RAMESH PREDAN

 A POEM BY 

RAMESH PREDAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

ORANGE-FRUIT BOSOM

While bargaining the price of the orange fruits and buying

the feeling of guilt comes to be

Though it is on account of Van Gogh’s Orange Sun

that painting doesn’t feel any sense of guilt

on account of Van Gogh.

Know not when Buddha’s orange-fruit eyes

would open yet

The colourscape of meditation is saffron

I know

One boob is for Kannagi

One eye alone is for Adhisakthi in the forehead

In the bay of Tamil rises at dawn

orange bosom eye-seen worn borne

FROM THE WILDERNESS

A great grand city

Uninhabited by human species

The land thoroughly drowned in the sea

Tamil language with none to speak

The contemplation of the insane

Incessant war where the foe could not be defined

The wasteland growing inside child

Great epic sans similes metaphors

A God deathless

Never-ending intoxication

A doll insatiable for children

The last tiger

It is from some one of these

starts writing itself –

My next poem.

GOAT

Halts and waits

and slips off

Upon the iron lines

The train

Within

the goat grazing

that leapt inside

terror-stricken

runs up and down

passengers none

In the speed of automation

elongates the

lone goat for the entire wagon

HE THE AUTHOR OF THOUSAND AND ONE TALES

He who wrote thousand and one tales

died one day

In no story of his

nothing of his being remained

Through thousand and one tales

he wrote thousand and one lives.

The reader who learns the entire corpus of his writings

experiences thousand and one fresh new lives

None is able to live the life of the author

He remains his own self

Never had he hidden himself inside

any tale

He keeps writing again and again

in Time’s readings infinite.

Ramesh Predan

•

○ ஆரஞ்சுப்பழ முலை

ஆரஞ்சுப் பழங்களை விலைபேசி வாங்கும்போது

குற்றவுணர்வு ஏற்படுகிறது

வான்கோவின் ஆரஞ்சுப் பரிதி நிமித்தம்

என்றாலும் அவ்வோவியம்

அடைவதில்லை வான்கோ நிமித்தம்

குற்றவுணர்வை

ஆரஞ்சுப் பழ விழிகள்கொண்ட

புத்தனின் கண்கள் எப்பொழுது திறக்கும்

எனத் தெரியவில்லை எனினும்

தியானத்தின் நிறவெளி

காவி என்பது எனக்குத் தெரியும்

ஒரு முலை கண்ணகிக்கு

ஒரு கண் மட்டுமே நெற்றியில் ஆதிசக்திக்கு

தமிழ் விரிகுடாவில் காலையில் எழுகிறது

விழிகொண்ட ஆரஞ்சு முலை

●

○ வெட்டவெளியிருந்து

மனிதர்களற்ற பெரிய நகரம்

முற்றாகக் கடலுக்குள் மூழ்கிவிட்ட பூமி

பேசுபவர்கள் யாருமற்ற தமிழ்மொழி

பைத்தியத்தின் யோசனை

எதிரியை நிர்ணயிக்க இயலாத தொடர் போர்

குழந்தைக்குள் வளரும் வெட்டவெளி

உவமை உருவகம் இல்லாத மகாகாவியம்

மரணமே அறியாத ஒரு கடவுள்

தெளியத் தெரியாத பெரும்போதை

குழந்தைகளுக்குத் திகட்டாத பொம்மை

கடைசி புலி

இவற்றின் ஏதோவொன்றிருந்து தன்னை

எழுதத் தொடங்குகிறது எனது

அடுத்த கவிதை

●

○ ஆடு

இருந்துப் பார்த்துவிட்டு

நழுவுகிறது

இரும்புக் கோடுகளின் மீது

ரயில்

உள்ளே

மருண்டு தாவியேறிய

மேய்ந்துகொண்டிருந்த ஆடு

மேலும் கீழுமாக ஓடுகிறது

பயணிகள் யாருமில்லை

இயந்திர வேகத்தில்

நீள்கிறது வண்டி

முழுமைக்குமான ஒரே ஆடு

○ ஆயிரத்தொருகதைகளை எழுதியவன்

ஆயிரத்தொரு கதைகளை எழுதியவன்

ஒருநாள் செத்துப்போனான்

அவனுடைய கதைகள் எவற்றிலும்

அவனுடைய இருத்தலின் எச்சங்கள்

எவையுமே இல்லை

ஆயிரத்தொரு கதைகளின் வழியாக

ஆயிரத்தொரு வாழ்க்கைகளை எழுதினான்

அவனுடைய மொத்த எழுத்தையும் பயிலும் வாசகன்

ஆயிரத்தொரு விதமான புதுப்புது வாழ்க்கையை

வாழ்ந்து பார்க்கிறான்

அந்த எழுத்தாளனாக யாராலும்

வாழ்ந்துபார்க்க முடிவதில்லை

அவன் அவனாகவே இருக்கிறான்

எந்தவொரு கதைக்குள்ளும் தன்னை

ஒளித்து வைக்கவில்லை

ஆயிரத்தொரு கதைகளை அவன்

மீண்டும் மீண்டும் எழுதிக்கொண்டேயிருக்கிறான்

காலத்தின் தீராத வாசிப்புகளில்

ரமேஷ் பிரேதன்