THEEPIKA THEEPA

 A POEM BY

THEEPIKA THEEPA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

MY CHILDHOOD PAL

AND THE PEACOCK PLUMES

Once upon a time

It was these plumes that were the gifts of our friendship, weren’t they?

Do you remember those moments precious

When on the morn in the prayer hall

Coming to me running you whispered into my ears

the joy of having the pregnant plume that you received from me

delivering a baby – yes?

In my Saivaite book in the same page where Lord Muruga had kept the peacock beside

sharpening the pencil so gathering the pencil-petals the baby pecocks

I reared and nurtured

do you remember still, my dear friend?

Fearing that my lovely tiny plumes would turn dark

If sun’s rays would attack

Calling you to come closer

and with our faces almost touching each other

I slowly opened and showed you _

Remember those baby peacocks of mine

Dear friend?

When my father found out the secret of my pencils growing smaller all too soon

and bet me black and blue

the scar of that beating

I came and showed you sobbing

You softly caressed my palm

With your eyes growing misty

Do you remember it?

The long plume glowing in golden shine

that you borrowed from me last

with the promise that you would return it

after the baby is born –

Have you also lost it my friend?

Now ,For me

Plumes no more

Nor thee

No school also

All alone

I remain

crying in unbearable pain.

Theepika Theepa

என் பாலகத் தோழியும் மயிலிறகுகளும்

-----------------------------------------------------------------

ஒரு காலத்தில்

எங்கள் நட்பின் பரிசுப்பொருளாய் இருந்தது

இந்த மயிலிறகுகள் தானே தோழி.

நீ என்னிடம் வாங்கிய கர்ப்பிணி மயிலிறகு

குட்டி போட்ட சந்தோசத்தை

பள்ளிக்கூடம் ஆரம்பித்த பிரார்த்தனைக் காலையில்

இரகசியமாய் காதுக்குள் ஓடிவந்து சொன்ன நிமிடங்களை

ஞாபகமிருக்கிறதா தோழி உனக்கு?

என் சைவப்புத்தகத்தில் முருகன் வைத்திருந்த

அதே மயில் படத்தின் பக்கத்துக்குள்

பென்சில்பூ தீட்டி தீட்டி போட்டு வளர்த்த

என் மயிற்குஞ்சுகளை

உனக்கின்னும் ஞாபகமிருக்கிறதா தோழி ?

சூரிய ஒளிபட்டு என் குஞ்சு மயிலிறகுகள்

கறுத்துப் போய்விடுமென்று

உன்னை என்னருகே அழைத்து

எம் முகங்கள் உரசிக்கொள்ள

மெதுவாய் திறந்து காட்டிய

என் மயிற்குஞ்சுகளை

இப்போதுமுனக்கு ஞாபகமிருக்கிறதா தோழி.

என் பென்சில் சீக்கிரம் முடிகிற இரகசியத்தை

அப்பா கண்டுபிடித்து அடித்தபோது

விழுந்த தழும்பை

உன்னிடம் வந்து விம்மியபடி காட்டிய போது

மெதுவாய் என் உள்ளங்கை தடவி கண்கலங்கினாயே நீ.

ஞாபகமிருக்கிறதா தோழி.

குட்டிபோட்ட பின் திருப்பித் தருவதாய்

நீ என்னிடம்

கடைசியாய் கடன்வாங்கிய

பொன்னிறம் மின்னும் நீள மயிலிறகை

நீயும் தொலைத்து விட்டாயா தோழி?

இப்போது எனக்காய்.... ....

மயிலிறகுகளும் இல்லை.

நீயும் இல்லை.

பள்ளிக்கூடமும் இல்லை.

நான் மட்டும் தனியே இருந்து

அழுது கொண்டிருக்கிறேன் தோழி.

--- xxx ----