SAHEERA ISMAIL

 A POEM BY

SAHEERA ISMAIL

Translated into English by Latha Ramakrishnan

(*First Draft)

It is from where we are sown

we have to sprout and bloom anon

Strive on

with never-failing endurance

Have to wade through hours barren

Feeling drowned; thoroughly forlorn

For spinning tales

so many

out of nothing _

There are always too many

Still, try to secure some

to pray for you wholesome

For going past this Life

as inhaling a garden's fragrance

this would suffice.

விதைக்கப்பட்ட

இடத்திலிருந்து தான்

பூத்தெழ வேண்டியிருக்கிறது

பொறுமையோடு

போராட வேண்டியிருக்கிறது

வெறுமையான

பொழுதுகளை

வெந்தபடி

நொந்தபடி கடக்க வேண்டியிருக்கிறது

இட்டுக்கட்டவும்

இல்லாததை கூறவும் ஆயிரம் பேர்

இருந்த போதும்

உனக்கென்று பிரார்த்திக்க

சிலரையேனும்

சம்பாதித்துக் கொள்

இந்த வாழ்வை

ஓர் பூங்காவின் வாசனையை

நுகர்ந்தாற் போல் கடந்து

செல்ல அதுவே போதுமானதாய்

இருக்கிறது..

Saheera Ismail

 

RAMESH PREDAN

INSIGHT - NOV - DEC, 2023

A POEM BY

RAMESH PREDAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

ONGOING DIALOGUE

Predan where are you

For sure, except your body

Everywhere.

Only because you are inside my mind

I search for you outside and find

Only where you are absent

as a solid substance

I will exist in flesh and blood

You may not be inside my body

Yet you are born of mine

Isn’t it so?

No

Once upon a time

escaping social surveillance

I lived in the hideout of

a spot in your body

Yes, for underground life

in this Tamil Land of Three Seas’

confluence

nowhere more secure

than your body

not politicized.

The landmines you had buried in me

lower down the hip

towards the end of Twentieth century

lie in wait for a killing spree.

Are they remembered by thee?

Each wave of the Sea of Time

is a year

Going past us floating in the middle

centuries climb ashore.

New Time new Humans new Life

But, the same old Politics.

None there

who had swam across

the mindset of dominance

and reached the shore

In the politics prevailing between us

what is your stance?

Exiting from the fictions

you create about me

Avoiding myself to mean

what your narratives ordain

Again I am back to where I began

Predan where am I, man

For sure, except your body

Everywhere

Ramesh Predan

•

○ ஓயாத உரையாடல்

பிரேதன் நீ எங்கே இருக்கிறாய்?

உன் உடம்பைத் தவிர்த்து

எல்லா இடங்களிலும்.

நீ என் சிந்தைக்குள் இருப்பதால்தானே

உன்னை வெளியே தேடுகிறேன்?

நீ இல்லாத இடத்தில் மட்டுமே

குருதியும் தசையுமாய்

திடப்பொருளாக நிலைப்பேன்.

என் உடம்பில் இல்லாமலிருக்கலாம்

இருப்பினும் நீ

என் உடம்பால் ஆனவன்தானே?

இல்லை,

முன்பு ஒரு காலத்தில்

சமூகக் கண்காணிப்பிலிருந்துத் தப்பித்து

உன் உடம்பின் ஒரு பகுதியில்

தலைமறைவாக வாழ்ந்தேன்

ஆம், தலைமறைவு வாழ்க்கைக்கு

அரசியல்படுத்தப்படாத உன் உடம்பைத் தவிர

பாதுகாப்பான புகலிடம்

இந்த முக்கடல் தமிழ்த் தேசத்தில் வேறில்லை.

இருபதாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில்

என் உடம்பில் இடுப்புக்குக் கீழ்ப்பகுதியில் நீ புதைத்துவைத்த கண்ணிவெடிகள்

இன்றும் காவுவாங்கக் காத்திருக்கின்றன

அவை பற்றிய நினைவிருக்கிறதா?

காலக்கடலின் ஒவ்வோர் அலையும் ஓர் ஆண்டு

நடுவில் மிதக்கும் நம்மைக் கடந்து

நூற்றாண்டுகள் கரையேறுகின்றன

புதிய காலம் புதிய மனிதர் புதிய வாழ்க்கை

ஆனால், அதே பழைய அரசியல்

மேலாதிக்க மனநிலையைக் கடந்து நீந்திக் கரையேறியவர் ஒருவருமில்லை.

நமக்கிடையில் நிலவும் அரசியலில் உனது நிலைப்பாடு என்ன?

என்னைப் பற்றி நீ உருவாக்கும்

புனைவுகளிலிருந்து வெளியேறுவது

உனது சொல்லாடல்களால் நான் பொருள்படுவதைத் தவிர்ப்பது.

மீண்டும் தொடங்கிய இடத்திற்கே வந்துவிட்டேன்

பிரேதன் நான் எங்கே இருக்கிறேன்?

உன் உடம்பைத் தவிர்த்து

எல்லா இடங்களிலும்..

NAANARKAADAN SARA

INSIGHT - NOV-DEC, 2023

A POEM BY

NAANARKAADAN SARA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

My precious eyes!

What are you looking at?

It is you who speak to us too

who are your eyes two

that we keep looking at

Ho, the Great Grand Space!

My lovely lips!

Within your lines

What words you keep hidden?

You who is love with your own self

And the one who kisses itself

Lover or Beloved

-these words we keep hidden in our lines

That are your lips

My Love

My Sweet Ears!

What are you presently listening to?

The sound of the paddy grains scattered by thee

in the courtyard

for feeding the sparrows that compose the tune

for the song that you murmur within

We who are your ears

Do hear

Ho, You Our Sound

Ho, My Darling Nostrils!

What is it that you smell

And in ecstasy divine revel?

The scent unparalleled of your armpits

that none smelt

inhaling it all too deeply

repeatedly

Feeling sublime

Oh, why pretend ,you ripe Jackfruit!

As if you are not aware of it!

Ho, My finger-nails!

Why this quiet absolute?

Keeping open our nail-beds

in great expectation of the day

when you would trim us and apply a little Mehendhi

and so celebrate yourself

keeping them open

calm we remain

Ho, our carnival consummate!

Ho, my strong legs!

Where are you going

In such haste?

Experiencing the pleasure of bearing you

Who having chosen the path of Death

imagines not of treading along Life’s passage

I am on a journey sans destination

My Dearest!

Ho, my fifty-eight kilo Body?

What at all do you want?

That saving me from the violence of

Evaporating through the chimney of

Electric crematorium

And dissolving in the Space

you would carefully choose and set aside a burial pit for me

where worms can feast on me

remaining with this hope is me

I of Thee _

Ho, Kindness Supreme

Naanarkaadan Sara

•

எனதருமைக் கண்களே!

என்ன பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்?

உன் கண்களாகிய

எங்களோடும்

பேசுகிற உன்னைத் தான்

பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம்

பெருவெளியே!

எனதழகு உதடுகளே!

உங்கள் வரிகளுக்குள்

எந்தச் சொற்களை

ஒளித்து வைத்திருக்கிறீர்கள்?

தன்னைத் தானே

காதலித்துத்

தனக்குத் தானே

முத்தமிட்டுக் கொள்ளும் நீ

காதலனா, காதலியா?

என்கிற சொற்களை

உன் உதடுகளாகிய எங்களின்

வரிகளுக்குள்

ஒளித்து வைத்திருக்கிறோம் அன்பே!

எனதினிய காதுகளே!

இப்போது எதைக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்?

நீ உன் இதயத்தில் முணுமுணுக்கும்

பாடலுக்கு

இசை கோர்க்கும் குருவிகளுக்காக

முற்றத்தில் நீ வீசும்

நெல் மணிகள்

இரைகிற ஒலியை

உன் காதுகளாகிய நாங்கள்

கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறோம்

எங்களின் ஒலியானவனே!

எனது செல்ல மூக்குகளே!

எதை நுகர்ந்து

பேரின்பத்தில் திளைத்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்?

யாருமே நுகர்ந்து இன்புறாத

உனது அக்குள் வாசனைக்கு

நிகரேதுமில்லை என்பதை

உள் மூச்சாக

இழுத்திழுத்துத் திளைத்துக் கிடக்கும் எங்களை

அறியாதது போல்

ஏன் நடிக்கிறாய்

பழுத்த பலாப் பழமே!

என் கை விரல் நகங்களே!

இத்துணை பேரமைதி எதற்கு?

எங்களை வெட்டித் திருத்தி

கொஞ்சம் மருதாணி பூசி

உன்னைக் கொண்டாடப் போகும்

நாளை எதிர்பார்த்து

எங்கள் நகக் கண்களைத் திறந்து வைத்து

அமைதி காக்கிறோம்

எங்களின் திருவிழாவே!

என் வலிமையான கால்களே!

இவ்வளவு விரைவாக

எங்கே போய்க் கொண்டிருக்கிறீர்கள்?

மரணத்தின் பாதையைத் தேர்ந்தெடுத்து விட்டு

வாழ்க்கையின் பாதையில் நடப்பதாகக்

கற்பனை செய்யாத உன்னைச்

சுமந்து திரிகிற சுகத்தோடு

இலக்கற்ற பயணம்

மேற்கொண்டிருக்கிறேன் உயிரே!

எனது ஐம்பத்தெட்டு கிலோ உடலே!

உனக்கு என்ன தான் வேண்டும்?

நவீன எரிமேடை புகைபோக்கி வழியாக

வான் பரப்பில் கலந்து கரையும்

வன்கொடுமை மறுத்து

புழுக்கள் தின்று வாழும் படி

ஒரு புதைகுழியை

எனக்காகப் பார்த்து வைப்பாய்

என்றே

உனதாகிய நான்

நம்பிக் கிடக்கிறேன்

பெருங்கருணையே!

YAVANIKA SRIRAM

INSIGHT - NOV- DEC, 2023

A POEM BY

YAVANIKA SRIRAM

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Kittens are chubby and cherubic and have an I too high

in acting as suits their whims and fancies

but when they become pet animals

One might say, “Hey, don’t touch my pet

they are costly things, mind it

and in return I won’t touch your stupid cat”.

This pact is indeed brilliant.

And, whether a self-willed cat or a pet

They in the end invariably step out seeking outlet.

When the one who had nurtured it

caressing it every now and then

shed tears heartbroken

we need to observe a minute’s silence

paying homage.

பூனை குட்டிகள் வளப்பமானவை மற்றும் தான்தோன்றித்தனத்தில் தன்னிச்சையானவை

ஆனால் அவைகளே வளர்ப்பு பிராணியாகும் போது

ஒருவர் சொல்லக்கூடும் என் பூனையை நீ தொடாதே அவை விலை உயர்ந்தவை மாறாக உன் அசட்டுப் பூனையை நான் தொட மாட்டேன். இந்த ஒப்பந்தம் அருமையானது தான்.

மற்றபடி தன்னிச்சையான பூனையாக இருந்தாலும் வளர்ப்புப் பூனையாக இருந்தாலும் அவை கடைசியில் எப்படியும் வெளியில் வந்து தான் விடுகின்றன.

அதைத் தடவி தடவி வளர்த்தவர் கண்ணீர் சிந்தும் போது நாம் ஒருநிமிடம் மௌன அஞ்சலி செலுத்த வேண்டியிருக்கிறது.

SOORARPATHI

 INSIGHT NOV-DEC 2023

A POEM BY 

SOORARPATHI

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

MIGRATION

Since too long a time

assigned and destined to wade through this path

since too long a time.

Me and the Sun.

Not the voyage sans passage in search of Truth;

Lifeless movement in search of livelihood.

Never have I waved to any child;

None can be a co-traveller.

The silence of the sterile land not mothering any

shaking me to the core

from morning till evening

I shuffle the mountains and set them in order.

Beyond the ‘Seemattha’ bees hiding in ‘Erukku leaf

Beyond the’Seethalaang’ sparrows that are scattered all over, screeching

Beyond those grass sprouted as a great solace

I do swing thousands of eye-hands.

Going past the deadly darkness of the

nooks and corners of dilapidated houses

The eye-hands so frightened hastily return.

School chorus

Temples’ Bhajan

Parties’ slogan-shouting

reach the sky and come to me.

In this path of mine

as the stork waiting even after the water is all dried up

O, how many a pits slopes mounds and more….

Having by my side the Sun that goes on bringing into being

mundane dailies

At least one day I should stop my wagon in the crematorium

and masturbate to see

whether then at least

this Life provides some interest.

வலசை

======

பன்னெடுங்காலமாக விதிக்கப்பட்டிருப்பது இந்தப்பாதைதான்

எனக்கும் இந்த சூரியனுக்கும்

சத்தியத்தைத் தேடும் பாதையற்ற பயணமில்லை

பிழைப்பு நாடும் அன்றாடம்தான்

ஒரு நாளும் ஒரு குழந்தைக்கும் கையசைத்ததில்லை

வழித்துணையாய் ஒருவரும் ஏற்பில்லை

எதையும் பிரசவிக்காத நிலங்களின் மௌனம் திகைப்பூட்ட

காலை முதல் மாலை வரை

மலைகளை கலைத்து அடுக்குகிறேன்

எருக்கிலையில் ஓளிந்திருக்கும் சீமத்தம் வண்டுகளைத் தவிர

வழியெங்கும் இறைந்து ஓலிக்கும் சீத்தளாங் குருவிகளைத்தவிர

ஆறுதலாய் முளைத்துள்ள புற்களைத் தவிர

ஆயிரமாயிரம் பார்வைக்கரங்களை வீசீக்கொண்டேதான் செல்கிறேன்

பாழடைந்த வீடுகளின் இண்டு இடுக்கின் இருளைத் தாண்டி

பார்வைக்கரங்கள் பீதிக்குள்ளாகித் திரும்புகின்றன

பள்ளிகளின் கோரஸும்

கோயில்களின் பஜனையும்

கட்சிகளின் கோஷங்களும்

வானை முட்டி என்னை எட்டுகிறது

நீர் வற்றியும் காத்திருக்கும் கொக்காய்

என்னினிந்த பாதைதான்

எத்தனை குழிகள் மேடுகள் பள்ளங்கள் சரிவுகள்

அன்றாடங்களை அன்றாடங்களே அன்றாடமும் உற்பவிக்குமிந்த

சூரியனை துணைக்கழைத்து

ஓரேயோரு நாளாவது சுடுகாட்டில் வண்டியை நிறுத்தி

கரமைதுனம் பழக வேண்டும் – அப்போதாவது இந்த

வாழ்வு சுவாரசியமளிக்கிறதா என்று.

SHANMUGAM SUBRAMANIAM

 INSIGHT - NOV - DEC 2023 ISSUE 

..................................................

A POEM BY

SHANMUGAM SUBRAMANIAM

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The hands of someone unknown pull me

when the eyes open.

While screaming

they float circling in

the inadequacy of larynx

losing their voice.

The sounds that yearn to access somebody

unable to draw the countenance

and dissolve into dots.

The bliss luminous in this face close by

swells unleashed.

All over the whirl and swirl of waves

a hue on the surface

and another tinge underneath

Immanence unfolds and spreads

right across the seashore

out of its swinging and swaying depth

a watery-hand leaping and releasing me

the eyes of fishes

illumine in binary.

-எஸ்.சண்முகம்-

என்னை இழுக்கும் யாரோ ஒருவரது கரங்கள்

ஏனோ

விழி திறக்கையில் அரூபம் கொள்கின்றன

அலறிக் கொண்டிருக்கையில்

குரல்வளையின் போதாமைக்குள்

ஒசையிழந்து வட்டமடிக்கின்றன

யாரையோ அடையத் துடிக்கும் ஒலிகள்

அம்முகத்தினைத் தீட்ட இயலாமல் புள்ளிகளாய் கரைகின்றன

அருகிருக்கும் இம்முகத்தில் சுடரும் ஆனந்தம்

கரைகாணாது புரள்கிறது

அலைச்சுழல் எங்கும்

மேலொரு நிறமாய் கீழொரு நிறமாய்

மகத்துவம்

ஆழியின் கரையெதிர் புறம் விரிகிறது -

அதன் -

அசைந்தாடும் ஆழத்துள்ளிருந்து

நீர்க்கரமொன்று துடித்தெழுந்து எனை விடுவிக்க

கயல்களின் விழிகள் இருமையில் பொலிகின்றன.

INSIGHT - AUGUST-SEPTEMBER, 2023