MARIMUTHU SIVAKUMAR

    A POEM BY

MARIMUTHU SIVAKUMAR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE SILENCE OF THE LEAF

The Autumn lay scattered all over the place.

From the heap of leaves a lone one took hold of my hand.

That leaf appeared emaciated

with the scorched lifelines protruding.

I felt the leaf holding me in a

confusion-confounded state.

The leaf wept.

Realizing its predicament I remained unperturbed

having a heart of steel.

And I began recording the leaf’s laments

using words.

Wonder why

the leaf turned quiet.

It was afraid of something.

Realizing the leaf’s apprehension

I too calmed down.

இலையின் மெளனம்.

இலையுதிர் காலம் வெளியெங்கும் உதிர்ந்து கிடந்தது.

குவிந்த இலைகளிலிருந்து ஓரிலை என் கைகளை பற்றிக்கொண்டது.

அவ்விலை மெலிந்து கருகிய ரேகைகள் வெளித்தள்ளியதாய் இருந்தது.

ஏதேதோ குழம்பிய எண்ணங்களோடு அவ்விலை என் கரம் தொட்டதாய் உணர்ந்தேன்.

இலை விம்மி அழுதது.

நிலையறிந்து சற்றும் தளராத மனதை திடப்படுத்திக்கொண்டேன்.

இலையின் புலம்பலை வார்த்தைகளில் பதிவு செய்ய ஆரம்பிக்கிறேன்..

அது ஏனென்று புரியவில்லை

இலை அமைதியானது.

இலை எதற்கோ பயங்கொண்டது.

நானும் இலையின் நிலையறிந்தவனாக மெளனமானேன்.

~~~~~~~~

மாரிமுத்து சிவகுமார்

MA.KALIDAS

   A POEM BY

MA.KALIDAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In the manner of the attire cast aside asking

“Oh, please wash me and dry me

A life keeps observing me keenly.

From the fingers that wish to hold it fast

thin vibrations of the electric cable

permeates inside the cabin.

The magnetic pull of lips

being the ultimate missile of copulation

remain standing in front of the officer

extending application for emergency leave

Why hesitate so much

to wipe out with an eraser

The V shape of the legs

in haste utmost ever.

The words slipped off

while being shifted from the Emergency Ward

to the ordinary ward

_a few ants pursue.

The need for procuring the fourth bottle

Is not there at present – so the young nurse

eyeing her wrist sets right

the knob of minuscule life.

After the visiting hour is over

a joyous song

stars resonating there.

கழற்றிப் போடப்பட்ட ஆடை

'என்னைத் துவைத்து எடுத்து உலர்த்தேன்' என்பது போல்

ஒரு உயிர் உற்றுநோக்கிக் கொண்டிருக்கிறது.

இறுகப் பற்ற விழையும் விரல்களிலிருந்து

மின்சாரக் கம்பியின் மெல்லிய அதிர்வுகள் அறைக்குள் விரவுகின்றன.

கலவியின் ஆகச் சிறந்த அஸ்திரமான

உதடுகளின் வசீகரம்

அதிகாரி முன்

அவசரகால விடுப்புக்கான விண்ணப்பத்துடன் நிற்கின்றன.

எப்போதும் பரபரப்பிலிருக்கும்

கால்களின் V வடிவத்தை

ஒரு ரப்பரால் அழிக்க ஏன்

இவ்வளவு தயக்கம்?

அவசர கால அறையிலிருந்து

சாதாரண அறைக்கு மாற்றும் போது

சிந்திய சொற்களைப் பின்தொடர்கின்றன சில எறும்புகள்.

நான்காவது பாட்டிலுக்கான கொள்முதல் இப்போதைக்கு அவசியமில்லையென

மிகப்பெரிய ஆறுதலாய்ச் சொட்டும்படி

மிகச்சிறிய வாழ்வின் திருகை

'மணி'க்கட்டைப் பார்த்தபடி சரிசெய்கிறாள் இளஞ்செவிலி.

பார்வையாளர் நேரம் முடிந்தபின்

ஒரு குதூகலமான பாடல்

அங்கே ஒலிக்கத் தொடங்குகிறது.

RIYAS QURANA

   A POEM BY

RIYAS QURANA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

All over the lawns and valleys

The night wanders flying

Precisely for watching this night

that has shrunk to the size of an insect

I am seated in the mountain-slopes.

I am striving hard to

change the night into its normal self

before people throng there

The laws of imagination

did not allow it.

Eventually chasing it

It went away flying

and entered into a lone cipher.

As I moved closer and saw

I could see that it had no doors.

Then how did it enter inside?

After the spell of imagination

the magical chant to come out of it

are erased by words.

That ‘s why anybody and everybody can read.

Riyas Qurana

புல்வெளிகளிலும்

பள்ளத்தாக்குகளிலும்

பறந்து திரிகிறது இரவு.

ஒரு பூச்சியளவில்

சிறுத்த அந்த இரவை

பார்ப்பதற்கென்றே

மலைச்சரிவுகளில் அமர்ந்திருக்கிறேன்.

சனங்கள் கூடுவதற்கு முன்

பழையபடி இரவை மாற்றிவிட

முயன்றபடி இருக்கிறேன்.

கற்பனையின் விதிகள்

அதற்கு இடந்தரவில்லை.

கடைசியில், அதை விரட்டப்

பறந்து சென்று

தனித்த பூச்சியம் ஒன்றினுள்

நுழைந்துவிடுகிறது.

அருகில் சென்று பார்க்கையில்

அதற்குக் கதவுகள் இல்லை என்றறிகிறேன்.

எப்படி நுழைந்திருக்கும்?

கற்பனை செய்த பிறகு

அதிலிருந்து திரும்பி வருவதற்கான மந்திரத்தைச்

சொற்கள் அழித்துவிடுகின்றன.

அதனால்தான், எவராலும் வாசிக்க முடிகிறது.

YAVANIKA SRIRAM

    A POEM BY

YAVANIKA SRIRAM

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

LIFE AND DEATH

Between two words blooms

the stem of flower

It is between Water and Land

disputes all abound

Sun Moon Night Day

Well _

It remains a mystery, to tell

The horizon and the earth upon which

the feet stand firmly thereon

Mother Father

Philosophy Reality

Between laughter and tears

Between toil rest sleep wakefulness

Youth and Old age

Ho, let it go

Unlike

between stork and Fish Sky and Moon

God and Human Good and Bad

In the street with decent attires

Can listen to music a little

All that conversations that turned to naught

copulating and realizing

all that told and heard to and from

Planet and Day

That which gained and lost

Those close and the rest

Then and Now

That way This way

Hope and Doubt

Gentle and Violent

Female Male

_ So it is to go to and fro

Everywhere All over

Writing Reading and also

Meeting and Parting

Forever between two words

Things delivered.

பிறப்பும் இறப்பும்

எப்போதும் இரண்டு சொல்லுக்கு இடையேதான் வசிக்க வேண்டியதாகிறது

அவ்விரு கணுக்குகளுக்கிடையே துளிர்கிறது மலர்காம்பு

நீருக்கும் நிலத்திற்குமிடையேதான்

எல்லா வழக்குகளும்

சூரியன் சந்திரன் இரவுபகல்

சரிதான்

புதிராய்த்தான் இருக்கிறது

அடிவானமும் காலூன்றி நிற்கும் தரையும்

தாய் தந்தை

தத்துவம் நடைமுறை

சிரிப்பிற்கும் அழுகைக்கும்

வேலைக்கும் ஓய்விற்கும் உறக்கத்திற்கும் விழிப்பிற்கும்

நினைவிற்கும் மறதிக்கும்

இளமைக்கும் முதுமைக்கும் போகட்டும்

கொக்கிற்கும் மீனிற்கும் வானத்திற்கும் நிலவிற்கும் கடவுளுக்கும் மனிதருக்கும் நன்மைக்கும் தீமைக்கும்

போலல்லாது

தெருவில் கண்ணியமான உடையுடன்

கொஞ்சம் இசை கேட்கலாம் குளிர்ந்த காற்றில் புகைக்கலாம்

உரையாடியதும தீர்ந்ததும்

புணர்ந்ததும் உணர்ந்ததும்

கோளுக்கும் நாளுக்கும்

சொன்னதும் கேட்டதும்

பெற்றதும் இழந்ததும்

உற்றதும் மற்றதும்

அன்றும் இன்றும்

அப்பிடியும் இப்பிடியும்

நம்பிக்கையும் சந்தேகமும்

மென்மையும் வன்மையும்

பெண்ணுமாணுமாய்த்தான் எங்கும் போக வரவும்

எழுதவும்வாசிக்கவும் அத்துடன் கூடவும் பிரியவும்

எப்போதும் இரண்டு சொல்லுக்கிடையேதான்

யவனிகா ஸ்ரீராம்

A POEM BY YAVANIKA SRIRAM

Translated into English by Latha Ramakrish nan(*First Draft)

LIFE AND DEATH

Between two words blooms

the stem of flower

It is between Water and Land

disputes all abound

Sun Moon Night Day

Well _

It remains a mystery, to tell

The horizon and the earth upon which

the feet stand firmly thereon

Mother Father

Philosophy Reality

Between laughter and tears

Between toil rest sleep wakefulness

Youth and Old age

Ho, let it go

Unlike

between stork and Fish Sky and Moon

God and Human Good and Bad

In the street with decent attires

Can listen to music a little

All that conversations that turned to naught

copulating and realizing

all that told and heard to and from

Planet and Day

That which gained and lost

Those close and the rest

Then and Now

That way This way

Hope and Doubt

Gentle and Violent

Female Male

_ So it is to go to and fro

Everywhere All over

Writing Reading and also

Meeting and Parting

Forever between two words

Things delivered.

பிறப்பும் இறப்பும்

எப்போதும் இரண்டு சொல்லுக்கு இடையேதான் வசிக்க வேண்டியதாகிறது

அவ்விரு கணுக்குகளுக்கிடையே துளிர்கிறது மலர்காம்பு

நீருக்கும் நிலத்திற்குமிடையேதான்

எல்லா வழக்குகளும்

சூரியன் சந்திரன் இரவுபகல்

சரிதான்

புதிராய்த்தான் இருக்கிறது

அடிவானமும் காலூன்றி நிற்கும் தரையும்

தாய் தந்தை

தத்துவம் நடைமுறை

சிரிப்பிற்கும் அழுகைக்கும்

வேலைக்கும் ஓய்விற்கும் உறக்கத்திற்கும் விழிப்பிற்கும்

நினைவிற்கும் மறதிக்கும்

இளமைக்கும் முதுமைக்கும் போகட்டும்

கொக்கிற்கும் மீனிற்கும் வானத்திற்கும் நிலவிற்கும் கடவுளுக்கும் மனிதருக்கும் நன்மைக்கும் தீமைக்கும்

போலல்லாது

தெருவில் கண்ணியமான உடையுடன்

கொஞ்சம் இசை கேட்கலாம் குளிர்ந்த காற்றில் புகைக்கலாம்

உரையாடியதும தீர்ந்ததும்

புணர்ந்ததும் உணர்ந்ததும்

கோளுக்கும் நாளுக்கும்

சொன்னதும் கேட்டதும்

பெற்றதும் இழந்ததும்

உற்றதும் மற்றதும்

அன்றும் இன்றும்

அப்பிடியும் இப்பிடியும்

நம்பிக்கையும் சந்தேகமும்

மென்மையும் வன்மையும்

பெண்ணுமாணுமாய்த்தான் எங்கும் போக வரவும்

எழுதவும்வாசிக்கவும் அத்துடன் கூடவும் பிரியவும்

எப்போதும் இரண்டு சொல்லுக்கிடையேதான்

யவனிகா ஸ்ரீராம்

MUGIL NILA TAMIL

   A POEM BY

MUGIL NILA TAMIL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Alighting from the bus

‘Leave my hand, my girl

I ‘ll come”, said father.

‘Let it be – what if I fall

That’s why I hold’

-responds the daughter.

The shivers and quivers of the body of

He who walks slowly

reflect in her bodily movements too.

‘Shall we have a cup of Tea?’

Asks She.

‘Don’t want. I am strong’

Says the Father.

‘But my tongue is dry

I need it, that’s why -

Please sit, won’t you?’

Saying so

She comes holding two mugs of Tea.

Giving one to him

She drinks from the other.

‘Come on, you won’t listen to me’

Holding it in his trembling hands

the father drinks it all.

Pushing his dhoti to one side

taking out a paper bag

He extends a shrunken five rupee note

‘Go give it and come’

Receiving it

She safeguards it inside her handbag

and gives a five hundred rupee note to the shopkeeper

and buys some eatables

And despite his refusal to accept

She forces them in his hands.

The balance two hundred rupee note

She extends it to her father

Hearing him say ‘Don’t want’

‘Didn’t I accept when you gave

In the same way you should behave’ -

Thus insisting she makes him accept.

Taking it

His sunken eyes

shone momentarily…

Must be his son -

The one arriving in a two wheeler

Hurrying him to ascend the pillion

Not caring a damn

about his safety

He left the place in lightning speed….

She stood there staring at the passage

through which her father disappeared

with tears swelling in her eyes…

Seemed like the son and daughter

were not close

they didn’t utter a word to each other.

Climbing again into the bus in which

she had come

She has taken out the five rupee note given by her father

and is stroking it fondly.

Whatever be the age

the bonding between father and daughter

is magnificent to the core…..

For

isn’t father any daughter’s foremost hero?

•

பேருந்தை விட்டு இறங்கியதும்

கைய விடும்மா

நானே வருவேன்

என்கிறார் தந்தை...

பரவாயில்ல இருக்கட்டும்

நான் விழுந்துட்டா

அதான் பிடிச்சுக்கிறேன்

என்கிறாள் மகள்...

மெல்ல நடந்தவரின்

உடல் நடுக்கம்

அவள் அசைவுகளிலும்

தெரிகிறது...

ஒரு டீ குடிப்போமா

என்கிறாள் மகள்

இல்ல எனக்கு வேணாம்

தெம்பு இருக்கு

என்கிறார் தந்தை...

இருப்பா நாக்கு வரடுது

எனக்கு வேணும்

இங்க உக்காருங்க

என்றவள்

இரண்டு தேநீர் குவளையோடு வருகிறாள்...

ஒன்றை அவருக்கு

கொடுத்தவள்

இன்னொன்றை

இவள் அருந்துகிறாள்...

வேண்டாம்னா கேக்கமாட்டே

நடுங்கும் கையில்

பற்றியபடி அருந்துகிறார் தந்தை...

தனது வெள்ளை வேட்டியை

விலக்கி விட்டு

காகிதப் பை

ஒன்றை எடுத்தவர்..

கசங்கிய ஐந்துரூபாய்

தாளை நீட்டுகிறார்...

கொடுத்துட்டு வா என்றபடி...

வாங்கிக் கொண்டவள்

கைப்பையில் பத்திரப்படுத்தி விட்டு

ஐநூறு ரூபாய் தாளை

கடைக்காரரிடம் நீட்டி

தின்பண்டங்கள் வாங்கி

அவர் மறுத்தும்

கையில் தினிக்கிறாள்..

மீதி

இரண்டு நூறு ரூபாய்

தாளை

அப்பாவிடம் நீட்டுகிறாள்...

வேண்டாம் என்றவரை

நீங்க கொடுத்தப்போ

நான் வாங்கினேன் இல்ல

இப்போ நீங்க வாங்கிக்கோங்க என்று

வற்புறுத்தி தினிக்கிறாள்...

வாங்கியவரின் முகத்தில்

இடுங்கிய கண்கள்

ஒரு நொடி ஒளிர்ந்தது...

இருசக்கர வாகனத்தில்

வந்தவர் மகனாக

இருக்க கூடும்...

சீக்கிரம் ஏறுங்க என்று

ஏற்றிக் கொண்டு

பிடித்துக் கொண்டாரா ?

என்றுகூட கவனிக்காமல்

அதிவேகமாய் கிளம்பிப் போனார்...

அப்பா போன திசையையே

வெறித்தபடி நின்றவள்

விழி குளமானது...

மகளுக்கும் மகனுக்கும் ஆகாது போல

இருவரும் பேசிக் கொள்ளவேயில்லை ...

அவள் வந்த பேருந்தில்

மீண்டும் ஏறிக் கொண்டவள் ...

அவர் தந்த ஐந்துரூபாயை

எடுத்து தடவிக் கொண்டிருந்தாள் ..

எவ்வயதிலும்

அப்பாக்களுக்கும் மகள்களுக்குமான

பந்தம் மகத்தானது...

மகள்களின் முதல் கதாநாயகன் தந்தையன்றோ

முகில் நிலா தமிழ்