RAMESH KANNAN

 A POEM BY

RAMESH KANNAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

My father had a nickname

In friends' meeting place they would address him as ‘Ji’

I have also tried his sparrow-nest combing

The way he would stand in front of the mirror and

Comb his hair

Would be almost as ecstatic as that of a bathing scene

An adolescent would gain

His signature on the cover of Scissors cigarette is so precious as a cheque.

Had never taken class on

which is right and which is wrong

From the cigar he had shown

a pristine white-cotton universe.

In Shanmugam Tea Shop when I said

that I would never lay hands on a cigarette

The entire bench had a hearty laugh.

Well, with the passage of Time

everything turned to nil

When once in a blue moon I come across those

who address father as ‘JI’

I would grow more joyous

than my father would have

It was a time having no need

for jotting such details on the cigarette cover

as residential address, total amount to be given

_all written in father’s splendid handwriting.

Then father became a guide

sitting in Shanmugam Tea Shop and

showing the way to all those going to and fro.

There still remains a query unasked

intended for my father:

Have you ever felt the sorrow of forsaking a name, JI?

(*In memory of Father )

Ramesh Kannan

•

என் அப்பாவிற்கு

ஒரு புனைப்பெயர் உண்டு

பிரத்யேக ஜாகையில் அவரை

ஜீ என்று அழைப்பார்கள்

அவர் குருவிக்கூடு சீவலை நானும் முயன்று பார்த்திருக்கிறேன்

அவர் கண்ணாடி முன்னின்று சீவுகிற காட்சி கிட்டத்தட்ட

ஒரு பதின்பருவத்துக் குளியலறைக் காட்சிக்கு ஈடான பரவசம்

கத்திரி சிகரெட்டின் அட்டையில் இடம்பெறும் அவரின் கையெழுத்து ஒரு காசோலைக்கிணையான பெருமதிப்பு பெற்றது

எது சரி எது தவறு என்றெல்லாம் வகுப்பு எடுத்ததில்லை

சிகரெட்டிலிருந்து ஒரு வெண்பஞ்சு பிரபஞ்சத்தைக் காட்டியிருக்கிறார்

சண்முகம் டீக்கடையில் சிகரெட்டைத் தொட மாட்டேன் என்ற நான் சொன்ன போது

டீக்கடை பெஞ்ச்சே கெக்கலித்து சிரித்தது

எல்லாமே தேய்ந்த காலமொன்றும் வந்தது

அப்பாவை ஜீ என்று அழைப்பவர்களை எப்போதாவது சந்திக்கையில் அப்பாவைக் காட்டிலும் எனக்கு சிலிர்த்து விடும்

அப்பாவின் அழகு கையெழுத்தில் வீட்டின் முகவரி ,தரவேண்டிய தொகை எழுதித்தரும் சிகரெட் அட்டை குறிப்புகளுக்கான தேவைகள் இல்லாத காலமது

அப்போதெல்லாம் சண்முகம் டீக்கடையில் அமர்ந்து கொண்டு வருவோர் போவோருக்கெல்லாம் வழி சொல்லும் திசைகாட்டியாய் மாறினார்

அப்பா

எனக்கு இப்போதும் அப்பாவிடம் நான் கேட்காமல் விட்டுப் போன கேள்வி ஒன்றிருக்கிறது

ஒரு பெயரைக் கை விட்ட துக்கத்தை நீங்கள் எப்போதாவது உணர்ந்தீர்களா ஜீ

//அப்பாவின் நினைவு தினம்//

THENMOZHI DAS

 A POEM BY

THENMOZHI DAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

MINDSCAPE

If you happen to see a bat coming across

just as a wild-knife comes straight to cleave the heart

At that instant

when the body would curve in one direction

You would realize

that the mind has a body

which has the elasticity

to bend and curve

And there are eight hands

that tear off and throw away

any shadow pressing and spreading on it.

Though there is a knife with the deer-horn handle

and the courage at heart to face anything

Yet we are bending for the jigsaw flight of the bat means

We have but aloneness as our companion.

The heart wants

a mate pristine.

If you happen to hear

the sound of the fly flying

in the well of night

you would realize

that the heart has grand yellow door

hat the door is made of flesh

and the flesh is the multitude of memories

If a baby parrot happens to fall at your feet

in ripe darkness

You would realize that the heart has skin

and in that the pains of holes

where wings sprout

You would rear and nurture aloneness

If you happen to see

in the labour pain of the pregnant dog

pushing aside the placenta

the puppy’s hands alone extend before thee

you would realize

that the heart has thousand eyes

that each of those eyes

belong to different beings

If you happen to see

a dead body

being crushed by vehicles

You would realize the heart

to be an empty gourd-shell

If you happen to see the entire body

crushed to the core

eaten by worms and the body

metamorphosing into insect

you would see the blue space inside the heart too

and in the blue revolving circle

you would see all beings as one and only flower

bereft of body

blooming as heart.

Thenmozhi Das

மனத்திணை

•

காட்டுக்கத்தி நெஞ்சைப் பிளக்க வருவதாய்

வவ்வால் எதிர்ப்பட்டால்

உடல் ஒருதிசையில் வளையும் அக்கணம்

மனதிற்கு வளையும் தன்மைகொண்ட

உடல் இருப்பதையும்

தன்மேல் அப்பும் நிழல் எதையும்

பிய்த்து எறியும்

எட்டுக் கரங்கள் இருப்பதையும்

நீங்கள் உணர்வீர்கள்

மான்கொம்பு பிடியிட்ட சத்தகம் கையிலிருப்பினும் - எதையும்

சந்திக்கத் தீரம் நெஞ்சிலிருப்பினும்

ஒரு வவ்வாலின் திருகுவாள் பறத்தலுக்கு வளைகிறோமெனில்

நம்முடன் இருப்பது தனிமைதான்

மனம் விரும்புவது

மாசில்லா துணையைத் தான்

நள்ளிரவில் ஈ பறக்கும் ஓசையை

செவியுற வாய்த்ததெனில் அவ்விடம்

மனதிற்கு மகாமஞ்சள் கதவு இருப்பதை

உணர்வீர்கள்

அக்கதவு சதையாலானதையும்

அச்சதை நினைவுகளின் திரட்சி என்பதையும்

முதிர்ந்த இருட்டில் காலடியில்

ஒருக்கிளிக்குஞ்சு விழுமெனில்

மனதிற்கு தோல் இருப்பதையும்

அதில் சிறகு முளைக்கும் துவாரத்தின்

வலிகள் இருப்பதையும் உணர்வீர்கள்

தனிமையை வளர்ப்பீர்கள்

சினைப்பட்ட நாயின் பிரசவ வலியில்

நஞ்சுக்கொடி விலக்கி

குட்டியின் கைகள் மட்டும் உங்கள் முன்

நீள்வதைக் காண்பீர்களெனில்

மனதிற்கு ஆயிரம் கண்கள் இருப்பதை

உணர்வீர்கள்

அக்கண்கள் ஒவ்வொன்றும்

வேறு வேறு உயிர்களுடையவை என்பதையும்

இறந்த உடலை

வாகனங்கள் நசுக்கிச் செல்வதை காண்பீர்கள் எனில்

மனதை வெற்றுச் சுரைக்கூடாக உணர்வீர்கள்

நசுங்கிய உடல் மொத்தம் புழுக்களால் உண்ணப்பட்டு உடல் பூச்சியாவதை காண்பீர்கள் எனில்

மனதின் மனதிற்குள்ளும்

நீல வெளியைக் காண்பீர்கள்

வெறுமையின் நீலச்சுழல் வட்டத்தில்

ஏகப்பூவாய் எல்லா உயிர்களும் உடலற்று

மனதாய் மலர்வதைக் காண்பீர்கள்.

தேன்மொழி தாஸ்

LAREENA ABDUL HAQ

 A POEM BY 

LAREENA ABDUL HAQ

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE TASTE OF ABSURDITY

When there are only a few moments left

for consummation

Seeping through the fingers

oozes out

the dream being created

The rain’s nil colour turned into chill

You observe

The breeze called thee

wipes out the viscosity of invectives

Packing neatly the seemingly warm fire

in between the chillness

you gifted it christening it Love

For the bamboo-forest of the mindscape

that raged in fire

You prescribe basil cure.

Holy chant on gulping the distance

and getting release from sorrow

is the solution for certain, say thee.

Of its more than one interpretations

which one do you advocate?

Memory becomes a holy cane.

While attempting to cross the Nile river of angst

I happen to wake up from dream

While I move on in the direction of

Kattupalli from my hub

upon the shoulder of unknown someones

wearing cuffon

the sound of Talkeen slowly prevailed

as the smoke of benzoin

sending an invite for Gin….

You never came in……

Abdul Haq Lareena

•

அபத்தத்தின் சுவை

==================

முழுமையின் உச்சம் சிலகணங்களே இருக்கையில்

விரலிடை குழம்பிக் கசிந்து வழிகிறது

வனைந்து கொண்டிருந்த கனவு

மழையின் நிறமின்மையே குளிராகிற்று என்கிறாய்

வசவுகளின் பொசபொசப்பை துடைத்தெறிகிறது

நீ எனும் தென்றல்.

குளிரிடை இதம் போலத்தோன்றும் நெருப்பை

பொதித்துப் பரிசளித்து நேசம் எனப் பெயரிட்டாய்

பற்றி வெடித்த மனமூங்கிற் காட்டுக்கு

பச்சிலை வைக்கப் பரிகாரம் சொல்கிறாய்.

தூரத்தை அருந்தித் துயரறச் செய்யும் மந்திரம்

நிச்சயமான 'தீர்வெ'னச் சொல்கிறாய்

ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட அதன் அர்த்தப்பாடுகளில்

எதைப் பரிந்துரைக்கிறாய், நீ?

நினைவோர் 'அஸா'க்கோல் ஆகிறது

துயரத்தின் நைல்நதியைக் கடக்க முனைகையில்

கனவிலிருந்து எழநேர்கிறேன்.

கஃபனிட்ட என் மையத்து எவரெவர் தோள்மீதோ

காட்டுப்பள்ளி நோக்கி நகரத் தொடங்குகையில்

தல்கீன் ஒலி மெல்லப் பரவி வியாபித்தது

ஜின்னுக்கு அழைப்புவிடுக்கும் சுகந்தச் சாம்பிராணிப் புகையாய்...

நீ வரவே இல்லை.

லரீனா அப்துல் ஹக்

RAMESH PREDAN

 A POEM BY

RAMESH PREDAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In all corners of your body

Leeches have taken refuge

In the taste of the thighs

A giant spider

On the countenance

lines of sorrow

in the eyes the glow has dimmed

as the earthen lamps with the light to be extinct

your lips are lovely as ever

honey shining beyond history

Suffice they are for me

To sail through the remaining centuries of my life

You were the primordial beauty

Roaming around the Hindus Valley

From there you have reached Arikamedu

On foot.

Wherever you go

Peacocks follow

Pudhuchery sky is woven with peacock plumage.

The butterfly with your two-letter name

Drawn on its wings

Being unaware of that

keep flying from continent to continent

In Arikamedu the Sun remains

On the same spot where it had dawned

Throughout the day

The same rain poured on the Hindus valley

Once upon a time

Continues to this day.

Through the length and breath of History

Your aromatic-honey.

In the buried towns the spirits of our previous births keep wandering

with unrealized aspirations. After five thousand years it is in this century

their wavelength finds a resonance in ours.

They wish to embrace themselves with our bodies.

The passion hindered and postponed for centuries should be realized Today

– this very moment. Poor souls – we should aid and support them.

Your face

is the honey-cup

of Indus Valley

placing my mouth on the lips

I suck the Time

The softness of the skin

- The viscosity of fire

The cinder of the burning liquid

turning into hardened sediment

I am going to dig out the buried Indus valley

and reconstruct it.

The urns with the ghosts of the bodies buried

are rolling Adichanallur.

Along the shore of Arikamedu

placing the burial urns on camels

I voyage to the land of sea unseen

A camel burnt alive

runs deliriously with the directions exploding

The ghosts relish the meat

cooled with the fire subdued

Ramesh Predan

*Arikamedu is an archaeological site in Southern India, in Kakkayanthope, Ariyankuppam Commune, Puducherry. It is 4 kilometres from the capital.

*Adichanallur is an archaeological site in Thoothukudi district in Tamil Nadu,

•

உன் உடம்பின் எல்லா மூலைகளிலும்

அட்டைகள் அண்டிவிட்டன

தொடைகளின் கவையில் பெரிய சிலந்தி

முகத்தில் சோகத்தின் ரேகைகள்

கண்களில் ஒளி அணையவிருக்கும்

அகல்களைப் போல குன்றிவிட்டது

உனது உதடுகளில்மட்டும் அதே வனப்பு

வரலாறு கடந்து மிளிரும் தேன்

அவை எனக்குப் போதும்

எனது மிச்ச நூற்றாண்டுகளை வாழ்ந்து முடிக்க

சிந்து சமவெளியில் திரிந்த ஆதி அழகி நீ

நீ நடந்தே வந்து சேர்ந்தாய்

அரிக்கமேட்டுக் கடற்கரைக்கு

நீ போகும் திசையெல்லாம்

உன்னைப் பின் தொடர்ந்து வரும்

மயில்கள்

புதுச்சேரி வானம்

மயில் தோகைகளால்

வேயப்பட்டிருக்கிறது

இரண்டு எழுத்துக்களாலான உனது பெயரை

தன் இறகுகளில் வரையப்பட்ட வண்ணாத்தி

அதை அறியாமல் உணராமல்

கண்டம் விட்டு கண்டம் தாண்டிப் பறக்கிறது

அரிக்கமேட்டில் பரிதி

உதித்த இடத்திலேயே

நாள் முழுதும் நகராமல் நிற்கிறது

சிந்து சமவெளியில் அன்று பெய்த அதே மழை

அரிக்கமேட்டு யவனக் குடியிருப்பின்மீது

இன்றும் பெய்துகொண்டிருக்கிறது

வரலாற்றுக் காலம் நெடுகிலும்

உன் வாசனைத் தேன்

புதையுண்ட நகரங்களில் நமது கடந்த பிறவிகளின் ஆவிகள் நிராசையோடு அலைகின்றன. அவற்றின் அலைவரிசை ஐயாயிரம் ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இந்த நூற்றாண்டில்தான் நம்மோடு ஒத்துப்போகிறது. நம் உடம்புகளின்மூலம் தம்மைத் தழுவிக்கொள்ள அவை விழைகின்றன. நூற்றாண்டுகளாய்த் தடைபட்டுத் தள்ளிப்போன இச்சை இன்று இக்கணம் நிறைவேற வேண்டும். பாவம், அவற்றிற்கு நாம் துணை நிற்க வேண்டும

உன் முகம்

சிந்துவெளியின்

தேன் குடுவை

உதடுகளில் வாய் வைத்து

காலத்தை உறிஞ்சுகிறேன்

தசையின் மிருது

தீயின் கொழகொழப்பு

எரியும் திரவம் படிகமாய் இறுகிய

கங்கு

புதைந்த சமவெளியைத் தோண்டியெடுத்து

மீண்டும் சமைக்கப் போகிறேன்

புதையுண்ட உடல்களின் ஆவிகள்

அடைந்த தாழிகள் ஆதிச்சநல்லூரில் உருள்கின்றன

அரிக்கமேட்டுக் கரையோரம்

ஒட்டகங்களின்மீது

தாழிகளை ஏற்றிக்கொண்டு

கடல்காணா தேசத்தைத் தேடி பயணிக்கிறேன்

உயிரோடு கொளுத்தப்பட்ட ஒட்டகம் ஒன்று

திசைகள் தெறிக்க ஓடுகிறது

தீயணைந்து அடங்கி ஆறிய கறியை

ஆவிகள் புசிக்கின்றன.

ரமேஷ் பிரேதன்