KARUNAKARAN SIVARASA(2)

 TWO POEMS BY

KARUNAKARAN SIVARASA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. WHERE ARE THEY NOW?

Henceforth can’t search for

Him

Her

They

The Young and the Old _

They can’t be in any secret detention centres….

Faced with the craftiness of

converting the secret detection camps

evacuated

into reception halls

and feasting venues

we are sitting here

with sobbing heart

and sprouting tears

and with words

that are dying to explode

Hard luck of the worst order

coming in myriad shapes and forms

have abducted more and more.

Those who surrendered

_it whisked away

none knows where.

Then it feigned innocence

as if it knows not a thing.

Well, we know what would have happened

You and they too would be knowing it

all too well.

Knowing everything

Bearing witness to everything

All are here

except those

who are no more.

Karunakaran Sivarasa

இனித் தேட முடியாது

அவனை

அவளை

அவரை

அவர்களை...

எந்த மறைப்பிடத்திலும்

அவர்கள் இருப்பதற்கில்லை.

காலியாக்கப்பட்ட மறைப்பிடங்களை

விருந்துக் கூடங்களாகவும்

வரவேற்பு மண்டபங்களாகவும்

மாற்றப்பட்ட தந்திரத்தின் முன்னே

விம்மும் இதயத்தோடும்

துளிர்க்கும் கண்ணீரோடும்

வெளிப்படத் துடிக்கும் சொற்களோடும்

அமர்ந்திருக்கிறோம்

ஒரு கெட்ட காலம்

வெவ்வேறு ரூபங்களில் வந்து

ஒவ்வொருவரையும் பிடித்துச் சென்றது

சரணடைந்தவர்களை

தந்திரமாக அள்ளிச் சென்றது

பிறகு

எதுவுமே தானறியவில்லையென

கையை விரித்தது.

எங்களுக்குத் தெரியும்

என்ன நடந்திருக்கும் என்று

உங்களுக்கும் அவர்களுக்கும் கூடத் தெரியும்

என்ன நடந்தது என்று.

எல்லாவற்றையும் அறிந்து கொண்டு

எல்லாவற்றுக்கும் சாட்சியாக

எல்லோரும் இருக்கிறோம்

இல்லாமற் போனோரைத் தவிர.

2. THE DIVIDING LINE

The child playing with the puppy

and the puppy playing with the child

shared god’s gift equally

in their childhood.

How come then God’s gift

strangely changes

in Summer Monsoon Times

the puppy could never decipher.

With the frontiers changing

a dividing line came to be.

A world beyond that line

and one this side _

between the two worlds

emerged thus

Both of them being

here and there

so the seasonal game going on..

it watching lying down.

God’s bias

remains beyond its grasp.

பிரிகோடு

- கருணாகரன்

நாய்க்குட்டியுடன் விளையாடும் குழந்தையும்

குழந்தையுடன் விளையாடும் நாய்க்குட்டியும்

தங்கள் குழந்தைப் பருவத்தில்

கடவுளின் பரிசை சமமாக பகிர்ந்து கொண்டனர்.

பிறகெப்படி முதுவேனிற் காலத்தில்

கடவுளின் பரிசு

வினோதமாக மாறுகிறதென

நாய்க்குட்டிக்கு விளங்கவேயில்லை

எல்லைகள் வேறாகி

நடுவே ஒரு பிரிகோடு

நூதனமாக இருந்து கொள்ள

அந்தக் கோட்டுக்கு

அப்பால் ஒரு உலகம்

இப்பால் ஒரு உலகம்

என எழுந்த இரண்டு உலகங்களுக்கிடையில்

அப்பாலும் இப்பாலுமாக

இருவரும் இருக்கும்

பருவத்தின் விளையாட்டை

படுத்திருந்தே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது அது

கடவுளின்

வஞ்சனையைப் புரிந்து கொள்ளவே முடியவில்லை அதனால்

IRA.KAVIYARASU

 A POEM BY

IRA.KAVIYARASU

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE COLD KNEELING DOWN

While slicing off the chill from the mount

before bundling the heat from inside the sea

the train meant for him

whistles in time.

The eastern corner of the nineteenth floor

of the sea-embracing city

fumes.

The stone to be fitted

is leisurely sleeping inside the furnace.

The legs that kick

break the stone-heads with the earthen paste

still moist

The mountain-town held in hands stretched through

the train _

the sea loves the most.

Also the sight of converting the worn-out backbones

into railroads

and kneeling down _

it relishes utmost.

தெண்டனிடும் குளிர்

மலையிலிருந்து குளிரை

வெட்டும்போதும்

கடலுக்குள்ளிருந்து வெப்பத்தை

மூட்டை கட்டுவதற்குள்ளும்

தாமதமின்றிக் கூவுகிறது

அவனுக்கான ரயில்.

கடல் தழுவும் நகரத்தின் பத்தொன்பதாவது மாடியின்

கிழக்கு மூலை கொதிக்கிறது

பொருத்த வேண்டிய கல்லோ

சூளைக்குள்

சாவகாசமாக தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறது.

இன்னுமா வேகவில்லையென

உதைக்கும் கால்கள்

மண்பசை காயாத கற்களின் மண்டையை உடைக்கிறது

ரயிலின் வழியாக

நீண்ட கைகளால் ஏந்தும் மலையூரை

கடலுக்கு மிகவும் பிடித்திருக்கிறது

தேய்ந்த முதுகெலும்புகளை

தண்டவாளங்களாக மாற்றி

தெண்டனிடும் காட்சியும்

அதற்கு கொள்ளை விருப்பம்தான்.

-- இரா.கவியரசு

ILAMPIRAI

 A POEM BY

ILAMPIRAI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*first Draft)

As the rain that forms up above

collecting and gathering

and pours out

turning everything pleasantly cool

Love and compassion should spring

on their own will

straight from the depths of heart

But kindhearted humans

have in fact become clusters of hard stones

never caring for those pleading for a comforting word

Not at all yielding

For those hearts that have drained their souls

of all blood

and turned into deadly deserts

torrential rain is truly hope-filled.

All that are precious

are being wasted away.

Just as love precious

all channels available for humans who want to convey and share their love

and wishful thinking

are being destroyed.

As people of the soil

escaping from the war-ridden land

the void within weighing heavy

are going away

laden with sorrow

Truth and Love

from every heart.

Shouldering the burden of Human tragedy

of standing alone in a huge crowd

all abandoned

caught in a turmoil

keeps spinning

as empty globe

into day and night

_ the Life’s Orb.

Ilampirai

உயரத்திலிருந்து

கூடித்திரண்டு

குளிரப் பெய்யும்

மழையாக

உள்ளத்திலிருந்து

தானே வர வேண்டும்

பரிவும் அன்பும்.

ஆறுதலான சொற்களுக்காக

மன்றாடி நிற்பவர்களுக்கும்

மனமிரங்காத

கல் கூட்டங்களாயினர்

கருணை மனிதர்கள்.

ஆன்மாவின்

குருதியை

இறைத்து இறைத்து

அனல் பறக்கும்

பாலையான மனங்களுக்கு

நம்பிக்கையன்றோ

பெருமழை.!

அரிதான எல்லாம்

வீணடிக்கப்படுகின்றன

பேரன்பின் நினைவுகளைப் போலவே

மனிதர்கள்

சக மனிதர்களிடம்

பிரியமுடன்

சொல்லிக்கொள்ளும்

விருப்பங்களுக்கான எல்லா

முகாந்திரங்களும்

அழிந்துகொண்டிருக்கின்றன.

போர் மண்ணிலிருந்து

வெறுமையுடன்

தப்பிச் செல்லும் சொந்த நாட்டு

மக்களாக

துயரங்களுடன்

வெளியேறிக்கொண்டிருக்கின்றன

ஒவ்வொரு மனதிலிருந்தும்

உண்மையும் நேசமும்.

பெருங்கூட்டத்திற்கிடையே

நிராதரவாய் நின்று தவிக்கும்

மானுட பரிதாபத்தைச் சுமந்து

வெற்றுலகாய் சுழன்றுகொண்டிருக்கிறது

பகலிரவென உயிர்க்கோளம்.

இளம்பிறை.

KAJURI PUVIRASHA

 A POEM BY

KAJURI PUVIRASHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The pollen –grains in millions stuck on the butterflies

swaying in the branch this way and that way

soaked in henna-red

defying the intense penance of the algae

the immaculate White of the ‘Valampuri Sangu’

lying deep down

is your laughter

The eyes turned red in silence upside down

The soft lips would hold tight

with the care of peacock plume

In a lone soft moan

many an overalls and en blocs

The venom of serpent

turning the nerves taut

soaked and surging frog-life

the raging heat

So

the river-kisses clasping the pebbles

brim and swell

becoming the fish in the blue-heron’s beak

Kajuri Puvirasha

இடதும் வலதுமாய்

கிளையில் அசையும் பட்டாம்பூச்சிகளில்

ஒட்டிக்கிடக்கும் மகரந்த துகள்

ஆயிரங்கோடி மருதானிச்சிவப்பில் ஊறி

நீர்ப்பாசிகளின் கடுந்தவத்தை மீறி

ஆழத்தில் கிடக்கும் வலம்புரிச் சங்கின்

வெண்மை உனது சிரிப்பு

தலைகீழ் மௌனத்தில் சிவந்த விழிகளை

மயிற்பீலி வாஞ்சையோடு தழுவும்

மென்இதழ்கள்

ஒரு சினுங்கலில் தொலையும் ஒட்டுமொத்தங்கள்

நரம்பிறுக்கும் நாகவிஷம்

தவளையின் உயிரூறிய

கடுந் தகிப்பு

ஆக

கூழாங்கற்களை தழுவும் நதி முத்தங்கள்

நீலநாரையின் அலகில் மீனாகி

ததும்புகின்றது

35Sri N Srivatsa, Kajuri Puvirasha and 33 others

4 Comments

1 Share

Like

Comment

Share

PRAMILA PRADEEPAN

A POEM BY

PRAMILA PRADEEPAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

That the night has two wide eyes I have seen. And have turned terror-stricken.

After looking at the eyes for a long time and getting accustomed to them the spread of a dot of shine seeping through some tiny hole somewhere has shown me the cornea too of those two eyes.

The night-time elongating vision of those eyes in my house alone or throughout the passage of the overall space of the Globe

I am at a loss to ascertain. But the eyes that gaze at me fixedly on all nights probing me, I do see quiet straight

so the passing days have begun their mission of imparting in me this realization that instead of growing apprehensive about those eyes that pierce through me day-in and day-out and pushing them aside

it is only through initiating a mutual kinship with them

I can wade through Nights _

Pramila Pradeepan

இரவிற்கு இருபெரும் விழிகள் இருப்பதை நான் கண்டிருக்கிறேன். கண்டு பயந்துமிருக்கிறேன். நீண்ட நேரமாய் அக்கண்களையே பார்த்து பரிச்சயப்பட்டபின் எங்கோ சிறு துவாரத்தினூடு கசிந்து பரவும் ஒரு புள்ளி ஒளியின் பரவுகை அக்கண்களின் விழிவெண்படலத்தையும் எனக்கு காட்டிக்கொடுத்திருக்கிறது.

அவ்விழிகளின் இராக்கால பார்வைநீட்சி என் வீட்டில் மட்டுந்தானா இல்லை உலகின் ஒட்டுமொத்த இடங்களின் வழியிலுமாவென்பதை நானறியேன். ஆனால் எப்போதுமாய் இரவு பொழுதுகளில் சிமிட்டாது என்னை அவதானிக்கும் அவ்விழிகளை நான் நேருக்கு நேர் சந்திக்கிறேன்.

சதா என்னை உற்றுநோக்கும் அக்கண்களை தள்ளிவைத்து மிரளுவதை விட அதனுடன் பரஸ்பர ஸ்னேகத்தை ஏற்படுத்துவதனூடாக மாத்திரமே என்னால் இரவு பொழுதுகளை கடக்கவியலும் என்பதையும் நாட்களின் நகர்தல்கள் எனக்கு உணர்த்த தொடங்கியிருக்கின்றன.