M.A.SHAKI’s POEM _ THIS IS MY SEA

 

A POEM BY

M.A.SHAKI

THIS IS MY SEA

rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

On  shore I am

That which were taken leave of

with an adieu

sway as the phantom silhouettes of

the figurines of mountain-range hamlet

steeped in decade-long silence

after displacement

‘Sea is so faraway’ say thee

‘All that is lost is the sea so vast’

claim thee

We were there on the shore

of the roaring sea

soaring in rage

with rumbling waves

With unquenched hunger

it was gobbling up the shore.

My eyes staring

with fear pervading my spinal column

watching it all too minutely

and expanding infinitely

you were reclining on the sand.

With salty breeze stroking the cracks of dry lips,

in absolute consonance

immersed in totality

I remained in the sea

within.

Also

the sea that you claim to have lost

lamenting at its having gone off course

is not mine.

That of course

is like a dead sea rolled over

with curses outnumbered.

As a thin stroke of line soaked in the wet sand

and is drawn

a smile sprouts.

As one inclined to voyage along the passage of wind

that hurries on to play the strings of

the nerves of withered leaf

dropping on the land retrieved

now

all alone upon the shore

I remain.

In  silence supreme

with the laurels of waves

hailing the firmament

that pervades the entire interior

the sea lays there facing upward.

எம்.ஏ ஷகி

February 20 · 

இது எனது கடல்
~~~~~~

கரையிலிருக்கிறேன் .

இடப்பெயர்வுக்குப் பின்னான தசாப்த தனிமையுடன் நிசப்தித்திருக்கும் மலைக்கிராமத்தின் பிரதிமைகளாய் நிழலாடுகின்றன
கையசைத்து விடைபெற்றவைகள்.

வெகுதொலைவானது கடல் என்கிறாய் இழந்தவற்றையும் கடல் என்கிறாய் ..

உறுமும் அலைகளுடன் பேய் இரைச்சலாய் கொதித்தெழும் கடலின் கரையில் அன்றிருந்தோம்

தீராத பசியுடன் அது கரையைத் தின்றுகொண்டிருந்தது .

முள்ளந்தண்டு சில்லிடும் அச்சத்துடன் வெறித்து நின்ற என் கண்களை நுணுகி ஆலாபித்து சாய்ந்திருந்தாய் மணலில்

உலர்ந்த உதட்டு வெடிப்புகளை உப்புக்காற்று நிரவ, கசிந்துகொண்டிருந்த கடலின் மென்னணுக்கத்திலிசைந்து புதையுண்டிருந்தேன்
மனவெளியில் படர்ந்திருக்கும்
எனது கடலுக்குள்

இன்னும் நீ இழந்ததாய் சொல்வதும் தொலைத்ததாய் அங்கலாய்ப்பதுமான கடல் எனதில்லை
அது சாபங்களால் புரட்டப்பட்ட இறந்த கடல் போன்றது.

ஈரமணலில் ஊறியொன்று கீறி நகர்ந்த சிறு கோடாய் இழையோடுகிறது புன்னகை

விடுவிக்கப்பட்ட நிலத்தில் உதிரும் சருகின் நரம்பிழைகளில்
மீட்ட விரையும் காற்றின் பாதையில் பயணிக்கும் மனதுடையவளாக இப்போது நான் மட்டும் கரையிலிருக்கிறேன்

ஆழ்ந்த மௌனத்துடன் தன்னில் படர்ந்த வானை மென்னலைகளால் ஆராதித்தபடி மல்லாந்து கிடக்கிறது கடல்..