POETS IN THIS JULY ISSUE OF INSIGHT

POETS IN THIS JULY ISSUE OF 

INSIGHT

1. jeyadevan 2. jayapalan 

3. ahamath m.sharif 4. lakshmi manivannan 

5. yuma.vasuki 6. kadanganeriyanperumal 

7. misbah ul haq 8.mohammed atheek solaikili

9.thirugnanasambandam lalithakopan

10. tamil manavalan 11. mullai amuthan

12. theepika 13. hameed u nizar 

14. malini mala 15. shanmugam subramaniam

16. suganya gnanasoory 17. siva mani

18. irakkuvaanai askar 19. sibichelvan

20. vathilaiprabha 21. kalathatchan

22. azeez. m.faiz 23. k. mohanarangan

24. a. nasbullah 25. kamaraj viswagandhi

26. rajaji rajagopalan 27. sharmila vinothini 
28. iyyappa madhavan 29. vasanthadheepan 

30. manoharan sambandam 
31. kathir bharathi 32. ma.kalidas

33. riyas qurana 34. kavithasabapathi

35. muvais ansari 36. ra. boobalan

37. manonmani pudhuezhuthu 

38. 'kavignar' majeeth

39. kugai. ma. pugazhendhi 

40. lakshmi manivannan

41. j.wahabdeen 42. kavanur srinivasan

43. abdul jameel

JEYADEVAN'S POEMS

TWO POEMS BY 

JEYADEVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

In the room filled with silence it falls
with sound resounding ‘Nangg….’
The porcelain mug in which I drank tea
a little while ago and placed on the table..
Wherefrom this noise had come?
Was it inside the mug all along?
If so,
Could it be that some splinters of this sound
would’ve entered inside the tea I drank,
Of these porcelain pieces scattered all over
as the ‘koozham’jackfruit fallen from the tree
which at all I can pose my query to?
“Having so much of sound within
why you spoke nothing to me till now
You could’ve atleast greeted me daily
with a 'good morning' .

ஜெயதேவன்

நிசப்தமான அறையில் ' ணங்' என்ற ஒலியுடன் சிதறி விழுகிறது
சற்று முன் நான் தேநீர் குடித்து விட்டு
மேசையில் வைத்த பீங்கான் குவளை.
எங்கிருந்து வந்தது இந்த ஒலி
குவளைக்குள்தான் இருந்ததா?
எனில்
நான் பருகிய தேநீருக்குள்ளும் சில
ஒலிச் சிதறல்கள் போயிருக்குமா.
பலா மரத்திலிருந்து விழுந்த
கூழம் பலா போல் சிதறிக் கிடக்கும்
பீங்கான் துண்டில் எந்தத் துண்டிடம்
கேட்பேன்.
" இத்தனை ஒலியை உள்ளுக்குள் வைத்திருந்தும்
ஏன் இதுவரை ஒரு வார்த்தை கூட என்னிடம் பேசவில்லை.
குறைந்தது ஒரு காலை வணக்கமாவது
சொல்லியிருக்கலாமே தினமும்"
******

(2)

All are leaving for our place

Our place is far away
And also nearby.

Household items, bag and baggage are ready.
Wooden frames are getting ready for us somewhere.

We have conveyed to almost all the birds
We have passed the news to the plants too.
As a sign of the pangs of separation
a few tear drops.

The path of our arrival and departure is
but one and the same.
Similarly unlike.
Slight, quick handshakes, exchange of smiles
Everything takes place.
Only when leaving for our birthplace
the place where we dwelt in enchants us
all the more.
It is only then we start loving our fellow humans.

Drumbeats or trumpets solely for us
are ready
How happy the place is in seeing us off

Nothing can proceed from here.
Yet cartons full of commodities.

The place where we were earlier, said they
The place of our ancestors, said they
What if it is alien to us
We are ready to befriend it.

Let’s look at each other intently.
When we go to that place
Our own identity would be lost.

When that place draws near
let’s let go this place
This is for humans other than us.

ஜெயதேவன்

எல்லோரும் ஊருக்குப் போய்க் கொண்டிருக்கிறோம்
ஊர் தூரமாய் இருக்கிறது
ஊர் அருகாமையிலும் இருக்கிறது.
தட்டு முட்டுச் சாமான்கள் ,மூட்டை முடிச்சுகள் தயாராகி விட்டன.
மரச் சட்டகங்கள் எங்கோ நமக்காக
தயாராகின்றன.
அநேகம் எல்லா பறவைகளோடும்
பேசி விட்டோம்
தாவரங்களுக்கும் செய்தி சொல்லி விட்டோம்.
பிரியா விடைக்கு அடையாளமாய்
சில கண்ணீர்த் துளிகள்
வந்த பாதையும் போகும் பாதையும் ஒன்றுதான்
ஒன்று போல வேறுதான்.
சின்னச் சின்ன கைகுலுக்கல்கள், புன்னகைப் பறிமாற்றம் எல்லாம் நிகழகிறது.
ஊருக்குப் போகும் போதுதான்
இருந்த ஊர் இன்னும் வசீகரிக்கிறது.
மனிதர்களை அப்போதுதான் காதலிக்கிறோம்
நமக்கான பறையிசையோ, முழவோ
தயார்
நம்மை வழியனுப்பவதில் ஊருக்கு எத்தனைக் கொண்டாட்டம்.
இங்கிருந்து ஏதும் கொண்டு செல்ல முடியாது
ஆனாலும் பெட்டகங்கள் நிறைய பொருள்கள்
முன்பு இருந்த ஊர் என்றனர்
நம் முன்னோர் சென்ற ஊர் என்றனர்
நமக்கு அந்நியமானால் என்ன?
நாம் ஊருக்கு தயாராகி விட்டோம்
நாம் ஒருவரை ஒருவர் உற்றுப் பார்த்துக் கொள்வோம்.
அந்த ஊர் போனால் நம்
சொந்த அடையாளம் போய் விடும்
அந்த ஊர் சமீபிக்கும் போது
இந்த ஊரை விட்டு விடலாம்
இது வேறு மனிதர்களுக்காக.

VA.AI.SA.JAYAPALAN'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

VA.AI.SA.JAYAPALAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1.BLUE

My friend

Do you remember our festive march
on the sands where foams break
from time immemorial _
searching for shells
with trails dissolving
Just as the blue ongoing in sea and sky
something is spreading on us, said I
You straightened as the crane grabbing fish
In your eyes my reflection would softly sway
Though years many have gone by
You have an ever young heart, my friend, said thee
My girl _
Youth is lust for life
Youth is search unending
Youth is hearing and admiring others
Youth is
Youth is eternal love
Youth is discerning taste
Untiring song and dance and communion
said I
What’s your age? my friend?
Oh, my girl,
I am of the age of
living till the very end.

Jaya Palan

நீலம்
- வ.ஐ.ச.ஜெயபாலன்

தோழி
காலமாய் நுரைகள் உடைகிற மணலில்
சுவடுகள் கரைய
சிப்பிகள் தேடிய உலா நினைவிருக்கிறதா?
கடலிலிலும் வானிலும் தொடர்கிற நீலமாய்
நம்மிலும் எதோ படர்கிற தென்றேன்.
மீன்கொத்திய நாரையாய் நிமிர்ந்தாய்
உன் கண்களில் எனது பிம்பம் அசையும்.
ஆண்டு பலவாகினும்
நரையிலா மனசடா உனக்கென்றாய்.
தோழி
இளமை என்பது வாழும் ஆசை.
இளமை என்பது கற்றிடும் வேட்கை.
இளமை என்பது முடிவிலா தேடல்;
இளமை பிறரைக் கேட்டலும் நயத்தலும்.
இளமை என்பது வற்றாத ரசனை
இளமை என்பது நித்திய காதல்.
இளமை என்பது
அயராத ஆடலும் பாடலும் கூடலும் என்றேன்.
தோழா உனக்கு எத்தனை வயசு?
தோழி எனக்கு
சாகிற வரைக்கும் வாழ்கிற வயசு.
2011

.........................................................................................

2. TO RUMI

 

How do you do, Rumi
Oh,Poets’ Poet
Where are those who would pour wine
for the wellbeing of our body and mind?
Spring comes climbing down the
rope-ladders of paradise.
Ere Persian Rose or
Madurai Jasmine give forth honey
Our hearts should open; wonder how?

‘Till the heart opens go on breaking’
say thee, O Rumi
True, closed heart is more forbidding than prison
But, isn’t broken heart memory’s ever bleeding wound?
Just like me you too blabber
in the boiling delirium of creativity.

O, don’t be in a haste, Rumi,
This is a wine shop opened always
But I am one who waits for the heart
to bloom on its own.
In this world, as long as there are women
for us to kiss
as mother, sister, friend, beloved, daughter
Can our hearts fail to flourish?

Rumi
each one’s eyes to one’s own self.
Still
rush not to break the heart.
The spring season does set aside lovely days
for even worms and insects.
Wait, you too. Won’t you?

ரூமிக்கு
-வ.ஐ.ச.ஜெயபாலன்
,
நலமா ரூமி,
கவிஞர்களின் கவிஞரே
உலரும் நமது உடலும் உயிரும் செழிக்க
மது வார்க்கிறவர்கள் எங்கே?
சுவர்கத்து நூலேணிகளில்
இறங்கி வருகிறதே வசந்தம்.
பாரசீக ரோஜாவோ,
மதுரை மல்லியோ தேன் சிந்துமுன்னம்
நம் இதயங்கள் திறக்க வேண்டுமே?.
.
”இதயம் திறக்கும்வரை
உடைத்துக்கொண்டிரு” என்கிறாயே. ரூமி.
ஆம், மூடிய இதயம்
சிறையிலும் கொடிதே.
ஆனாலும் உடைந்த இதயம்
நினைவின் ஆறாப் புண்ணல்லவா?
என்போல் நீயும்
தகிக்கும் படைப்பு வெறியில் உளறுகிறாய்.
.
அவசரப்படாதே ரூமி,
இது எப்பவுமே திறந்திருக்கும் மதுக்கடை.
நானோ இதயம் எப்பவும்
இயல்பாக பூக்குமென காத்திருப்பவன்.
உலகில் முத்தமிட
அம்மாவாக சகோதரியாக தோழியாக
காதலியாக மகளாக
கடைசிப் பெண் இருக்கிற வரைக்கும்
மூடிய நம் இதயங்கள் மலராது போமோ?
.
ரூமி,
அவரவர் வழிகள் அவரவருக்கு எனினும்
அவசரப்பட்டு இதயத்தை உடைக்காதே.
வசந்த காலம் பூச்சி புழுக்களுக்குக்கூட
அழகிய நாட்க்களை வைத்திருக்கிறதே.
நீயும் காத்திரு.

.

AHAMATH M SHARIF'S POEM

A POEM BY 

AHAMATH M SHARIF

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The skill and expertise of the artist

who has drawn nights
Lies
in finding dawns in the misty smile of the dark
with memories of you marked nowhere

Though gone beyond mountains
let the last sign of hopes
of those still damp and dripping footprints
be your very eyes.

When those going past
leaping and getting inside
the entire stream turning dry
once again the nights go seeking the
artist who draws nights.

Finding dawns with your memories
is but applauding the artist’s skill and expertise
in the midst of darkness pristine.

AHAMATH M SHARIF

இரவுகளை வரைந்த ஓவியனின்
கைவரிசை என்பது
இருட்டின் தெளிவற்ற புன்னகையில்
எங்குமே அடையாளப்படுத்தப்படாத
உன் நினைவுகளோடு
விடியல்களை தேடிக்கொள்வது

மலைகள் கடந்து போனாலும்
காலடிகள் படிந்த ஈரம் சொட்டும் நம்பிக்கைகளின்
கடைசிசின்னம்
உன் கண்களாகவே இருக்கட்டும்

கடந்து செல்வன
துள்ளிக்குதித்து ஏறிக்கொள்ளும்போது
ஓடைகள் முழுதும் வற்றி
மீண்டும் இரவுகள் வரைபவனை தேடிச்செல்கிறது

உன் நினைவுகளோடு
விடியல்களை தேடிக்கொள்வதென்பது
தூய இருட்டின் மத்தியில்
ஓவியனின் கைவரிசையை மெச்சிக்கொள்வது

---
மஹா

LAKSHMI MANIVANNAN'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

LAKSHMI MANIVANNAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. YOUR BEING BECOMES WHOLESOME

1

Newplace
It would take a few years
for the tiny insects there
to know your Being
A few months
for the dog and cow
A year
for the plants in the surroundings to know

Even for knowing that
you are grumpy
Demon
Selfish
Haughty
Whatever be the case
it takes time to realize
For each and everything
there is a specific time-frame
only after that
you walk all calm.

Only after even the grass becomes aware
of who you are
Your Being becomes
Wholesome.

2

The place you dwelt earlier
Keeps blowing your smell
Till the insects forget it.

3

Even after you have left
for a long time
You remain here.

4

Whatever you be
none takes you as nothing.

5

Whether you water it or not
the plants need you.
Whether you be kind or not
the insects keep searching for you.

Even if you have no love lost
for the small mug full of water
which you had poured long ago
The mango tree does want
to offer its fruit to you.

உன் இருப்பு பூரணமாகிறது
1
புதிய இடம்
உனதிருப்பை
அங்குள்ள
சிறுபூச்சிகள் உணர
ஐந்தாறு வருடங்கள் ஆகும்
நாயும் பசுவும் உணர சிலமாதங்கள்
சுற்றும் முற்றும் தாவரங்கள் உணர
ஓராண்டு காலம்
நீ சிடு மூஞ்சி என்பதை அறிவதாயிருந்தால் கூட
நீ அரக்கன் என்பதை அறிவதாயிருந்தால் கூட
சுய நலம் பிடித்தவன்
ஆங்காரி
எதுவென்றாலும் அறிய காலம் பிடிக்கிறது
அது அதற்கென்று
ஒரு காலம் ஆகிறது
அதன் பின்னரே
நீ அமைதியாக நடந்து செல்கிறாய்
நீ யார் என்பது
புல்லுக்கும் தெரிந்த பின்னரே
உன் இருப்பு
பூரணமாகிறது
2
முன்னர் இருந்த
இடம்
உன் வாசனையை
ஒரு பூச்சி மறப்பதுவரையில்
வீசிக் கொண்டிருக்கிறது
3
நீ கிளம்பிச் சென்ற பின்னரும்
நெடுநாட்கள்
இங்குதான்
இருக்கிறாய்
4
நீயெதுவாக இருந்தாலும்
ஏதுமற்றவன்
என்று
யாரும்
எடுத்துக் கொள்வதில்லை
5
தண்ணீர் விடுகிறாயோ இல்லையோ
செடிகளுக்கு
நீ தேவைப்படுகிறாய்
கருணை காட்டுகிறாயோ இல்லையோ
பூச்சிகள்
உன்னைத் தேடிக் கொண்டிருக்கின்றன

அன்பற்றவனாயிருந்தால் கூட

நீ எப்போதோ இறைத்த

ஒரு சிறு செம்பு நீரின் நிமித்தம்

மாமரம்

தன் கனியை

உனக்குத்

தந்துவிடவே

விரும்புகிறது

(2)

That boy stands there
as the very personification of longing
What a great height wonders he looking up
You look nothing extraordinary.
If this itself denotes great height
then, what a hollow pit he must be dwelling in

He has bought a two-storey house
This one has bought a car.
During Holy Mother’s ten day festival
They buy new dresses on all ten days.

How can anyone live in this street
Tell me brother
Asks he.

Let the job be anything whatsoever
but first
reduce the height seen by this boy
and fill up the pit,
My Lord
Let him migrate,
nothing wrong
But, he shouldn’t regard this rat-hole
as Great height.
He too was an inhabitant of this street
You see.

Lakshmi Manivannan

அந்தச் சிறுவன்
அப்படி ஏங்கி நிற்கிறான்
எவ்வளவு உயரம் என்று பார்க்கிறான்
நீங்கள் சாதாரணமாகத்தான் இருக்கிறீர்கள்
இதுவே உயரமென்றால்
அவன் எவ்வளவு
பள்ளத்திலிருக்கிறான் பார்த்தீர்களா ?
அவன் இரண்டுமாடி போட்டுவிட்டான்
இவன் கார் வாங்கியாச்சு
புனித அன்னை பத்துநாள் திருவிழாவில்
பத்து நாளும் புதுத்துணி
வாங்குகிறார்கள்
இந்தத் தெருவில்
எப்படி
வாழமுடியும் ?
சொல்லுங்கள் அண்ணா
என்று கேட்கிறான்
எந்த வேலை வேண்டுமாயினும்
இருக்கட்டும்
முதலில் இச்சிறுவன் பார்க்கும்
உயரம் குறைத்து
பள்ளம் நிரப்புங்கள்
ஆண்டவரே
அவன் இடம்பெயருவதைப் பற்றிகூட
ஒன்றுமில்லை
என்றாலும்
இந்த எலிக்குகையை
இவ்வளவு உயரமென்று
அவன்
எண்ணக் கூடாது
அவனும்
இதே தெருவில்
வசித்தவன்
பார்த்தீர்களா?

YUMA VASUKI'S POEM

A POEM BY 

YUMA VASUKI

Translated by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

If any child were to cry in torment unbearable

somewhere in dream
how am I to go there and comfort it, O Jesus

How am I to send my kisses of solace into its
shivers of fear

How am I to fulfill the need of its insistence
yearning and whimpering for something
the name of which it knows not

The peace for the misgivings
O, my guardian angel
How am I to offer it in a golden plate.

What would be the magical chant
to reveal on my wall
their scribbling that are concealed
by whitewashing the houses

O you Noble Soul,
wherever they wave their hands at whosoever
how am I to be exactly there

How am I to disperse the march of children
towards their work-spot
and teach them through plays songs tales
to read and write?

O God
how am I to receive them straight from their falls
with no speck of dust settling on them
hiding them all too softly…..

Those tender frames shrunk and ailing _
in which sacred perennial river
I would bathe and recuperate them for ever?

O, my lord, wherefrom I can earn the deliverance of
filling all those tender hands that keep stretching for alms
all over the streets…

While writing this how effortlessly
how harmoniously how beautifully
the tip of pen pours as ink blood from the heart
upon the sheet….

O, My Saviour
with none to caress and celebrate them
the children growing wearisome _
Alas , how can I draw close to them?

யூமா வாசுகி.

ஏதொரு குழந்தையும்
எங்கோ கனவில் துடித்தழுதால்
எப்படிப் போய் தேற்றுவேன் கர்த்தரே
அச்சத்தின் துடிப்புகளுக்குள் எப்படி
என் ஆறுதலின் முத்தங்களைக் கடத்துவேன்.
விரும்பியதொன்றின் பெயர் ஏதென்று தெரியாமல்
ஏங்கிச் சிணுங்கும் பிடிவாதத்தின் தேவையை
எப்படி பூர்த்தி செய்வேன்.
பிணக்குகளுக்கான சமாதானத்தை
தேவதையே...
தங்கத் தட்டில் வைத்துத் தருவது எப்படி.
வீடுகளில் வெள்ளையடித்து மறைக்கப்படுகின்ற
அவர்களின் கிறுக்கல்களை
என் சுவர்களில் தோன்றச் செய்யும் மந்திரம்தான் என்ன!
அண்ணலே, எங்கே யாருக்கு அவர்கள் கையசைத்தாலும்
அங்கே நானும் நின்று ஏற்றுக்கொள்வதெப்படி.
பணிக்கு நீளுகின்ற சிறார்களின் அணிவகுப்பை
கலைத்து விளையாட்டில் பாட்டுங்கதையும்
எழுத்தறிவிப்பதும் எப்படி!
கடவுளே,
வீழ்ச்சிகளிலிருந்து தூசும் படாதபடி நேரடியாய்
என் கரங்களில் மெத்தென
எப்படி அவர்களை ஏந்திக்கொள்வேன்!
நோவிற் துவண்ட குருத்துடல்களை
எந்தச் சிரஞ்சீவியாற்றில் முழுக்காட்டி
நித்யமாய் சொஸ்தப்படுத்துவேன்.
தெருக்களிலெல்லாம் யாசகத்திற்கு நீளும்
பிஞ்சுக்கரங்களை நிறைக்கும் கடைத்தேற்றத்தை
எம்பிரானே,
எவ்விதம் சம்பாதிப்பேன்
இதை எழுதும்போது எவ்வளவு சுலபமாக
எவ்வளவு இசைவாக எவ்வளவு அழகாக
இதயத்திலிருந்து ரத்தத்தைத் தாள் மீது
மசியாக விட்டுக்கொடுக்கிறது பேனா முனை..
என் நாதனே!
கொஞ்சிக் கொண்டாடுதற்கு
ஆளின்றிச் சோம்பிய குழந்தைகளை
நான் எப்படி சமீபிப்பேன்...

-யூமா வாசுகி

KADANGANERIYAN PERUMAL'S POEM

A POEM BY 

KADANGANERIYAN PERUMAL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

For gifting you when we meet I have trapped some clouds

You speak about your downpours

Hunger and starvation aren’t something
we’re unaware of.

The river flowing downward from above
we are of fish-clan that swim against it.

Seasons come and go.

The trees so deep-rooted and grown tall know well
how to wade through the summer.

Rain exclusively for us
is very close.

At the very instant when I start hearing your voice
The rain would’ve commenced it’s dance delirious.

In the streaming fluid
let the body-heat repose a little.

Kadanganeriyaan Perumal
July 2, 2019 •

நாம் சந்திக்கும் போது பரிசளிப்பதற்காக சில மேகங்களை சிறைப்பிடித்து வைத்திருந்தேன்.
உன்னுடைய பொழிதல்களைப் பற்றிச் சொல்கிறாய்.
பசியும் பட்டினியும்
நாமறியாததா என்ன .
மேலிருந்து கீழே பாயும் நதி
நாம் அதனை எதிர்த்து நீந்தும் கயலினம்.
பருவங்கள் வரும் போகும்
வேர்ப்பிடித்து உயர வளர்ந்து நிற்கும் மரங்களறியும்
கோடையினைக் கடக்கும் சூட்சுமம்.
நமக்கான மழை மிகச் சமீபத்திலிருக்கிறது
உன்னுடைய குரலைக் கேட்கும் நொடியில்
மழை மிக மூர்க்கமாக ஆடத் துவங்கியிருக்கும்.
பெருகியோடும் நீர்மத்தில்
உடற்சூடு சற்றே ஓய்வெடுக்கட்டும்.

MISBAH UL HAQ'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

MISBAH UL HAQ

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

How to pervade all over Time……

Being left alone like the light
of faraway night glowing thinly
_ the Time keeps lamenting
as the ‘Meesan’ of the tomb
words alone are left with me.
Not like the seclusion of the womb
Not like the seclusion of the tomb
the seclusion of this period….
Despite having people around
and laughter and voices resound
despite having our own someone
the loneliness of this Time
stays on.
.

Misbah Ul Haq

♪
காலத்தின் மீது
எப்படி வியாபித்திருப்பது...
விரிந்திருக்கும் நகரத்தின்
தொலைதூர இரவில் ஒடுங்கி ஒளிரும்
விளக்கை போல தனித்துவிடுவதை
புலம்பிக் கொண்டிருக்கிறது காலம்...
கல்லறையின் மீஸானைப் போல
வார்த்தைகள் மட்டும் என்னிடம் எஞ்சியிருக்கின்றன..
கருவறையின் தனிமைப் போல் இல்லை,
கல்லறையின் தனிமைபோலும் இல்லை,
இந்த காலத்தின் தனிமை...
மனிதர்கள் சூழ்ந்திருப்பதால்,
சிரிப்பும், குரல்களும் ஆர்பரிப்பதால்,
நமக்கென யாரோ இருப்பதால்
இந்த காலத்தின் தனிமை விலகிவிடுவதில்லை.

2.

All I have

is a lone ferry…
How to haul a river
and carry.
But, a wayfarer’s destination is
not the sea.
Yet throughout his course
a river of course.

Misbah Ul Haq

•
என்னிடம் இருப்பதோ
ஒற்றைப் படகு...
எப்படி ஒரு நதியை
அள்ளிச் செல்வது...
ஒரு வழிப்போக்கனின்
முடிவிடம் கடல் அல்லவே..
ஆனாலும் அவன் வழியெங்கும்
ஒரு நதி...

MOHAMED ATHEEK-SOLAIKILI'S POEM

A POEM BY 

MOHAMED ATHEEK-SOLAIKILI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE NEEDLE

(From the series ‘Songs of an other Traveller)

He who speaks the Truth becomes isolated
As a moon, as a Sun
He too becomes those in the society
_ as two moons
Two suns

A planet exclusive for him comes into being
It is there he resides.

Those with lies as their close allies
eyes him suspiciously.

He who speaks the Truth
turns into the needle getting into their eyes

If pricking in the feet, can pluck it and get rid of it
But pricked by the needle in the eye, they suffer

Unaware of him they dissect and analyze him
- those researchers of the city of lies.

They arrest all that is good to him.

He who speaks the Truth remains unperturbed.
Not slipping into the filth that overflows,
He would move on, straight and focussed.

Would crouch

Crouching is not for stealing
It is for living truthfully too

It is stealthily crouching and crawling
that the Moon comes
The same way rises the sun.

He is the wagon steered firm by Truth.

His passage is made of a thin straightline.

There would be joy in his pathway
Truth sits on his shoulder and lifts him up
He would stand tall and erect anywhere and everywhere.
Though turning aged, he doesn't bend
For him Truth creates an exclusive wind
where dust has no entry point.

இன்னொரு பயணியின் பாடல்கள் -68
ஊசி
-----------------
மெய்யுரைப்பவன் தனிமைப்படுகிறான்
ஒரு நிலவுபோல ஒரு சூரியன்போல
சமுகத்தில் அவனும் ஆகிவிடுகிறான்
இரண்டு நிலவாக
இரண்டு சூரியனாக
அவனுக்கென்று ஒரு கிரகம் உருவாகிவிடுகிறது
அவன் அங்குதான் வாழ்கிறான்
அவனை ஒருமாதிரியாகப் பார்க்கிறார்கள்
பொய்யுடன் புரள்பவர்கள்
மெய்யுரைப்பவன் இவர்களின் கண்களில் ஏறும்
ஊசியாகிறான்
காலில் குத்தினால் இழுத்துப் பிடுங்கலாம்
கண்களில் குத்துவதால் அவதிப்படுகிறார்கள்
அவனுக்குத் தெரியாமல் அவனை
ஆராய்ச்சி செய்கிறார்கள்
பொய்யூரின் விஞ்ஞானிகள்
அவன் நலன்களைப் பிடித்து அடைக்கிறார்கள்
மெய்யுரைப்பவன் அலட்டுவதில்லை
அவனது நூலை பிடித்துக்கொண்டு கொப்பளிக்கும்
ஊத்தைக்குள் கால் விட்டுக்கொள்ளாமல்
மெல்ல நகருவான்
பதுங்குவான்
பதுங்குவது திருட மட்டுமல்ல
உண்மையாக வாழவும்
பதுங்கிப் பதுங்கியல்லவா
நிலவு வருகிறது
பதுங்கிப் பதுங்கியல்லவா
சூரியன் உதிக்கிறது
அவன் அவனது
நூலில் ஓடும் வண்டியே
ஒரு நூலாலானது
அவனது பாதை
அவனது பாதையில் சந்தோஷம் இருக்கும்
அவனது தோளில் உண்மை இருந்து
அவனைத் தூக்கிவிடுகிறது
அவன் எங்கும் நிமிர்ந்து நிற்பான்
வயதானாலும் அவனுக்கு கூன் தட்டுவதில்லை
அவனுக்கு ஒரு காற்றை உண்மை செய்கிறது
உண்மை செய்த காற்றில் தூசு கலப்பதில்லை

THIRUGNANASAMPANTHAN LALITHAKOPAN'S POEM

A POEM BY 

THIRUGNANASAMPANTHAN LALITHAKOPAN

           Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

We without wings…..

For staying a while
You ask for an exclusive nest….
Bargaining the fruits
with the birds wandering aimlessly
in the Temple street
a nest is arranged.
With the expertise of a plane
steering an emergency landing
I reach you there.
With your finger-tips you cast a spell
on my heart
that wants to depart…
With the coolness of time immemorial
the day begins….
Seems like
the tips of tongues were in the eyes that day….
A wordless penance
or the rehearsal of a mono-act play
we had carried out in our eyes alone.
With birds knocking at our doors
that day had dawned….
While casting off the blanket
and leaving
you take along
a lone strand of feather
some bird had dried long ago
and free of cost
my
vacant heart.

Thirugnanasampanthan Lalithakopan
July 3 at 2:13 PM •
சிறகுகளற்ற நாம்.....
சற்று நேரம் தரித்திருக்க
தனித்த ஒரு கூட்டை கேட்கிறாய்....
கோவில் மாடத்து பகுதியில்
வெட்டியாய் திரிந்த பறவைகளிடம்
பழங்களை பேரம் பேசியதில்
படிகிறது ஒரு கூடு....
அவசரமாய் தரையிறங்கும் ஒரு
விமானத்தின் லாவகத்துடன் உன்னை
கொண்டு சேர்க்கிறேன்....
கிளம்ப விரும்பும்
என் மனசை உன் நுனி விரல்களினால்
வசியம் செய்கிறாய்....
யுகாந்தரத்து
குளிர்மையுடன் அந்த நாள் தொடங்குகிறது.....
நுனிநாக்குகள் அன்று விழிகளில்
இருந்தன போலும்....
ஒரு ஊமைத்தவத்தை
அல்லது ஓரங்க நாடகம் ஒன்றின்
ஒத்திகையினை விழிகளில் மட்டுமே
நடாத்தியிருந்தோம்......
பறவைகளின் கதவு தட்டுதலில் அன்றைய
தினம் விடிந்திருந்தது....
போர்வை நீக்கி
பிரிந்து செல்கையில் நீ கொண்டு செல்கிறாய்
என்றோ ஒரு பறவை உலர்த்திய
ஒற்றை சிறகையும்
இனாமாக
எனது
வெற்று மனசையும்....