LEENA MANIMEKALAI

 TWO POEMS BY

LEENA MANIMEKALAI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

You are reading this poem now

Instead of touching me

You are caressing its words with your eyes.

The room is dim lit

In the glow of the residual cigarette seeping through the fingers

The lines of your forehead are seen

I do know

You are reading this poem now

The train that usually allows you in now goes past

In the journey you deliberately miss the places

where you have to alight

you watch so curiously

the way lines twist and curve

in the cluster of rays dancing in the air.

You turn your face away from the poem

towards faraway.

The quiet of poem

goes up and down your larynx

I know

You are reading this poem now

Reclining on the steps at the river side

You become engrossed in the direction

where the ‘Kiluvai’ leaves are dropping

You murmur the line

‘Heart spreads like a plant-root’

Between bitterness and hope

the poem smiles.

I know

You are reading this poem now

You have switched off the lights

Books resonating all over the bed

Nocturnal insects are yet to subside

You let the mobile sparkle

Enlarging each letter and colouring it

You spray them all over the firmament

as star-dust

நீ இப்போது இந்த கவிதையை வாசித்துக்கொண்டிருக்கிறாய்

என்னை தொடுவதற்குப் பதிலாக

அதன் வார்த்தைகளை உன் பார்வையால் வருடிக்கொண்டிருக்கிறாய்

அறையில் வெளிச்சம் குறைவாய் இருக்கிறது

விரல்களில் கசிந்துக்கொண்டிருக்கும் சிகரெட் துண்டின் ஒளியில்

உன் நெற்றி சுருக்கங்கள் தெரிகின்றன

எனக்குத் தெரியும்

நீ இப்போது இந்த கவிதையை வாசித்துக்கொண்டிருக்கிறாய்

வழக்கமாய் உன்னை ஏற்றிச் செல்லும் ரயில் உன்னைக் கடந்து செல்கிறது

பயணத்தில் இறங்கும் இடத்தை தெரிந்தே தவற விடுகிறாய்

காற்றில் நடனமிடும் ஒளிக்கற்றைகளில் வரிகள் நெளிவதை

ஆர்வமுடன் கவனிக்கிறாய்

கவிதையிலிருந்து முகத்தை

தொலை தூரத்தை நோக்கி திருப்பிக் கொள்கிறாய்

உன் தொண்டைக் குழியில் ஏறி இறங்குகிறது

கவிதையின் மௌனம்

எனக்குத் தெரியும்

நீ இப்போது இந்த கவிதையை வாசித்துக்கொண்டிருக்கிறாய்

நதிக்கரையின் படிக்கட்டுகளில் சாய்ந்து

கிளுவை இலைகள் விழும் திசையில் லயிக்கிறாய்

இதயம் ஒரு கொடிவேர் போல பரவுகிறது

என்று எழுதப்பட்டிருந்த வரியை முணுமுணுக்கிறாய்

கசப்புக்கும் நம்பிக்கைக்கும் இடையே

கவிதை புன்னகைக்கிறது

எனக்குத் தெரியும்

நீ இப்போது இந்த கவிதையை வாசித்துக்கொண்டிருக்கிறாய்

விளக்குகளை அணைத்துவிட்டாய்

படுக்கை முழுதும் இரைந்திருக்கும் புத்தகங்கள்

இரவுப் பூச்சிகள் இன்னும் அடங்கவில்லை

கைபேசியை ஒளிரவிடுகிறாய்

ஒவ்வொரு எழுத்தையும் பெரிதாக்கி வண்ணமடித்து

வெளியெங்கும் நிறைக்கிறாய்

நட்சத்திர தூசியாய்

(2)

At this dawn I look into my cup

Its emptiness weighs heavy

as mid-sea

Its rims with directions dissolved

weep

as love unrequited.

A droplet of my tears

falls in its curves and rolls.

As Moon emerging out of a deep marsh

a handful of food collects in the bowl.

The sound of the soft muscle of my heart

breaking and swelling

Ho, the taste of that food

how to make you realize it

How can surrender be Liberation

_ ask thee

Whether summer would occur

_will the snow enquire

_ ask thee

Whether summer would occur

_will the snow enquire

இந்த அதிகாலையில் என் கிண்ணத்தைக்

குனிந்து பார்க்கிறேன்

அதன் வெறுமை

நடுக்கடலென கனக்கின்றது

திசைகள் குழைந்த அதன் விளிம்புகள்

திரும்பித் தர முடியாத அன்பென விம்முகிறது

என் ஒரு துளி கண்ணீர்

அதன் வளைவுகளில் விழுந்து

உருள்கிறது

ஆழ்ந்த சதுப்பிலிருந்து எழும் நிலவென

ஒரு கைச் சோறு கிண்ணத்தில் எழுகிறது

என் இதயத்தின் மென்தசை விண்டு

திரளும் ஓசை

அந்த உணவின் சுவையை

உனக்கு எப்படிப் புரிய வைப்பது

சரணடைவதில் என்ன விடுதலையெனக்

கேட்கிறாய்

வேனில் வருமா என பனி கேட்குமா?

- லீனா மணிமேகலை

16Sri N Srivatsa, Kannan Viswagandhi and 14 others

3 Comments

Like

Comment

Share

At this dawn I look into my cup

Its emptiness weighs heavy

as mid-sea

Its rims with directions dissolved

weep

as love unrequited.

A droplet of my tears

falls in its curves and rolls.

As Moon emerging out of a deep marsh

a handful of food collects in the bowl.

The sound of the soft muscle of my heart

breaking and swelling

Ho, the taste of that food

how to make you realize it

How can surrender be Liberation

_ ask thee

Whether summer would occur

_will the snow enquire

இந்த அதிகாலையில் என் கிண்ணத்தைக் குனிந்து பார்க்கிறேன்

அதன் வெறுமை

நடுக்கடலென கனக்கின்றது

திசைகள் குழைந்த அதன் விளிம்புகள்

திரும்பித் தர முடியாத அன்பென விம்முகிறது

என் ஒரு துளி கண்ணீர்

அதன் வளைவுகளில் விழுந்து

உருள்கிறது

ஆழ்ந்த சதுப்பிலிருந்து எழும் நிலவென

ஒரு கைச் சோறு கிண்ணத்தில் எழுகிறது

என் இதயத்தின் மென்தசை விண்டு

திரளும் ஓசை

அந்த உணவின் சுவையை

உனக்கு எப்படிப் புரிய வைப்பது

சரணடைவதில் என்ன விடுதலையெனக்

கேட்கிறாய்

வேனில் வருமா என பனி கேட்குமா?