SUNDAR NITHARSON'S POEM

 A POEM BY

SUNDAR NITHARSON

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

DARING TO DIE BY SUICIDE

Seeking and striving to become god

has always been there in me

as a childhood dream.

Aided by the cradle tales

That after death we can become gods

I try to die.

When the fear of death

churns the heart

for getting suggestions from god

for dying

I catch hold of he who strolls

Turning into god.

He shows me the ways to die

One by one.

Death can be something instant.

As his suggestions of ancient methods

are too painful

I think of a new way.

I ask him to die with me.

In the parallel iron rods of railway tracks

In one rod he

And in the other I

With hands clasped

Be buried under the old train

So I plan.

He was not afraid.

Isn’t he the Almighty!

As proposed, with clasped hands

we walk along as corpses…

with the sharp edges of the iron rods

in the manner of knife’s razor edges

cutting the legs

We hurry in search of Death.

The rail-tracks shudder

There the green demon

That too

is a demon of the archives.

Though God is familiar with Death

He also trembles and

narrates many a ‘once upon a time’ stories.

He pleads to have his hand freed

The demon touches my feet.

So as not to die

at the hands of usual demon

in the usual manner

and also

to show the one who strolls turning god

I rise above and fly with him.

தற்கொலைக்குத் துணிதல்

................................................

கடவுளாகும் முயற்சி

சிறுவயது கனவாய் எனக்குள்

இருக்கிறது.

மரணத்தின் பின்

கடவுளாகி விடலாம் என்ற

தொட்டில் கதைகளுடன்

மரணத்திற்கு முயற்சி செய்கிறேன்.

சாவின் பயம்

மனதை பிசைகையில்

சாவதற்கான ஆலோசனைகளை

பெற

கடவுளாகித் திரிபவரின்

கைகளை பற்றுகிறேன்.

மரணத்திற்கான வழிகளை

ஒவ்வொன்றாய் காட்டுகிறார்.

மரணம் நொடியில்

பிரசவிக்கக் கூடியதுதான்.

அவர் காட்டும்

பழம் வழிகளில்

வேதனை மிகுந்திருந்ததனால்

புதிய வழியை ஆலோசிக்கிறேன்.

என்னுடன் சேர்ந்து

அவரையும்

இறக்க சொல்கிறேன்..

சமாந்தர தண்டவாள கம்பிகளில்

ஒன்றில் நான்

மற்றையதில் அவர்

கைகளைக் கோர்த்து

புகை வண்டியின் அடியில்

புதைந்து போவோம் என

திட்டமிடுகிறேன்.

அவர்

பயப்படவில்லை.

அவர்தான் கடவுளாயிற்றே!

திட்டப்படி

பிணைத்த கைகளுடன்

பிணமாக நடக்கிறோம்..

கம்பிகளின் விளிம்புகள்

கத்தி விளிம்புகளாய்

கால்களை அறுக்க

சா தேடி விரைகிறோம்..

தண்டவாளம் தடதடக்கிறது..

அதோ அந்த பச்சை பூதம்

அதுவும்

மிகப்பழைய பூதம்..

கடவுள்

மரணத்தில் பரீட்சயம்

இருந்தும் உதறி நடுங்குகிறார்.

பழைய பழைய கதைகளை

கூறுகிறார்.

பிடியை விடுவிக்க

கெஞ்சுகிறார்.

பூதம் காலடியைத் தொடுகிறது.

எனக்கு

பழைய பூதத்தினால்

பழக்கப்பட்ட விதத்தில்

மரணம் வரக்கூடாது என்பதற்காகவும்,

கடவுளாகித் திரிபவருக்கு

புதுமை மரணத்தைக்

காண்பிப்பதற்காகவும்

உயரக் கிளம்பி

அவருடன் பறக்கிறேன்..

சுந்தர் நிதர்சன்

17Rajaji Rajagopalan, Mullai Amuthan and 15 others

2 Comments

Like

Comment

Share