PAALAINILAVAN

 A POEM BY

PAALAINILAVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

INJUSTICE

The spotlight on the dead one

Didn’t come into being all of a sudden

The halo of the dead

has been enduring right till now.

In hunger and tears it is woven.

In love and kiss

it wanders dnon-stop.

When the Dead was alive

why didn’t we realize

the Messaiah in him

Bringing the Cross and making him lie on it

Day-in and day-out

Oh, why do we keep appraising him

on a daily basis

More than of the one alive

the radiance of the dead

is divinity personified.

Wounded

Humiliated

and died in illumination

Renouncing his bodily semblance

Has resurrected for ever

In his wounds.

We cannot interfere with the glow of the dead.

We

Don’t turn one into a Messiah.

Even the Messengers of God cannot do it.

He

Came as a Messiah

strewn his torso

as a slice of bread

and

tearing off his body

as an attire

and resurrected in form anew

gained eternity in words.

Despite our beating and torturing him

He remained a Messiah

Rrght till the end.

His blood

is pristine.

The stain in our hands

Is but injustice

meted out to him by us.

Paalainilavan Nilavan

•

அநீதி

இறந்தவர்

மீதான வெளிச்சம்

திடீரென உதிக்கவில்லை

இறந்தவரின் ஒளி

இதுகாறும் சாசுவதமானது

பசியிலும்

கண்ணீரிலும் அது ஊடுபாவியுள்ளது

காதலிலும் முத்தத்திலும்

அலைந்த திரிந்தது

இறந்தவர்

இருந்த போது

நாம் ஏன்

அவரை

மெசியாவென்று அறியவில்லை

சிலுவைக் கொண்டுவந்து

அதில்

அவரை படுக்க வைத்து

ஏன் தினமும்

அளவெடுத்துக்கொண்டிருந்தோம்

உயிரோடு இருப்பவரைவிட

இறந்தவரின் ஒளி

தெய்வீகத்தில் நிறைந்துள்ளது

காயங்கள் பட்டு

அவமதிக்கப்பட்டு

ஒளியில்

மரணித்தவர்

தன் சொந்த சரீர சாயலை துறந்து

தன் காயங்களில்

என்றென்றைக்குமாக

மறு ரூபப்பட்டுள்ளார்

இறந்தவரின்

ஜோதியில் நாம் குறிக்கீடேதும்

நிகத்த வியலாது

நாம்

ஒருவரை மெசியாவாக ஆக்கவில்லை

அது தேவதூதர்களாலும் இயலாது

அவர்

மெசியாவாக வந்தார்

தன் உடலை

ஒரு ரொட்டித் துண்டாகப் பீய்த்துப்போட்டார்

உடலை

ஒரு உடையாக கிழித்தெறிந்து

மறுரூபப்பட்டு

சொற்களில் நித்தியத்துவம் பெற்றார்

நாம்

அவரை அடித்துத் துன்புறுத்தியும்

அவர்

முடிவு பரியந்தம்

மெசியாவாகவே இருந்தார்

அவருடைய ரத்தம்

குற்றமில்லாதது

நமது கைகளின் கறை

நாம் அவருக்குச் செய்த அநீதி.

S.J.BABIYAN

 A POEM BY

S.J.BABIYAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

ONLINE EDUCATION

She tried, sitting

Also tried, standing

And also tried leaning against the wall

Except her image

nothing else could be seen!

At last the video appeared

But, alas, no audio

The way my little daughter suffers

in the name of online education

is indescribable; unbearable.

My heart yearns to cast it away

as a façade of teaching and learning.

With Cell-phone held on both hands

and laptop on the table

struggling for hours together

Dialogue and Airtel

Mobytel and Hatsi

melting away what little money we have

fail to provide ‘coverage’.

Seeing the way she suffers

with her legs bearing the brunt

my heart grows burdensome.

மெய்நிகர் கல்வி

குந்தியிருந்து பார்த்தாள்.

எழும்பி நின்றும் பார்த்தாள்.

சுவரிலே சாய்ந்திருந்தும் பார்த்தாள்.

அவள் விம்பத்தை தவிர

வேறொன்றும் தெரியவில்லை. !

நிழல் வந்தும் ஒலியில்லை

மெய்நிகர் கற்றலுக்காய்

என் மகள் படும் துன்பத்தை

என்னவென்பேன்.?

பொய்யான கற்ற லென்றே

புறந்தள்ள நினைக்கிறது

என் மனம்.

கை யிண்டில் கைப்பேசியும்

மேசையில் லப்டொப்பும்

பல நேரம் மெனக்கெட்டும்

டயலொக்கும் எயார்டெலும்

மொபிடெலும் ஹட்சியும்

காசை கரைத்ததே தவிர

கவரேஜ் தரவில்லை.

கால் கடுக்க அவள் படும்

கஷ்டத்தை கண்டு

கனக்கிறது மனம்.

செ.ஜெ பபியான்

ADHEEDHAN SUREN

 A POEM BY

ADHEEDHAN SUREN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

HONOURABLE OFFICER

Has retired from service just recently

As he is a staunch believer of God

He can go to the temple daily.

He who has been doing the walking exercises

inside the apartment campus all these days

can henceforth go to the nearby park

sit and chitchat about global issues

with his fellow-pensioners.

It would indeed be satisfying to be

just like all others

watching news and cricket matches

in TV

and enjoying them to the hilt.

Of course, now and then

he can go out

for buying vegetables and for meeting old friends.

Yet

He keeps venting out his grievance

of the fear gripping him

of the prospect of spending the

rest of his life

in searching for another chair

similar to the one

which had held his bums

for more than a quarter century.

மேதகு அதிகாரி

மிகச் சமீபத்தில்தான்

பதவியிலிருந்து ஓய்வு பெற்றிருந்தார்

தீவிர கடவுள் பக்தி உடையரவராகையால்

தினந்தோரும் தவறாமல்

கோவிலுக்குச் செல்லலாம்

அடுக்கக வளாகத்திற்குள்ளேயே

இதுவரை காலையில்

நடைபயிற்சி சென்று கொண்டிருந்தவர்

இனி மாலை நேரங்களில்

அருகிலிருக்கும் சிறு பூங்காவில்

சக ஓய்வூதியக்காரர்களுடன்

உலக விஷயங்களைப் பேசுவதில்

எவ்விதத் தடையும் இருக்காது

மற்றெல்லோரையும் போலவே

தொலைக்காட்சியில் செய்திகளையும்

கிரிக்கெட் போட்டிகளையும் கண்டு களிப்பதில்

திருப்திதான்

அவ்வப்போது காய்கறிகள் வாங்கவும்

பழைய நண்பர்களைப் பார்க்கவும்

வெளியில் போய்வரலாம்தான்

ஆனாலும்

கால்நூற்றாண்டுக்கும் மேலாக

புட்டத்தைத் தாங்கிப் பிடித்திருந்த

அந்த நாற்காலியைப் போல்

வேறொன்றைத் தேடிக் களைப்பதிலேயே

மீதமிருக்கும் வாழ்நாள் கழிந்துவிடுமோ

என்கிற ஐயம்

தன்னை வாட்டிக் கொண்டிருப்பதாக

அங்கலாய்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்...

அதீதன் சுரேன்

IYYAPPA MADHAVAN

 A POEM BY

IYYAPPA MADHAVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

When he was there

he placed a hundred rupee note in his shirt pocket

Then placed two hundred

Then bought Tea and cigarette

Then Drinks too

Then when he parted ways

He wrung his eyes and wept

So he slept by his side during nights

Then he left saying he was going in search of family

Then also he wrung his eyes and wept

Left with no choice

he left him alone and went his way

He was giving rent to the shade

beneath the staircase

His friends who have turned soul mates

dialed his hundredth number and

talked with him in his hundredth phone

not lost as yet

Suddenly remembering him he called and said

that he was then in a big house at last

Said that he could stay along

whenever he would come there

After that he stopped talking to him

Henceforth he couldn’t place a hundred rupee note

in his shirt pocket and hold his head high,

mused he.

The poet is no more they said.

In his absence they praised him sky high and felt proud

The one who branded him a butcher

expressed sympathy profound.

Standing in front of Him turned lifeless

They chanted his verses

Shed tears profusely.

Eulogized him non-stop.

Held condolence meetings countless.

Wailing and lamenting

they grew terribly fatigued.

He who stayed away from those memorial meetings

was peeping into the memory of the shirt pocket

of the poet

that was not.

Iyyappa Madhavan

அவனிருந்தபோது அவன் ஜோபியில் ஒரு நூறு ரூபாய் வைத்தான்

பிறகு இரு நூறு வைத்தான்

பிறகு தேநீரும் சிகரெட்டும் வாங்கிக்கொடுத்தான்

பிறகு சரக்கு வாங்கிக்கொடுத்தான்

பிறகு அவன் பிரிந்து சென்றபோது

கண்களைக் கசக்கி அழுதான்

ஆகையால் இரவுகளில் அவனுடன் உறங்கினான்

பிறகு அவன் குடும்பம் தேடிப் போவதாகச் சொல்லிக் கிளம்பினான்

அப்போதும் அவன் கண்களைக் கசக்கி அழுதான்

வேறு வழியின்றி

அவனைத் தனியே விட்டுவிட்டுப் போய்விட்டான்

அவன் மாடிப்பட்டுகளின் கீழ்

இருந்த நிழலுக்கு வாடகைக் கொடுத்து வாழ்ந்துகொண்டிருந்தான்

அவன் ஆன்மாவில் கலந்த நண்பர்கள் அவனின் தொலையாமலிருந்த நூறாவது போனில்

நூறாவது எண்ணில் பேசினார்கள்

திடீரென அவன் ஞாபகம் வந்து அழைத்து பெரிய வீட்டிலிருப்பதாகச் சொன்னான்

அங்கு வரும்போது அந்த வீட்டில் தங்கலாமென்று சொன்னான்

அதன் பிறகு

அவனுடன் பேசுவதை அவன் நிறுத்திக்கொண்டான்

அவன் இனி அவன் ஜோபியில் நூறு ரூபாய் வைத்துவிட்டு

பெருமைப்பட முடியாதென நினைத்துக்கொண்டான்

கவிஞன் இறந்துவிட்டான் என்று சொன்னார்கள்

அவனில்லாத போது அவனைப் பேசி பெருமைப்பட்டுக்கொண்டார்கள்

கொலைகாரன் என்று சொன்ன ஒருவன்

அவன் உடலின் முன் நின்று

ஆழ்ந்த அனுதாபங்களை வெளிக்காட்டினான்

அவன் உடலின் முன்

அவன் கவிதைகளைப் பாடினார்கள்

அவனுக்காய் அழுது மருகினார்கள்

அவன் புகழ் பாடி ஓய்ந்தார்கள்

கணக்கில்லாமல் அஞ்சலிக்கூட்டங்கள் நடத்தினார்கள்

ஒப்பாரி வைத்து களைத்துப்போனார்கள்

அவன் இறப்புக்கோ அஞ்சலிக்கூட்டத்திற்குப் போகாதவன்

கவிஞனின் இல்லாத சட்டைப்பை நினைவில் எட்டிப்பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.

VELANAIYUR RAJINTHAN

 A POEM BY

VELANAIYUR RAJINTHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

ONE WHO BREEDS BUTTERFLY

Wide-opened

waits the window

for your re-entry.

Upon the book shelf

your hand prints

remain afresh.

The white shirt

I won’t give for ironing

For your hue is there all over

Whenever I open the door of the cabin

There flutters thy remembrance.

In honour of that instant

when the inner door opened

I have planted ‘Chembaruthi’

around my abode.

When they flower

You would come for sure

with the Spring’s flavour!

பட்டாம்பூச்சி வளர்ப்பவன்

________________________

திறந்தபடி சாளரம்

காத்திருக்கிறது

மீண்டும் உன் வருகைக்காய்

ஏந்தாளத்து ஏட்டின் மேல்

கலையாமல் இருக்கிறது

நீ பதித்துச்சென்ற கைத்தடம்

வெண்ணிறச் சட்டையை

சலவையிடப் போவதில்லை

ஒட்டியிருப்பது உன்றன் வண்ணம்

அறைக் கதவைத்

திறக்கும் நொடியெல்லாம்

சிறகடிக்கிறது உன் நினைவு

அகக்கதவு திறந்த

உனதன்பின் தருணத்தின் பால்

வீட்டைச்சுற்றி

செம்பருத்திச் செடிகள் நாட்டியுள்ளேன்

அவை பூக்கின்ற போது

கட்டாயம் நீ வந்தாக வேண்டும்

வசந்தத்தின் வாசனையோடு!

- வேலணையூர் ரஜிந்தன்.

RIYAS QURANA

 A POEM BY

RIYAS QURANA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Daft)

THE NIGHTMARE

On the day when the State banned the import of 643 products

For the first ever time at night

an underwear appeared in my dream.

Then

It began donning the role of a

‘character actor’

and acting in the dream.

For any and all those who have but a lone underwear

This horror of a dream would come without fail.

I have no gold-cakes

Nor currency, nor costly things

My paled and faded underwear

is made into a costly affair

in just one announcement

of the State.

I am thankful to it.

with the arrival of night

I turn all tensed up so much

like the rich.

In my small house

I have no place to

hide it to save it from being stolen.

It is not a sound strategy to

conceal it in places known to one and all.

Not knowing what to do

I went on digging the house fear-filled _

My son eyed at me bewildered.

Even the rats would not have smelt it

even once

for fun

Yet I stand there frozen

in the manner of a terrorist

anguished at not finding any place

to hide his gun

I stand aghast

with all my senses frozen

More so my brain

Alas, can they ever realize

the anguish I experience

in wading through each night?

That my underwear would have to

be afflicted thus

That my life would be gripped by

such a harrowing sorrow

I had never imagined.

Those who wear no underwear

are indeed blessed, I swear.

If by any chance it is stolen

the whole family would have

to starve.

Even remaining hungry

and saving money

Where I am I to buy

an underwear? Oh, My!

It was when I was contemplating thus

the sound of coins scattering on the ground

could be heard.

Startled I woke up

Rising hastily I hurried and confirming

that it was indeed there.

heaving a sigh of relief

“Thank god, I have saved it for the day’

I lifted it all too softly

and wore it.

While walking and remaining stationed

all my attention was turned towards it

That such an opportunity to shower

so much love on my underwear

had never come my way is another matter

These days announcements from the State

have become Sermon-like.

Never fail to abide by them.

Lifting the ban won’t they relieve me

from this historic tragedy

is my longing and great expectation

said he the man unknown

whom I had met in my dream last night.

*Underwear is one of hte goods the import of which is banned by the Srilankan Government.

கனவு காணுங்கள்

ரியாஸ் குரானா

643 பொருட்களின் இறக்குமதிக்கு

அரசு, தடைவிதித்த அன்றிரவுதான்

முதன் முதலாக எனது கனவில்

ஜட்டி பிரசன்னமானது

பிறகு, ஒவ்வொரு கனவையும்

தொடங்கிவைப்பதும், முடித்துவைப்பதுமாக

குணச்சித்திர வேடமேற்று

கனவில் நடிக்கத் தொடங்கிவிட்டது

ஒரேயொரு ஜட்டியை வைத்திருக்கும் எவருக்கும்

திகிலுாட்டும் இந்தக் கனவு வராமலா இருக்கும்?

தங்கக் கட்டிகள் என்னிடமில்லை

பணமோ, விலையுயர்ந்த பொருட்களோ என்னிடமில்லை

ஒரு அறிவித்தலில், மங்கிப்போன எனது ஜட்டியை

விலைமதிப்பற்ற பொக்கிஷமாக

மாற்றிவிட உதவியது இந்த அரசாங்கம்தான்

அதற்கு நன்றி சொல்லக் கடமைப்பட்டுள்ளேன்

இரவானால் போதும், செல்வந்தர்கள் போல்

பதட்டம் என்னில் தொற்றிக்கொள்கிறது

களவு போய்விடாமல் காப்பாற்ற

மறைப்பதற்கு எனது சிறிய வீட்டில்

எந்த மறைவிடமும் இல்லை

எல்லோருக்கும் தெரிந்த இடங்களில்

பதுக்கிவைப்பது சரியான ராஜதந்திரமல்ல

செய்வதறியாது திகைத்து,

அச்சத்தோடு வீட்டைக் கிண்டிக் கிளறும் என்னை

மகன் விநோதமாகப் பார்க்கிறான்

எலிகள் கூட, ஒருமுறையேனும்

பகடிக்கும் முகர்ந்து பார்த்திருக்காதுதான்

எனினும், துப்பாக்கியை மறைத்துவைப்பதற்கு

கலங்கி நிற்கும் போராளிபோல

அஞ்சும் கெட்டு அறிவும் கெட்டு நிற்கிறேன்

ஒவ்வொரு இரவையும் கடப்பதற்கு

நான் படும் அவஸ்தை

அவர்களுக்கு எங்கே புரியப்போகிறது?

எனது ஜட்டிக்கு

இப்படியொரு சோதனை வருமென்றோ

என் வாழ்வில் சகிக்கமுடியாத துயரம்

பிடித்தாட்டுமென்றோ

நான் கற்பனைகூட பண்ணியதில்லை

ஜட்டியே போடாதவர்கள் பாக்கியசாலிகள்

தப்பித் தவறி களவுபோனால்,

குடும்பமே ஒரு நாள் பட்டிணி கிடக்க நேரிடும்

பட்டிணி கிடந்து பணம் சேமித்தால் கூட

ஜட்டியை எங்குதான் வாங்குவது?

இப்படி யோசித்துக்கொண்டிருக்கும் போதுதான்

தரையில், சில்லறைக் காசுகள் விழுந்து

சிதறும் சத்தம் கேட்டது

திடுக்கிட்டு எழுந்துவிட்டேன்

அவசர அவசரமாக எழுந்து சென்று

“இருக்கிறதா” என உறுதி செய்துவிட்டு

அப்பாடா, எப்படியோ இன்று

காப்பாற்றியாகிவிட்டது என

நிம்மதிப் பெருமூச்சோடு பூப்போல எடுத்து

நுாதனமாக மாட்டிக்கொண்டேன்

நடக்கும்போதும், இருக்கும்போதும் கூட

எனது கவனமெல்லாம் அங்குதான் மையமிட்டிருந்தது

இதற்கு முன் எப்போதும், ஜட்டியை நேசிப்பதற்கு

வாய்ப்புக்கள் கிடைத்ததே இல்லை என்பது வேறு விசயம்

இப்போதெல்லாம், அரசாங்கச் செய்திகள்

வேதவாக்குப் போல் ஆகிவிட்டது

தவறவிடுவதேயில்லை

தடையை நீக்கி, எனது வரலாற்றுத் துயரத்தை

துடைக்கமாட்டார்களா என்ற ஏக்கமும் எதிர்பார்ப்பும்தான்

என்றார், நேற்றிரவு யாரென்றுதெரியாத

கனவில் சந்தித்த அந்த மனிதர்.

@ இறக்குமதிக்கு இலங்கை அரசு தடைவித்த பொருட்களில், ஜட்டியும் ஒன்று.