NESAMITHRAN

 A POEM BY

NESAMITHRAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

There is no world for the insane ones to live in

Try telling ‘Your loveliness kindles the passion in me

You would get a crescent-moon like crooked smile

Try telling ‘I won’t leave till I die’

You would receive a slanting smile of a twitched eye

wherein Ganja would be floating

Try telling “My attraction towards you is gone

even if I am given ten million

I would prefer to go after her

“Splendid, Go ahead I know of it before itself”

He would say

Yet you are my co-traveller

Be like the breath – be there

without making me aware

Oh , is it so?

Leave me

Well, be happy

till the time the glass-piece sunk in water

turns sand

I would be waiting – He would say

The ovarian skin

Mother’s Milk

Later on , on a day

Do we wish to feel our mother’s

ashes

How do we deal with father’s clothes

Just as the moisture of kiss

Just as the substance of tears

We leave them to dry

They come

They go

In Love’s essence

Oh what do we miss out

When and where

No use knowing it

There is no place for the insane ones to live on.

பைத்தியக் காரர்கள் வாழ்வதற்கு எந்த உலகமும் இல்லை

உன் வசீகரம் என்னை

கிளர்த்துகிறது

என்று சொல்லுங்கள்

மூன்றாம் பிறை போல் ஒரு கோணல் புன்னகை கிடைக்கும்

சாகும் வரை உன்னை கை விடமாட்டேன் என்று சொல்லுங்கள்

உங்களுக்கு கஞ்சா மிதக்கும் ஒரு கோணல் கண்ணின் சாய்சிரிப்பு கிடைக்கும்

உன்மீதான சுவாரசியங்கள் தீர்ந்துவிட்டன கோடி கொடுத்தாலும் நான் அவன் பின் செல்வேன்

சொல்லிப் பாருங்கள்

மகிழ்ச்சி, போய் வா முன்னமே தெரியும். என்பான்

ஆனாலும் நீ என் வழித்துணை

சுவாசம் போல இருந்தும் இல்லாமலிரு

ஓ அப்படியா ?!

நல்லது நீ மகிழ்ச்சியாய் இரு

தண்ணீரில் மூழ்கும் கண்ணாடி சில்லு மண்ணாகும் காலம்வரை நான் காத்திருப்பேன் என்பான்

சினைப் பையின் தோல்

தாய்ப் பாலின் சுவை

பிறகு ஒரு நாள்

நாம் நினைத்துப் பார்க்கிறோமா தாயை

எரித்த சாம்பலை தடவிப்

பார்க்க

தகப்பனின் ஆடைகளை என்ன செய்கிறோம்

முத்தத்தின் ஈரத்தை போல

கண்ணீர் சாரத்தைப் போல

காய விடுகிறோம்

அவர்கள் வருகிறார்கள்

அவர்கள் போகிறார்கள்

அன்பின் சாரத்தில் எங்கு

தவற விடுகிறோம்

தெரிந்து ஆவதென்ன

பைத்தியக் காரர்கள் வாழ்வதற்கு எந்த உலகமும் இல்லை

நேச மித்ரன்

MOHAMED BATCHA

 TWO POEMS BY

MOHAMED BATCHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Drawing a line

I go on observing it

Twisting and curving

It turned into a circle!

The Line drawing

several squares and rectangles

inside the circle

converting the cone-triangles

which sat on their own inside the circle

into a cat

and making it view me as a rat.....

With fear drawing lines too many

I run away escaping!

You name the rectangle that come chasing me

as shade

I translate it as blockade

Mohamed Batcha

•

கோடொன்றை வரைந்து விட்டு

அதையே கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

நெளிந்து வளைந்து

அஃது ஒரு வட்டமாக மாறியது!

வட்டத்திற்குள் சில சதுர செவ்வகங்களை

வரைந்து கொண்ட கோடு

தானே அமர்ந்து கொண்ட கூம்பு முக்கோணங்களை

ஒரு பூனையாக மாற்றி

என்னை எலியாகப் பார்க்க வைக்க....

அச்சம் பல கோடுகளை வரைந்து நான்

தப்பித்து ஓடுகிறேன்!

என்னை விரட்டி வரும் நீள் செவ்வக கோட்டிற்கு

நீங்கள்

நிழல் என்று பெயர் வைக்கிறீர்கள்..

நான் பிரச்சனையென்று மொழி பெயர்க்கிறேன்.

.

முகமது பாட்சா

(2)

The poem unwritten

I have thrown away

Casting a contemptuous glance at me

It moved
Grabbing some words blown by the wind
I filled them in my bags.
While climbing into the bus
some words stayed behind.
For he who asked for alms
I gave some coins
and got some words
On the street dog
lying dead on the road
some words were swarming
The words she gave
I blew and left floating in the air
They left the window and moved outside
Some words I have bought from
the flower-shop
and smelt
Removing all errors
I searched for words
The bag was flying in the wind
Words that came floating in the Tea
she gave
started tasting and relishing me.

Mohamed Batcha

எழுதாத அந்தக் கவிதையை
எடுத்தெறிந்து வீசி விட்டேன்
மோசமாக
என்னைப் பார்த்துவிட்டு நகர்ந்தது
காற்றில் அடித்துவந்த சில வார்த்தைகளை
பைகளில் நிரப்பிக் கொண்டேன்
பேருந்தில் ஏறும்போது
சில வார்த்தைகள் இறங்கிக் கொண்டன
யாசகம் கேட்டவனிடம்
சில்லறையைப் போட்டுவிட்டு
சில வார்த்தைகளை வாங்கிக் கொண்டேன்
சாலையில் இறந்து கிடந்த நாய்மீது
சில வார்த்தைகள் மொய்த்துக் கொண்டிருந்தன
அவள் தந்த வார்த்தைகளை
ஊதிப் பறக்கவிட்டேன்
சன்னலைவிட்டு வெளியே சென்றது
சில வார்த்தைகளை
பூக்கடையில் வாங்கி முகர்ந்து கொண்டேன்
பிழைகளையெல்லாம் நீக்கிவிட்டு
வார்த்தைகளைத் தேடினேன்
பை காற்றில் பறந்து கொண்டிருந்தது
அவள் கொடுத்த தேநீரில்
மிதந்து வந்த வார்த்தைகள்
என்னை
இரசித்துச் சுவைக்கத் தொடங்கின

- முகமது பாட்சா 

ABDUL JAMEEL

 A POEM BY

ABDUL JAMEEL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Though we ignore them

as rain-born mere mushroom

it too has a little shade to offer

and it never fails to spread it

The ants do believe in them

as silvery umbrellas opened

exclusively for them

Thus, after opening into an umbrella

for at least one ant

the mushrooms cease to be

Mushroom too is but

an entity of Life

மழைக்கு முளைத்த

காளன்களென்று ஒதுக்கினாலும்

அதனிடமும் துண்டு நிழல் இருக்கத்தான் செய்கிறது

அது தனது நிழலினை

ஒரு போதும் விரித்து வைக்கத் தவறுவதில்லை

தமக்கென விரித்திருக்கும்

வெண்ணிறக் குடைகளென

அதனை நம்புகின்றன எறும்புகள்

ஆகக் குறைந்த பட்சம்

ஒரு எறும்புக்காவது

குடை விரித்த பின்னர்

செத்து மடிகிறது காளான்கள்

காளான்களென்பது வேறொன்றுமில்லை

அதுவும் வாழ்வின் சுயம்தான்

●

Abdul Jameel

NASBULLAH.A

 A POEM BY

NASBULLAH.A

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

BEING IN THE DARK

With the Words I had

I created Light

Being in Light

I couldn’t create something

on par with Light

afterwards.

Hence

I created Darkness

Then

I couldn’t create something

matching Darkness.

நான் இருளில் இருப்பதால்

என்னிடம் இருந்த சொற்களைக் கொண்டு

ஔியை உண்டாக்கினேன்

நான் ஔியில் இருப்பதால்

பின்னர்

ஔிக்கு சமமான

ஒன்றை உண்டாக்க

என்னால் முடியவில்லை

எனவே

இருளை உண்டாக்கினேன்

பின்னர்

இருளுக்கு சமமான

ஒன்றை உண்டாக்க

என்னால் முடியவில்லை

நஸ்புள்ளாஹ். ஏ.

PALAMUNAI MUFEETH

 A POEM BY

PALAMUNAI MUFEETH

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In a white sheet

a minuscule mountain range

as appearing far away

The red Sun bending out of it

A giant tree in the middle

Adjacent to it

a small river

A few mountain-chunks

Agricultural field in a limited space

On its ridge

a peasant with a garden spade

_ so in the sketch drawn in my childhood competition

with insertion on a small scale

I left out the crows

That day I failed to win

In my drawing

I have drawn the doves

In white

That they had reached the tree

didn’t reach the judges, you see

ஓர் வெண்கடதாசியில்

தூரத் தெரியும்படி கொஞ்ச மலைத்தொடர்

அதிலிருந்து குனியும் சிகப்பு சூரியன்

நடுவிலே பெரும் மரம்

மரத்தையொட்டிய சிறு நதி

நதிக்கு ஓரமாய் சில மலைக்குற்றிகள்

குறிப்பிட்டளவு வயல்வெளி

அதன் வரப்பில்

மண்வெட்டியோடு ஒரு விவசாயி என

மட்டுப்படுத்தப்பட்ட உட்புகுத்தலோடு வரைந்த

குழந்தை பருவத்து சித்திரப் போட்டியில்

காகங்களைக் கீறாமல் விடுகிறேன்

அன்று

தோற்று விடுகிறேன்

சித்திரத்தில்

புறாக்களை வெள்ளையாய் வரைந்திருந்தேன்

அவைகள்

மரத்திலே அடைந்து விட்டதை

நடுவர்கள் அவதானித்திருக்கவில்லை.

முபீத்

ATHMAJIV

 A POEM BY

ATHMAJIV

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE ALMIRAHS OVERFLOWING

WITH SOUNDS

With the feathers of a bird he was drawing a bird.

In a tiny branch of the tree that bird was sitting. In one half of the Moonlight some stars descended.

Night of the Stars.

That painting was over. Efforts proved futile. The bird couldn’t fly. The other half of the Moon disappeared in darkness. The stars were hanging in the trees. The tiny branch had broken. The bird came and sat in the painting. Fireflies began to fly all over the sky. The fireflies were in dense black hue.

Once upon a time there was a bird singing here. well past midnight in the glow of night sounds myriad were neatly kept in empty almirahs. Today I am singing. Out of those sounds-overflowing almirahs I write the lines of my song exhaustively.

Love Eternal.

Today

This very moment

On one side of my bed the painting of the bird drawn by me. In a concealed state. The tale of the sacred ‘Thaali’ tied by her man. Really, in this night, I am the shadow of the king guarding the crematorium.

Tree uprooted.

Vacant sky. Bits and pieces of broken Moon. The ocean hiding inside the stars. Feathers-turned painting brushes. The sound of the bird screeching in the sketch. Alighting off the almirahs the painting of sounds fills the room brims and overflows.

ஒலிகள் நிரம்பி வழியும் அலமாரிகள்

ஒரு பறவையின் இறகுகளால் அவன் ஒரு பறவையை வரைந்து கொண்டிருந்தான். மரத்தின் சிறு கிளை ஒன்றில் அந்த பறவை அமர்ந்திருந்தது. நிலவின் ஒருபாதி ஒளியில். சில நட்சத்திரங்கள் இறங்கி வந்தன.

நட்சத்திரங்களின் இரவு.

அந்த ஓவியம் முடிந்து விட்டது. முயற்சிகள் தோற்றுவிட்டன. பறவையால் பறக்க முடியவில்லை. நிலவின் மறுபாதி இருளில் மறைந்து விட்டது. நட்சத்திரங்கள் மரங்களில் தொங்கின. சிறு கிளை முறிந்து விட்டது. பறவை, ஓவியத்தில் வந்து அமர்ந்து கொண்டது. வானம் முழுக்க பறக்கத் துவங்கின மின்மினிகள். அடர்கருப்பு வண்ணத்தில்.

முன்பொரு காலத்தில் இங்கொரு பறவை பாடிக் கொண்டிருந்தது. நடுநிசி தாண்டிய பின்னும். இரவின் ஒளியில். ஒலிகள் எல்லாம் காலியான அலமாரிகளில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டன. இன்று நான் இசைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். ஒலிகள் நிரம்பி வழியும் அலமாரிகளில் இருந்து எனது பாடல் வரிகளை எழுதி தீர்க்கிறேன்.

தீராக்காதல்.

இன்றைய நாளில்

இன்றைய நொடியில்

என் படுக்கையின் ஒரு பக்கத்தில் நான் வரைந்த பறவையின் ஓவியம். மறைவாக. கட்டியவனுக்கு மட்டுமே தெரியும் தாலிச்சரடின் கதை. உண்மையாகவே. இந்த இரவில் மயானத்தில் காவலிருக்கும் அரசனின் நிழல் நான்.

முறிந்து விட்ட மரம்.

வெறுமையான வானம். உடைந்த நிலவின் சிதறல்கள். விண்மீன்களுக்குள் ஒளிந்து கொண்டிருக்கும் சமுத்திரம். தூரிகையான இறகுகள். ஓவியத்தில் அலறும் பறவையின் ஒலி. அலமாரிகளிலிருந்து இறங்கி அறைமுழுக்க நிரம்பி வழிகிறது ஒலிகளின் ஓவியம்.

ஆத்மாஜீவ்

CHANDRA MANOHARAN

 A POEM BY

CHANDRA MANOHARAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

TORMENT

Beneath the shade-giving tree

The hour of dusk lies sprawling

Our memories all in tact

We have buried under it –Haven’t we?

Come, let’s dig all of it out

They are not yet ‘ceased to be’

In the flooding warmth of intense heat

How so hungry they are,

Alas…

In the early hours of morning rolling into one

We lay coiled as a ball of cow-dung.

So as to see the Koel crying with throats

turning hoarse

We shook the branches

Can the exclusivity of the black-figurine bird

be grasped by the eyes ever!

Oh my - a threat lurking at a distance

The reality of setting dumb trees aflame

In the grazing fire its feathers getting scorched

Before they wither it leaps and escapes from view.

Long stretches the passage – far and wide

At last

In the fire that approaches fast

before our goodbye

Our shadows too extinguish by and by

The sandal-aroma of memories eternal

fills the nostrils one after another

going well past the stinging tongues of fire.

Henceforth…. Everything is but an illusion

Inside the burial –pit of our memories

we remain

as bodies that breathe not ever again.

நொசிதல்

நிழல் தரும் மரத்தின்கீழ்

அந்திநேரம் கொட்டிக் கிடக்கிறது

சேதாரம் இல்லாத நம் நினைவுகளை

அதனடியில் புதைத்து வைத்தோமே

வா .... தோண்டியெடுக்கலாம் !

அவை மரிக்கவில்லை இன்னும்

தகதகத்துப் பெருகிய வெப்பத்தில் அவை

பாவம் ....காய்பசியில் !

இளங்காலையில் நாம் உருண்டு புரண்டு

சாணம்போல் அப்பிக்கிடந்தோம்

வரள வரளக் கூவும் குயிலைப் பார்க்க

கிளைகளைப் பிடித்து உலுக்கினோம்

கருஞ்சிற்பப் பறவையின் பிரத்தியேகம்

கண்களுக்கு ஒருபோதும் சிக்குவதில்லையே !

அய்யகோ ! தொலையில் ஓர் அச்சுறுத்தல்

ஊமை மரங்களுக்குத் தீ மூட்டும் பிரத்தியட்சம்

உரசும் நெருப்பில் அதன் இறகுகள் கருகி

உதிரும் முன் தாவி மறைகின்றது

பாதை நெடியது ...விரிந்தது

நாம் விடை பெறும் முன்

நெருங்கும் நெருப்பில் நம் நிழலும் அவிகிறது !

அமரத்துவமான நினைவுகளின் சந்தன மணம்

அடுக்கடுக்காய் நாசியில் நுழைகிறது

கொத்தும் தீ நாக்குகளையும் கடந்து .....

இனி .... யாவும் பிரமைதான்

உருவழிந்து கிடக்கும் நம் நினைவுக் குழிக்குள்

உயிரிழந்த சடலங்களாய் ....

---- சந்திரா மனோகரன்