ANBADHAVAN

 TWO POEMS BY

ANBADHAVAN 

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

THE STINK

Covering the nose I would go past

Safeguarding me from the stench of garbage

If Okrahs, the Vendaikkaais, are not to be split

Don’t then have your shop opened

_ so be it.

Will the sunbird search for rose

in a stinking sewage?

If dirt of wastes gets mixed in the river

Who to bathe would then be there?

With the scale meant for me I go on

wearing the Hand of Justice

as my veritable crown.

Seeking splendour amid absurdities _

Sheer waste of time it is.

நாசி மூடி கடந்து செல்வேன்

குப்பைகளின் துர்நாற்றமெனைத் தாக்காமல்...

வெண்டைக்காய்களை ஒடிக்கக் கூடாதெனில் கடை விரிக்காதே

துர்கந்த சாய்க்கடையில் ரோஜாவைத் தேடுமோ தேன்சிட்டு

உதவாத அழுக்கு நதியில் கலப்பின்

ஆற்றில் நீராட ஆரிருப்பார்?

எனக்கானத் துலாக்கோலுடன் பயணிக்கிறேன்

நீதிமுள்ளைக் கிரீடமாய்ச் சுமந்தபடி.

அபத்தங்களுக்கு நடுவே அற்புதம் தேடலும்

நேரவிரயமே

அன்பாதவன்

2. THE HOUR OF DAM-BREACH

Please don’t ask the old woman

collecting the plantain leaves

used for serving food

or the old man seated

at the apartment gate

grim-faced

sporting attires not his size _

“How are you?”

“Is there rain in your place”

“Haven’t you seen your grandchildren for long?”

“Are your children taking care of you?”

In the ensuing breach of a dam

You and the world

might drown in the deluge

C

KUGAI MA PUGAZHENDHI

A POEM BY

KUGAI MA.PUGAZHENDHI

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Rain clouds are

Herds of elephants

strolling along the sky

Middle of the jungle

_ Highways

Elephants would come across

In search of water.

With tiny little eyes

The elephant would keep under leash

and guard

the mammoth forest.

Where are the forests

While we ask thus

another query comes alive:

Where are the elephants?

In the forests crushed under the

trails of the cities

In the same old track

begging hapless

There wander miserably

Tuskers that have forests

in their mind.

Lighting the torch

they chased away

the elephant that had got into their village

Just as lighting

to deflect darkness.

The elephants hid inside the dark

swaying behind the gloom

that cannot be driven away.

The elephant begging at the temple entrance _

Wonder whose grandson it is .

In all the gods

the foremost one

remains the elephant.

Bearing testimony to the fact

That only after the age of Dinosaur

Gods came to sprout in tact.

Urbanization is

turning the elephants famished

So that we can survive.

I drew the elephant in the palm

From that day onwards

the child carries the jungle

with the hope and belief

that elephant is strolling in its hand.

Even the temple elephants

are not safe these days

They self-immolating and ceasing to be

Oh let not such time continue to be

Once in a blue moon

I come across elephant

When each elephant goes past

An era comes to a close.

In a hand-sized container

Miniscule sculptures

Made of ivory

When I see another elephant again

Then I would get drenched in rain.

குகை மா புகழேந்தி

மழை மேகங்கள்

வானில் நடக்கும்

யானைக் கூட்டங்கள்

காட்டின் நடுவே

நெடுஞ்சாலைகள்

குறுக்கிடும் யானைகள்

தண்ணீர் தேடி

சின்னஞ்சிறு கண்களால்

மாபெரும் காட்டை

கட்டிக் காக்கும் யானை

எங்கே காடுகள்

என்கிற போதே

உயிருடன் உடன்வரும் கேள்வி

எங்கே யானைகள்?

நகரங்களின் கால்தடத்தில்

நசுங்கிய காடுகளின்

அதே பழைய வழித்தடத்தில்

பிச்சையெடுத்தபடி

பரிதாபமாய் அலைகின்றன

நினைவில் காடுள்ள யானைகள்

ஊருக்குள் புகுந்த யானையை

தீப்பந்தம் கொளுத்தி

விரட்டினார்கள்

இருளை விரட்ட

ஒளி ஏற்றுவதைப் போல

யானைகள் இருளுக்குள் ஒளிந்துகொண்டன

விரட்ட முடியாத

இருளின் பின்

அசைந்தபடி

கோவில் வாசலில்

கையேந்தும் யானை

எந்த செல்வந்தனின் பெயரனோ?

கடவுள்களில்

முதற் கடவுள்

யானையாகவே இருக்கிறது

டைனோசர் காலத்திற்கும் பின்புதான்

கடவுள்கள் முளைத்தன

என்பதற்கு சாட்சியாய்

நகரமயமாக்கல் என்பது

நாம் வாழ

யானைகளைப் பட்டினிப் போடுவது

உள்ளங்கையில்

யானையை வரைந்தேன்

அன்றிலிருந்து காட்டைச் சுமக்கிறது

குழந்தை

தன் கையில்

யானை உலவும் நம்பிக்கயோடு

கோவில் யானைகளுக்கும்

பாதுகாப்பில்லை இப்போது

தீக்குளித்து யானைகள்

இறக்கும் காலம்

இனியும் தொடராதிருந்தால் நல்லது

எப்போதாவதுதான்

யானையைப் பார்க்கிறேன்

ஒவ்வொரு யானை கடக்கும்போதும்

ஒரு யுகம் முடிகிறது

கையளவு கண்ணாடிக் குடுவைக்குள்

யானைத் தந்தத்தில்

செய்து வைத்த சிற்பங்கள்

மீண்டுமொரு யானையை

எப்போது காண்பேனோ

அப்போது நனைவேன் மழையில்.

KAVIN MALAR

 A POEM BY 

KAVIN MALAR

MOTHER EARTH

//*Dedicated to the Mother who breastfed the children who had lost their mothers in Vayanadu landslide. _ KAVIN MALAR//

.......................................................................................

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In that camp

seven to eight children

Of them four or five somewhat grown

The other children

cry on yearning for Mother’s Milk

Those at the camp stand frozen

At a loss to handle the situation

Shaking the entire universe

Those children’s tears.

But the nipples those children seek

are buried deep down

In the breasts of even those mothers

with the land caving in and shrouding them

to death

the toddlers’ cries

cause engorgement.

The sky unable to appease the children’s hunger

pour down rain torrential

as its tears unleashed.

There

From near the mosque

with legs splashing in the rainwater

In the flash of lightning

a woman comes running.

With tears streaming down

Lifting a child and holding it close

and another one also

She secures them soothingly on her bosom.

And the crying voices

Stop at once

From the nipples of that feeding Mother

White pigeons too come out

with the milk.

They

go and sit on the land

where the mothers buried deep down

and then go airborne.

On the surface of the land

where the pigeons sat

Milk secretes

So the night watchman’s heart

Melts

//*வயநாடு நிலச்சரிவில் தாயை இழந்த குழந்தைகளுக்கு பாலூட்டிய தாய்க்கு...// - கவின் மலர்

அன்னை வயல்

-----------------------------

அந்த முகாமில்

ஏழெட்டு குழந்தைகள்.

விவரம் தெரிந்தவை நான்கைந்து

ஏனைய குழந்தைகள்

தாய்ப்பாலுக்காய்

ஏங்கி அழுகின்றன

செய்வதறியாது திகைக்கின்றனர் முகாம்வாசிகள்

இப்பிரபஞ்சத்தையே ஆட்டுவிக்கும் கண்ணீர்

அப்பிள்ளைகளுடையது

அக்குழந்தைகள் தேடும் முலைக்காம்புகளோ

பூமிக்கடியில் புதையுண்டு கிடக்கின்றன

மண்மூடி மரித்துவிட்ட

தாய்மார்களின் மார்பிலும்

பால்கட்டச் செய்கின்றது

பிஞ்சுகளின் சிற்றோலம்

பிள்ளைகளின் பசி தீர்க்க

வக்கற்ற வானம்

மழையைக் கொட்டித் தீர்க்கிறது

தன் கண்ணீரென

அதோ

பள்ளிவாசல் பக்கமிருந்து

மழைநீரில் கால்கள் தெறிக்க

மின்னலொளியில்

ஓடி வருகிறாள் ஒருத்தி

விழிநீர் பெருகியோட

ஒரு குழந்தையை வாரியணைத்து

இடது மார்பிலும்

பிறிதொரு குழந்தையை

வலது மார்பிலும்

பொருத்துகிறாள்

சட்டென்று நிற்கின்றன அழுகுரல்கள்.

பாலூட்டும் அத்தாயின்

முலைக்காம்புகளில் இருந்து

பாலுடன் இணைந்து

வெளிவருகின்றன

வெள்ளைப் புறாக்களும்

அவை

அக்குழந்தைகளின் தாய்மார்கள் புதையுண்ட நிலத்தில் சென்றமர்ந்து

பின் பறந்து செல்கின்றன

புறாக்கள் அமர்ந்த

நிலத்தின் மேற்பரப்பில்

பால் கசிவதாக

இரவுக் காவலன்

மனம் கசிகிறான்

- கவின் மலர்

 reactions:

4

KATHIR BHARATHI

 A POEM BY 

KATHIR BHARATHI

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(* First Draft)

Stretching the legs in Sangam Age

Inserting sharp-nose in the Machine Age

A red-legged white stork keeps flying nonstop

Carrying

for more than 2000 years

a poet’s

poverty

Poem

the love he sent for his wife

Seeing the eyes of the fishing stage

It would alight on the ground without fail.

At that time

with its one red-leg

it would kick the Earth-ball

straight.

Covering my person with my hand

I would offer at its feet

Myself

and

this Poem.