PALAIVANA LANTHER'S POEMS(2)

 TWO POEMS BY

PALAIVANA LANTHER

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1.WHO ARE YOU

Who am I – I know not

Who are you – do you know that

When I forget who I am

I will remember thee

They would talk a lot about you only

And then would forget it all too easily

Just the way you have forgotten them

Anyone not knowing anyone is

indeed no loss to none.

Yet they would be searching for someone

on and on

Would obtain someone in someone’s reflection

I You They

You They I

They and We

Others be damned for all I care

You be clear

In particular

Forget not to forget, My Dear.

பாலைவன லாந்தர்

நீ யார்

நான் யாரென்று எனக்கு தெரியாது

நீ யாரென்று உனக்கு தெரியுமா

நான் யாரென்று மறந்துவிட்ட போது

உன்னை நினைவுபடுத்திக் கொள்வேன்

அவர்கள் உன்னைப் பற்றி தான் அதிகமாக பேசுவார்கள்

பிறகு மறந்து விடுவார்கள்

நீ அவர்களை மறந்ததை போலே

யாருக்கும் யாரையும் தெரியாமல் போய்விடுவதால்

யாருக்கும் பாதிப்பில்லை

ஆனால் எல்லோரும் யாரையோ தேடிக்கொண்டே இருப்பார்கள்

யாருடைய பிம்பத்திலோ யாரையோ அடைவார்கள்

நான் நீ அவர்கள்

நீ அவர்கள் நான்

அவர்கள் மற்றும் நாம்

மற்றவர்கள் எப்படியோ போகட்டும்

நீ தெளிவாக இரு

முக்கியமாக

மறந்துவிடுதலை மட்டும் மறக்காதே

2. THE MOON

After watching the second show the Moon comes late staggering.

The glow falls upon the dogs hiding in the park.

Blinking and dispersing

the dogs bark and chase the Moon.

The crows with their mating disrupted

throw tiny twigs at the dogs

In the front mirror of those driving wagons midnight

the Moon leaps reveling

The light pervading in a bus

alights after three stops.

It pounces on the official extending hands

to receive bribe.

Enraged he arrests the Moon.

Put behind bars the Moon counts it all.

One Three Five

Along the highways the Kulfi-vendor rings the bell.

The prison-warder buys Kulfis through the window.

The Moon’s tongue turns all dry.

The wind saves the Moon and bails it.

The Moon walking on the road so worn out

is invited by Ilayaraja to join Music

Feeling a little elated the Moon accepts.

When the night comes to a close

growing more nostalgic about its abode

It runs fast.

When it leapt inside the house

a little girl cautioning ‘Shshhhh…’

contains it inside jar-water.

At dawn on sunshine spread courtyard

She sprinkles the water and washes her face.

Kissing the sun at micropoint the Moon

goes to sleep.

Night would come back.

நிலவு

இரண்டாமாட்டம் பார்த்துவிட்டு தள்ளாடியபடியே தாமதமாக வருகிறது நிலவு

பூங்காவில் பதுங்கிக் கிடந்த நாய்களின் மீது பாய்கிறது ஒளி

கண்கள் கூசிக் கலைந்த நாய்கள்

குரைத்தப்படி நிலவை விரட்டுகின்றன

மையல் தடைபட்ட காகங்கள் நாய்களின் மீது சிறிய குச்சிகளை வீசுகின்றன

நள்ளிரவு வாகனம் ஓட்டுபவர்களின் முகப்புக் கண்ணாடியில் துள்ளித் துள்ளிக் குதிக்கிறது நிலவு

மகிழுந்து ஒன்றில் பரவும் நிலவொளி

மூன்று நிறுத்தங்கள் தள்ளி இறங்கிக் கொள்கிறது

கையூட்டு பெற கைகளை நீட்டும் அதிகாரியின் மீது பாய்கிறது

கோபத்துடன் நிலவை சிறைப்பிடிக்கிறார்

நிலவு கம்பி எண்ணுகிறது

ஒன்று மூன்று ஐந்து

நெடுஞ்சாலையில் குல்பி ஐஸ் விற்பவர் மணி அடிக்கிறார்

சிறைக்காவலாளி சன்னல் வழியாக செல்கின்ற குல்பிகளை வாங்குகிறார்

நிலவுக்கு நாக்கு வரண்டுப் போகிறது

காற்று நிலவை காப்பாற்றி ஜாமீன் எடுக்கிறது

சோர்ந்தபடி சாலையில் நடக்கும் நிலவை

இளையராஜா இசையில் இணையுமாறு அழைக்கிறார்

கொஞ்சம் மகிழ்வோடு இசைந்து கொடுக்கிறது

இரவு முடிவுக்கு வரும்போது வீட்டின் நினைவு அதிகமாகி வேகமாக ஓடுகிறது

வீட்டுக்குள் பாயும் நிலவை ஷ்ஷ்ஷ் என்று சொல்லி

குடுவைத் தண்ணீருக்குள் அடைத்து வைக்கிறாள் சிறுமி

விடிந்தவுடன் சூரியன் பரவிய முற்றத்தில் தெளித்து

முகம் கழுவுகிறாள்

மைக்ரோ புள்ளியில் சூரியனை முத்தமிட்டு உறங்கிப் போகிறது நிலவு

மீண்டும் இரவு வரும்

பாலைவன லாந்தர் – இந்தியா

SRIDHAR BHARATHI'S POEM

 A POEM BY

SRIDHAR BHARATHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE SEA AND THE BOY

The drawing teacher gave his students the homework of

drawing the sea and colouring it.

The next day the students submitted

their respective drawings.

The teacher scrutinized and evaluated

each one of them.

When he came to the drawing of the new student -

an inhabitant of Dhanushkodi

the sea he had drawn shook him to the core.

Calling the student concerned

when he enquired,

“Our sea would be like this only”,

answered the boy.

“It’s alright, but, can sea be in this shade?’

The eyes of the boy offering a teardrop

in response to the teacher’s query

wore the same shade of the sea.

கடலும் சிறுவனும்

==================

ஓவிய ஆசிரியர் தம் மாணவச் செல்வங்களுக்கு வீட்டுப்பாடமாய் கடல்

வரைந்து வண்ணம் தீட்டிவருமாறு பணித்தார்

மறுதினம் மாணவச்

செல்வங்கள் அவரவர் தீட்டிய சித்திரங்களை மேசைமீது சமர்ப்பித்தனர்

ஓவியங்கள் அனைத்தையும் உற்றுநோக்கி மதிப்பிட்ட ஆசிரியர்

புதிதாய் வகுப்பில் சேர்ந்த தனுஷ் கோடி மாணவன் வரைந்த கடலின் சித்திரம் கண்டு

அதிர்ந்து போனார்

அவனை அழைத்து அதுகுறித்து வினவிய பொழுது ‘எங்கள் கடல் இப்படித்தான்இருக்கும்’ என்றான்

‘அது போகட்டும் கடலின் நிறம்

இப்படியா இருக்கும் ?’ என்ற ஆசிரியருக்கு மறுமொழியாய்

கண்ணீர்த்துளியைத் தந்த அவன் கண்களின் நிறமும் அவன் தீட்டிய கடலின்

நிறமும் ஒன்றுபோலவே இருந்தது.

THAMIZHNATHY'S POEM

 A POEM BY

THAMIZHNATHY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

WARDROBE’S LEFT END SIDE

The wardrobe’s last shelf’s left end side

is for those dead and parted;

The half-skirt and blouse worn by the small girl

when she heard the news of her sister’s suicide

are hanging on the clothesline

calling you swinging and swaying;

Can’t afford to forget those

black creeper leaves

spread on the salvar in the hue of cow-dung

worn on the last meeting.

Beside the feet of father grown chill

and stuffed into white socks

despite years many have gone by

sees she still

soaked with tears

the sari in black colour;

In her favourite attire

full of light blue flowers scattered all over

forever lingers

the smell of her

who lay in that hospital cot

with the trace of noose.

In those outfits worn in those snaps

taken by my friend who is no more

the memories of those respective days

remain.

For the attires weighing heavy

with memories of the past

each household will be having

a left end side.

Thamizhnathy Nathy

அலமாரியின் இடதுமூலை

அலமாரியின் கடைசித் தட்டின் இடது மூலை

இறந்தவர்களுக்கும்

பிரிந்தவர்களுக்குமானது.

சகோதரியின் தற்கொலைச் செய்தியை

செவியுற்ற சிறுமி அணிந்திருந்த

பாவாடை-சட்டை

காலகாலமாய் கொடியிற் கிடந்து

அசைந்தசைந்து கூப்பிடுகிறது.

இறுதிச் சந்திப்பின்போது அணிந்திருந்த

சாணிப்பச்சை சல்வாரில் படர்ந்திருந்த

கறுப்புக் கொடியிலைகளையும் மறப்பதற்கில்லை.

வெண்ணிறக் காலுறைகள்

அணிவிக்கப்பட்டிருந்த தகப்பனின்

குளிர்ந்துபோன பாதங்களினருகில்

ஆண்டுகள் கழிந்தபின்னும் காண்கிறாள்

கண்ணீரின் ஈரமூறிய

கருநிறச் சேலையை.

மிகப் பிடித்ததும்

இளநீலப் பூக்கள் விசிறப்பட்டதுமாகிய ஆடையின்மீது

நித்தியமாய் படிந்திருக்கிறது

வைத்தியசாலைக் கட்டிலில்

சுருக்குத் தடத்தோடு

கிடத்தப்பட்டிருந்தவளின் வாசனை.

மறைந்த தோழியால்

எடுக்கப்பட்ட புகைப்படங்களில்

அணிந்திருந்த ஆடைகளில் ஒட்டியிருக்கிறது

அன்றன்றைய ஞாபகம்.

இறந்தகாலத்தின் பாரமேறிய ஆடைகளுக்கென்று

எல்லா வீடுகளிலும்

இருக்கக்கூடும்

ஓர் இடது மூலை.

LAKSHMI MANIVANNAN'S POEMS(2)

TWO POEMS BY

LAKSHMI MANIVANNAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

In between one rain

and the next one

I walked a little distance and returned.

Now

Connecting the distance in between

The next rain is pouring.

Casting aside the rain

I look at the distance

in-between

once again.

On saying ‘Rain”

rains

the Great Grand Rain

this was the rain there yesterday too

and the rain of tomorrow

and also

the rain that is to be rained

connecting the distance between

the two rains.

ஒரு மழைக்கும்

அடுத்த மழைக்கும் இடையில்

சில தூரம் சென்று திரும்பினேன்

இப்போது

இடைப்பட்ட தூரத்தை இணைத்து

மறுமழை

பெய்து கொண்டிருக்கிறது

இடைப்பட்ட தூரத்தை மேலுமொருமுறை

மழை விலக்கிப் பார்க்கிறேன்

பெய்யென பெய்கிறது

மாமழை

இது நேற்றும் இருந்த மழைதான்

நாளையும் இருக்கப்போகிற மழைதான்

இரண்டு மழைகளுக்கு

இடைப்பட்ட தூரத்தையும் இணைத்து

பெய்யவிருக்கிற மழையும்தான்.

-லட்சுமி மணிவண்ணன்

2.WHERE HAS SHE GONE?

(1)

While yearning for lust,

for sure, I don’t long for a person.

I crave for lust.

While yearning for love

for sure, I don’t long for a person.

I crave for love.

Same is the case while yearning for someone;

for sure, I don’t crave for that person

(2)

For the two year old boy

hugging tight the teddy bear

with his hands

twitching his face and

walking zick-zack

no issues with none.

(3)

I have enough mercy to point out without anger

to two persons speeding in two-wheelers

on a day.

If a third person on the same day means

I can’t help saying

”Hei you, haul up the side stand I say"

Compared to the third one

the first two are blessed.

They come precisely when mercy is present.

(4)

That for a long time I have been searching

for kitchenettes

where ‘Puttu’ is baked

with smoke rising high in the sky and dissolving

I have realized just a second before;

and also that now they are not at all there.

(5)

Where has She who had roamed gratifyingly

in the sweet-toddy oven

on moss-spread compound wall, gone?

Has her life turned into sparrow?

Has her form become

a honey-filled blossom?

எங்கு தான் போனாள் ?

1

காமத்திற்காக ஏங்கும் போது நிச்சயமாக

நானொரு நபருக்காக ஏங்கவில்லை

காமத்திற்காக

ஏங்குகிறேன்

காதலுக்காக ஏங்கும் போது நிச்சயமாக

நானொரு நபருக்காக ஏங்கவில்லை

காதலுக்காக

ஏங்குகிறேன்

ஒரு நபருக்காக ஏங்கும் போதும் இப்படியே

நிச்சயம் நானந்த நபருக்காக ஏங்கவில்லை

2

டெடிபியர் பொம்மையை

கையில் அணைத்துக் கொண்டு

முகத்தைக் கோணி வளைந்து நடக்கும்

இரண்டு வயது பையனுக்கு

யாருடனும்

பிணக்கு

இல்லை

3

ஒரு நாளில்

இருசக்கர வாகனத்தில்

விரையும் இருவருக்கு

கோபமின்றி சுட்டிக் காட்டுகிற அளவிற்கு

கருணை உண்டு என்னிடம்

அதே நாளில் மூன்றாவது நபர் எனில்

" டேய் சைடு ஸ்டாண்ட் எட்ர்ரா "

என்று

சொல்லி விடுகிறேன்

பின்னால் வந்தவனைக் காட்டிலும்

முதலிருவர்

பாக்கியவான்கள்

கருணை இருக்கும் நேரத்தில்

சரியாக

வருகிறார்கள்

4

நான் ரொம்ப நாளாக

வானத்தில் புகையெழுப்பிக் கரையும்

புட்டவியும்

சமையல்கட்டுகளைத்

தேடித் கொண்டேயிருந்திருக்கிறேன்

என்பதை

சற்றைக்குமுன் கணத்தில்

கண்டு கொண்டேன்

அவை இப்போது இல்லவே இல்லை

என்பதனையும்

5

பாசி படர்ந்த மதிற்சுவர்

பதநீர் அடுப்பில்

சுகித்துத் திரிந்தவள்

முடிவில்

எங்கு போனாள் ?

சிட்டுக்குருவியாயிற்றோ அவர் உயிர் ?

தேன்துளை மலராயிற்றோ

அவள்

வடிவம் ?

ILAMPIRAI'S POEM

 A POEM BY

ILAMPIRAI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Keeping rice for the crows in a place not wet

Covering the dog that lies shivering on the floor, with a sack

Going to the cardboard-thatched house of the differently-abled person

living with his aged parents

I called them to come to my house that leaks not.

Saying wholeheartedly

‘Suffice to have you thus care for us’

they gave a cup of tea

Gulping the love in it

in the rainwater that flows all over the land

in the sand lined as the nerves of earth

splashing the water with my feet

I walked a little distance in the rain

in gay abandon.

In this all too dense darkness

where one can’t see the rain-clouds

coming as a cluster of buffaloes

the frogs’ song is sounding as

solitary music.

Today an explicit storm

is going to cross the shore it seems.

In this deadly quietude

_ calm before storm

alas, why the scream of the cow

sounding too loud

has not reached its master still?

Could it be that he too is standing somewhere

all drenched?

Is it because of the fact that

whenever the rain pours

in all splendour

upon the earth

there would invariably be

scenes of miseries

Rain the Merciful

closes its eyes and darkens...

Ilampirai

நனையாத இடத்தில்

காகங்களுக்கு

அரிசி வைத்து

குளிரில் நடுங்கிப் படுத்திருந்த

நாய்க்கு கோணிப்பை போர்த்திவிட்டு

அட்டையால் வேய்ந்த வீட்டில்

முதிய பெற்றோருடன் வசிக்கும்

மாற்றுத் திறனாளி

வீட்டிற்குப்போய்

ஒழுகாத எமது வீட்டிற்கு

வந்துவிடும்படி அழைத்தேன்.

அழைத்ததே போதும் என்று

தேநீர் தந்த அவர்களின்

அன்பைப் பருகி

நிலமெங்கும் வழிந்தோடும்

மழை நீரில்

பூமியின் நரம்புகளாக

கோடிட்டிருந்த மண்ணில்

நீரைத் தெத்தி தெத்தி

தூறலில் சற்று

நடந்து மகிழ்ந்தேன்.

வானில் அழகிய

எருமைக்கூட்டங்களாக

வந்து கொண்டிருந்த

கார்மேகங்களையும்

காண முடியாத இப்பேரிருளில்

தனி இசையாக

ஒலித்துக் கொண்டிருக்கிறது

தவளைகளின் பாடல்.

இன்று

வெளிப்படையான

புயல் ஒன்றும்

கரையை கடக்க

இருக்கிறதாம்.

காற்றிற்கு முன்பான

கனக்க வைக்கும்

இப்பேரமைதியில்

கத்திக்கொண்டிருக்கிற

ஒரு பசுவின் அலறல்

அதன் எஜமானனுக்கு

ஏன் இன்னும் கேட்கவில்லை

நனைந்து நிற்பானோ

எங்கேனும் அவனும்.

மண்ணில் நிறைவாக

பொழிகின்றபோதெல்லாம்

இன்னல் காட்சிகளும்

எதிர்படும் என்பதால்தான்

கண்களை மூடி

கருத்துக்கொள்கிறதோ

இக்கருணை வான்.!

#இளம்பிறை

ILANGO KRISHNAN'S POEM

 A POEM BY

ILANGO KRISHNAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

IMPRINT

My unshared secrets of the world within

I have turned into rivers that articulate

in a resounding voice

My deep affections unused and hardened

I have turned into hillocks

My unrealized nightmares

I have turned into stars

My Times aflame being alive

I sprayed it on all the Spaces

My body that remained unclaimed

I would give it to the soil

Then, on a day

in the eyes of He who

at odd hour

inhaling air

walking on the earth

ascending the mountains

bathing in the river

keep gazing at the star

I would sprout

as a tear-drop

and bloom in his lips

as a smile.

(To ISAI and SUKUMARAN)

Kaayachandigai - 2007

Ilango Krishnan

சுவடு

பகிரப்படாத

என் அந்தரங்கங்களை

பெருங்குரலெடுத்துப் பேசிச் சொல்லும்

நதிகளாக்கினேன்

புழங்காது இறுகிய

என் பிரியங்களை

மலைக் குன்றங்களாக்கினேன்

நிறைவேறாத

என் துர்கனவுகளை

விண்மீன்களாக்கினேன்

வாழ்ந்தெரித்த

என் காலங்களை

வெளிகளில் தூவினேன்

எவரும் கோராத

என் உடலை

மண்ணுக்குத் தருவேன்

பின் ஒரு நாள்

அகாலத்தில்

காற்றைச் சுவாசித்து

மண்ணில் நடந்து

மலைகளில் ஏறி

நதியில் குளித்து

விண்மீன் பார்ப்பவன்

கண்களில் துளிர்ப்பேன்

துளிக் கண்ணீராய்

இதழ்களில் மலர்வேன்

ஒரு புன்னகையாய்

(இசைக்கும் சுகுமாரனுக்கும்)

- காயசண்டிகை 2007