RAMESH PREDAN

A POEM BY

RAMESH PREDAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

GOD WITH NAME UNKNOWN

With two kinds of living species of the planet called earth

Getting into each other in perfect sync

I evolved as a plant-animal.

Flying it arrived from somewhere

and at the bottom branch of the body

building nest in the shape of a basket

the bird of an alien soil

as soon as it finished constructing

flew away know not where.

Though Tree yet my body

is made of flesh bone nerve blood

A deadly thorn of one of the twigs of nest

piercing

Blood surges in the left thigh of the branch

Bending I wipe it off with the tip of the branch

Pain caused by bird

What use a barren nest is of?

Everyday you climb on me

Seeing the nest sans egg you feel disappointed

Don’t you know how to copulate with a tree

If you do so throughout this season

Each day without fail I will lay egg in this nest

with all fives sense curling and containing

Will you incubate in that?

That solitary bird that know not how to

Lay egg

Renouncing the nest that was built with instincts

Returned to where it came from

The nest created by the bird

And myself being here

Why hesitate to mount on me

And copulate?

Replicating its own self

Is the dialectical nature of living organism

For you and the tree a nest in common

Yes, that bird built in me

The god with name known

Who keeps wandering in the planet called Earth

In one sway of wings

Go across a continent.

○ பெயர் தெரியாத தெய்வம்

புவிக்கோளின் இருவகை உயிர்மை

ஒன்றோடொன்று ஒன்றி

தாவரவிலங்காகப் பரிணமித்தேன்

எங்கிருந்தோ பறந்துவந்து

உடம்பின் அடிமரக் கவையில்

சுள்ளிகள் கோர்த்து

கூடை வடிவில் கூடுகட்டிய வேற்று நிலப் பறவை

கட்டிமுடித்ததும் எங்கோ பறந்துவிட்டது

மரம் எனினும் எனது உடம்பு

தசை எலும்பு நரம்பு குருதியாலானது

கூட்டின் சுள்ளி ஒன்றின் கொடுமுள் தைத்து

கவையின் இடத்தொடையில் குருதி வழிகிறது

குனிந்து கிளை முனையால் துடைக்கிறேன்

பறவை செய்த வலி

வெறும் கூட்டால் பயன் என்ன?

நாள்தோறும் என்மீது ஏறுகிறாய்

முட்டை இல்லாக் கூட்டைப் பார்த்து ஏமாறுகிறாய்

மரத்தைப் புணரும் வழிவகை அறியாயோ

என்னைப் புணர்ந்தால் இப்பருவம் முழுவதும்

நாள்தோறும் இக்கூட்டில் முட்டையிடுவேன்

அதில் ஐம்புலன் சுருண்டு அடங்கி அடைக்காப்பாயா?

முட்டையிடத் தெரியாத அந்தத் தனித்த பறவை

உள்ளுணர்வால் கட்டியக் கூட்டைத் துறந்து

எங்கிருந்து வந்ததோ அங்கே திரும்பிவிட்டது

பறவை செய்தக் கூடும்

முட்டையிட நானுமிருக்க

என்னை ஏறிப்புணர என்னத் தயக்கம்?

தன்னைப் படியெடுத்துக்கொள்வதே

உயிர்ப்பொருளின் இயங்கியல் பண்பு

மரத்திற்கும் உனக்கும் பொதுவில் ஒரு கூடு

ஆம், என்னில் அந்தப் பறவை கட்டியது

புவிக்கோளகையில் சுற்றித் திரியும்

பெயர் தெரியாத தெய்வம்

ஒற்றைச் சிறகசைப்பில் கண்டம் தாண்டுகிறது.

ரமேஷ் பிரேதன்