A POEM BY
KALIYA
MURTHY
is all alone
Moreover
Hungry
In the crowded
Tea-shop
when it fondly
strokes feet unfamiliar
it gets kicked.
Whining in pain
when it beseeches
without losing hope
The shopkeeper’s
benevolence
splashes hot water at
it
Screaming
when it runs to the
highway and groans
it searches for the
meaning of love and mercy
in vain
Just for a while
The moment it sees a
lone footwear
forsaken just like
its own self
It sets out to play
with it.
It appears like
two sorrows all
abandoned
providing solace to
each other.
I had been the puppy
And the footwear
Only after learning
to
Play with the world
Viewing it as a ball
And kicking it to my
heart’s content
I have now entered
into a dream
of world sans hunger.
Kaliya Murthy
ஒரு
சின்னஞ்சிறிய நாய்க்குட்டி
தனித்திருக்கிறது
மேலும்
பசித்திருக்கிறது
கூட்டம் நிரம்பிய தேநீர்க்கடையில்
ஒரு
விள்ளல் ரொட்டிக்காக
அறிமுகமற்ற கால்களை அது
கொஞ்சும்போது
எட்டி
உதைக்கப்படுகிறது
முனகலைப்போல் அது
அழுதபடியே
நம்பிக்கை இழக்காமல் இறைஞ்சும்பொழுது
கொதிக்கும் வெந்நீரை வீசுகிறது
கடைக்காரனின் கருணை
வீல்வீல் என்று
கதறியபடியே
சாலைக்கு ஓடி
முனகும்போது
அன்பு
கருணை
என்பதற்கெல்லாம்
அர்த்தம் என்னவென்று தேடுகிறது
கொஞ்சநேரம்தான் யாவும்
தன்னைப்போலவே கைவிடப்பட்ட
ஒற்றைச்செருப்பைப் பார்த்தவுடனே
விளையாடத்தொடங்குகிறது
அதனோடு
கைவிடப்பட்ட இரண்டு
துயரங்கள்
ஒன்றுக்கொன்று ஆறுதல்
சொல்லிக்கொள்வதாய் இருக்கிறது
அவ்விளையாட்டு
நான்
நாய்க்குட்டியாகவும் இருந்திருக்கிறேன்
செருப்பாகவும் கிடந்திருக்கிறேன்
பூமியையே பந்தாக
உதைத்து
விளையாடப் பழகியபிறகே
பசியற்ற உலகுபற்றிக்
கனவொன்றில் நுழைந்திருக்கிறேன்
No comments:
Post a Comment