RAVI UDHAYAN

 TWO POEMS BY

RAVI UDHAYAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. A VACANT PLACE

In a house where there is none

A letter falls and rolls

Insisting that the message it brings

should be read at once

In a deserted street

there lies glittering

asking to open the mysterious cabin

- A counterfeit key

In a deserted room

a tea-cup keeps pleading to

change it into a wine-mug.

In the massive quiet of midnight

the soft scent of ‘Thaaazhai’

kindle one’s lust for copulation.

In a vacant space

There is space

For each one of us.

ஒர் இடம் காலியாயிருக்கிறது

யாருமற்ற வீட்டில்

விழுந்து புரள்கிறது

செய்தியை வாசிக்கச் சொல்லி

ஒரு கடிதம்

யாருமற்ற தெருவில்

கிடந்து மின்னுகிறது

மர்ம அறையைத் திறக்கச்சொல்லி

ஒரு கள்ளச்சாவி

யாருமற்ற அறையில்

மன்றாடுகிறது

மதுக்கோப்பையாய் மாற்றச்சொல்லி

ஒரு தேநீர்க்குவளை .

யாருமற்ற நள்ளிரவு பேரமைதியில்

புணரச்சொல்லி கிளர்வூட்டுகிறது

மெல்லிய தாழை மணம்

யாருமற்ற வெளியில்

எல்லோருக்கும்

ஒர் இடம் காலியாயிருக்கிறது.

2. THE VOICE OF THE SONG

The sound of the

song of an unknown face

reaches me.

Being right here

Immersed in the music

I sketch

The voice of the song

Its lips

and the face marvelous

Of those

(ii) DANCE MUSIC

The little one

Places its tiny feet

On the earth

For each step taken

Out of its footwear

Emanates the whistling sound

Seeing the way the child staggers

Mother’s love stands there

In acute anguish

Laughing the child walks on

The Music

(iii) MOTHER’S MUSIC

At night I hear

Those lines muttered in a low voice

It was not a song

nor music

It was the effort to

break her long silence

Smartness to shake off

burdens

A struggle to breathe

albeit temporarily.

பாடலின் குரல்

(1) முகமறியாத

குரலின் பாடல்ஓசை

வந்தடைகிறது என்னை

இங்கிருந்தபடியே

இசையில் இருந்த வண்ணம்

தீட்டுகிறேன்

பாடலின் குரலை

குரலின் இதழை

இதழின்

அழகிய திருமுகத்தை

(ii) .இசை நடனம்

சின்னக்குழந்தை

தன் சின்னச்சின்னப் பாதங்களை

இப்பூமியல் எடுத்துவைக்கிறது.

வைக்கிற ஒவ்வொரு அடிக்கும்

அதன் பாதணியிலிருந்து

சீழ்கையொலி எழும்புகிறது.

பிஞ்சின் நடை பதற்றம் கண்டுதாயன்புத்தவிக்கிறது

சின்னக்குழந்தைசிரித்தபடி

நடக்கின்றதுசங்கீதத்தின் மீது.

(iii) .அம்மாவின் இசை

இரவில் செவிமடுக்கிறேன்.

தாழந்த குரலில்

முணுமுணுக்கிற வரிகளை

அதுஒரு பாடலல்ல,

விதிகளுக்கு உட்பட்ட

இசையுமல்ல.

அது தன்

நெடிய மௌனத்தை

உடைக்கிறமுயற்சி

சுமைகளைஅகற்றும் ஒருசாதுர்யம்

தற்காலிகமாய்

மூச்சுவிடுவதற்கான

ஒரு போராட்டம்.