LAKSHMI MANIVANNAN

 A POEM BY

LAKSHMI MANIVANNAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

HOW MANY DAYS IT WOULD TAKE?

1

I am digging a pit for myself

It is just that _

How many days it would take

I know not.

2

Pits, despite you wishing for two

You would get just one, mind you.

3

For the ants and worms to eat

Oh, how glorious a life we are to lead

With the glory left behind

the corpse goes above.

4

Even if placed on sandal and burnt

crematorium has just one scent

and the same flame.

5

How fine a pit we dig

depends on

how we live.

6

Also

Pits upon which no design exists

look exquisite.

They don’t clean the sins

nor underline them.

7

Death on a rainy day

a boon for the Departed

But, for those who steer him

to the land of farewell_

sheer ordeal.

8

Death is not that easy.

Long wait is a prerequisite, you see….

Lakshmi Manivannan

எத்தனை நாட்கள் ஆகும் ?

1

எனக்கு ஒரு குழி

வெட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன்

அதற்கு இன்னும்

எத்தனை நாட்கள் ஆகும்

என்பதுதான் தெரியவில்லை

2

இரண்டு குழிகளுக்கு

ஆசைப்பட்டாலும்

ஒரு குழிதான்

கிடைக்கும்

3

எறும்பும் புழுவும் உண்பதற்கு

எவ்வளவு மேன்மை பொருந்திய

வாழ்க்கையை வாழ வேண்டியிருக்கிறது ?

மேன்மை இங்கே தங்க

சவம்

மேலே செல்கிறது

4

சந்தனத்தில் வைத்து எரித்தாலும்

சுடலைக்கு ஒரே

மணம் தான்

ஒரே

ஜ்வாலை தான்

5

குழியை எவ்வளவு வடிவாக வெட்டுகிறோம் என்பது

வாழ்வதைப் பொறுத்து

இருக்கிறது

6

மேற்கொண்டு குழிமேல்அமைப்பு

ஏற்படுத்தாத குழிகளே

அழகாக

இருக்கின்றன

அவை பாவங்களைத்

துலக்குவதுமில்லை

துருத்துவதும் இல்லை

7

மழை நாளில் மரணம்

போகிறவனுக்கோ சிறப்பு

அழைத்துச் செல்பவர்களுக்கோ

சிரமம்

8

மரணம் அவ்வளவு எளிமையில்லை

நிறைய காத்திருக்கவேண்டும்

RAMESH PREDAN

 A POEM BY

RAMESH PREDAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE DEATH OF THE READER

So a miracle happened

Once in each decade

one would be born to read me

In intelligence precision form and language

this Reader of a decade would be much alike the Reader of the one

belonging to another Age

This reader would be born with a change in gender

As he goes on reading

I would be born in him

as Male Female ever anew

In the body alive sans Text

Gender-operative narrative style

Is out of context.

It would don the gender of the one who reads it.

The death of the creator within the Text

would also be Reader-oriented.

There is no Death of the Text.

Author’s death is fictitious.

All those living in fiction

are by nature beyond

Being Non-Being

I’ll speak the truth, my fellow mortals

The Reader alone dies

The subjective I each time taking me

touching and opening and reading

squeezing its all into me

and filling me thus

The absurdity of it, the Reader’s Text

I created sometime long ago

and ceased to be

sublimated in human minds.

Well

Through the ages

the singular text of the creator

stayed on in the language

I crouched inside my text.

In the ultimate run of

the Fiction superseding the Text

My self and the Text alone

remained.

வாசகர் மரணம்

=============

அப்படித் தானோர் அதிசயம் நிகழ்ந்தது

ஒவ்வொரு பத்து ஆண்டுக் கொருமுறை

என்னைப் படிக்க ஒருவர் பிறப்பார்

அறிவில் தெளிவில் உருவில் மொழியில்

அவரைப் போலவே இவரும் இருப்பார்

பாலில் வேறாய் மாறியும் பிறப்பார்

படிக்கப் படிக்க அவரில் நானே

ஆணாய் பெண்ணாய் புதிதாய்ப் பிறப்பேன்;

பிரதியில் வாழும் சொந்த உடம்பில்

தனித்த பால்நிலை செயல்படும் மொழிதல்

இல்லை; படிப்பவர் பாலை உடுத்தும்;

பிரதிக் குள்ளே ஆக்கியோர் மரணம்

வாசிப் பவரைப் பொறுத்தே அமையும்;

பிரதியின் மரணம் என்பது இல்லை

ஆக்கியோர் மரணம் என்பது புனைவு;

புனைவில் வாழும் உயிர்கள் எல்லாம்

இன்மை இருப்பு கடந்த இயல்பு;

உண்மை உரைப்பேன் உலகத் தீரே

வாசகர் மட்டுமே மரணிக் கின்றார்.

ஒவ்வொரு முறையும் என்னை எடுத்து

தொட்டுப் பிரித்துப் படிக்கும் தன்னிலை

தன்னைத் திணித்து என்னை நிறைக்கும்

வாசிப் பபத்தம்: வாசகப் பனுவல்.

என்றோ படைத்தேன் செத்தேன் மனிதர்

நினைவில் பதங்க மானேன்; நிற்க,

காலங் காலமாய் மொழியில் நிலைத்தது

ஒற்றைப் பிரதி: படைத்தவர் பனுவல்.

பிரதிக் குள்ளே பதுங்கிக் கொண்டேன்

பிரதியைப் புனைவு கடக்கும் இறுதியில்

நானும் பிரதியும் மட்டும் மீந்தோம்.

0 0 0

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

 A POEM BY

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Someone totally unknown to the dead

carries them

Someone totally unknown to the dead

performs the last rites for them.

In Life

It is those totally unknown who provide succour

to our moments alive

Death that the heart has no strength to bear

is bestowed on someone or other

by Time

days before and after

These days of

pain unbearable of the Pandemic Time

move on grunting

as the voice at the altar of sacrifice.

In this Virus days

I come across many with hearts gone weak

Let’s not move away without offering

at least a drop of our love to them

Loveless heart is all the more absurd than

Virus of any sort

Please protect Love Precious

not allowing it to deviate

from humaneness immaculate.

நெடுந்தீவு நேதாமோகன்

இறந்த ஒருவரை யாரெண்டே அறியாத

மனிதர் சுமக்கிறார்

இறந்த ஒருவருக்கு சம்பிரதாயமற்ற

தகனத்தை யாரெண்டே தெரியாத ஒருவர் நிறைவேற்றுகிறார்

வாழ்க்கையில்

யாரெண்டே தெரியாதவர்களால்

வாழ்தலின் கணங்கள் ஆறுதலடைகிறது

மனம் ஏற்றுகொள்ள திரணியற்ற

இறப்பை

நாளும்

எவருக்கேனும் காலம் அருளுகிறது

பேரிடர்கால துயரத்தை நிறுவும்

இவ் நாட்கள்

பெரும் பலிச்சுமையின் குரலாய்

உறுமி நகருகிறது

மனிதக் குரலொளிக்கும் மயாணங்கள்

அமைதி பூரித்த தெருக்கள்,

வடிவமழிந்த நடைமுறை வாழ்க்கை,

மனித இருத்தல் அழிக்கும் காலம்.

இந்த கிருமிக்காலத்தில்

வலிமைகுறைந்த இருதயங்களோடு

நிறைய மனிதர்களை பார்க்க முடிகிறது

என்னால்

அன்பின் சிறுதுளியாவது அவர்களின் கைகளில்

கொடுக்காமல் நகராதீர்கள்

எந்த வைரஸ்சையும்விட அன்பற்ற மனம்

அபத்தமானது

மனிதத்தின் நேர்த்தியிலிருந்து தவறிவிடாமல்

அன்பை பத்திரமாக்கிக்கொள்ளுங்கள் .

29.05.2021

-நேதா-

G.S.DHAYALAN

 A POEM BY

G.S.DHAYALAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

While flying

upon which tree

the bird leaves its

body.



The road bustling notwithstanding

the dove goes past

without haste.



The birds flying in the sky

leaving no trails

upon seeing fruits

would leave the beak’s imprint.

On the skin of that standing in front

due to small little fights

Huilding nests with carefully chosen fibres

Hatching eggs

While flying low upon the water-flow

While flying up above

beyond the cloud

The seeds sprayed

crossing continent

growing into a tree

leaving their marks, flying on and on

the birds would fly with trails unseen.



SHARMILA VINOTHINI

  A POEM BY

SHARMILA VINOTHINI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The need of all birds

Is just a nest

for the wings to rest and refresh.

A branch in a small tree;

A corner upon the roof

of a ruined house;

A cavity in a tree sans chlorophyll;

A spot under a buzzing flyover

All that the bird requires

is a nest, nothing more.

That is a lap that relieves the feathers

of their stress;

An ocean where the bird sheds off its fatigue.

That is its wide vast universe.

That which all birds long for and beseech

Is but that tiny nest

where its wings can rest and refresh.

Sharmila Vinothini

•

எல்லாப் பறவையின் தேவையும்

இறுதியில் இறகுலத்த

ஒரு கூடு

சிறு மரத்திலொரு கிளை

பாழ் வீட்டின் கூரையிலொரு மூலை

பச்சையமிழந்த மரத்திலொரு பொந்து

பரபரப்புமிக்க மேம்பாலத்தின் கீழொரு பகுதி

அது எதுவாகினும் எங்காகினும்

பறவையின் தேவை

சிறு கூடு

அது சிறகின் பாரம் தளர்த்துமொரு மடி

உடலின் அசதி துறக்குமொரு

பெருஞ் சாகரம்

அதுதான் அதன் பேருலகம்

எல்லாப் பறவைகளும் நேசிப்பதும் யாசிப்பதும்

தம் இறகுலர்த்தும் அச்சிறு கூட்டையே..

THAMIZHNATHY

 A POEM BY

THAMIZHNATHY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In the morning a flower blooms inside me

As big as a Sunflower

Till midday it goes on spreading its petals

more and more and more…..

Taking hold of an imaginary form

I dance whirling.

Calling “Oh, my precious darling!”

a melting kiss on the crest of Life.

Then….

At dusk darkness shrouds

From its hole comes the rustling of Memory-serpentine.

I have neither the strength nor the vigour

to strangle and end the day.

Till it turns still on its own

waiting with dark-filled eyes.

The next morn

piercing through the curtains

Sun’s ray come right up to the bed

caressing the cheek cozily.

Opening wide its petals and blooming again as ever

_ the flower.

The dance with the day.

Twilight hour _

It is quite a distance away

Let’s dance all the way!

Thamizhnathy Nathy

காலையில் எனக்குள் ஒரு பூ மலர்கிறது

சூரியகாந்தி அளவு பெரிது

மதியம்வரை விரிந்து... விரிந்து... விரிந்து...

கற்பனையுருவொன்றின்

கைபிடித்துச் சுழன்றாடுகிறேன்

"செல்லமே!" என விளித்து

வாழ்வின் உச்சந்தலையில் ஒரு ஈரமுத்தம்.

பிறகு...

அந்தியில் இருள் சூழ்கிறது

புற்றிலிருந்து நினைவரவம் சரசரக்கிறது

பொழுதின் கழுத்தைத் திருகி முடித்துவைக்கும்

திராணி எனக்கில்லை

அதுவாய் மடிந்து அடங்கும்வரை

இருளடர்ந்த கண்களுடன் காத்திருப்பு.

மறுநாள் காலை

கதிர், திரைச்சீலைகளை ஊடறுத்து

உள்வந்து ஒளிர்கிறது

படுக்கைவரை வந்து

கன்னம் தடவி இழைகிறது

மீண்டும் மதாளித்து மலரும் பூ

நாளோடான நடனம்

அந்தி...

அதற்கின்னும் நேரம் உள்ளது

அதுவரை நாம் ஆடலாமே!