A POEM BY
PRIYA BASKARAN
Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)
PLUNGED IN AMNESIA
America shrouded in
colossal gloom.
All over the course of the Sun
dawned
vying with wind
wails, laments….
In the tuned guitar strings
strains of vacuum
How to sketch the portrait
of this soil
The brush remains baffled.
Wherever you see
weapons galore
scattered as lethal vine
with its branches spreadeagled.
One of those
with a demon with yet to sprout
moustache
In the meanwhile
A girl went to school
Another went to leave her
A male went to teach lesson
Those who went
never returned
Suddenly the demon
plucks and throws off
lives precious
as Dandelion weeds.
The remaining eyes
brim with
trepidation anxiety
and fear of death
In those wide-opened eyes
of the dead all mangled
there is the residual dream
about life.
As the painting brush draws the sketches
of these lot
Blood seeps non-stop.
Then, painting the Cedar tree in the hue of blood
beneath
It garlands Mother Mary
with skeletons.
Erasing the quietude of Buddha’s countenance
It draws ghastly manifestation and
AR-15 gun in hand
It paints the unbearable pangs of separation
of the dear and near ones
in the hue of shadow.
It would suit them most
in this soil
But, alas
when it attempts to draw
the horrendous form of he who
damning the land
spat out weapon
the painting brush suffers from
an all too acute Amnesia.
( *In memory of those School students and Teachers who were gunned down)
Priya Baskaran
அம்னீஷியாவில் தூரிகை
***************************************
அமெரிக்க மாகாணம்
பேரிருளில் மூடுண்டு கிடக்கிறது
உதித்த சூரியன்
திசையெங்கும்
காற்றுக்குப் போட்டியாய்
ஒப்பாரி ஓலம்
சுருதி சேர்ந்த கிட்டார் நரம்புகளில்
வழிகிறது வெற்று இராகம்
இந்த மண்ணின் சித்திரத்தை
எங்ஙனம் தீட்டுவதெனக்
குழம்பிக் கிடக்கிறது
தூரிகை
காணும் இடமெல்லாம்
நச்சுக் கொடியென நிறைந்து கிடக்கிறது
கிளை பரப்பி ஆயுதங்கள்
அதிலொன்று மீசை முளைக்காத
ராட்சசனிடம்
நடுவே
ஒருத்தி பள்ளிக்குப் போனாள்
இன்னொருத்தி விட்டுவரப் போனாள்
வேறொருவன் பாடம் நடத்தப் போனான்
போனவர் போனவர்தான்
திடீரென ராட்சசன் பிடுங்கி எறிகிறான்
டேன்டேலியன் களைகளாய்
உயிர்களை
மீதமுள்ள
கண்களில் அப்பிக்கிடக்கின்றன
தீராக் கலக்கம்
மரண பயம்
சதைப் பிண்டங்களின்
மூடாக் கண்களில்
இன்னும்
எஞ்சியிருக்கிறது வாழ்வு பற்றிய கனவு
தூரிகை இவர்களின் உருக்களைத்
தீட்டத் தீட்ட வடிகிறது
குருதி
பிறகு
சீடர் மர இலைகளுக்கு
இரத்த வண்ணம் தீட்டி
அதன் கீழ்
மேரி மாதாவிற்கு எலும்புக் கூடுகளால்
அணிவிக்கிறது மாலை
புத்தன் முகத்து அமைதியை
அழித்து
எழுதுகிறது அகோரத்தையும்
கைகளில் AR-15 துப்பாக்கியையும்
உறவுகளின் பிரிவுத்துயரைத் தீட்டுகிறது
நிழலின் இருள் கவிழ்ந்த
வர்ணத்தில்
இம்மண்ணில் அவர்களுக்கு
அஃதே அழகு
ஆனால்
மண்ணைச் சபித்து
ஆயுதத்தைத் துப்பியவனின்
முக அவலத்தைச் சித்தரிக்கும் பொழுதினில்
மட்டும்
அம்னீஷியாவில் அவதிப்படுகிறது
தூரிகை.
( துப்பாக்கிச் சூட்டில் உயிரிழந்த பள்ளி மாணவர்களுக்கும் ஆசிரியர்களுக்கும்… )
பிரியா பாஸ்கரன்
No comments:
Post a Comment