A POEM BY
M.A.SHAKI
THIS IS MY SEA
rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)
On shore I am
That which were taken
leave of
with an adieu
sway as the phantom
silhouettes of
the figurines of
mountain-range hamlet
steeped in
decade-long silence
after displacement
‘Sea is so faraway’
say thee
‘All that is lost is
the sea so vast’
claim thee
We were there on the
shore
of the roaring sea
soaring in rage
with rumbling waves
With unquenched
hunger
it was gobbling up
the shore.
My eyes staring
with fear pervading
my spinal column
watching it all too
minutely
and expanding
infinitely
you were reclining on
the sand.
With
salty breeze stroking the cracks of dry lips,
in
absolute consonance
immersed
in totality
I
remained in the sea
within.
Also
the
sea that you claim to have lost
lamenting
at its having gone off course
is
not mine.
That
of course
is
like a dead sea rolled over
with
curses outnumbered.
As a thin stroke of line soaked
in the wet sand
and is drawn
a smile sprouts.
As one inclined to voyage along
the passage of wind
that hurries on to play the
strings of
the nerves of withered leaf
dropping on the land retrieved
now
all alone upon the shore
I remain.
In silence supreme
with the laurels of waves
hailing the firmament
that pervades the entire
interior
the sea lays there facing
upward.
இது எனது கடல்
~~~~~~
~~~~~~
கரையிலிருக்கிறேன் .
இடப்பெயர்வுக்குப் பின்னான தசாப்த தனிமையுடன் நிசப்தித்திருக்கும் மலைக்கிராமத்தின் பிரதிமைகளாய் நிழலாடுகின்றன
கையசைத்து விடைபெற்றவைகள்.
கையசைத்து விடைபெற்றவைகள்.
வெகுதொலைவானது கடல்
என்கிறாய் இழந்தவற்றையும் கடல் என்கிறாய் ..
உறுமும் அலைகளுடன் பேய் இரைச்சலாய் கொதித்தெழும் கடலின்
கரையில் அன்றிருந்தோம்
தீராத பசியுடன் அது கரையைத் தின்றுகொண்டிருந்தது .
முள்ளந்தண்டு சில்லிடும் அச்சத்துடன் வெறித்து நின்ற என்
கண்களை நுணுகி ஆலாபித்து சாய்ந்திருந்தாய் மணலில்
உலர்ந்த உதட்டு
வெடிப்புகளை உப்புக்காற்று நிரவ, கசிந்துகொண்டிருந்த கடலின் மென்னணுக்கத்திலிசைந்து புதையுண்டிருந்தேன்
மனவெளியில் படர்ந்திருக்கும்
எனது கடலுக்குள்
மனவெளியில் படர்ந்திருக்கும்
எனது கடலுக்குள்
இன்னும் நீ
இழந்ததாய் சொல்வதும் தொலைத்ததாய் அங்கலாய்ப்பதுமான கடல் எனதில்லை
அது சாபங்களால் புரட்டப்பட்ட இறந்த கடல் போன்றது.
அது சாபங்களால் புரட்டப்பட்ட இறந்த கடல் போன்றது.
ஈரமணலில் ஊறியொன்று கீறி நகர்ந்த சிறு கோடாய்
இழையோடுகிறது புன்னகை
விடுவிக்கப்பட்ட நிலத்தில் உதிரும் சருகின் நரம்பிழைகளில்
மீட்ட விரையும் காற்றின் பாதையில் பயணிக்கும் மனதுடையவளாக இப்போது நான் மட்டும் கரையிலிருக்கிறேன்
மீட்ட விரையும் காற்றின் பாதையில் பயணிக்கும் மனதுடையவளாக இப்போது நான் மட்டும் கரையிலிருக்கிறேன்
ஆழ்ந்த மௌனத்துடன் தன்னில் படர்ந்த வானை மென்னலைகளால் ஆராதித்தபடி மல்லாந்து கிடக்கிறது கடல்..
