ABDUL JAMEEL

TWO POEMS BY

ABDUL JAMEEL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Lifting with all the love in the world

the child crying out of hunger

holding it close

I gift it a kiss

Then I serve food

in the porcelain plate having

dolls painted.

At once it begins to cry all the more

“The hot food would burn my dolls”

I know not how to console the

child crying heartbroken.

There lies

in the child’s eyes

Affection unbound

matching Motherhood.

பசித்தழும் குழந்தையினை

அள்ளி அரவணைத்து

முத்தமொன்றை பரிசளிக்கிறேன்

பின்னராக பொம்மைகள் வரைந்திருக்கும் பீங்கானில்

சோறு பரிமாறுகிறேன்

உடன் என் பொம்மைகளுக்கு

சுடுமென்று சொல்லி

இன்னும் உரமாக

அழுது புலம்பும் குழந்தையை

எப்படி ஆற்றுப்படுத்துவதென்று எனக்குப் புரியவில்லை

குழந்தையின் கண்களில்

வரையப்பட்டிருக்கிறது

அம்மாவிற்கு நிகரான

எல்லையற்ற பாசம்

●

ஜமீல்

(2). VAGRANT WIND

The wind knows not

to travel quietly

Has none taught it

to be organized; upright?

Barging into nooks and crannies

breaking some

grazing some

It goes on and on

Ants that never go anywhere

near the school

even in rain

going in a line

Hasn’t the wind seen?

What anguish weighs heavy inside

making it swing its hands and legs

all along its course -

Who knows…..

Throughout its trail

withered leaves are strewn

with wounds still bleeding

But

Wind is brainy

It leaves not its imprints _

if there is any or many.

Abdul Jameel

ஒழுக்கமற்ற காற்று

_______________________

காற்றுக்கு அமைதியாக

பயணிக்கத் தெரியவில்லை

அதற்கு யாரும் ஒழுக்கத்தை

கற்றுக் கொடுக்கவில்லையா என்ன

சந்து பொந்தெல்லாம் பூந்து

சிலதை உடைத்துக் கொண்டும்

சிலரை உரசியவாறும் செல்கிறது

மழைக்குக் கூட பள்ளிப் பக்கம்

ஒதுங்கா எறும்புகள்

வரிசையில் செல்வதை

காற்று கவனிக்க வில்லையா

தன் கை கால்களை

சும்மா வைத்திராதபடி

அப்படி என்னதான் மன உளைச்சலோ

அது செல்லும் வழி நெடுகிலும்

உதிர்ந்து கிடக்கின்றன

காயம் ஆறாச் சருகுகள்

ஆனால் காற்று மதியுள்ளது

தன் கால் தடங்களை

ஒரு போதும் விட்டுச் செல்வதில்லை.

●

ஜமீல்