ABDUL JAMEEL'S POEMS(2)

TWO POEMS BY

ABDUL JAMEEL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1) THE FRAGRANCE SPRINKLED

BY BUTTERFLIES

Visiting the open courtyard of my house

ever so often

fly wandering rapturously

eye-filling magnificent butterflies

When they arrive thus

mostly they don’t come empty-handed.

Carrying all the way

the fragrance of wild flowers

hitherto beyond human nostrils

and sprinkling them all over the house

they return.

In those minuscule moments

blossoms within me

A Massive Grand Floral Forest.

பட்டாம்பூச்சிகள் உதிர்க்கும் வாசனை

_____________________________

என் வீட்டு முன்றலுக்கு

இடைக்கிடை

அழையா விருந்தாளியென வந்து

அலாதியாக பறந்து திரிகின்றன

கண்களை கவரும் பட்டாம் பூச்சிகள்

அவ்வாறு பிரசன்னமாகும் போது

அனேகமாக சும்மா வருவதில்லை

இதுவரை யாராலும் நுகர முடியா

காட்டுப் பூக்களின் வாசனையை

சுமந்து வந்து வீடெங்கும்

உதிர்த்தி விட்டுதான் திரும்பிச் செல்கின்றன

அச் சிறு கணங்களினிடை

எனக்குள் முகிழ்கிறது மாபெரும் பூக்காடு.

ஜமீல்

(2) LAUGHTER OF CHILDREN READING DARKNESS

Day after day I melt and dissolve in the all too sweet laughter of children

When they kiss me on the forehead

through the ecstasy unparalleled

when I feel the non-stop kisses

with their tender palmyrafruit pressing softly

A cluster of fireflies

flutter winking,

reading my heart’s dark.

The laughter of fireflies resembles

the 'never to taste sour' grape juice _

no matter how much you drink

As radiance swells and overflows

in that laughter

in houses were children dwell

Darkness can’t prevail..

2. இருளை வாசிக்கும் குழந்தைகளின் சிரிப்பு

__________________

கள்ளங் கபடமற்ற

செல்லக் குழந்தைகளின்

வெல்லச் சிரிப்பினில்

நிதம் கரைந்து போகிறேன்

அவர்களென் நுதல் பொட்டிலிடு்ம்

நுங்கிதழ் பதிந்த

இடையுறா முத்தங்களை உணரும்

எல்லையற்ற பரவசத்தின் கணங்களிடை

ஒரு தொகை மின்மினிகள்

என் மனசின் இருளை வாசித்தபடி

கண்சிமிண்டிப் பறக்கின்றன

அருந்தருந்த தெவிட்டாமலிருக்கும்

திராட்சைப் பழச்சாற்றின்

தீராச் சுவையினை ஒத்தது

மின்மினிகளின் இதழ் சிந்தும் சிரிப்பு

அச்சிரிப்பினில் ஔி நிரம்பி

பீரிட்டு வழிவதனால்

குழந்கைள் வசிக்கும் வீடுகளில்

இருளிருக்க சாத்தியமில்லை

ஜமீல்

SHAHIBKIRAN THAKKAI'S POEM

 A POEM BY

SHAHIBKIRAN THAKKAI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

RESPONSE

'Aren’t you he_ '

'Isn’t this your name _' said he.

I remained dumb; deaf.

I tried hard not to become something like

a bottle thoroughly shaken.

It was this very same moment

when I found that I had turned into a play ‘clay’.

As a dog to wag the tail or to bite _

I feel hesitant and frightened.

You are not wrong in attempting

Of course it is born of concern for me

But, to have neither shape nor solidity

is my earnest wish.

That safeguards me.

That avoids dangers hazardous .

That unfolds me too great a distance from you.

Squeezing some tobacco inside my pouch

is not mere habit.

You are exactly that.

I am like the tadpole

_ Dimension-knowing resin.

Of a tree that knows to store epochs within epochs

_a teardrop.

பதில்

சாகிப்கிரான்

நீதானே,

உன் பெயர்தானே என்றான்.

ஊமையாக, செவிடாக இருந்தேன்.

நன்றாக குலுக்கிய ஒரு பாட்டில்

போலாகாதிருக்க முயன்றேன்.

நான் ஒரு விளையாட்டு “க்ளே”

ஆகியிருந்ததைக் கண்டுபிடித்தது

இதே கணம்தான்.

ஒரு நாயாக வாலாட்டவோ,

கடித்து வைக்கவோ பயமாகவும்

தயக்கமாகவும் இருக்கிறது.

நீங்கள் முயல்வது சரிதான்

என்மேல் பரிவுதான்

ஆனால் எனக்கு உருவமற்ற

ஒரு கொழகொழப்பாக இருக்கவே விருப்பம்.

அது என்னைக் காக்கின்றது.

அது விபரீதங்களை தவிர்க்கிறது

அது உங்களிடமிருந்து

வெகு தொலைவுக்கு விரிக்கிறது.

உங்கள் சுருக்கு பையில்

புகையிலையைத் திணித்து

வைத்திருப்பது ஏதோ பழக்கமல்ல.

அதுதான் நீங்கள்.

நான் தலைபிரட்டைபோல

பரிமாணம் தெரிந்த பிசின்.

யுகங்களுக்குள் யுகங்களை

சேமிக்கத் தெரிந்த

மரமொன்றின் கண்ணீர்த் துளி.

SHANMUGAM SUBRAMANIAM'S POEM

 A POEM BY

SHANMUGAM SUBRAMANIAM

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

If this habit of circling could somehow

be brought to a halt

then the habit of moving straight can start

Nothing central

nor far-flung

In places close by enough we have

But it is the thought that

what we need is somewhere else

makes us languish thus.

A thing that has eluded the scene

that entraps you instantly

would become the scene of the second glance.

Something or other appearing in succession

swarming all over you

as the cat grown in our lane

that with its cushion-walk

leaps to the adjacent wall

with no rehearsal at all

While proceeding on our own unhurriedly

with the natural ease of nonchalance

the mature wisdom of redeeming oneself

would be formed and enhanced.

Shanmugam Subramaniam

சுற்றிவருவதை எப்படியாகிலும் நிறுத்திட்டால்

நேராகச் செல்லும் பழக்கத்தை துவங்கிவிடலாம்

நடுவிலும் ஏதுவுமில்லை தொலைதூரத்திலும் ஒன்றுமில்லை

அக்கம் பக்கத்தில் போதுமானவை இருக்கின்றன

ஆனால் தேவையானது வேறெங்கோ உள்ளதாக

நினைப்பதின் விளைவுதான்

இவ்வாறு உழல்வது

பார்த்த நொடியில் ஈர்க்கும் காட்சியில் தப்பிய

ஒன்று

இரண்டாம் பார்வையின் காட்சியாகும்

அடுத்தடுத்து ஏதேனும் தோன்றி

மொய்த்துக் கொண்டே இருக்க

ஒருவீட்டுச் சுவரில் மெத்தன நடந்து

அடுத்தவிட்டுச் சுவருக்குத் தயாரிப்பின்றித் தாவும்

என் தெருவில் வளர்ந்த பூனையைப் போலும்

வேகமின்றி மெதுவாக தன்போக்கில்

சிரத்தையின்றித் தவிர்த்துச் செல்லும் போது

அமைந்துவிடும் தன்னை மீட்கும் பக்குவம

-எஸ். சண்முகம் -

BOOMA ESWARAMOORTHY'S POEM

 A POEM BY

BOOMA ESWARAMOORTHY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

WHO ARE YOU?

So through your mobile somebody might ask

Knocking at your door anybody might ask

Along the road blocking your way another might ask

In the well of night uniforms might ask

the beloved upon securing a husband might ask

even children enraged might ask

while asking for the sleeping tablets, might ask

while trying to ward off quarrels too, might ask

while admitting in hospital the accident victim, might ask

as he swoons, sprinkling water on his face, might ask

as Death draws closer the residual guilt conscience might ask

the child half your size opening the door for a gentle tap might ask

You might say who you are

and that is what you are.

Booma Eswaramoorthy

யார் நீங்கள்

என்றொருவர் உங்களை அலைபேசியில் கேட்கலாம்.

வீட்டுக் கதவை தட்டி யாரோ கேட்கலாம்.

வீதியில் வழி மறித்து மற்றவர் கேட்கலாம்.

பின்னிரவில் உங்களை சீருடைகள் கேட்கலாம்.

புருஷன் கிடைத்த காதலி கேட்கலாம்.

சினத்தில் குழந்தைகள் கூடக் கேட்கலாம்.

தூக்க மாத்திரைகளை கேட்கும் போது கேட்கலாம்.

சண்டைகளை விலக்க முயலும்போது கேட்கலாம்.

விபத்துற்றவனை மருத்துவமனை சேர்க்கையில் கேட்கலாம்.

பிரக்ஞையற்று கீழே விழ முகநீர் தெளித்து கேட்கலாம்.

மரணம் நெருங்க மிஞ்சி நிற்கும் குற்ற உணர்ச்சி கேட்கலாம்.

மென் தட்டலில் கதவு திறந்த இடுப்புயர குழந்தை கேட்கலாம்.

நீங்கள் சொல்லலாம் யார் நீங்களென.

அதுதான் நீங்கள்

MAANA BASKARAN'S POEMS(2)

TWO POEMS BY

MAANA BASKARAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Taking with me a lie hitherto unused

I climbed down the stars

Knowing that it is going to be used today

The lie dressed up and adorned itself.

'For finding out whether the bubbling joy within

gets reflected in the face

nice it would be to have a mirror'

thought the lie.

Knowing that I melt and lose myself in a line

that comes in the song

‘Kanne Kalaimaane’

it murmured ‘Aezhai endraal adhilor amaidhi’.

The query cat that

am I to use that lie

which I had shied away

despite umpteen number of

occasions for using it,

came to stand on the wall of my heart.

“Please don’t use me with people

known to thee’ _

So the lie suddenly appealed to me.

When I looked at lie’s face then

It was all Real!

-- மானா பாஸ்கரன் (maana baskaran)

----------------------------

இதுவரை பயன்படுத்தாத

ஒரு பொய்யை எடுத்துக்கொண்டு படியிறங்கினேன்.

இன்று நாம் பயன்படுத்தப்படப் போகிறோம்

என்பதறிந்த பொய்

சீவி சிங்காரித்துக்கொண்டது.

உள்ளுக்குள் புரளும் மகிழ்ச்சியின் ரேகைகள்

முகத்தில் தெரிகிறதாவென்று பார்த்துக்கொள்ள

முகம் பார்க்கும் கண்ணாடி

கிடைத்தால் நன்றாக இருக்குமென்று

நினைத்தது பொய்.

’கண்ணே கலைமானே’

பாடலின் இடையில் வரும் ஒரு வரியில்

நான் அதிகம் லயிப்பேன் என்பதறிந்து

’ஏழை என்றால் அதிலோர் அமைதி’ என

முணுமுணுத்தது.

எத்தனையோ முறை வாய்ப்பு வந்தபோதும்

பயன்படுத்தாத அந்தப் பொய்யை

இப்போது பயன்படுத்தத்தான் வேண்டுமா

என்கிற கேள்விப்பூனை வேறு

மனதின் மதில் மேல் நின்றது.

உன்னைதெரிந்தவர்களிடம்’

என்னை பயன்படுத்தாதே என்று

திடீரென்று அந்தப் பொய்

என்னிடம் ஒரு வேண்டுகோள் வைத்தது

அப்போது

அந்தப் பொய்யின்

முகத்தைப் பார்த்தேன்

அது உண்மையாய் இருந்தது!

(2)

Only on the basis of lines drawn by thee

I can determine

the length of your hands.

At the instant when you suddenly stop the line

being drawn by you

Your lines become the hands of that flower-vendor

reducing the length of a measurement

by one quarter,

claiming it to be the full.

When you pick up the pin

that lie with all the possibility of

pricking someone’s feet

your lines draw your hands

real long!

நீ இழுக்கும் கோடுகளை வைத்துதான்

என்னால் முடிவு செய்ய இயலும

உன் கைகளின் நீளத்தை.

சட்டென்று நீ இழுக்கும் கோட்டை

நிறுத்தும் தருணத்தில்

முக்கால் முழத்தை நறுக்கி

ஒரு முழமென்று சொல்லித் தரும்

பூக்காரம்மாவின் கைகளாகிவிடுகின்ற

உன் கோடுகள்.

யாருடைய கால்களிலாவது

குத்திவிடப் போகிறதென்ற

குண்டூசியை நீ எடுக்கும்போத

உன் கைகளை

நீளமாக வரைந்து விடுகின்ற

உன்னுடைய கோடுகள்.

- மானா பாஸ்கரன் (maana baskaran)

MALINI MALA'S POEM

 A POEM BY

MALINI MALA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Being fast asleep at six o’ clock in the morning

is dreadful indeed.

That’s why I wake up earlier and go away.

Or else, covering my ears all too tight

I desperately try to sleep.

The dawns that wake up with a jolt

when the resounding bell of the church

at the southern corner

that had escaped from being smashed

in both the World Wars

or the rhythmic shudders of the train

cross me,

make my present being plunge into sleep

and wakes up my childhood.

I open my eyes thinking that the bell sounding at six in the morning

is from the Pillayaar temple at the southern corner.

Rubbing my eyes

I keep waiting for the Thavil - Ngaswara music

merging with the wind from house adjacent -

For the kin who alights from the Mail train

and knock at our door -

For a bright morn.

When the sleep is wholly gone

the snowy complaint

densely settled on the window

confronts you with the dark of dawn undawned.

I am afraid

at the prospect of my heart

climbing down the stairs of childhood

being reborn

seeing the dawn

and journeying on and on.

In those same staircase

imprisoning the larvae of my dream-butterflies

with eyelids that refused to stick together

I had already left.

MALINI MALA

அதிகாலை

ஆறுமணிப்பொழுதில்

ஆழ்ந்து தூங்குவது

பயமாக இருக்கிறது.

அதனாலேயே முன்பெழுந்து

அகன்று விடுகிறேன், அன்றி

காதுகளை இறுகமூடித் தூங்க

முயல்கிறேன்.

தென்கோடி மூலை

மாதாகோவிலின்

இரண்டு உலகப்போர்களிலும்

உடைந்துவிடாதெஞ்சிய

காண்டாமணியோசையோ

அல்லது,

தொடரூந்தின் தடதடப்போ

என்னைக்கடக்கையில்

திடுக்குற்று கண்விழிக்கும்

விடியல்கள்

என் தற்கால இருப்பை

தூங்கவைத்து விட்டு

பால்யத்தைத்தட்டியெழுப்பி விடுகிறது

ஆறுமணிக்கு ஒலிப்பது

தென்கோடி மூலை

பிள்ளையார் கோவிலின்

காண்டாமணியெனக்கண்

விழிக்கிறேன்.

கண்களைக் கசக்கிக்கொண்டே

காத்திருக்கிறேன்,

பக்கத்துவீட்டிலிருந்து

காற்றில் கலக்கும்

தவில் நாதஸ்வர சாதக இசைக்காகவும்

மெயில்ரயிலிலிறங்கி

வாசல் தட்டும் உறவுக்காகவும்

ஒரு வெளிச்சமான காலைக்காகவும்

முழுத்தூக்கமும் கலைகையில்

சாளரத்தில் கவிந்து மூடியிருக்கும்

உறைபனிப்புகார்

விடியாத விடியலொன்றின்

இருளால் முகத்தில் அறைகிறது.

பயமாக இருக்கிறது

மனது

பால்யத்தின் படிக்கட்டிலிறங்கி

மறுபிறப்பெடுக்கவும்

உதயத்தைப்பார்க்கவும்

பயணிக்கத்தொடங்கி விடுமோவென.

அதே படிக்கட்டுகளில் தான்

என் கனவு வண்ணத்துப்பூச்சிகளின்

கூட்டுப்புழுக்களைச்சிறைவைத்துவிட்டு

ஒட்டமறுத்த இமைகளோடு

வெளியேறியிருந்தேன் நான்..