FATHIMA NALEERA

A POEM BY

FATHIMA NALEERA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Of the moon that finds solace in the nights

Of the sky where the sun wanders all alone

The wind was telling its heart, the trees.

If the wind were not to speak

the trees would have been dead by now.

Why…

Wind is the love of mountains

Wind is the veritable scent of wilderness

Wind is oceans’ breath

Though the wind embraces the trees

it knows very much the touch and love

all pervading inside the grass.

Though the sky safeguards the wind

with its weary eyes

The wind

which looks at the clouds dispersed

feeling victorious

knows not

how to cool my palm so hot.

இரவுகளில் ஆறுதலடையும் நிலா பற்றியும்

சூரியன் தனியாக

அலைந்து திரியும்

வானத்தைப் பற்றியும்

தன் இதயமான

மரங்களிடம் காற்று

சொல்லிக் கொண்டிருந்தது..

காற்று பேசாவிட்டால்

மரங்கள் இறந்தே போயிருக்கும்

ஏன்...

மலைகளின் காதலும் காற்றுதானே....

வனாந்தர வாசனையும் காற்றுதானே....

சமுத்திரங்களின் மூச்சும் காற்றுதானே...

காற்று மரங்களை தழுவினாலும்

புற்களுக்குள் வியாபித்திருந்த

ஸ்பரிஸத்தையும் பிரேமையையும்

காற்று அறியாமலில்லை

வானம் தனது ஆயாசக் கண்களால்

காற்றை பத்திரப்படுத்தினாலும்

கலைந்த மேகத்தை

வெற்றியுடன் பார்க்கும்

காற்றுக்கு

என் உள்ளங்கை வெப்பத்தை

போக்க தெரியவில்லை.

—பாத்திமா நளீரா—