G.P.ELANGOVAN

 A POEM BY

G.P.ELANGOVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Eventually I believe in thee

With the lifeless roots of the uprooted tree

along the roadside bearing witness

As the shadow of the tree

that would never ever sprout branches

As the drool of the birds that alighted there

As the residual primal root of the tree

remaining deep in the drain to be dug tomorrow

As a handful of sand

obstinately sticking at the bottom

As an axe landing upon the hope and belief

of a great grand tree

that can’t believe any other

In the end I believe in none

but you alone. •

இறுதியாக உன்னை நம்புகிறேன்.

நெடுஞ்சாலையின் ஓரத்தில் வெட்டிசாய்க்கப்பட்ட மரங்களின் உயிரற்ற வேரின் சாட்சியாகவும்

இனி ஒருபோதும் கிளைவிடாத

அம்மரத்தின் நிழலாகவும்

அங்கே வந்தமர்ந்த பறவைகளின் எச்சிலாகவும்

நாளை தோண்டப்படும்

பாதாள சாக்கடையின் ஆழத்தில் கொஞ்சம் மிச்சமிருக்கும் அம்மரத்தின் ஆணிவேராகவும்

அதனடியில் பிடிவாதமாக பற்றிக்கொண்டிருக்கும் ஒருபிடி மண்ணாகவும்

வேறுயாரையும் நம்பமுடியாத ஒருபெருமரத்தின் நம்பிக்கையில் ஒரு கோடாரி வீழ்ந்ததைப்போல்

இறுதியாக உன்னைமட்டுமே

நம்புகிறேன்.

S.FAIZA ALI

 A POEM BY

S.FAIZA ALI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE LAST SEAT

With scribbles beyond translation

and small cracks and fissures -

in all the classrooms there

remains a last seat.

With hair devoid of oil, untidy

and messy

pale shrunken uniform

with blue-drip unevenly spread

and shoes not shining

wearing a

semi-sad, semi-stubborn face

there sits always

the one for whom the seat belongs.

Does his widowed mother

lie forlorn, frozen

pondering over her life turned ashes

in a fire branched out of the ethnic violence

or in some other flames

In just one castigating shout

burying deep

all his dreams- not- come- true

floating in the roof

He would probe anxiously

the inside of his zip—torn school-bag.

Just as the remote hutment

sprouted far away from the residential area

in all activities he stands away

from his classmates

or made to stand away.

Thus

bearing always

in every class-hour

an all too tender heart

with confusion-confounded eyes

displaying its need for

extra-care and attention

yearning for love and kindness

there remains

a last seat

with half-closed zip

or, with shirt, button-torn.

Aaliya Aaliya

கடைசி இருக்கை

மொழிபெயர்க்க முடியாத கிறுக்கல்களோடும்

சிறு உடைசல்களோடுமாய்

எல்லா வகுப்பறைக்குள்ளும்

உட்கார்ந்திருக்கிறது

ஒரு கடைசி இருக்கை.

எண்ணெய் வரண்டும் செம்மை கலைந்துமான

பரட்டைத் தலையோடும்....

சொட்டுநீலம் சீராய்... பரவிடாத

சுருக்கம் கலைந்திடாத சீருடையோடும்...

நிறமுதிர்ந்தும்

பளபளப்புக் கரைந்ததுமான ஷ¤க்களோடும்...

பாதிசோகமும் மீதி முரட்டுப் பிடிவாதமுங் கலந்த

முகமணிந்தபடியுமாய்...

எப்போதுமேயதில் புதைந்திருக்கிறான்

அக்கதிரையின் சொந்தக்காரன்.

இதுவரை அணையாதெரிந்த

இனவன்முறையின் ஏதாவதொரு கிளைத்தீயிலோ

இல்லையேல் வேறெத்தழலிலோ

பொசுங்கிப்போன தம் வாழ்வெண்ணியே

பேதலித்துக் கிடக்கிறாளோ

அவனது விதவைத்தாய்.

கூரையில் மிதக்கும்

நிறைவேறாதக் கனவுகள் யாவையுமே

ஒரேயொரு அதட்டலுக்குள்

புதைத்தவாறே பதகளிப்போடு

கிளரத் தொடங்குவான்

ஸிப்பறுந்த தனது புத்தகப்பையை.

குடியிருப்பிலிருந்தும்

மிகத்தூரமாய் முளைத்திருக்குமொரு

எல்லைப்புறக்குடிசை போலவே

எல்லா செயற்பாடுகளிலும்

தன் சகபாடிகளை விட்டும்

ஒதுங்கியே நிற்கிறான் அல்லது

ஒதுக்கப் பட்டிருக்கிறானவன்.

இவ்வாறே

ஒவ்வோர் பாடவேளையிலும்

பின்னூட்டலுக்கும் விசேடபரிவுகளுக்குமான

தன்னிலைப்பாட்டினை

மருளும் விழிகளினூடே

ஒழுகவிட்டபடி

அன்பையும் கருணையையும்

அவாவி நிற்குமோர்

பிஞ்சு இதயத்தை

எப்போதுமே சுமந்தபடி

எல்லா வகுப்பறைக்குள்ளும்

உட்கார்ந்திருக்கிறது

ஒரு கடைசி இருக்கை

பாதி மூடிய ஸிப்புடனோ அல்லது.

பொத்தான் அறுந்த சட்டையுடனோ..!

எஸ். ஃபாயிஸா அலி.

K.SARASWATHI

 A POEM BY

K.SARASWATHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE LESSON

He who struggles hard but fails

to grasp Mathematics

knows how to count the stars

She who doesn’t draw in her workbook

draws a great grand chariot-kolam

at her threshold

The one who doesn’t learn

the verses to memorize

becomes Andal herself

while singing Thiruppaavai.

He who the world map turns

ill-at-ease

knows all the streets and lanes of his place.

The school makes those

who excel in the lesson of Life

sit in the last row of the class.

Alas…..

பாடம்

கணக்கே வராத ஒருவனுக்கு

நட்சத்திரங்களை எண்ணத் தெரிந்திருக்கிறது.

செயல்முறை ஏட்டில் படம் வரையாதவள்

வாசலை அடைத்துத் தேர்க்கோலம் போடுகிறாள்

மனப்பாடப் பாடல்கள் படிக்காத ஒருத்தி

திருப்பாவை பாடுகையில்

ஆண்டாள் ஆகிறாள்

நிலவரைபடம் அறியாத அவனுக்கு

ஊர்த்தெருக்கள் அத்தனையும்

அத்துப்படி.

வாழ்க்கைப்பாடங்களில் தேறிய இவர்களை

கடைசி வரிசையில்

அமரச் செய்கிறது கல்விக்கூடம்.

_ கி.சரஸ்வதி

SHIFANA AZEEM

 A POEM BY

SHIFANA AZEEM

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Who knows

Tomorrow I may turn into a handful of ash

After that what at all can you do

preserving it in your palm

Tell me, won’t you

So

Think of me today itself

Call me today itself

Talk to me today itself

Meet me today itself

Forgive me today itself

Hold me today itself

Kiss me today itself

Instead of bemoaning

later

Feeling bitter over

the lost opportunities

forever

For

anything might happen in one’s life

before the hot tea in the cup

turns warm and cold

Within the span of a night

After all life is just this – right?

Shifana Azeem

யாருக்கென்ன தெரியும்

நாளையே நானொரு

பிடி சாம்பலாகிப் போய்விடலாம்

அதன் பிறகு

அதைப்பொத்தி வைத்துக்கொண்டு

நீ என்னதான்

செய்வாய்

சொல் பார்ப்போம்

ஆதலால்

இன்றென்னை நினைத்துக்கொள்

இன்றே என்னை அழைத்து விடு

இன்றே என்னோடு பேசி விடு

இன்றே என்னை சந்தித்து விடு

இன்றே என்னை மன்னித்து விடு

இன்றே என்னைப் பற்றிக்கொள்

இன்றே என்னை முத்தமிட்டுக்கொள்

பின்னொரு நாளில்

இதற்காகவெல்லாம் நீ

வருந்திச்சாவதை விட

ஒருவர் வாழ்வில்

ஒரு கோப்பைத் தேநீர் ஆறுவதற்கிடையில்

ஒரு இரவுக்குள்

என்னவானாலும் நடந்துவிடலாம்

ஒரு

வாழ்வென்பது

அவ்வளவுதானே!

மயிலிறகு மனசு.

KANIAMUTHU AMUTHAMOZHI

 A POEM BY

KANIAMUTHU AMUTHAMOZHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan

(*With corrections suggested by the poet duly incorporated)

What would the butterflies

splashing all over themselves

pollen in the hibiscus flower

of my garden

would tell each other

That

making flowers to bloom

with the soft petals showering words

brimming with the joy of

the innermost heart’s

childish prattle

Here is She

wading through night

as if in daylight.......

Amuthamozhi Mozhi

விரிந்து மலர்ந்திருக்கும்

என் தோட்டத்து

செம்பருத்தியில்

மகரந்தம் பூசிக்கொள்ளும்

வண்ணத்துப்பூச்சி

என்னைப்பற்றி

என்ன பேசிக்கொள்ளும்

ஆழ் மனதின்

மழலைக் குதூகலம் தெறிக்கும்

சொற்களைச் சொரியும்

இதழ்கள் கொண்டு

இங்கொருத்தி

பூ மலர்த்தி

இரவை பகலென

கடக்கிறாள் என்றா!

#கனியமுதுஅமுதமொழி

THENMOZHI DAS

 A POEM BY

THENMOZHI DAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

MIKIRA

In nights of owls howling

I stop and gulp the chill of the August rain

In that hour when howls wander

ruined house and its secrets

are but nightmare happening

The place where many lives are fast asleep

keep swaying as an empty swing

in the eyes of she who resides with solitude

When the weaver birds bring fireflies

for their chicks and light their nests

rolling my aloneness into a tiny ball of light

I send it inside

It becomes the Moon

that gives solace to the chicks

When a chick pecks at it

taking it to be Its feed

The Moon all alone

sings a lullaby inside that nest

The rejuvenating lines of that song

underlining the fact

that life is not all that simple

sets erect my hip-bones.

My body, as weaverbird sets out

revisiting the place.

The abodes of widows

the lane where children sleep in the open

Kattuviriyan snakes

Swaying‘Karuvelam’bush

Bullock-carts hauling sand from the river

Seeing all those I stand

at the threshold of my house

in the well of night

Darling puppies that relish my love

and live on

come running

I need no God

Mikira is kissing me.

Thenmozhi Das

மிகிரா

•

ஆந்தை அலறும் இரவுகளில்

ஆவணி மழையின் குளிரினை நின்று பருகுகிறேன்

வவ்வால்கள் அலையும் அந்நேரம்

பாழடைந்த வீடும் அதன் ரகசியங்களும்

நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிற கொடுங்கனவு

பல உயிர்கள் உறங்கும் ஊர்

தனிமையோடு தங்கியிருக்கும் ஒருத்தியின் கண்களுக்குள்

யாருமற்று ஊஞ்சலாய் ஆடிக்கொண்டே இருக்கிறது

தூக்கனாங் குருவிகள் தன் குஞ்சுகளுக்கு

மினுக்கட்டான் பூச்சிகள் கொண்டுவந்து கூடுகளில் விளக்கேற்றுகையில்

தனிமையை சிறு ஒளியென உருட்டி அலகில் அனுப்புகிறேன்

குஞ்சுகளுக்கு தவிப்பை மாற்றும் நிலவாகிறது

இரையென நினைத்து குஞ்சொன்று தனிமையைக் கொத்தும் போது

அக் கூட்டுக்குள் தாலாட்டு ஒன்றினை பாடுகிறது தனிமை ததும்பும் நிலா

வாழ்வு அவ்வளவு எளிதல்ல எனபதாய் அமைந்த அத் தாலாட்டின்

உயிரூட்டும் வரிகள் என் விலா எலும்புகளை நிமிர்த்துகின்றன

உடல் தூக்கனாங்குருவியாய் ஊர் பார்க்கச் சென்றது

விதவைகளின் வீடு குழந்தைகள் வீதியில் உறங்கும் தெரு

கட்டு விரியன் பாம்புகள் அலையும் கருவேலம் புதர்கள்

ஆற்றிலிருந்து மணல் அள்ளிவரும் மாட்டு வண்டிகள்

எல்லாம் கண்டு பின் இரவில் வீட்டு வாசலில் நிற்கிறேன்

எனதன்பை உண்டு வாழும் நாய்குட்டிகள் ஓடிவருகின்றன

எனக்கு எந்தக் கடவுளும் வேண்டாம்

மிகிரா முத்தமிடுகிறாள்

•

Composed by Thenmozhi Das