S.RAVINDRAN

 A POEM BY

S.RAVINDRAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

METAMORPHOSIS

Somewhere my house remains

Somewhere its rooms are

thrown open

All around widespread as wind

Silence Supreme.

The Space screams its morbidities

No trace of human at all

A woman crying is heard

Near and far

Its sobs are not heartfelt.

I observe keenly

A form that seems to proclaim

‘I myself am not human’

Such a strange species

Am I also a neuter event

just like her?

None nowhere.

I myself turn Non-being

and myself does shape into a Being.

So strange.

No sacred chants nor power

It was a magical word alright.

In the nature of man and woman

the female voice crying within, wails

I try to console it in vain.

The female heart shivering inside

the body of man

Wanders in order to go

hiding somewhere

For creating Light darkness is a must

Isn’t t?

I lit the match-stick.

A massive darkness came to prevail

We became shadows.

The haste to safeguard myself

The form writhes

I abhor the very sight of it

Eyeing the flame and its sway

I consoled myself

Just see my eyes

and watch the tongues of raging flame

rejoice

feeling each other.

Ravindran

உருமாற்றம்

எங்கோ என் வீடு இருக்கிறது

எங்கோ அதன் அறைகள் திறந்திருக்கின்றன

சுற்றுமுற்றிலும் காற்றுபோல் நிறைந்திருக்கிறது

பெருத்த அமைதி

வெளி அதன் அகோரங்களை கூக்குரலிடுகின்றன

சத்தியமாய் மனித வாடையே இல்லை

பெண்ணின் அழுகை கேட்கிறது

அருகும் தொலைவுமாக

அதன் விசும்பல்கள்

இதயப்பூர்வமானதாக இல்லை

சற்று அகம்கூர்ந்து கவனிக்கிறேன்

நானே மனிதனில்லை என்பதுபோல் ஒரு தோற்றம்

அப்படியொரு பிறவி

அவளைப்போலவே ஒரு ஃறிணை சம்பவம் நானா

எங்கும் யாரும் காணம்

நானே கலைந்து நானே உருவமாகித்தொலைக்கிறேன்

விநோதமாக இருக்கிறது

மந்திர சக்திகள் ஏதுமில்லை

அதொரு மாய வார்த்தை

ஆணுக்கும் பெண்ணுக்குமான தன்மையில்

என்னுள் அழும் பெண்குரல் ஓலமிடுகின்றது

தேற்றுவதில் தோற்றுபோகிறேன்

ஆண் உடம்புக்குள் உதறும் பெண் மனம்

எங்கோ ஔிந்துகொள்ள அலைகிறது

இருட்டை உண்டாக்க ஔிச்சம் வேண்டுமல்லவா

தீக்குச்சியைப் பற்ற வைத்தேன்

மாபெரும் இருள் சூழ்ந்தது

நாங்கள் நிழலாகினோம்

என்னை பாதுகாக்கிற அவசரம்

உரு நெளிகிறது

கொஞ்சம்கூட பிடிக்கவில்லை

நெருப்பை அதன் அசைவை உற்று நோக்கி

எனை சமாதானப்படுத்தினேன்

என் கண்களை பாருங்கள்

கொழுந்துவிட்டெரியும்

தீ நாக்கு ஒன்றுமற்றதை தீண்டிக் களிக்கிறதை

~ ரவீந்திரன்