SOORARPATHI

 INSIGHT NOV-DEC 2023

A POEM BY 

SOORARPATHI

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

MIGRATION

Since too long a time

assigned and destined to wade through this path

since too long a time.

Me and the Sun.

Not the voyage sans passage in search of Truth;

Lifeless movement in search of livelihood.

Never have I waved to any child;

None can be a co-traveller.

The silence of the sterile land not mothering any

shaking me to the core

from morning till evening

I shuffle the mountains and set them in order.

Beyond the ‘Seemattha’ bees hiding in ‘Erukku leaf

Beyond the’Seethalaang’ sparrows that are scattered all over, screeching

Beyond those grass sprouted as a great solace

I do swing thousands of eye-hands.

Going past the deadly darkness of the

nooks and corners of dilapidated houses

The eye-hands so frightened hastily return.

School chorus

Temples’ Bhajan

Parties’ slogan-shouting

reach the sky and come to me.

In this path of mine

as the stork waiting even after the water is all dried up

O, how many a pits slopes mounds and more….

Having by my side the Sun that goes on bringing into being

mundane dailies

At least one day I should stop my wagon in the crematorium

and masturbate to see

whether then at least

this Life provides some interest.

வலசை

======

பன்னெடுங்காலமாக விதிக்கப்பட்டிருப்பது இந்தப்பாதைதான்

எனக்கும் இந்த சூரியனுக்கும்

சத்தியத்தைத் தேடும் பாதையற்ற பயணமில்லை

பிழைப்பு நாடும் அன்றாடம்தான்

ஒரு நாளும் ஒரு குழந்தைக்கும் கையசைத்ததில்லை

வழித்துணையாய் ஒருவரும் ஏற்பில்லை

எதையும் பிரசவிக்காத நிலங்களின் மௌனம் திகைப்பூட்ட

காலை முதல் மாலை வரை

மலைகளை கலைத்து அடுக்குகிறேன்

எருக்கிலையில் ஓளிந்திருக்கும் சீமத்தம் வண்டுகளைத் தவிர

வழியெங்கும் இறைந்து ஓலிக்கும் சீத்தளாங் குருவிகளைத்தவிர

ஆறுதலாய் முளைத்துள்ள புற்களைத் தவிர

ஆயிரமாயிரம் பார்வைக்கரங்களை வீசீக்கொண்டேதான் செல்கிறேன்

பாழடைந்த வீடுகளின் இண்டு இடுக்கின் இருளைத் தாண்டி

பார்வைக்கரங்கள் பீதிக்குள்ளாகித் திரும்புகின்றன

பள்ளிகளின் கோரஸும்

கோயில்களின் பஜனையும்

கட்சிகளின் கோஷங்களும்

வானை முட்டி என்னை எட்டுகிறது

நீர் வற்றியும் காத்திருக்கும் கொக்காய்

என்னினிந்த பாதைதான்

எத்தனை குழிகள் மேடுகள் பள்ளங்கள் சரிவுகள்

அன்றாடங்களை அன்றாடங்களே அன்றாடமும் உற்பவிக்குமிந்த

சூரியனை துணைக்கழைத்து

ஓரேயோரு நாளாவது சுடுகாட்டில் வண்டியை நிறுத்தி

கரமைதுனம் பழக வேண்டும் – அப்போதாவது இந்த

வாழ்வு சுவாரசியமளிக்கிறதா என்று.