RISKA MUKTHAR

 A POEM BY

RISKA MUKTHAR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

If we happen to meet again

Let’s not accuse each other and make us stand in the witness box

Let us not lament over broken dreams or the ones smashed.

Nor justify things happened claiming their occurrence caused by this and for this reason

Let us not feel the wounds turned scars and heave a deep sigh

Let us not shed tears, let us not search for excuses and analyze them

No need for customary greetings and goodwishes

Let there be no pretentious dialogues.

Let us not vie with each other to prove how happy we are in the life sans thee

Let us not try hard to make each other believe that

The other is thoroughly wiped out of one’s memory

Since long

Also

if we happen to meet again

let us not keep mutually mourning

that it was due to our extreme

that we have lost midway

such a kinship

such care and affection

such love so pristine

and returned home

empty-handed.

Instead

in this great grand universe

that keep swirling, circling

if we happen to meet again

as wayfarers along the highway

let’s part with a brief smile

and return ,

to our new worlds anon.

இனியொருமுறை

நாம் சந்திக்க நேர்ந்தால்

ஒருவரை ஒருவர் குற்றப்படுத்தி கூண்டிலேற்ற வேண்டாம்

உடைந்த

உடைத்துப்போட்டக் கனவுகளைக் குறித்து அங்கலாய்க்க வேண்டாம்

இதற்காகத்தான் இதனால்தானென நிகழ்ந்ததெதையும் நியாயப்படுத்த வேண்டாம்

ஆறிப்போனக் காயங்களைத் தடவிப்பார்த்து பெருமூச்சு விடவேண்டாம்

கண்ணீர் சிந்த வேண்டாம் காரணகாரியங்களை தேடியாய்ந்திட வேண்டாம்

சம்பிரதாய நலன் விசாரிப்புக்கள் வேண்டாம்

பாசாங்குப் பேச்சுக்கள் வேண்டாம்

நீ இல்லாத வாழ்வில்

நான் எப்படியெல்லாம் மகிழ்ந்திருக்கிறேறென ஒருவருக்கொருவர் நிரூபித்துக்கொண்டிருக்க வேண்டாம்

என் நினைவுகளிலிருந்து

எப்போதோ உன்னை நான்

துடைத்தெறிந்து விட்டேன் பாரென

ஒருவரையொருவர் நம்ப வைத்திட வேண்டாம்

பின்னும்

இனியொருமுறை

நாம் சந்திக்க நேர்ந்தால்

நம் அதீத பைத்தியக்காரத்தனங்களால்

எப்படி ஓர் உறவை

ஒரு பிரியத்தை

ஒரு காதலை

நடுவழியில் தொலைத்துவிட்டு வெறுங்கையாய்

வீடு திரும்பினோமென

ஒருவரிடம் ஒருவர்

நாம் புலம்பிக்கொண்டிருக்க

வேண்டாம்

மாறாக

சுற்றிச்சுழலும்

இந்தப் பேரண்டத்தில்

இனியொருமுறை

நாம் சந்திக்க நேர்ந்தால்

நெடுஞ்சாலை சக பயணியாய்

சிறு புன்னகையில்

விடைபெற்றுத் திரும்பிடுவோம்

வா

நம் புதிய

உலகங்களுக்கு

-ரிஸ்கா முக்தார்-

MAYILIRAGU MANASU SHIFANA

 A POEM BY

MAYILIRAGU MANASU SHIFANA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

It is on a day of incessant rain

Those we have to meet in person

throng our memory.

It is on a day of unexpected rain

By chance I would be wearing my favourite

White attire.

It is on a day of unexpected rain

as against the usual norm

By chance I would be returning home

along the path so muddy with pits callous

proving hazardous.

It is on a day of unexpected rain

the umbrella which I would always carry

in my handbag

I would have left behind

most unexpectedly.

It is on this day of unexpected rain

when I want to have a cup of hot steaming Tea

as this rainy day happens to be a Monday

_ The shop’s weekly holiday!

ஓயாத ஒரு மழைநாளில் தான்

நேரில்சென்று

சந்திக்க வேண்டிய நபர்கள்

நினைவுக்கு வருகிறார்கள்

எதிர்பாராத மழை நாளில்தான்

மிகப்பிடித்த வெள்ளை நிறத்திலான

ஆடையை எதேச்சையாக அணிந்திருப்பேன்

எதிர்பாராத மழைநாளில்தான்

வழமைக்கு மாறாக

பள்ளமும் படு குழியுமான

சேறு சகதியுமான பாதையால்

எதேச்சையாக வீடு திரும்பிக் கொண்டிருப்பேன்

அஃதன்று

எதிர்பாராத ஒரு மழை நாளில்தான்

எப்போதும் கைப்பக்குள்ளே வைத்திருந்த

குடையை

எதேச்சையாக. வீட்டிலேயே கைவிட்டிருப்பேன்

மழை நாளில்

நாவுக்கு சூடாக குறிப்பிட்ட தெருக்கடையில்

ஆவி பறக்க டீ குடிக்கலாம்னு வரும்

இம் மழைநாள் திங்கட்கிழமையாக

இருப்பதால்

அவ் டீக்கடைக்கு ஓய்வு நாள்!

மயிலிறகு மனசு

FATHIMA NALEERA

A POEM BY

FATHIMA NALEERA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Of the moon that finds solace in the nights

Of the sky where the sun wanders all alone

The wind was telling its heart, the trees.

If the wind were not to speak

the trees would have been dead by now.

Why…

Wind is the love of mountains

Wind is the veritable scent of wilderness

Wind is oceans’ breath

Though the wind embraces the trees

it knows very much the touch and love

all pervading inside the grass.

Though the sky safeguards the wind

with its weary eyes

The wind

which looks at the clouds dispersed

feeling victorious

knows not

how to cool my palm so hot.

இரவுகளில் ஆறுதலடையும் நிலா பற்றியும்

சூரியன் தனியாக

அலைந்து திரியும்

வானத்தைப் பற்றியும்

தன் இதயமான

மரங்களிடம் காற்று

சொல்லிக் கொண்டிருந்தது..

காற்று பேசாவிட்டால்

மரங்கள் இறந்தே போயிருக்கும்

ஏன்...

மலைகளின் காதலும் காற்றுதானே....

வனாந்தர வாசனையும் காற்றுதானே....

சமுத்திரங்களின் மூச்சும் காற்றுதானே...

காற்று மரங்களை தழுவினாலும்

புற்களுக்குள் வியாபித்திருந்த

ஸ்பரிஸத்தையும் பிரேமையையும்

காற்று அறியாமலில்லை

வானம் தனது ஆயாசக் கண்களால்

காற்றை பத்திரப்படுத்தினாலும்

கலைந்த மேகத்தை

வெற்றியுடன் பார்க்கும்

காற்றுக்கு

என் உள்ளங்கை வெப்பத்தை

போக்க தெரியவில்லை.

—பாத்திமா நளீரா—

 

RATNA VENKAT

 TWO POEMS BY

RATNA VENKAT

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

He of pristine White

enumerating the possibilities of

exiting a dream

just the way

we have entered it….

He with his white beard

swaying in the wind

as the miniscule particle

of the radiance of universe

the magnetic pull of whose eyes

bring to kneel that of the black hole

I had met in another dream.

Being on the ecstatic rim

He who was explaining

ever so wonderfully

in a voice verily emphatic

A large crowd was

absorbing faithfully.

The brook rustling through the dream

and moving on

got into the vast expanse of sand

in its own natural course

And slowly oh, slowly

dried up right in front of my eyes.

While getting inside the next dream

having no time to stop and stare

at the eyes of He who

standing on the same euphoric peak

and discoursing

I have turned into a tiny rain-drop

crossing over remnants.

ஒரு கனவுக்குள்

நுழைந்ததைப் போலவே

வெளியேறக் கூடிய

சாத்தியங்களை

விவரித்துக் கொண்டிருந்த

அந்த வெள்ளுடை மனிதரை..

வெண் தாடி

பிரபஞ்ச ஒளியின்

சிறு துகளாய்

காற்றில் அசைய

ஆழ் துளையின்

ஆகர்ஷிப்பை

மண்டியிட வைக்கிற

விழிகளால் வருடியவரை

வேறொரு கனவில்

சந்தித்திருக்கிறேன்

பரவசத்தின் விளிம்பில்

இருப்பின் மீதத்திலேயே

வாழ்வதெனும் மாயையை

அற்புதமாக

அழுத்தமான குரல் வழி

விளக்கிக் கொண்டிருந்தவரை

விசுவாசித்துக் கொண்டிருந்தது

பெருங் கூட்டம்

கனவின் ஊடாக சல சலவென

நகர்ந்து கொண்டிருந்த நீரோடை

விரிந்த மணற்பரப்பில்

அதன் போக்கில் நுழைந்து

மெதுவாக மிக மெதுவாக

கண்முன்னே உலர்ந்தது

அடுத்த கனவில் நுழைகையில்

அதே பரவசத்தின் உச்சத்தில் நின்று

பிரசங்கித்துக் கொண்டிருந்தவரின் கண்களை

கவனிக்க நேரமின்றி

மிச்சங்களைக் கடக்கிற

சிறு மழைத் துளியாகியிருந்தேன்

#ரத்னா வெங்கட்

(2)

Water I am

Wind I am

Wait not I

For thee

Barrage I am

Tree I am

Though blocking

I am no barrier

The river that flows

and emotion sans noise

till they are restrained

never stagnate.

Affection I am

Love I am

Those gone; undergone

I never abandon

Time I am

God I am

Halt not; move on

Never do I turn; return.

(* correction in translation suggested by the poet duly incorporated)

நான் நீர்

நான் காற்று

உனக்கென

நான் நிற்பதில்லை.

நான் அணை

நான் மரம்

தடுத்தாலும்

நான் தடையில்லை.

ஓடுகின்ற நதியும்

ஓசையற்ற உணர்வும்

தேக்காத வரையில்

தேங்குவது இல்லை.

நான் அன்பு

நான் காதல்

கடந்து வந்ததை

நான் கைவிடுவதில்லை.

நான் காலம்

நான் கடவுள்

நில்லாது முன்செல்

நான் திரும்புவதில்லை.

#ரத்னா வெங்கட்

5

MEGHA MIRSHA

 TWO POEMS BY

MEGHA MIRSHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

I had a rare meeting with a person

who for two thousand long years

has been making Cross for his own self.

Each time

when the Cross was made

Instead of him

Another would access it.

And also, in the eyes of one and all

he sees but his own self

Said he.

This is how

for his sins committed

in two thousand years

He leaves suspended on the Cross

someone else.

I didn’t feel like asking who he was

In his eyes

I saw myself.

இரண்டாயிரம் வருடங்களாக

தனக்குத்தானே சிலுவை செய்யும்

ஒருவரை அபூர்வமாக

சந்தித்தேன்.

ஒவ்வொரு முறையும்

சிலுவை தயாராகும் போதும்

அது தனக்குப் பதிலாக

இன்னொருவருக்கு கிடைத்துவிடுகிறது.

இன்னும், அத்தனை பேரினது

கண்களிலும்

தன்னைத்தான் தான் காண்பதாகவும் சொன்னார்.

இப்படித்தான்

இரண்டாயிரம் வருடங்களாக

அவர் செய்த பாவங்களுக்காக

இன்னொருவரை சிலுவை ஏற்றிவிடுகிறார்.

அவர் யாரென்று எனக்கு கேட்கத் தோணவில்லை

அவர் கண்களில்

நான் என்னைக் கண்டேன்.

(2)

She carrying the sea of

surging sorrow of separation

in the eyes

struggles to erase the pursuing footprints

with waves

Forgetting forever

that it is the sea brimming

in the eyes of fish

drifted ashore.

பிரிவொன்றின் துயர் மிகு கடலை

கண்ணில் சுமந்திருப்பவள்,

தொடரும் பாதச்சுவடுகளை அலைகளால்

அழிப்பதற்குப் போராடுகிறாள்.

அது கரையொதுங்கிய மீனின்

கண்ணில் ததும்பும் கடல் என்பதை

ஒவ்வொரு முறையும் மறந்தவளாக.