NESAMITHRAN

 A POEM BY

NESAMITHRAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Being a father

Begins from understanding one’s own father

Getting used to the taste of urine

Rising midway from eating go wash the shit and

sitting once again and eat

Eyes turning moist

not knowing what to do with the baby

crying in the well of night

without knowing why

Viewing with joy

the weakening and withering away of

One’s I

and obstinacy and pride

For the first ever time

feeling afraid in front of a male

kneeling down before a female

sketching a shell with the eyes

feeling jittery at the prospect of it breaking

For a small ailment appealing to god to take his life

and save that of his child

Teaching the little hands to become wings

Training the legs to swim

If the central screw were to loosen

inserting the finger and laughing

chiseling the wooden catch for the son

to have a top to spin.

Converting himself into lungs that

Filters all poisons

Changing his palm into Velvette

for holding world class diamond

Slowly in one stage

changing his existence

into a small glass casket

inside water

Converting into a sense of guilt

being remiss, helpless

Borrowing begging

Agitated to the core

wailing all the more

shrinking in shame

Bearing it all and heaving

and rising up

Always feeling oneself in

being non-being

Being cursed for pointing at the fruit

forbidden in day-to-day existence

Striving again and again

to be one’s own parallel rail track in vain

Yes, being a father

Ever a shoulder to daughter

and the hollow of the palm for the son

to cry his heart out

with no shame nor disgrace

as a friend and a child

along the way

being non-being one fine day.

தகப்பனாய் இருத்தல்

தன் தகப்பனை உணர்தலில் இருந்து

துவங்குவது

மூத்திரச்சுவைக்கு பழகுவது

உண்ணும் போதே பாதியில்

மலங்கழுவிவிட்டு மீண்டும் அமர்வது

பாதி இராவில் காரணமே தெரியாமல்

அழுகிற சிசுவுக்கு முன் செய்வதறியாமல்

கண்ணீர் கசிவது

தன் சுயம் நசிந்து

தன் பிடிவாதங்கள் தளர்ந்து

தன் கர்வம் அழிவதை

மகிழ்வோடு பார்த்திருப்பது

முதன் முதலில் ஒரு ஆணின் முன் அஞ்சுவது

ஒரு பெண் முன் மண்டியிடுவது

பார்வையால் ஒரு ஓடு வரைந்து

அது உடையாமல் இருக்க பதறுவது

ஒரு சிறிய நோய்க்கு தன்னை எடுத்து

பிள்ளை காக்கும்படி இறைஞ்சுவது

கைகளுக்கு சிறகாக கற்பிப்பது

பாதங்களுக்கு நீந்த

பயிற்றுவிப்பது

அச்சாணி கழன்றாலும் விரல் நுழைத்து

சிரித்தபடி மகனுக்கு பம்பரத்திற்கு

கொய்யாக் கட்டை செதுக்கித் தருவது

எல்லா நஞ்சையும் வடிகட்டும்

நுரையீரலாய் தன்னை மாற்றிக் கொண்டு

ஒரு உலகுயர்ந்த வைரத்திற்கான வெல்வெட்டாய் தன் உள்ளங்கையை மாற்றிக் கொள்வது

மெல்ல ஒரு பருவத்தில் நீருக்குள்

ஒரு கண்ணாடிச் சிமிழ் போல்

தன் இருப்பை மாற்றிக் கொள்வது

கவனக் குறைவை கையாலாகத்தனத்தை

குற்றவுணர்வாய் மாற்றிக் கொள்வது

கடன்படுவது பிச்சையெடுப்பது

பதறிக் கதறுவது

அவமானம் தாங்காமல் குறுகுவது

சகலத்தையும் தாங்கி ஊன்றி எழுவது

எப்போதும் தன் இன்மையில் உணரப்படுவது

இருப்பில் விலக்கப் பட்ட கனியை சுட்டுவதால் சபிக்கப் படுவது

எப்போதும் தன் இணைத் தண்டவாளமாக முயன்று தோற்பது

ஆம் தகப்பனாய் இருப்பது

எந்த வயதிலும் மகளுக்கு தோளாகவும்

மகனுக்கு வெட்கம் விட்டு உடைந்து அழவிரும்பும்

உள்ளங்கைக் குழியாகவும்

இருப்பது

தோழனாக பின் குழந்தையாக

ஒருநாள் இருந்தும் இல்லாமல் போவதும்

நேச மித்ரன்