SATHIYARAJ RAMAKRISHNAN

 A POEM BY

SATHIYARAJ RAMAKRISHNAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In your parting that turned my eyes numb

I had listened to the infant cry of my birth

I didn’t want to wipe off my tears

For I want not to feel me

with hands that are mine.

As the hoof-sound of the horse

the form of which disappeared into the faraway jungle

I know thee.

In your parting

the way stars hurriedly sway

in dense-blue

I have no clue.

In this night of biting cold

Where everything had frozen

The tears of eyes stay put

as the ‘kopparai’ of coconut.

எனது விழிகள் மரத்துப்போன

உனது பிரிவில்

எனது பிறப்பின் அழுகுரல் கேட்டேன்.

என் கண்ணீரைத் துடைத்தழிக்க விரும்பவில்லை

ஏனெனில் என் கைகளாலே

எனக்கொரு ஸ்பரிசம் வேண்டாம்.

தூரக் காட்டில் உருவம் மறைத்துபோன

குதிரையின் குளம்படிச் சத்தம்போல்

உன்னை அறிவேன்.

உம் பிரிவில்

கருநீலத்தில் விண்மீன்கள்

விரைவாய் அசைவதை என்னால்

உணர முடியவில்லை..

எல்லாம் விரைத்துப் போன

குளிர் இரவில்

கண்களின் கண்ணீர் இருக்கிறது

ஒரு தேங்காய் கொப்பரையாக..

*

சத்யா

VELANAIYOOR THAS

 A POEM BY

VELANAIYOOR THAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

PIRAI NILAA CAN TAKE SNAPSHOTS

Pirai Nilaa, the sweet lass can click photographs

But she knows not to make ‘Chappathi’

Priyadarshini knows to write poem

But she cannot dance.

On a day

when eating the Chappathi cooked by Pirai Nilaa

and watching Priyadarshini’s dance

clouds darkening lightning flashing

wind turning cold would blow

But Rain won’t come somehow

Mostly

it would be a holiday, you know……

Velanaiyoor Thas

•

பிறை நிலாவுக்கு போட்டோ எடுக்க தெரியும்

பிறை நிலாவுக்கு போட்டோ எடுக்க தெரியும்

ஆனால் ரொட்டி சுட தெரியாது

பிரியதர்ஷினிக்கு கவிதை எழுத தெரியும்

நாட்டியம் ஆட வராது

பிறை நிலா சுட்ட ரொட்டியை

தின்றபடி

பிரியதர்ஷினி நடனத்தை காணுகின்ற ஒரு நாளில்

மேகம் கறுத்து மின்னல் வெட்டி

காற்று குளிர்ந்து வீசும்

ஆனால் மழை வராது

பெரும்பாலும்

அன்று ஒரு விடுமுறை நாளாக இருக்கும்....

THENMOZHI DAS

 A POEM BY

THENMOZHI DAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

SOONU

On an iron gate your soft tiny hand

keeps swaying

Soonu

Nobody believes

that you grow inside me

reside there

That you open the door

Just the way you blow

your breath

to create bubbles out of soap-water mix

That you come running

calling “Mummeee”

Kissing me with flowers on the cheek

Calling sands as capsules meant for me

Turning the night into a swing

Scattering my eyes into ten slices

Converting my sleeps into smiles

Digging out the depth of soil

adorning my forehead with a dot

That you write your father’s name

on soul’s vertebrae

That even in my heart I give you life

through the umbilical cord

None believes it all

None believes it at all, Oh Soonu

சூனு

~~~~~

இரும்புக் கதவொன்றில் உனது பிஞ்சுக் கை அசைந்து கொண்டேயிருக்கிறது

சூனு

யாரும் நம்புவதில்லை

எனக்குள் நீ வளர்வதை வாழ்வதை

சோப்புக் கரைசலால் குமிழ் படைக்க

மூச்சுக் காற்றை ஊதுவது போல்

நீ கதவு திறப்பதை

அம்மா என அழைத்தபடி ஓடிவருவதை

பூக்களால் கன்னத்தில் ஒத்தடமிடுவதை

மணல்களை எனக்கான மாத்திரைகள் என்பதை

இரவை ஊஞ்லாக்குவதை

எனது கண்களை தசமபாகமாக சிதறவிடுவதை

நித்திரைகளைப் புன்னகையாக்குவதை

நிலத்தின் ஆழத்தை எடுத்து

நீ எனக்குப் பொட்டு வைப்பதை

உனது அப்பாவின் பெயரை ஆன்மாவின் தண்டில் எழுதுவதை

மனதிற்குள்ளும் நஞ்சுக்கொடி வழியாகத்தான் உனக்கு உயிர் தருகிறேன் என்பதை

யாரும் நம்புவதில்லை சூனு

•

Composed by Thenmozhi Das

SUBRA VE.SUBRAMANIAN

 A POEM BY

SUBRA VE. SUBRAMANIAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Seeing the woman who was asked to go get mustard seeds

returning with handful of that

Buddha was taken aback.

‘Is there a household without Death’ asked he

‘This mustard is not from an abode built by human

I plucked it out from a plant

grown on the soil’ said she.

Giving the mustards to Buddha

the woman remarked –

‘Nature dies not’.

Deriving satisfaction in learning another lesson

Tathàgata got immersed in meditation.

**For Reference:

Kisa Gotami and the Parable of the Mustard Seed

A famous parable of Buddhism is called The Parable of the Mustard Seed. It is found in the foundational texts of Theravada Buddhism. It revolves around a woman named Kisa Gotami, who lived during the time of Buddha’s life when he had already achieved nirvana and was traveling to impart his teachings upon others.

Kisa Gotami

Kisa’s only child, a very young son, had died. Unwilling to accept his death, she carried him from neighbor to neighbor and begged for someone to give her medicine to bring him back to life. One of her neighbors told her to go to Buddha, located nearby, and ask him if he had a way to bring her son back to life.

Bringing the body of her son with her, Kisa found Buddha and pleaded with him to help bring her son back to life. He instructed her to go back to her village and gather mustard seeds from the households of those who have never been touched by the death. From those mustard seeds, he promised he would create a medicine to bring her son back to life. Relieved, she went back to her village and began asking her neighbors for mustard seeds.

All of her neighbors were willing to give her mustard seeds, but they all told her that their households had been touched by death. They told her, “the living are few, but the dead are many.”

As the day became evening and then night, she was still without any of the mustard seeds that she had been instructed to collect. She realized then the universality of death. According to the Buddhist verse her story comes from, she said:

“It’s not just a truth for one village or town, Nor is it a truth for a single family. But for every world settled by gods [and men] This indeed is what is true — impermanence” (Olendzki, 2010).

கடுகு வாங்கி வரச் சொன்ன

பெண் கை நிறைய கடுகோடு திரும்பி வந்ததைக் கண்டு திகைத்தான் புத்தன் .

மரணமே நிகழாத இல்லமும் உண்டோ என வினவினான் .

மனிதர் கட்டிய இல்லத்தில் பெற்றதில்லை இக் கடுகு

நிலத்தில் வளர்ந்த செடியில்

பறித்து வந்தேன் என்றாள் அவள் .

திகைத்து நின்ற புத்தனிடம்

கடுகுகளைக் கையளித்து

விட்டுச் சொன்னாள் -

இயற்கைக்கு ஏது மரணம் ?

இன்னொரு பாடம் கற்றுக் கொண்ட

திருப்தியில் தியானத்தில்

ஆழ்ந்தான் ததாகதன் .

சுப்ரா வே சுப்ரமணியன்

JEYADEVAN

 A POEM BY

JEYADEVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

From the sea bring a mug of water

And place it in the centre of the hall

The sound of waves would resonate

Throughout the house

Pluck a wild-flower with its stem in tact

and place it in the Pooja room

The song of the jungle would resonate

Even a lone strand of feather

Even a lone anklet

might bring to the mind

the soft-skinned feet of the dancer

A chair remaining all alone

would reveal

that it is a house sans children

and he an unhappy man

Do you know that

in a solo Tabla there begins

the splendid world-renowned songs

of that Oscar-winning Music maestro.

Isn’t it the cover kept apart

that has guarded the Veena’s Music

safe and secure

all too safe and secure.

•

கடலிலிருந்து ஒரு சொம்பு

தண்ணீரைக் கொண்டுவந்து

நடுஹாலில் வையுங்கள்

வீடெங்கும் கேட்கும் அலையோசை

காட்டுப்பூவை அதன்

காம்பு நோகாமல் பறித்துவந்து

பூஜை அறையில் வையுங்கள்

காட்டின் பாடல் அதில் கேட்கும்

ஒற்றை இறகுகூட ஒரு பறவையை

ஒற்றை சதங்கைகூட

ஒரு நாட்டியக்காரியின்

மென்மயிர் பாதத்தையும் நினைவூட்டலாம்

தனித்திருக்கும் ஒரே ஒரு நாற்காலி சொல்லிவிடுமே

குழந்தைகள் அற்ற வீடு அது என்பதையும்

குதூகலமற்ற மனிதன

அவன் என்பதையும்

ஒத்தை தபேலாவில்தான்

தொடங்குகிறது

ஆஸ்கரை வென்ற

அந்த இசையமைப்பாளரின்

உலக மகா பாடல்கள்

என்பது உங்களுக்குத் தெரியுமா?

கழற்றிவைக்கப்பட்ட உறைதானே

வீணையின் இசையை வைத்திருந்தது.பத்திரமாக

மிக பத்திரமாக.

ஜெயதேவன்

IYYAPPA MADHAVAN

 TWO POEMS BY

IYYAPPA MADHAVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Buddha lay there in sun and Rain

He didn’t ask for taking him inside the room

His skin was slowly peeling off

Summer

Winter

Monsoon

He felt nothing

He who with shape mutilated

and on the verge of

breaking apart

was thrown into the trash

even then he remained silent

In the garbage smelling foul

the radiance of Enlightenment

prevails.

வெயிலிலும் மழையிலும் புத்தர் கிடந்தார்

அப்போதும்

அறைக்குள் எடுத்து போ

என்று சொல்லவில்லை

கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்

அவரின் தோல் உரிந்து

கொண்டிருந்தது

வெயில்காலம்

பனிக்காலம்

மழைக்காலம்

எதையும் உணரவில்லை

உருவம் சிதைந்து

உடையும் நிலையில்

இருந்த அவரை

குப்பையில் வீசியாயிற்று

அப்போதும் அவர் ஒன்றும் சொல்லவில்லை

நாறும் குப்பையில்

ஞானத்தின் சுடர் ஒளிர்கிறது.

அய்யப்ப மாதவன்

(2)

Writing lies like a cat

if it get up

it climbs on the tree

indulge in adventure upon the compound wall

Gate-crashing into houses and brains

it turns upside down

something or other

With its thin frame

getting through small crevices

reaching the branch-top

it views the world

At the place where a morbid death takes place

hiding

it glares at the act of injustice

with its eyeballs rotating.

In medical examinations

in false medical reports

frightened to the core it remains

Beside the head of

the girl dead

in morbid gang-rape

it is frozen in shock.

While staying wide awake

day and night

feeling pain hellish

seated in a chair

like Buddha it hides under

meditation

With the lurking danger

of Satan’s fingers

spreading over its soft fur.

எழுத்து ஒரு பூனையைப் போல் படுத்திருக்கிறது

எழுந்துகொண்டால்

அது மரத்தில் மேல் ஏறுகிறது

மதில் மேல் சாகசம் புரிகிறது

வீடுகளுக்குள் மூளைகளுக்குள்

புகுந்து

எதையாவது கவிழ்த்துப்போடுகிறது

மெல்லிய உடலைக்கொண்டு

சின்ன இடைவெளிகளைக் கடந்து

கிளையின் உச்சியிலேறி

உலகைக் காண்கிறது

ஒரு அநியாயச் சாவு நிகழுமிடத்தில்

பதுங்கிக்கொண்டு

விழிகளால்

அநியாயத்தை

உருட்டி உருட்டிப் பார்க்கிறது

உடல் பரிசோதனையில்

போலி அறிக்கைகளில்

மிரண்டு போய் உட்கார்ந்திருக்கிறது

பாலியல் வன்முறையில்

கொடூரமாய் இறந்துகிடக்கும்

பெண்ணின் தலைமாட்டில்

அமர்ந்துகொண்டு

அதிர்ச்சியில் உறைந்திருக்கிறது

பகலிரவு பராமால் அது

சொட்டச் சொட்ட விழித்திருக்கையில்

நரகத்தின் வேதனையில்

ஒரு நாற்காலியில்

புத்தனைப் போல் தியானத்தின் கீழ் ஒளிந்துகொள்கிறது

இனி மென்ரோமங்களில்

சாத்தானின் விரல்கள்

படரும் அபாயத்தில்.

IYYAPPA MADHAVAN

NESAMITHRAN

 A POEM BY

NESAMITHRAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan

(*First Draft)

The woman

who sets right

the window curtains

again and again

umpteen number of times

before copulation

marvels at the bird

that builds its nest

with just two leaves

The man who

in the bathroom of guest’s

household

before disrobing

swallowing sound

stands a little uncertain

feels like caressing

the grazing cow

that brings along its calf

keeping it close by its side

For both in common

there remained

a jungle

a tiny spring

a watery pond to probe and dive in

some clouds to rain then.

• தனதற்ற புதிய அறையில்

புணரும் முன் ஆயிரம் முறை

ஜன்னல் திரைச்சீலைகளை

சரிபார்க்கும் பெண்

இரண்டே

இலைகளில் கூடுகட்டிக் கொள்ளும்

பறவையைக் கண்டு வியக்கிறாள்

விருந்தினர் வீட்டு

குளியலறையில் ஆடை

களையும் முன்

சப்தம் விழுங்கி

சிறு தயக்கம் ஊடும் ஆண்

தன் நிழலிலிருந்து நழுவாமல்

தன் கன்றை அழைத்து வரும்

மேய்ச்சல் பசுவை வருட நினைக்கிறான்

இருவருக்கும் பொதுவாய் காத்திருந்தது

ஒரு காடு

சிறு சுனை

ஓர் நீர்குடைந்தாடும் குளம்

அப்போது பெய்ய சில மேகங்கள்

நேச மித்ரன்