SHANMUGAM SUBRAMANIAM

 TWO POEMS BY

SHANMUGAM SUBRAMANIAM

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

The dust settled

on the plants

along the corners of the by-lanes

branching out of the highway

disband when wagons speed past

as I am in the rear seat of the two-wheeler

the road running backward refused to halt

Inside the car with all four doors glass-shutters

closed

amidst the AC’s mistiness

frozen faces with nil reaction

filled with the expression of speeding in order to

get back that which is given by mistake

making me abandon that which I wished to obtain

at the curve entering inside the highway

a tiny emerald leaf not dust-filled

Shanmugam Subramaniam

•

நெடுஞ்சாலையிலிருந்து கிளைத்து செல்லும் உட்சாலை ஓரங்களில்

செடிகளில் மண்டியுள்ள தூசு

வாகனங்கள் வேகமாய்க் கடந்து போகையில் கலைகிறது

இருசக்கர வாகனத்தின் பின்இருக்கையில் அமர்ந்திருப்பதால்

சாலையின் ஓரம் பின்னோடுவது நிற்க இணங்கவில்லை

நான்கு கதவுகளின் கண்ணாடிகளையும் மூடிவிட்ட

கார்களின் கண்ணாடியின் உட்புறம்

குளிர்சாதனத்தின் மூட்டத்தினூடே எதிர்வினையற்ற உறைமுகங்கள்

தவறுதலாய் தந்துவிட்டதை

கேட்டு திரும்பபெற விரைவது போன்ற பாவம் கவிய

பெற நினைத்ததை கைவிட வைக்கிறது

கிளை சாலையிலிருந்து

நெடுஞ்சாலைக்குள் இணையும் திருப்பத்தில்

தூசு அடராத மரகத சிற்றிலையொன்று.

- எஸ். சண்முகம் -

(2)

From the same camera

Ere the same image gets recorded from three angles

Slanting it a little though the tree leaned

The blue above inadvertently gained more depth and density.

The land curving inside me

Turning into roots and entwining

spread horizontally

In the moisture of the sand-cleft

There sprouts the tender leaf of Life.

In order to prevent Time

that eagerly awaits to touch it

In the first ray of light

From slipping away

I could do nothing beyond

reinstating me into a line

in reverse angle.

அதே புகைப்பட கருவியிலிருந்து

மூன்று கோணங்களில் ஒரே காட்சி பதியும்முன்

ஒருபக்கமாக சாய்த்ததும் மரம் சாய்வானாலும்

மேலுள்ள நீலம் தற்செயலாக ஆழ்மையடைந்தது

நிலம் எனக்குள் குவிந்து

வேர்களாகி பின்னி கிடைக்கோட்டில் பரவின

மணல் இடுக்கின் நீர்மையில்

துளிர்த்தெழுகிறது உயிர்க்கொழுந்து

முதல் ஒளிக்கீற்றில் தீண்ட எதிர்நோக்கும் காலம்

நழுவுவதை தடுக்க

தலைகீழ் கோணத்தில்

என்னை கோடாக்கிவிடுவதைத் தவிர

வேறோன்றும் கைவரவில்லை.

- எஸ். சண்முகம் -

M.M.BYSEL

 A POEM BY 

BYSAL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

I saw the man ascending the mountain

carrying from the base a small stone.

The stone also walks on

For fulfilling his sacred vow.

Around the tree Vows overflow

In hundred-thousands.

Upon those piled up one above

the other

He places his stone of sacred vow.

In many a rainy season

some stones

would roll down

and reach the basement

Someone would carry the same stone

and climb on the mountain

So it would be a stone

bearing at the same time two vows

and also

at times

having borne hundreds of vows.

அடிவாரத்திலிருந்து

மலைக்கு மேல் சிறுக் கல்லை சுமப்பவனை

பார்த்தேன்

கல்லும் நடக்கிறது

அவனுடைய

நேர்த்திக் கடனுக்காக

மரத்தைச் சுற்றி பல லட்சம் நேர்த்திக் கடன்கள்

ஒன்றின்மேல் ஒன்றாக அழுந்திக் கிடக்கும் அதன் மேல் வைக்கிறான்

நேர்ச்சைக் கல்லை

பல மழைக் காலங்களில்

சில கல்கள்

உருண்டு அடிவாரம் செல்லும்

யாரோ ஒருவர் அதேக் கல்லை மீண்டும் எடுத்து மேலே செல்வார்

இரண்டு நேர்த்திக்கடன்களை சுமந்து கொண்டும்

சில நேரங்களில்

பல நூறு நேர்ச்சைகளை சுமந்தக் கல்லாகவும் அது இருக்கும்.

MA.KALIDAS

 THREE POEMS BY 

MA.KALIDAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

The Night is the one and only social shirt

That you have

That you like.

I have several cloth-bits with me

May I stitch the visible tears

Leaving no trace?

Wearing the night

When each time you go out and return

You come with stain.

For the stain-removers

Have to wander around throughout the day

In the night-shirt that never tire you out

Oh, blinding dark Dirt everywhere

Won’t you notice at all that a button of the night

that thoroughly covers and uncovers thee

Unfastening and rolling down?

I say that in joy someone has sprayed ‘White’ on your night-shirt

and gone. But, you pay no attention.

Because of lying for all too long during daytime

Your night-shirt has begun to lose its colour

and is turning pale.

At least once

after it has turned fully dry

iron your night

and wear it –alright?

இரவு, உங்களிடம் இருக்கும்

உங்களுக்குப் பிடித்தமான

ஒரேயொரு சமூகச் சட்டை.

என்னிடம் சில ஒட்டுத்துணிகள் இருக்கிறது

தென்படும் கிழிசல்களைக்

கைவசமிருக்கும் ஊசியால்

தடம் தெரியாதபடி தைத்துத் தரவா?.

இரவை அணிந்து கொண்டு

ஒவ்வொரு முறை

வெளியேறித் திரும்பும் போதும்

கறையோடு வருகிறீர்கள்.

கறைநீக்கிகளுக்காக பகல் முழுதும்

அலைய வேண்டியிருக்கிறது.

அலுப்பே ஏற்படுத்தாத இரவுச்சட்டையில் அநியாயத்திற்கு குருட்டு அழுக்கு.

உங்களை முழுவதுமாக மூடித் திறக்கும் இரவின் ஒரு பட்டன்

கழன்று உருண்டோடுவதைக்

கவனிக்கவே மாட்டீர்களா?

குதூகலத்தில் யாரோ

உங்கள் இரவுச் சட்டையில்

வெண்'மை' தெளித்துச் சென்றுள்ளனர். சொன்னால் கேட்கிறீர்களா,

பகலில் நெடுநேரம் கிடந்ததில்

உங்கள் இரவுச் சட்டையின் நிறம்

வெளிறத் தொடங்கிவிட்டது.

ஒருமுறையாவது, முழுதும் உலர்ந்த பிறகு

இஸ்திரி செய்து

உங்கள் இரவை உடுத்துங்களேன்.

- மா.காளிதாஸ்

(2)

Just now the dawn is aligning itself

Birds’ wings flutter towards the opposite direction

The loudspeaker for the housewarming function

blares the identity of the locale

The cow-dung collected

Is poured in the vacant plot.

A squirrel calls out to its mate

The room’s sky undergoes a change

Not knowing why

You revel like a child.

The final word of yester night

goes past drawing a line

Like the Jet plane.

Yet, see there, in that pot-plant

How beautifully blooms

the bud of our mutual smile.

இப்போது தான் அதிகாலை தன்னைத் தகவமைக்கிறது பறவைகளின் இறகுகள் எதிர்த்திசை நோக்கி இல்ல விழாவிற்கான ஒலிப்பெருக்கி அடையாளம் மெய்ப்பிக்கிறது வழித்தெடுக்கப்பட்ட சாணம் காலிமனையில் கொட்டப்படுகிறது ஒரு அணில் தன் இணையை அழைக்கிறது அறையின் வானம் மாறுபாடு அடைகிறது என்னவென்று அறியாமலே ஒரு குழந்தையைப் போல குதூகலிக்கிறாய் நேற்றிரவின் கடைசிச் சொல் ஜெட் விமானத்தைப் போல ஒரு கோடிழுத்துச் செல்கிறது ஆனாலும் பாரேன், தொட்டிச்செடியில் எவ்வளவு அழகாய் மலர்ந்திருக்கிறது நம் பரஸ்பரப் புன்னகையின் மொட்டு.

மா.காளிதாஸ்

(3)

Taking out the Gods one by one

the little girl begins to dry them.

The Satans slipped down come together

and create their own god.

The bats exiting from the cave changing colours

look alike the dove drawn by god’s youngest child

As the Almighty avoiding the usual offerings

began munching the scattered grains

“Hey, what is this, being childish?”

So admonishing a hand jerks it away

For the hungry God

there spring ten more limbs.

The ‘Sokkappanai’ burns gloriously

with leaping flames.

ஒவ்வொரு கடவுளாக எடுத்து

உலர்த்தத் தொடங்குகிறாள் சின்னவள்.

உதிர்ந்த சாத்தான்கள் ஒன்றுகூடி

தங்கள் கடவுளை உருவாக்குகின்றன.

நிறம் மாறும் கடவுளின் குகையிலிருந்து

வெளியேறும் வௌவால்கள்

கடவுளின் கடைசிக் குழந்தை வரைந்த

புறாவை ஒத்து.

வழக்கமான படையலைத் தவிர்த்து

சிதறிய தானியங்களைக்

கொறிக்கத் தொடங்கிய கடவுளின் கையை

"இதென்ன சிறுபிள்ளைத்தனம்" எனத்

தட்டிவிடுகிறது ஒரு கை.

பசித்த கடவுளுக்கு

மேலும் முளைக்கின்றன பத்து பாகங்கள்.

கொளுந்துவிட்டு எரிகிறது சொக்கப்பனை

VASANTHADHEEPAN

TWO POEMS BY 

VASANTHADHEEPAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

As the abandoned lone footwear

As the single strand of feather wandering

As a meteor

As a forest-shrine visited by none

As a ruined fort filled with the stench of bats-dung

As a boat without sails

As railroads laid anew yet to function

waiting for trains

As the hungry stork searching for fish in vain

in the dry river terrain

As the tree counting the dropping leaves

As a pilgrim of the soul in search of

the aesthetics of Eternity

chanting prayer to that end

and journeying ahead

So am I

in the dream supreme

of Love thine.

Vasanthadheepan

•

கைவிடப்பட்ட ஒற்றைச் செருப்பாய்

தனித்தலையும் இறகாய்

எரி நட்சத்திரமாய்

மனித வருகையற்ற காட்டுக் கோவிலாய்

வவ்வால் புழுக்கைகள் மணக்கும்

இடிந்த கோட்டையாய்

துடுப்பற்ற படகாய்

புகை வண்டிக்காய் காத்திருக்கும்

புதிதாய் போடப்பட்டு

பயன்பாட்டிற்கு திறக்கப்படாத

தண்டவாளப் பாதையாய்

வற்றிய ஆற்றில்

மீன் தேடும் பசித்த கொக்காய்

உதிரும் இலைகளை

எண்ணியபடி இருக்கும் விருட்சமாய்

பரந்து விரிந்த மனவெளியில்

நித்தியத்துவ அழகியலைத் தேடி

பிராத்தனையை முன்னெடுத்துப்

பயணிக்கும்

ஆன்ம யாத்தரீகனாய்

நானும் உன்

காதலின் பெருங்கனவில்.

வசந்ததீபன்

(2)

Covering concealing

Carefully looking front and back

Fear-stricken

As if carrying load unbearable

The young girl walks on

Please don’t look at her.

Keep your eyes shut – won’t you

Why so – wonder not

Imagining her attires to be ablaze

in droplets of moist red

She moves ahead

fearing the prospect

of eyes and mouths

metamorphosing into dogs

pursuing her in a hot chase.

மறைத்து ஒளித்து

முன்னும் பின்னும் திகிலாய் பார்த்தபடி

கனத்த சுமையைத் தாங்கியது போல

நடக்கும் அந்த சிறுமியை

நீங்கள் பார்க்க வேண்டாம்

கண்களை மூடிக் கொள்ளுங்கள்

ஏன் என்று நினைக்காதீர்கள்

தனது ஆடை சிவப்பு நிறத்துளியின்

ஈரத்தில் தீப்பிடிப்பதாய்

கற்பிதம் செய்தபடி போகிறாள்

கண்களும் வாய்களும்

நாய்களாக மாறித்

தொடருமோ எனும் பயத்தில்.

வசந்ததீபன்

UMAMAHESWARI BALRAJ

 A POEM BY 

UMAMAHESWARI BALRAJ

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

FLOWERS

The lonely hours with none beside

asking me to relish and find

how very tasty is the silent sap

of Everyday.

For the garden inside

that keeps engraving within

the bitternesses of Time

We need Flowers always.

When someone is close to heart

When someone moves apart

When someone breaks you into pieces

For us to preserve ourselves

Not being submissive to anything anybody

For the Self to sprout

as our essential part

The way flowers teach us

We can learn from no one else.

Umamaheswari Balraj

•

பூக்கள்

**********

தினங்களின்

மௌனச்சாறு

எத்தனை ருசியென்று

பருகச்சொல்கிறது

யாருமற்ற பொழுதுகள்

காலத்தின் கசப்புகளை

அழியாது பதித்துக்கொள்ளும்

உள்மனத்தோட்டத்தில்

பூக்கள் எப்போதும் வேண்டும்

யாரேனும் அருகிருக்கும்போதும்

யாரேனும் நகரும்போதும்

யாரேனும் உடைத்துவிடும்போதும்

யாரிடமும் எதற்காகவும் நம்மை

ஒப்புக்கொள்ளாத வாழ்விற்கு

கொஞ்சம் அவசியமாய்

சுயம் பூக்க அவைகள்

சொல்லித்தருவதை போல்

வேறுயாரிடமும் கற்க இயலாது...

உமா மஹேஸ்வரி பால்ராஜ்.

NETKOLUTHASAN

 A POEM BY 

NETKOLUTHASAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Who is crying there

Can you hear the voice

Even after everything is over

Is the crying voice persistently heard

Aswathaman is immortal they said – didn’t they

No trails nor traces

for those who went along

hand in hand

for good or bad

life or death

no alternative nor any means

for the spirit and sustenance

of those remaining

Time bygone

Lies torn bursting breaking

turning into being nothing

Buried under sand

as void abysmal

parents scream

along drawn-out streets

all over the waste land

With memories of utmost dismal time

They bear in their parched shrunken bodies

raging fire.

Despite time turning them to ashes

and they becoming one with the soil

The woeful voice of a mother

asking

Aswathaamaa where are you

would always be calling out relentlessly.

அழுவது யார்

குரல் கேட்கிறதா

எல்லாம் முடிந்து போனதாயாகிய பின்னும்

அழுகுரல் மட்டும் கேட்கிறதா

அசுவத்தாமனுக்கு மரணமில்லையென்றார்களே..

கூடிப்போனவர்களின்

வாழ்வுக்கும் வீழ்வுக்குமென

தடங்களுமில்லை தடயங்களுமில்லை.

எஞ்சியோரின்

இயல்புக்கும் இருப்புக்குமாய்

மாற்றுமில்லை வழியுமில்லை

முன்காலம்

வெடித்துக் கிழிந்து நிணமிழந்து

பாழென மண்மூடிக்கிடக்கிறது

பெற்றவர்கள் குரலிடுகிறார்கள்.

நெடுந்தெருக்களில்

பரந்த தரவைகளில்

கடூழிய காலமொன்றின் நினைவுகளுடன்

வறண்டு சுருங்கிய தேகங்களில் எரியை சுமக்கிறார்கள்.

காலத்தால்

எரிந்து மக்கி மண்ணாகிபோன பின்னும்

அசுவத்தாமா எங்கிருக்கிறாயென்று

அன்னையொருத்தியின்

பாவக்குரல் அழைத்துக்கொண்டேயிருக்கும்.

நெற்கொழு தாசன்