DHAMAYANTHI

 A POEM BY

DHAMAYANTHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

With shadows laying siege

She travels in the last compartment of the train

with aloneness...

The train stands quite a distance away

from the railway stations.

Nowhere has she seen the city.

The train’s whistle fills her with memories

In the rail-tracks there still remain

the containers thrown away

and the dried up urine.

The Moon that reflects the night

oozes through the window

In the fan that runs not

the blockade of rust

She finds the ticket lost by someone

wondering whether he or she would

have got down in the right place

The shadows of the Dark of Light

spreads on her now.

Swallowing the Light

She goes past the Dark..

Dhamayanthi

முற்றுகையிடும் நிழல்களோடு

பயணிக்கிறாள் ரயிலின் கடைசி பெட்டியில்

தனிமையோடு...

ரயில்நிலையங்களை விடவும்

தூரமாய் ரயில் நிற்கிறது.

நகரை எங்கும் கண்டதில்லை அவள்.

ரயிலின் விசில் நினைவுகளை நிரப்புகிறது

தண்டவாளங்களில் மீதமிருக்கு

தூர எறிந்த குவளைகளும் காய்ந்த மூத்திரமும்

இரவை பிரதிபலிக்கும் நிலா

ஜன்னல் வழி வழிகிறது

ஓடாத மின்விசிறியில் துரு அடைந்திருக்கிறது.

யாரோ தொலைத்த பயணச்சீட்டை கண்டெடுக்கிறாள்

சரியான ஊரில் அவனோ அவளோ

இறங்கியிருக்கக் கூடுமோவென்ற எண்ணத்தோடு.

வெளிச்ச இருட்டின் நிழல்கள்

அவள் மேல் படர்கின்றன இப்போது

வெளிச்சத்தை விழுங்கினபடி

இருட்டை கடக்கிறாள் அவள்....

தமயந்தி