NESAMITHRAN

 A POEM BY

NESAMITHRAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Being a father

Begins from understanding one’s own father

Getting used to the taste of urine

Rising midway from eating go wash the shit and

sitting once again and eat

Eyes turning moist

not knowing what to do with the baby

crying in the well of night

without knowing why

Viewing with joy

the weakening and withering away of

One’s I

and obstinacy and pride

For the first ever time

feeling afraid in front of a male

kneeling down before a female

sketching a shell with the eyes

feeling jittery at the prospect of it breaking

For a small ailment appealing to god to take his life

and save that of his child

Teaching the little hands to become wings

Training the legs to swim

If the central screw were to loosen

inserting the finger and laughing

chiseling the wooden catch for the son

to have a top to spin.

Converting himself into lungs that

Filters all poisons

Changing his palm into Velvette

for holding world class diamond

Slowly in one stage

changing his existence

into a small glass casket

inside water

Converting into a sense of guilt

being remiss, helpless

Borrowing begging

Agitated to the core

wailing all the more

shrinking in shame

Bearing it all and heaving

and rising up

Always feeling oneself in

being non-being

Being cursed for pointing at the fruit

forbidden in day-to-day existence

Striving again and again

to be one’s own parallel rail track in vain

Yes, being a father

Ever a shoulder to daughter

and the hollow of the palm for the son

to cry his heart out

with no shame nor disgrace

as a friend and a child

along the way

being non-being one fine day.

தகப்பனாய் இருத்தல்

தன் தகப்பனை உணர்தலில் இருந்து

துவங்குவது

மூத்திரச்சுவைக்கு பழகுவது

உண்ணும் போதே பாதியில்

மலங்கழுவிவிட்டு மீண்டும் அமர்வது

பாதி இராவில் காரணமே தெரியாமல்

அழுகிற சிசுவுக்கு முன் செய்வதறியாமல்

கண்ணீர் கசிவது

தன் சுயம் நசிந்து

தன் பிடிவாதங்கள் தளர்ந்து

தன் கர்வம் அழிவதை

மகிழ்வோடு பார்த்திருப்பது

முதன் முதலில் ஒரு ஆணின் முன் அஞ்சுவது

ஒரு பெண் முன் மண்டியிடுவது

பார்வையால் ஒரு ஓடு வரைந்து

அது உடையாமல் இருக்க பதறுவது

ஒரு சிறிய நோய்க்கு தன்னை எடுத்து

பிள்ளை காக்கும்படி இறைஞ்சுவது

கைகளுக்கு சிறகாக கற்பிப்பது

பாதங்களுக்கு நீந்த

பயிற்றுவிப்பது

அச்சாணி கழன்றாலும் விரல் நுழைத்து

சிரித்தபடி மகனுக்கு பம்பரத்திற்கு

கொய்யாக் கட்டை செதுக்கித் தருவது

எல்லா நஞ்சையும் வடிகட்டும்

நுரையீரலாய் தன்னை மாற்றிக் கொண்டு

ஒரு உலகுயர்ந்த வைரத்திற்கான வெல்வெட்டாய் தன் உள்ளங்கையை மாற்றிக் கொள்வது

மெல்ல ஒரு பருவத்தில் நீருக்குள்

ஒரு கண்ணாடிச் சிமிழ் போல்

தன் இருப்பை மாற்றிக் கொள்வது

கவனக் குறைவை கையாலாகத்தனத்தை

குற்றவுணர்வாய் மாற்றிக் கொள்வது

கடன்படுவது பிச்சையெடுப்பது

பதறிக் கதறுவது

அவமானம் தாங்காமல் குறுகுவது

சகலத்தையும் தாங்கி ஊன்றி எழுவது

எப்போதும் தன் இன்மையில் உணரப்படுவது

இருப்பில் விலக்கப் பட்ட கனியை சுட்டுவதால் சபிக்கப் படுவது

எப்போதும் தன் இணைத் தண்டவாளமாக முயன்று தோற்பது

ஆம் தகப்பனாய் இருப்பது

எந்த வயதிலும் மகளுக்கு தோளாகவும்

மகனுக்கு வெட்கம் விட்டு உடைந்து அழவிரும்பும்

உள்ளங்கைக் குழியாகவும்

இருப்பது

தோழனாக பின் குழந்தையாக

ஒருநாள் இருந்தும் இல்லாமல் போவதும்

நேச மித்ரன்

IYARKKAI

 TWO POEMS BY

IYARKKAI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. INSIDE AND OUTSIDE A DREAM

I have got out of a dream that made me weep

How much I would have cried

My face feels sticky

Never has there been any link

between the day and the dream

Wiping off being outside

the absurd tears

that have got out of the dream

is an act that that shames one’s own self.

It is a fish that while leaping in the water

has fallen on the shore

We can eat the fallen fish

But how absurd it is to wipe off

the moisture,

de-linked with the outside,

outside

When a dream searches for the wetness

of its sob

how disappointed it would feel

Anguished I feel but know not

how to send back this dampness

But this is not pitying the moisture

This heart is indeed intricate; obstinate

The reason for all these

being

the freedom in dream

for sobbing unrestrained

with no sense of shame.

இவ்வளவுக்கும் காரணம்

***************************

ஒரு அழவைத்தக் கனவிலிருந்து வந்திருக்கிறேன்

எந்த அளவிற்கு அழுதிருக்க வேண்டும்

முகம் பிசு பிசுக்கிறது

நாளுக்கும் கனவுக்கும் ஒருபோதும் சம்மந்தமிருந்ததில்லை

கனவிலிருந்து வெளியே வந்துவிட்ட

பைத்தியக்காரத்தனமான கண்ணீரை

வெளியே வைத்துத் துடைப்பது

சுயவெட்கம் கவ்வும் செயல்

நீர் நிலையில் துள்ளும்போது

கரையில் விழுந்துவிட்ட மீன் அது

மீனைக் கூட தின்றுவிடலாம்

வெளியேவுக்குத் தொடர்பற்ற ஈரத்தை

வெளியே வைத்துத் துடைப்பது எத்தனை அபத்தம்

ஒரு கனவு தானழுத ஈர்த்தைத் தேடுகையில்

எவ்வளவு ஏமாற்றமாகும்

ஆதங்கம் மேலிடுகிறதே தவிர

இந்த ஈரத்தை திரும்ப அனுப்பிவிடத்தான் தெரியவில்லை

ஆனால் இதுவொன்றும் ஈரம் குறித்தான

பச்சாதாபமில்லை

இந்த மனசு லேசுபட்டதில்லை

கனவில் கேவி கேவி அழுவதற்கிருக்கும்

வெட்கமற்ற தன்மையும்

அந்தச் சுதந்தரமும்தான்

இவ்வளவுக்கும் காரணம்.

- இயற்கை

2. THE SCENT OF TREASON

At the rim of dream

awaits the dawn 

Its light jutting out a casual day

You dislike always

But, you see

It is the night that you adore

for the dreams

that drags you there.

துரோகத்தின் நறுமணம்

*************

கனவின் விளிம்பில்

காத்திருக்கிறது வைகறை

இயல்பான ஒரு தினத்தைத் துருத்திக் காண்பிக்கும்

அதன் வெளிச்சம்

உனக்கு பிடிப்பதில்லை

ஆனால் பார்

கனவுகளுக்காக

நீ நேசிக்கும் ராத்திரிதான்

உன்னை அங்கு இழுத்துப்போகிறது.

- இயற்கை

SOORAPPALLATHAN VEERAMANI

 TWO POEMS BY

SOORAPPALLATHAN VEERAMANI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Elongating as the string

used to twine mixed flowers

houses as blossoms

on both sides of our place

The yellow van

hauls the children

coming in row after row

marching towards the town nearby

and goes away.

As pond with banks breached

remains the school in our place

Please build the ridge

We do need a school

At least to serve as voting booth

Don’t we?

Soorappallathan Veeramani

•

கதம்ப பூச்சரத்தின்

நார் போல நீளும் ஊர்ச்சாலையின்

இருபக்கமும் பூக்களாய் வீடுகள்

அருகமைந்த நகரத்திற்கு

அணிஅணியாய் படையெடுக்கும் பிள்ளைகளை

அள்ளிக்கொண்டு போகிறது

அந்த மஞ்சள் வண்ண வண்டி

உடைப்பெடுத்த குளமாய்

ஊர்ப் பள்ளிக்கூடம்

வறளும் குளத்தின்

வரப்பைக் கட்டுங்கள்

வாக்குச் சாவடிக்காகவது

வேண்டுமே ஒரு பள்ளிக்கூடம்

(2)

Though the same street that I go past at noon

day after day the mosque reminds me of Friday. The hapless lady in a black purdah holding a small baby The brother maimed having a dark scar in his forehead The aged mother covering her head with her worn-out soiled sari and those some more huddled beneath the Minar shade begging _ The Creator who has caused them Knows only too well That being a Creator is not an easy task at all. . Soorappallathan Veeramani

நாள்தோறும் நண்பகலில் கடக்கும் அதே தெருதான் எனினும் வெள்ளிக்கிழமையை ஞாபகமூட்டுகிறது பள்ளிவாசல் கைக்குழந்தையுடன் கறுப்பு பர்தாவில் மடியேந்தும் தாய் நெற்றியில் கறுத்த தழும்புடன் கையேந்தும் காலொடிந்த தமையன் அழுக்கேறிய சேலையை முக்காடிட்ட வயதான ஆத்தாள் மினார் நிழலில் ஒதுங்கி இரந்து நிற்கும் இன்னும் சிலரையும் படைத்த இறைவனுக்குத்தான் தெரியும் இறைவனாயிருப்பது அவ்வளவு எளிதான வேலையல்ல என்று.

KANAGA BALAN

 A POEM BY

KANAGA BALAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*first Draft)

Why

are these people in such a hurry

The visual as the seated sculpture

in the vehicle speeding past

leaving the head reeling

Viewed from here

The rude manner in which

_to move ahead of the one

going in front

twisting and zigzagging

leaving the rows in disarray.

The fire of fury igniting annoyance.

That the Time of Mothers

who would be going on foot

taking along their kids

is hurrying in a Scooty

is something lovely; rewarding.

Bearing the brunt of this burning Sun

the traffic police must’ve gone

to have a cup of butter-milk.

Wonder when will the ailing signal light

Would be alright.

At the feet of the Zebra Crossing

I stand faltering

for the past ten minutes.

Should go to the shore across.

ஏன்

இந்த மனிதர்கள் இத்தனை அவசரமாக இருக்கிறார்கள்

தலை சுற்றும் வேகத்திற்கு

விரைந்து செல்லும் வாகனத்தில்

அமர்ந்த சிலையாகக் காட்சி

இங்கிருந்து பார்க்கையில்

பின் வருபவரிலிருந்து

முந்திக் கொள்ள

வளைந்து நெளிந்து

வரிசைகளைக் குலைத்துப்போடும்

அநாகரீகம்

எரிச்சலைக் கிளர்த்தும் கோபத் தீ

சிறு மகனை

கால்நடையில்

அழைத்துச் செல்லும்

அம்மாக்களின் காலம்

ஸ்கூட்டியில் விரைவது

அழகும் பெருமையுமானது

கொளுத்தும் வெயிலுக்கு

மோர் அருந்தச் சென்றிருக்கலாம்

சாலை ஒழுங்கமைப்பாளர்

நோய்வாய்ப்புற்ற

சிக்னல் விளக்கினை

எப்போது குணமாக்குவார்களோ

யாருக்குத் தெரியும்

படுத்துக் கிடக்கும்

ஜீப்ரா கோடுகளின்

கால் மாட்டில்

தயங்கி நிற்கிறேன்

பத்து நிமிடங்களாக

அக்கரை செல்லவேண்டும்

#கனகாபாலன்

S.RAVINDRAN

 A POEM BY

S.RAVINDRAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

METAMORPHOSIS

Somewhere my house remains

Somewhere its rooms are

thrown open

All around widespread as wind

Silence Supreme.

The Space screams its morbidities

No trace of human at all

A woman crying is heard

Near and far

Its sobs are not heartfelt.

I observe keenly

A form that seems to proclaim

‘I myself am not human’

Such a strange species

Am I also a neuter event

just like her?

None nowhere.

I myself turn Non-being

and myself does shape into a Being.

So strange.

No sacred chants nor power

It was a magical word alright.

In the nature of man and woman

the female voice crying within, wails

I try to console it in vain.

The female heart shivering inside

the body of man

Wanders in order to go

hiding somewhere

For creating Light darkness is a must

Isn’t t?

I lit the match-stick.

A massive darkness came to prevail

We became shadows.

The haste to safeguard myself

The form writhes

I abhor the very sight of it

Eyeing the flame and its sway

I consoled myself

Just see my eyes

and watch the tongues of raging flame

rejoice

feeling each other.

Ravindran

உருமாற்றம்

எங்கோ என் வீடு இருக்கிறது

எங்கோ அதன் அறைகள் திறந்திருக்கின்றன

சுற்றுமுற்றிலும் காற்றுபோல் நிறைந்திருக்கிறது

பெருத்த அமைதி

வெளி அதன் அகோரங்களை கூக்குரலிடுகின்றன

சத்தியமாய் மனித வாடையே இல்லை

பெண்ணின் அழுகை கேட்கிறது

அருகும் தொலைவுமாக

அதன் விசும்பல்கள்

இதயப்பூர்வமானதாக இல்லை

சற்று அகம்கூர்ந்து கவனிக்கிறேன்

நானே மனிதனில்லை என்பதுபோல் ஒரு தோற்றம்

அப்படியொரு பிறவி

அவளைப்போலவே ஒரு ஃறிணை சம்பவம் நானா

எங்கும் யாரும் காணம்

நானே கலைந்து நானே உருவமாகித்தொலைக்கிறேன்

விநோதமாக இருக்கிறது

மந்திர சக்திகள் ஏதுமில்லை

அதொரு மாய வார்த்தை

ஆணுக்கும் பெண்ணுக்குமான தன்மையில்

என்னுள் அழும் பெண்குரல் ஓலமிடுகின்றது

தேற்றுவதில் தோற்றுபோகிறேன்

ஆண் உடம்புக்குள் உதறும் பெண் மனம்

எங்கோ ஔிந்துகொள்ள அலைகிறது

இருட்டை உண்டாக்க ஔிச்சம் வேண்டுமல்லவா

தீக்குச்சியைப் பற்ற வைத்தேன்

மாபெரும் இருள் சூழ்ந்தது

நாங்கள் நிழலாகினோம்

என்னை பாதுகாக்கிற அவசரம்

உரு நெளிகிறது

கொஞ்சம்கூட பிடிக்கவில்லை

நெருப்பை அதன் அசைவை உற்று நோக்கி

எனை சமாதானப்படுத்தினேன்

என் கண்களை பாருங்கள்

கொழுந்துவிட்டெரியும்

தீ நாக்கு ஒன்றுமற்றதை தீண்டிக் களிக்கிறதை

~ ரவீந்திரன்