KATHIR BHARATHI

 A POEM BY

KATHIR BHARATHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

BURDENED WITH NAME

It was when I escaped from the pull of the river

which would make you fall with its swirl and whirl

that I saw for the first time

my name shivering and swaying.

On another instance

escaping from the snake that blocked the way

running in the opposite direction

fleeing away

my name tumbled down suffering scratches and bruises all over.

And also, I realized then

that blood and sweat would flow out of my name

and felt shaken.

If it is snake for me

Mad – dog for thee

Elephant delirious

Leaping six-wheeled wagon

_ it can be anything.

Preserving life means preserving one’s name

-so a lightning flash inside the brain.

The reason for Regina aunt’s suicide

Is not having a child to preserve her name

Is it for this our elders held

that if worse than causing one to die

is defaming his name

better protect it sacrificing your life.

In the unbearable sorrow of

carrying the corpse of my friend

bearing my name

I feel the burden of myself.

பெயர் சுமந்து கனக்கிறேன்

=====================

அதிவேகச் சுழிப்பில் மல்லாத்திவிடும் நதியின் இழுப்பிலிருந்து

தப்பித்து கரையேறியபோதுதான் என் பெயர் முதன்முறையாக

வெடவெடப்பில் ஆடியதைக் கவனித்தேன்.

பிறிதொருகணத்தில் வழிமறித்த நாகத்திடமிருந்து எதிர்த்திசையிலோடி

பயம் தடுக்கி விழுந்ததில் கைகால் முகமென

எங்கும் சிராய்ப்புகள் பெயருக்கு.

தவிரவும், அன்றுதான் ரத்தமும் வியர்வையும் பெயரிலிருந்து

வழியுமென்பது தெரிய வந்து திடுக்கிட்டேன்.

எனக்கு நாகமெனில் உங்களுக்கு

சித்தம் கலங்கிய நாய்

பித்தம் தலைக்கேறிய யானை

ஆறுசக்கரப் பாய்ச்சலோடு வந்த வாகனம்

எதுவாகவும் இருக்க வாய்ப்பு இருக்கிறது.

உயிரைக் காத்தல் என்பது பெயரைக் காத்தல்தான்

என்று பளிச்சிடுகிறது மூளைக்குள் மின்னலொன்று.

பெயர் சொல்ல பிள்ளை இல்லையென்பதுதான்

நாண்டுகொண்ட ரெஜினா சித்தி பிணமாகக் காரணம்.

உயிரை எடுப்பதைக் காட்டிலும் கீழானது

பெயரைக் கெடுப்பதெனில்

உயிரைக் கொடுத்தாவது பெயரைக் கா என்று

இதற்குதான் சொன்னார்களோ பெரியோர்.

என் பெயர்க் கொண்ட நண்பனின் பிணத்தைச்

சுமந்து செல்லும் துக்கத்தில் உணர்கிறேன்

நான் கனப்பதை.

RAMESH PREDAN

 A POEM BY

RAMESH PREDAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THINGS LEARNT TILL DATE

Being underground is poetic

Standing in the front line all the time

Advertising you for sales

would make your market value go

up and down always.

Not taking part in the trade

that has nothing to give and take

stay aside absconding

That day would be poetic indeed

Avoid being always in the light

For feelings hidden and obscure

some dimness required.

Some stars missed by the eyes

in the dark regions of life

would come in sight.

For those who are used to live in the night

life span would expand

The sharp vision of the hunting animals

would be gained

The enlightenment that Prey is Lord Omnipresent

would be dawned.

The concealed poesy in humans

choosing night and dark

for sex

would be accessed.

If you can realize it

You would keep femininity outside

the body

Even when you call them

with names changed

Their essence would remain the same.

They are everlasting

Those breathing become lifeless tomorrow.

Come out of light

into the dark

You would feel safe and sound

as inside a womb pregnant.

Ramesh Predan

•

○ இதுவரை அறிந்தவை

தலைமறைவு வாழ்க்கை கவித்துவமானது

எல்லாவற்றிலும் முன்நின்று

உன்னை விளம்பரப்படுத்தி

விற்றுக்கொள்வதில்

சந்தை மதிப்பு ஏறும் இறங்கும்

கொடுப்பதற்கோ பெறுவதற்கோ எதுவுமில்லாத வர்த்தகத்தில் ஈடுபடாமல்

தலைமறைவாக ஒதுங்கி நில்

அந்த நாள் கவித்துவமாக இருக்கும்

எந்நேரமும்

வெளிச்சத்தில் நிற்பதைத் தவிர்த்துவிடு

மறைவான உணர்வுகளுக்குக் கொஞ்சம் இருட்டுத் தேவை

வாழ்வின் இருண்டப் பகுதிகளில்

பார்க்கத் தவறிய

சில விண்மீன்கள் தட்டுப்படும்

இரவில் வாழப் பழகியவருக்கு

வாழ்நாள் கூடும்

வேட்டை விலங்குகளின்

கூர்நோக்கு வசப்படும்

இரையே இறை என்னும்

உண்மை விளங்கும்

கலவிக்கு உகந்ததாக

இரவையும் இருட்டையும்

மனிதர் தேர்ந்ததில்

மறைக்கப்பட்ட கவித்துவம் புலப்படும்

அதை உன்னால் அறியமுடிந்தால்

பெண்மையை

உடம்புக்கு வெளியில் நிறுத்துவாய்

பெயரை மாற்றி அழைத்தாலும்

இரவுக்கும் பகலுக்கும்

தன்மை மாறாது

அவை நிலையானவை

உயிருள்ளவை நாளை உயிரற்றவை

வெளிச்சத்திலிருந்து வெளியே

இருட்டுக்கு வா

சினை வயிற்றுக்குள்ளிருக்கும்

பாதுகாப்பை உணர்வாய்.

NESAMITHRAN

 A POEM BY

NESAMITHRAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

That tree is just standing there

It is this ‘just standing’ tree

that ripens an old tree

A new root keeps banging against a rock

on the way,

piercing and probing

Worrying over the cloud going past

wondering whether it would darken

and cause the rain

it is bending and curving by way of protecting

the branch from breaking apart

in the blowing wind.

Holding so much of sun in its palm

it is cooking food;

consoles the chicks in the nest

when the return of the mother bird is delayed.

Watches helplessly the snake

that steals the eggs from another nest.

Turns flowers into fruits.

Offers its body to the woodpecker.

Fully grown when on the day

it is cut and taken away

It would remain just standing there

Saying ‘My mother is just a house wife, Sir’,

is the same as saying

‘The tree is just standing there’.

நேச மித்ரன்

•

அந்த மரம் சும்மாதான் நிற்கிறது

சும்மா இருக்கும் மரம்தான்

ஒரு பழைய இலையை பழுக்க வைக்கிறது

ஒரு புதிய வேர் வழியில் இருக்கும்

பாறையை முட்டிக் குடைந்து கொண்டிருக்கிறது

கடந்து போகும் மேகம் கருக்குமா

பொழியுமா என்று கவலைப்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறது

வீசும் காற்றில் கிளை முறிந்து விடாமல் இருக்க வளைந்து கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறது

அவ்வளவு வெய்யிலை

உள்ளங்கையில் சுடச் சுட ஏந்தி

சோறு சமைத்துக் கொண்டிருக்கிறது

தாமதமாய் கூடு திரும்பும் பறவைக் கூட்டில் குஞ்சுகளுக்கு சமாதானம் சொல்கிறது

இன்னொரு கூட்டில் முட்டைகளை திருடி உண்ணும் பாம்பை ஒண்னும்

செய்ய முடியாமல் வேடிக்கை பார்க்கிறது

பூக்களை கனியாக்குகிறது

மரங்கொத்திக்கு உடல் தருகிறது

நன்கு வளர்ந்து நின்ற ஒரு நாள்

அறுத்துக் கொண்டு போகும்போதும்

அப்படியேதான் நின்று கொண்டிருக்கும்

என் அம்மா

ஹவுஸ் ஒயிப்தான் சார் என்பதும்

மரம் சும்மாதான் நிற்கிறது

என்பதும் ஒன்றுதான்

MUJAHITH SHARIF

 A POEM BY

MUJAHITH SHARIF

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

I stood by

Thinking something would alight from the sky

Here I means I alone

None came down to help me learn how to walk

They have gone

From inside the earth a conclusion would surface,

So I thought…

Here I am not I alone

Nothing came out to hold my legs

and make them repose

They have gone

That a message would spread from the wind

Thought I and wandered in search of it

Nothing surfaced to wipe the eyes and .

Provide solace

They have gone

That a loss of memory would sprout from within

Thought I

I here is neither I nor You

for hiding the dreams and helping you fall asleep

Nothing took place

They have gone

They have gone

They have gone

ஆகாயத்திலிருந்து

ஏதாவது இறங்குமென பார்த்திருந்தேன்

நான் என்பது இங்கு நான் தான்

கைவிரல் பிடித்து நடைபழக்க யாரும் இறங்கவில்லை

அவர்கள் சென்றுவிட்டனர்

பூமிக்குள்ளிருந்து

முடிவொன்று வெளிப்படுமென எண்ணியிருந்தேன்

நான் என்பது இங்கு நானாக இல்லை

கால்களை பிடித்து ஓய்வெடுக்கச்செய்ய எதுவும் வெளிப்படவில்லை

அவர்கள் சென்றுவிட்டனர்

காற்றிலிருந்து

செய்தியொன்று பரவுமென தேடியலைந்தேன்

நான் என்பது இங்கு நீயாகவும் இல்லை

கண்களை துடைத்து அமைதிப்படுத்த எதுவுமே பரவவில்லை

அவர்கள் சென்றுவிட்டனர்

எனக்குள்ளிருந்து

மறதியொன்று தோன்றுமென நினைத்திருந்தேன்

நான் என்பது இங்கு நானுமில்லாதது நீயுமில்லாதது

கனவுகளை மறைத்து தூங்கவைக்க எதுவுமே நிகழவில்லை

அவர்கள் சென்றுவிட்டனர்

அவர்கள் சென்றுவிட்டனர்

அவர்கள் சென்றுவிட்டனர்

~

முஜாஹித் ஷரீப்

LAREENA ABDUL HAQ

 A POEM BY

LAREENA ABDUL HAQ

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

A SOLITARY WORD!

Sorrow pouring in droplets

swelled brimming, overflowing beyond

I drew a circle around it

Now the heart narrowed down into a pond.

Just a little crack would do

to turn everything into rubbles.

The Crowbar

Your coarse, heavy hand

Weapons any and all

Trying hard, all too hard in vain

Helpless you stand there

Fury-personified.

Disappointment weighs heavy on thee

pressing you as a sharp-edge

slicing you non-stop

Poor thing

For you to finish doing it

For the sake of love

Or for the lack of it

Your one solitary word would suffice -

is something you could never surmise.

•

ஒற்றைச் சொல்!

================

துளித்துளியாய்ப் பொழிந்துத் துயர்

நிரம்பித் தளும்பிப் பெருகிற்று

அதைச் சுற்றி ஒரு வட்டம் வரைகிறேன்

இப்போது ஒரு குளமாய்க் குறுகிற்று மனசு

ஒரு சிறு வெடிப்புப் போதும்

எல்லாம் சிதிலமாகி நிர்மூலப்படுவதற்கு

கடப்பாறையை

வலிய உன் கரத்தை

வகைதொகையற்ற கருவிகளைக் கொண்டெல்லாம்

முனைந்து முனைந்தும் கையறு நிலையில்

சினந்துழன்று நிற்கின்றாய்

ஏமாற்றம் ஒரு கூர்முனையாய்

அறுத்தறுத்தும் அழுத்துகிறதுன்னை.

பாவம்!

காதலின் நிமித்தமோ

காதலின்மையின் நிமித்தமோ

அதைச் செய்து முடித்தற்கு உன்

ஒற்றைச் சொல் மட்டுமே போதுமாயிருப்பதை

ஒருபோதுமே அறிந்தாயில்லை, நீ.

2. THE LAND AND THE LEVEL-

PLAYING

I became the land

A land that many had trodden upon

Only now you are wading through this passage

Imprints of feet stamping real hard

The ruins of having been kicked and tossed

in games aplenty

pits wherein buried deep down

all and more

would be there.

Now it is your turn.

Stamp, kick, throw, bury _

So, for all verbs

try forming sentences. Hurry.

நிலமானேன்

எல்லோரும் கடந்துசென்ற நிலம்தான்

இப்போதுதான் நீ அவ்வழி கடக்கிறாய்

அழுத்தமாய் மிதியுண்ட தடங்கள்

எட்டியுதைத்து விளையாடிய சிதிலங்கள்

முட்கள், உடைந்த கண்ணாடிச் சிதறல்கள்,

குரல்வளை அறுந்த கனவின் மிச்சங்கள்

புதையுண்ட குழிகள்

அனந்தமும் இருக்கலாம்.

இப்போது உன் முறை.

மிதிக்க, உதைக்க, எறிய, புதைக்க என

எல்லா வினைச் சொற்களுக்கும்

வாக்கியமமைத்துப் பார்.

3. ONWARD JOURNEY

The path never makes an ‘about-turn’

It goes on stretching

for moving ahead

and meeting the bends and curves

With the joy of children who know not the way

I wish to wade through the dark obscurities

Directions melt and seep

Promises none to keep.

.

திரும்பிவருவதில்லை பாதை

முன்னோக்கி நகரவும்

திருப்பங்களை சந்திக்கவுமாய்

நீண்டு செல்கிறது

வழியறியாக் குழந்தைகளின் குதூகலத்தோடு

இருள்களைக் கடக்க விழைகிறேன்

திசைகள் திரவமாகி வழிகின்றன

வாக்குறுதிகள் என்று எவையுமில்லை.

AASU SUBRAMANIAN

 A POEM BY

AASU SUBRAMANIAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Today in my garden

a jasmine plant

awaits your arrival

Yesterday it was waiting for me

The day before

it was waiting for her.

Sprouting a flower

for everyone

it languished with no arrival.

For the jasmine with face turned radiant

in the soft shower of the morn

a flower it presented

In the joy of your arrival tomorrow

which is waiting to bestow a gift

it collects buds today.

Sitting upon the sprouting leaf of it

which with heart full of

the fragrance of love

is waiting for all, for ever

I too am waiting for your arrival

without fail.

இன்றென் தோட்டத்தில்

ஒரு மல்லிகைக் கொடி

உங்கள் வருகைக்காய் காத்திருக்கிறது

நேற்று எனக்காய் காத்திருந்தது

முந்தாநாள் அவளுக்காய் காத்திருந்தது

ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு பூ பூத்து

வருகையின்றி வாடியது

காலையில் சிறு தூறலில்

முகம் மலர்ந்த மல்லிகைக்கு

ஒரு பூவை பரிசளித்தது

நாளையும் பரிசளிக்கக் காத்திருக்கும்

உங்கள் வருகையின் மகிழ்வில்

இன்றோ மொட்டுக்களை சேகரிக்கிறது

மனம் அளவு நேசத்தின் வாசனையால்

எல்லோர்க்கும் காத்திருக்கும்

அதன் தளிரில் அமர்ந்து காத்திருக்கிறேன்

நானும் உங்கள் வருகைக்காய்.

- ஆசு