RAGAVAPRIYAN THEJESWI

 TWO POEMS BY

RAGAVAPRIYAN THEJESWI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

As a wave that went on lashing and

turned fatigued

would return to the sea again and

come back again

Mother comes home after her office hours.

Her little daughter is submerged in the cell

Mother’s raging crabs

As words coming out of the mouth-cage

And start running towards the child

My brand new poem that I was Dtping

in my computer

Jumping into the sea all at once

And attempt suicide.

The anger of the wave called mother

Not being able to bear the burden of

Having to teach the child home work

Rising as Tzunami

Hauls the child and tosses it.

Even then

Neither the child nor the mobile

Let go of each other.

Upon he who observed

That those who swim across the sea of life

Are they who do the homework

And those who fail in wading through

Are those with their homework undone

A giant crab began scratching so hard

With its legs.

How at all to prevent

raging crabs from running along

The beach of any child

Ragavapriyan Thejeswi

அடித்தடித்து ஓய்ந்த

அலையொன்று

மீண்டும் கடல் சென்று திரும்பும்

வலு ஓய்ந்த அலையென

அம்மா அலுவல் முடிந்து வருகிறாள்..

குழந்தை கைபேசியில் மூழ்கியிருக்கிறாள்...

அம்மாவின் கோப நண்டுகள்

வார்த்தைகளென வாயின் குகைமீண்டு

குழந்தையை நோக்கி

ஓடத்துவங்குகின்றன..

கணிணியில் தட்டச்சிக் கொண்டிருந்த

என் புத்தம் புதிய கவிதையொன்று

சட் டென கடலில் குதித்து

தற்கொலைக்கு முயல்கிறது...

வீட்டுப் பாடம்

கற்பித்தாக வேண்டிய

சுமையைச் சுமக்கவியலா

அம்மாவெனும் அலையின் கோபம்

சுனாமியென எழுந்து

குழந்தையை தூக்கி வீசுகிறது..

அப்போதும் கூட கைபேசியை

குழந்தையும் குழந்தையை

கைபேசியும் கைவிடவில்லை...

எதிரில் தெரியும்

வாழ்வின் கடலை நீந்துவர்

வீட்டுப் பாடம் செய்வோர்

நீந்தார் செய்யாதார்

என்றவனின் மேல்

ராட்சத நண்டொன்று தன் கால்களால்

அப்படி பிறாண்டத் தொடங்கியது...

கோப நண்டுகள்

எந்தக் குழந்தையின்

கடற்கரையிலும்

ஓடாமல் எப்படித்தான் தடுப்பது?

வீட்டுப் பாடம் செய்யாமல்

வாழ்வின் கடலை நீந்தச்செய்ய

எப்படித்தான்

குழந்தைக்குக்

கற்றுக் கொடுப்பது?

ராகவபிரியன்

(2)

1

The tusks of the Terracotta elephant

have lost their sharp edges

Tapping it with the index-finger knuckle

With the thundering sound making all directions vibrate

Identifying itself as its blare

The next finger having golden ring shining

the dirt kept concealed.

The sugarcanes bought with selling the ring

providing food for the elephant

With its grand majesty being enhanced

the elephant raised aloft its trunk and stood there.

All over the street filled with the wet chariot-trails of those

coming to buy

the tinkling of the Bell Of Hope

sounding thinly

The elephant thoroughly fatigued

blocking the door for a year

stood there, with its colour faded.

The spot of white-skin concealed by the

ring

has darkened...

All over the red skin of the

Terracotta elephant

with its trunk touching the floor

In the shape of ring

black patches

strewn in abundance.

சுடு சிற்பத்து

யானையின்

தந்தங்கள் கூரிழந்திருந்தன..

ஆள்காட்டி விரல்

முட்டியால் தட்டிப்பார்க்க

திசையதிரும் சப்தம்

பிளிறலென தரம் தர..

அடுத்த விரல் தங்க மோதிரம்

மின்னுவதை

அழுக்கு மறைத்திருந்தது..

மோதிரம் விற்று

வாங்கிய கரும்புகளை

யானைக்கு தீனியிட

பொலிவு கூடி

தும்பிக்கை தூக்கி நின்றது யானை..

வாங்க வருவோரின்

தேர்த்தடங்கள்

நீர்த்த தெருவெங்கும்

நம்பிக்கை யானையின்

மணியோசை

மெலிதாக ஒலித்தபடியிருக்க...

ஓராண்டாய்

வாசலடைத்து

ஓய்ந்திருந்த யானை

நிறம் மங்கி நின்றிருந்தது..

மோதிரம் மறைத்த

வெள்ளைத் தோலிட விரலிடம்

கருத்திருந்தது..

தும்பிக்கை தரைதொடும்

சுடுமண் யானையின்

சிவப்பு உடலெங்கும்

மோதிரவடிவில்

கருப்புத் திட்டுகள்

கொட்டிக்கிடந்தன.....

ராகவபிரியன்

NACHIYAL SUGANTHI

 A POEM BY

NACHIYAL SUGANTHI

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

I loving you

is not just loving you alone

With all your weaknesses

I love you.

And with all your secrets

that keep me away at least for a short while

Love is

being affectionate

knowing fully well of the impending hurt

I too, who bears wounds for the sake of love,

am but the bleeding Jesus on the Cross

நாச்சியாள் சுகந்தி

நானுன்னை நேசிப்பது என்பது

உன்னை மட்டுமே அன்று

உன் பலவீனங்களோடு சேர்த்தே உன்னை அன்பு செய்கிறேன்

கொஞ்சநேரமேனும் எனை தூரப்படுத்தி வைத்திருக்கும்

உன் ரகசியங்களோடும் சேர்த்தே உன்னை நேசிக்கிறேன்

நேசமென்பது

காயப்படுவோம் என தெரிந்தே அன்புகூர்வது

அன்பின்பொருட்டு காயங்களை ஏற்கும் நானும்

சிலுவையில் ரத்தம் சொட்ட தொங்கிய ஏசுதான்

ABDULLAH KARIM

 A POEM BY

ABDULLAH KARIM

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Falling on the concrete floor

My poem breaks in music

With the auditorium brimming

There resonates song sublime

With a small piece of cloth

I wipe my sweating forehead

In front of almost all

Or rather in front of all

Mentioning my name i introduce myself

They wished me well

Garlanded me

Gave me award

I felt happy

Immensely happy

On the other side I

I am not this kind of I

is known to none but I ...

கல் தரையில் விழுந்து

எனது கவிதை

சங்கீதத்தில் உடைகிறது

சபை நிறைந்து

அழகான பாடல் ஒலிக்கிறது

துணித்துண்டொன்றால்

வியர்த்த எனது நெற்றியைத்

துடைத்துக் கொள்கிறேன்.

பெரும்பாலானோர்

ஏன் எல்லோர் முன்னிலையிலும்

பெயரைச் சொல்லி என்னை

அறிமுகப்படுத்திக் கொள்கிறேன்.

வாழ்த்தினார்கள்

மாலை அணிவித்தார்கள்

விருது வழங்கினார்கள்

மகிழ்ச்சியாக இருந்தது

எனக்குள் மிகுந்த

மகிழ்ச்சியாக இருந்தது

மறுபக்கத்தில் நான்

இப்படியொரு நானில்லையென்பது

எனக்கு மட்டும்தான் தெரியும்.

- அப்துல்லா கரீம்

PON ELAVENIL B.

 A POEM BY

PON ELAVENIL B.

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

GRASSLAND

This warmth of sun

submerges me with the shade of

Affection

In that the grass turns

all the more glorious

They insist not

Nor command

Not being submissive

Saying nothing

There is no such thing

As ‘I”

It laughs so naturally

That is Joy Supreme

Bathed in breeze

The blades of grass sway and dance

beauty enhanced

புல்வெளி

_____

இந்த வெயில்

அன்பின் நிறத்தால் முழ்கடிக்கிறது

அதில் கூடுதலாக சிறக்கிறது புல்கள்

அறிவுறுத்தவில்லை

ஆணையிடவும் இல்லை

பணிவது இல்லை

பேசுவதில்லை

தான் என்று எதுவும் இல்லை

மிக இயல்பாக சிரிக்கிறது

அதுவே அற்புத மகிழ்வு

காற்றின் குளியலில் அழகாக அசைந்தாடுகிறது புல்கள்

பொன் இளவேனில்

MARUTHU PANDIAN

 TWO POEMS BY

MARUTHU PANDIAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Shrublands thousand year ancient

I have in my orchard

I grow them for these birds alone

Sunflower seeds

And ‘Manjanathi’ fruits

I have filled to the brim the

Food-containers

In earthen pots

excavated from buried civilization

I have filled the Vaigai river.

In the East on the river bank

Storks and cranes

In thick clusters

In the West

In shrublands

Sparrows and Cuckoos would

Play and enjoy to the hilt

In the South along the lake corner

Palmyra-toddy would flow

Mynahs would revel joyously

In the North in the millet- field

Invasion of Crow Peasants

and the delicate dance of peacocks

Further, in all the eight directions

The Festival of Pollen

in which Beetles and Bees participate

Early morn when these birds visit

My garden

They bring along the sun

and its radiance.

The sun’s rays

that hide behind the density of

Mango trees

and play as friends

in the evening

carry the sleeping sun on their shoulder

and go away flying.

While going away

In their lunch-bags

Each day they take away

A tiny woodland.

Along with it

A few twigs too

From the Spring-Palace-like nest

that I am building for you.

Maruthu Pandian

ஆயிரங்காலத்து புதர்க் காடுகள்

என் தோட்டத்தில் உண்டு

இந்தப் பறவைகளுக்காக மட்டுமே வளர்க்கிறேன்..

சூரியகாந்தி விதைகளையும்

மஞ்சனத்தி பழங்களையும்

இரைப்பெட்டிகளில் நிறைத்து வைத்திருக்கிறேன்

புதையுண்ட நாகரீகத்திலிருந்து

தோண்டி எடுக்கப்பட்ட

பழங்கால மண்கலயங்களில்

வைகை ஆற்றை

நிரப்பி வைத்திருக்கிறேன்

கிழக்கே நதிக்கரையில்

குருகுகளும் நாரைகளும்

கூட்டம் கூட்டமாக

மேற்கே புதர்க்காடுகளில்

கொட்டமடிக்கும்

குருவிகளும் குயில்களும்

தெற்கே ஏரிக்கரையோரம்

பனைமரத்துக் கள் பருகும்

மைனாக்களின் கூத்தும் கும்மாளமும்

வடக்கே தினைப்புலத்தில்

செம்போத்துகளின் படையெடுப்பும்

மயில்களின் ஒயிலாட்டமும்

இன்னும் திசையெட்டிலும்

வண்டுகளும் தேனீக்களும்

பங்கேற்கும் மகரந்தத் திருவிழா

இந்தப் பறவைகள்

என் தோட்டம் வரும் அதிகாலையில்

சூரியனையும் அதன் ஒளியையும்

கூடவே அழைத்து வருகின்றன.

விளையாட்டுத் தோழர்களாக

மா மரங்களின் அடர்த்தியில்

ஒளிந்து விளையாடும்

சூரியக் கதிர்கள்

மாலையில்

நிலாவைக் காவல் வைத்துவிட்டு

தூங்கிய சூரியனை

தோளில் போட்டுக்கொண்டு

பறந்து போய் விடுகின்றன

போகும் போது

தங்கள் உணவுப் பைகளில்

தினம் ஒரு குட்டிக் காட்டை

கடத்திக்கொண்டு பறந்து விடுகின்றன

கூடவே

நான் உனக்குக் கட்டிக் கொண்டிருக்கும்

வசந்த மாளிகை போன்ற கூட்டிலிருந்து

சில சுள்ளிகளையும்.. .

- மருது பாண்டியன் -

(2)

A little drop of love would suffice

Endowed with the Moons heart she is!

Pouring out love

showering compassion.

In her wide eyes

as like the ethereal expanse

swirls the earth I exist

The physical proof

bearing testimony to the scientific fact

that the Earth rotates in the cosmos

Are her rolling eyes.

In all the photographs

Her lips teach the smile

In those few ones where her smile is absent

Her eyes that have learnt

Just tells by heart

Her smile

So soft and gentle a heart she has

That would make her fall at the slightest wind

Not allowing her to fall on the ground

My loving heart would hold her on my lap.

A puppy I am

Pursuing her

without her knowledge

I am not greedy to expect love

in equal measure

suffice to have a stroke of the palm!

suffice to have a droplet of compassion!

Maruthu Pandian •

ஒரு துளி கருணை போதும்

அலட்டிக் கொள்ளாமல்

அன்பைப் பொழியும்

இரக்கம் சொரியும்

நிலவின் மனம் அவளுக்கு!

பெரு வெளியை நிகர்த்த

அவளின் பெரிய விழியில்

சுழல்கிறது நான் வாழும் பூமி

அண்டவெளியில்

பூமி சுழல்கிறது எனும்

அறிவியல் உண்மையை நிரூபிக்கும்

பௌதிக உதாரணம்

சுழலும் அவள் கண்கள்

எல்லா புகைப் படங்களிலும்

அவள் இதழ்கள் புன்னகை கற்றுக் கொடுக்கின்றன

புன்னகைக்காத சில படங்களில்

கற்றுக் கொண்ட அவள் விழிகள் அப்படியே ஒப்பிக்கின்றன

அவள் புன்னகையை.

சிறு காற்றுக்கும்

உதிர்ந்து விழும்

கனிந்த மனம் அவளுக்கு

தரையில் விழாமல்

மடியில் தாங்கும்

அன்பு மனம் எனக்கு.

அவளுக்குத் தெரியாமலே

அவள் பின்னால் சுற்றும்

குட்டி நாய் நான்.

சரிக்குச் சரி அன்பை எதிர்பார்க்கும் பேராசை இல்லை எனக்கு

உள்ளங்கை தடவல் போதும் !

ஒரு துளி கருணை போதும் !

- மருது பாண்டியன்