MUJAHITH SHARIF

 A POEM BY

MUJAHITH SHARIF

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

With string strung and sent swirling

the top going round and round

on the ground

your countenance with

fury spread

either wholly or partly

not as before

tiny little pimples

Ha I forgot to tell

Unlike as always

now you laugh even in rage, Maayaa…

We keep swirling,

going round and round

awaiting the day when the string-force

would break apart.

For ever or for this day only

your eyes turned moist with love

not as before

small little silences

Ha I forgot to tell

unlike as always now

now I laugh even in sorrow, Maayaa.

நூல் சுற்றிவிட்ட பம்பரம்

மொத்தமாய் அல்லது கொஞ்சமாய்

கோபம் படர்ந்த உன் முகம்

முன்பு போலில்லை

சின்ன சின்ன பருக்கள்

சொல்ல மறந்துவிட்டேன்

எப்போதும்போலில்லாமல் இப்போது

கோபத்திலும் சிரிக்கிறாய் மாயா

சுற்றிக் கொண்டேயிருக்கிறோம்

நூல்விசை உடையும் நாளொன்றிக்காய்

எப்போதுமாய் அல்லது இன்றைக்கு மட்டுமாய்

அன்பால் நனைந்த உன் கண்கள்

முன்பு போலில்லை

FATHIMA NALEERA

 TWO POEMS BY

FATHIMA NALEERA

Translated into English by Latha Ramakrishnan (*First Draft)

(1)

Adam’s children – are those who always

drawing two lines and live, I know

these very same lifelines

running cross-cross

in my palms

In order to see these people

who collect

some miracles in the dark

and some dictates in the light

I need not wade through

a great distance

and get lost

nor stand on the mountain-peaks

and scale the length and breath

of the ocean

or to go to the wilderness and

steal the silent quietude…..

They scripting some hell

and say that it would burn

or paint a paradise just like that

and pretend to drink milky-rivers

therein

I need no such fallacies.

Suffice to come across

a pure soul

in the jostling crowd

along the way I go…

Then, I am the one of

Tomorrow.

ஆதாமின் மக்கள் --எப்போதும்

இரண்டு கோடுகள்

போட்டு வாழ்பவர்கள் --என்பது

எனக்குத் தெரியும்.....

எனது உள்ளங்கையிலும்

அந்த ரேகைகள் தான்

ஓடிக் கொண்டிருக்கின்றன

இருட்டில் சில அதிசயங்களையும்

வெளிச்சத்தில் சில விதிகளையும்

பொறுக்கிக் கொள்ளும்

இவர்களை நான் பார்ப்பதற்காக

நெடுந்துாரம் போய் தொலைந்துவிடவோ

மலைமுகடுகளில் நின்று

சமுத்திரத்தை அளந்துவிடவோ

வனாந்திரத்தில் போய்

நிசப்தமான மௌனத்தை

அபகரித்துக் கொள்ளவோ தேவையில்லை...

இவர்கள்

ஏதோ ஒரு நரகத்தை எழுதிவிட்டு

அது சுடுமென்றோ

சும்மா ஒரு சுவர்க்கத்தை

வரைந்துவிட்டு --அதில்

பாலாறுகளை பருகி கொள்ளும்

பாசாங்கோ அதுவும் எனக்குத் தேவையில்லை...

நான் செல்லும் திசையில்

நெருக்கமான சனசந்தடியில் --ஒரு

துாய்மையான ஆன்மாவை

சந்தித்துக் கொண்டால்....

நானே நாளைய மனிதன்

--பாத்திமா நளீரா--

(2)

I kept the bird

caged inside the cabin

But it was flying outside the

window

Only now I could realize

that what was caged inside the cabin

was not the bird

but my own self….

பறவையை --நான்

அறையினுள்ளே

அடைத்து வைத்திருந்தேன்...

அதுவோ

ஜன்னலுக்கு வெளியே

பறந்துக் கொண்டிருந்தது...

இப்போதுதான் புரிந்தது

நான் அடைத்து வைத்தது

பறவையையல்ல

என்னை....

--பாத்திமா நளீரா--

VELANAIYOOR THAS

 A POEM BY

VELANAIYOOR THAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

YOU ARE WITH ME NOW.....

You are now with me

Let’s walk on the moon and chat, say thee

Strolling we reach the seashore

Snow spraying softly causing chill

The Moon weaves the night,

the light

This sea and the sand bring memories of your days bygone

You say

It was on one such moon-lit night

that you had planted the first ever kiss

on your beloved, you say

At the opportune time of the Moon disappearing

grabbing her trembling hands

and pulling her close to thee

when you kissed her

her cheeks turned flushed, you say

shivering ecstatically.

This evening reminds me of Swarnalatha’s song

‘Maalayil Yaaroe’, say I

And you remain silent, wonder why.

If Athmanam and Devathatchan were to meet here

what would they converse, I ask

What else, each one would recite a poem _

laughing you remark.

Walking along the shore

we dip our feet in the water

Just as the waves that keep advancing

and retreating

In life there come desires and memories

say I

Your face change.

Our currency value has gone down

Gas, Petrol price sky-rocketing

But you revel in the beauty of Nature and write verses

You scream

You go running in search of

a lone palmyra tree

Leaning against it you stare at the sky

Aloneness

this palm tree

It is the symbol of Aloneness

Aloneness is a state of penance

Aloneness is being truly free

Aloneness is Liberation

Aloneness is Enlightenment

For Buddha it was State

For Newton, it was Apple

For me, the Palmyra..

It is this palm tree that has enlightened me

say thee aloud and laugh heartily.

Well

That you are now with me - all that are mere non-fiction

That you are reading this fiction _

That alone is truth pristine.

Velanaiyoor Thas

நீங்கள் இப்போது என்னுடன் இருக்கிறீர்கள்.......

_________________________

நீங்கள் இப்போது என்னுடன் இருக்கிறீர்கள்

நிலவிலே நடந்து பேசலாம் என்கிறீர்கள்

நடந்து கடற்கரை மணல் வெளிக்கு வருகிறோம்

பனி மெல்ல த் தூவி குளிர் செய்கிறது

நிலவு இரவை ஒளியை நெய்கிறது

இந்த கடலும் மணலும் உங்கள் இளமைக்கால ஞாபகங்களை

கொண்டுவருகிறது என்கிறீர்கள்

இப்படி ஒரு நிலவு நாளில் தான்

உங்கள் காதலிக்கு

முதல் முதல் முத்தமிட்ட தாக சொல்கிறீர்கள்

நிலவு மறையும் வேளை பார்த்து அவள் நடுங்கும் நடுங்கும் கரங்களை பற்றி இழுத்து அவளை முத்தமிட்டபோது அவள் கன்னம் சிலேன்றிருந்ததாக சொல்லி சிலிர்க்கிறீர்கள்

இந்த மாலை சொர்ணலதாவின் மாலையில் யாரோ பாடலை ஞாபகப்படுத்துகிறது என்கிறேன் நீங்கள் ஏனோ மௌனமாக இருக்கிறீர்கள்

இந்த நேரம் தேவதச்சனும் மனுஷ்ய புத்திரனும் ஆத்மாநாமும்

இந்த இடத்தில் சந்தித்தால் என்ன பேசுவார்கள் என்கிறேன்

என்ன ஒவ்வொருவரும் ஒரு கவிதை வாசிப்பார்கள் என்று சொல்லி சிரிக்கிறீர்கள்

கடற்கரை யில் நடந்து கால் நனைக்கின்றோம் மீள மீள

வந்து திரும்பும் இந்த அலைகள் போல

வாழ்வில் ஆசைகளும் நினைவுகளும் மீள வருகிறது என்கிறேன்

உங்கள் முகம் மாறிவிட்டது

நமது நாணயம் பெறுமதி இறக்கங்கியிருகிறது

காஸ் பெட்ரோல் விலை கூடிவிட்டது விலைவாசி எகிறு கிறது நீங்கள் இயற்கையை ரசித்து கவிதை எழுதுகிறீர்கள் என்று கத்துகிறீர்கள்

தனித்து நிற்கிற ஒற்றை பனையை தேடி ஓடுகிறீர்கள்.

அதில் சாய்ந்து வானத்தை வெறிக்கிறீர்கள்

தனிமை

இந்த பனை இது

தனிமையின் குறியீடு

தனிமை தவம்

தனிமையே விடுதலை

தனிமை ஞானம்

புத்தனுக்கு அரசு

நியூட்டனுக்கு ஆப்பிள்

எனக்கு பனை .....

இந்த தனிமை தான்

ஞானம் தந்தது என்று உரத்துச் சொல்லி சிரிக்கிறீர்கள்

# அது சரி

நீங்கள் இப்போது என்னுடன் இருக்கிறீர்கள் என்பதெல்லாம் வெறும் அ புனைவு

நீங்கள் இந்த புனைவை இப்பொழுது வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள் என்பதுமட்டும் தான் உண்மை ......

வேலணையூர் _தாஸ்.

THEEPIKA THEEPA

 A POEM BY

THEEPIKA THEEPA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

MY CHILDHOOD PAL

AND THE PEACOCK PLUMES

Once upon a time

It was these plumes that were the gifts of our friendship, weren’t they?

Do you remember those moments precious

When on the morn in the prayer hall

Coming to me running you whispered into my ears

the joy of having the pregnant plume that you received from me

delivering a baby – yes?

In my Saivaite book in the same page where Lord Muruga had kept the peacock beside

sharpening the pencil so gathering the pencil-petals the baby pecocks

I reared and nurtured

do you remember still, my dear friend?

Fearing that my lovely tiny plumes would turn dark

If sun’s rays would attack

Calling you to come closer

and with our faces almost touching each other

I slowly opened and showed you _

Remember those baby peacocks of mine

Dear friend?

When my father found out the secret of my pencils growing smaller all too soon

and bet me black and blue

the scar of that beating

I came and showed you sobbing

You softly caressed my palm

With your eyes growing misty

Do you remember it?

The long plume glowing in golden shine

that you borrowed from me last

with the promise that you would return it

after the baby is born –

Have you also lost it my friend?

Now ,For me

Plumes no more

Nor thee

No school also

All alone

I remain

crying in unbearable pain.

Theepika Theepa

என் பாலகத் தோழியும் மயிலிறகுகளும்

-----------------------------------------------------------------

ஒரு காலத்தில்

எங்கள் நட்பின் பரிசுப்பொருளாய் இருந்தது

இந்த மயிலிறகுகள் தானே தோழி.

நீ என்னிடம் வாங்கிய கர்ப்பிணி மயிலிறகு

குட்டி போட்ட சந்தோசத்தை

பள்ளிக்கூடம் ஆரம்பித்த பிரார்த்தனைக் காலையில்

இரகசியமாய் காதுக்குள் ஓடிவந்து சொன்ன நிமிடங்களை

ஞாபகமிருக்கிறதா தோழி உனக்கு?

என் சைவப்புத்தகத்தில் முருகன் வைத்திருந்த

அதே மயில் படத்தின் பக்கத்துக்குள்

பென்சில்பூ தீட்டி தீட்டி போட்டு வளர்த்த

என் மயிற்குஞ்சுகளை

உனக்கின்னும் ஞாபகமிருக்கிறதா தோழி ?

சூரிய ஒளிபட்டு என் குஞ்சு மயிலிறகுகள்

கறுத்துப் போய்விடுமென்று

உன்னை என்னருகே அழைத்து

எம் முகங்கள் உரசிக்கொள்ள

மெதுவாய் திறந்து காட்டிய

என் மயிற்குஞ்சுகளை

இப்போதுமுனக்கு ஞாபகமிருக்கிறதா தோழி.

என் பென்சில் சீக்கிரம் முடிகிற இரகசியத்தை

அப்பா கண்டுபிடித்து அடித்தபோது

விழுந்த தழும்பை

உன்னிடம் வந்து விம்மியபடி காட்டிய போது

மெதுவாய் என் உள்ளங்கை தடவி கண்கலங்கினாயே நீ.

ஞாபகமிருக்கிறதா தோழி.

குட்டிபோட்ட பின் திருப்பித் தருவதாய்

நீ என்னிடம்

கடைசியாய் கடன்வாங்கிய

பொன்னிறம் மின்னும் நீள மயிலிறகை

நீயும் தொலைத்து விட்டாயா தோழி?

இப்போது எனக்காய்.... ....

மயிலிறகுகளும் இல்லை.

நீயும் இல்லை.

பள்ளிக்கூடமும் இல்லை.

நான் மட்டும் தனியே இருந்து

அழுது கொண்டிருக்கிறேன் தோழி.

--- xxx ----

RAGAVAPRIYAN THEJESWI

 TWO POEMS BY

RAGAVAPRIYAN THEJESWI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

The peacock speaks to me

on a rainy day

having its clan by its side.

Pecking at the closed water tank of my terrace

Turning its head it scorns at me

Throwing the scrubby-scorpion stings

it shrieks in its own language

The deadly heat of the sun

proving unbearable to the peahen

is all for my sake it remarks

turning its long slender violet neck

leaving me wonderstruck

The howl of the peafowl

echoes in my kitchenette

hall

the patio outside

backyard

Its cry

can never enter my bedroom

as

in the luxury of AC

windows

doors

eyelids

remain shut.

Ragavapriyan Thejeswi

மயில் என்னுடன்

ஒரு மழை நாளில் பேசுகிறது

தன் கூட்டத்தை உடன்வைத்துக்கொண்டு..

என் வீட்டு மாடியின்

மூடிய தண்ணீர் தொட்டியைக் கொத்திப்பார்த்து

தலை திருப்பி என் மேல் கோபிக்கிறது..

தன் தோகையில் தூக்கிவந்த

புதர்த்தேளின் கொடுக்குகளை

போட்டுவிட்டு

அதன்மொழியில் அகவிப் போகிறது..

மயில் தாங்கமுடியா

மசான வெப்பம் தரும் வெயில்

என் பொருட்டு அடிப்பதாய்

நீள் ஊதாக் கழுத்தைத் திருப்பி

அழகாகச் சொல்கிறது..

அதன் சகிக்க முடியா அகவல்

என் சமையலறையிலும்

கூடத்திலும்

வாசல் திண்ணையிலும்

கொல்லைப்புறத்திலும்

எதிரொலிக்கிறது..

அதன் அகவல்

என் படுக்கையறையில் மட்டும்

நுழையவே முடியாது..

குளிர் சாதனச் சுகத்தில்

ஜன்னல்

கதவுகள்

இமைகள் மட்டும்

மூடியிருப்பதால்..

ராகவபிரியன்

(2)

With all the set-props required for stage

well arranged

The moment before the commencement of the play

began scattering loads of lightning rays

The viewer pulls and views each segment of the screen

one after another

The curtain brought an illusory Nandi and made it run

Taken aback

He alights off the screen…

With the moment for the Marketing Manager

of Media Promotion Wing

to swing into action

giving pre-counselling

to the viewers

springing

and the circular colour sensors

start swirling

He who sells popcorn

leap and ascend the dais.

The hungry Shiva in makeup and costumes

asking with his eyes ‘How much?”

With the nose-rope coming off

Shiva’s bull sets forth with swirling horns

the viewer, actor, popcorn

Marketing Manager journalistic ethics

trying to grab the hump of the bull in vain

go round and round on the stage

With the bell sounding

Bodhi Shiva all over the

Podium….

Shivoham…. Shivoham….

At that instant

one of the colour sensors striking work….

On the bloody red proscenium

Nandhi bangs its horns against the stage

deliriously enraged.

In order to relish a spec of popcorn

That from viewer’s hand had fallen

alights the holy bull

Actor Media

and the Morbid Moment

of morality invalidating integrity.

.

Ragavapriyan Thejeswi

நாடக

மேடைக்கான அனைத்தும்

கச்சிதமாக அமைய

மின்னல்களை வாரியிறைக்கத் தொடங்கியது

நாடகத்திற்கு முன்னான அக்கணம்...

காட்சிகளுக்கான திரைக் கட்டங்களை

தனித் தனித்தனியாக இழுத்துப் பார்க்கிறான்

பார்வையாளன்...

திரைச் சீலை பொய் நந்தியொன்றை

இழுத்து வந்து சட் டென ஓடச் செய்தது...

திடுக் கிட்டவன்

திரையை விட்டு கீழிறங்குகிறான்...

ஊடக அமைப்பு மேலாளர்

பார்வையாளர்களுக்கான முன் போதனைகள

செய்யும் கணம் மொட்டுவிட

ஓளி வண்ண மாற்றிகள்

சுழலத் தொடங்குகையில்

பாப்கார்ன் விற்பவன்

தாவலுடன் மேடையேறுகிறான்...

பசித்த சிவன் அரிதார பூச்சுடன்

எவ்வளவென கண்களால் கேட்க...

மூக்கணாங்கயிறுடைத்து கிளம்புகிறது

கொம்பு சுழற்றும் சிவகாளை..

பார்வையாளனும் நடிகனும் பாப்கார்னும்

அமைப்பு மேலாளரும் ஊடக அறமும்

ஒரு மாட்டின்

திமிளை பற்றி அடக்க முடியாமல்

மேடையைச் சுற்றத் தொடங்குகிறார்கள்...

மணி ஒலிக்க போதிசிவம் மேடையெங்கும்...

அக்கணம்

ஒளி மாற்றிகளில் ஒன்று

வேலை நிறுத்தம் செய்ய...

சிவப்பு வண்ண மேடையில்

நந்தி ஆக்ரோஷமாய் கொம்புகளை

மேடைத் தரையில் முட்டுகிறது...

பார்வையாளனின் கை நழுவிய

பாப்கார்ன் பொரியொன்றை

தின்னக் கீழிறங்குகிறது நந்தியும்

நடிகனும் ஊடகமும்

வாய்மை மறந்த

நல் அறத்தின் கொடுங்கணமும்...

ராகவபிரியன்