெற்றுக் கனவுகளில்

அவள்

காலங்களையும் வெளிகளையும்

உடலினூடாகக் கடந்து கொண்டிருந்தாள்.

அடர்த்தியான காடுகளுக்குள்

ஒளி திரள்கிறது.

வண்ணங்கள் பெருகி

திசை மாற

எரிக்கும் மணல் வாய்

விழைவுகளின் தாவரங்களை

வாரி வாரி விழுங்குகிறது.

அழுகை வேர் தரிக்க

கண்ணீர் ததும்பி

மறுபடியுமாக...

மரணத்தின் அணைப்புக்குள்

உள்ளிழுக்க...

தன் பெண் சிசுவிற்கு

எருக்கம் பாலில் நல்லெண்ணெய் கலந்து

புகட்டுவதை

அறிந்தபடி மயங்கிப் போகிறாள்.

வெட வெடக்கும்

இரவையும் பகலையும்

பால் சுரப்பு அடங்காத

திமிறலின் நதிக்குள் மூழ்கடித்து விட்டு

அவள்

அகாலத்திற்குள் பயணிக்கிறாள்.

இச்சைகளை விரித்துக் கொண்டு

இன்னொரு வதைக்காக

தாபத்தின்

ஈரம் சொட்டும் சரீரத்தை

உலர்த்த

அவன் ஆயத்தமாகிறான்.

வசந்ததீபன்

MERCIFUL TEARS MAKE ME LIVE ON

As the depth of the sea

I stay quiet.

Heart alone

with lashing waves.

All alone

I am as the shed of cremating useless old

Corpses.

Not even a handful of rice I have.

White ants inside the stomach.

The Moon and the Sun

come without fail.

Beautiful girls dance in my dreams.

My gloomy room sans light

Trembles at night.

Attires with bad odour

cover my torso.

During daytime, coming to the window

a sparrow chats with me and go.

Seeing the faraway clouds

I can perceive the mercy meant for me.

Bad, evil thoughts strive to turn me

into an animal.

Yet

I would remain an affectionate human.

கண்ணீரின் கருணையில் வாழ்கிறேன்

_______________________________________

கடலின் ஆழத்தைப் போல

அமைதியாக இருக்கிறேன்

மனசு தான்

அலையடித்துக் கொண்டிருக்கிறது

தனிமையாய்

பயனற்ற

பழைய பிணமெரிக்கும் கொட்டகையாய் இருக்கிறேன்

ஒரு பிடி அரிசி இல்லை

வயிற்றுக்குள் கரையான்கள்

நிலவும் சூரியனும்

தவறாமல் வந்து போகின்றன

அழகான பெண்கள்

என் கனவுகளில் நடனமாடுகிறார்கள்

என் வெளிச்சமற்ற அறை

இரவுகளில் நடுங்குகிறது

துர்வாசமடிக்கும் உடுப்புகள்

என் உடலை போர்த்தியிருக்கின்றன

பகலில் ஜன்னலருகே வந்து

ஒரு சிட்டுக்குருவி

என்னிடம்

பேசி விட்டுப் போகிறது

தூரத்து மேகங்களைப் பார்க்கையில்

எனக்கான கருணை தெரிகிறது

கெட்ட கெட்ட எண்ணங்கள்

என்னை

மிருகமாக்கப் பார்க்கின்றன

ஆனாலும்

அன்பான மனிதனாகவே இருப்பேன்.

வசந்ததீபன்