INSIGHT

Tuesday, October 5, 2021

MOHAMED BATCHA

A POEM BY

MOHAMED BATCHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Some rip apart the components of Language and
twining them into garlands
sell them!
Some build nests inside languages 
and hatch eggs and make them fly!
The wanderer’s legs do go past lands
treading on languages many.
The saplings of the fields
do sprout and grow listening to songs.
The roots translate them and
take them off to the frontiers!
Of the two clasped in the yoke
If one is cat and the other, rat
language would rot
with no tongue and 
become naught.
It is only when my mother tongue
kisses  fellow languages lovingly
it nurtures itself and with its roots 
spread far and wide
gush forth streaming !
I bury myself cozily in the languages
Some day
I too would spread my branches
and stand tall and spectacular  
like a tree!

Mohamed Batcha 

மொழிகளின் கூறுகளைச் சிலர் 
கிழித்து மாலைகட்டி விற்கிறார்கள்!
சிலர் மொழிகளுக்குள்
கூடுகட்டி 
குஞ்சுகள் பொரித்துப் பறக்க விடுகிறார்கள்!
தேசாந்திரியின் கால்கள்
பல மொழிகளை மிதித்துக் கொண்டுதான்
நாடுகளைக் கடக்கிறது!
வயல் நாற்றுகள்
பாடல்கள் கேட்டு வளர்கின்றன...
வேர்கள் மொழி பெயர்த்து
அவற்றை எல்லைகளுக்குக் கடத்துகின்றன!
நுகத்தடியில் பூட்டும் இரண்டில்
ஒன்று பூனையும், ஒன்று எலியுமாக இருந்தால்
மொழியும் 
மொழியற்று இறந்து விடும்!
என் மொழியென்பது
பிற மொழிகளையும் ஆசையாக முத்தம் இடும் போதுதான்
தன்னையே பதியமிட்டுப் 
பரந்து விரிந்து பாய்ந்தோடுகிறது!
மொழிகளுக்குள் என்னையும் புதைத்துக் கொள்கிறேன்
நானும் என்றாவது
கிளை விரித்து மரமாகக் காட்சியளிப்பேன்!
.

NUNDHAAKUMAARUN RAAJAA

A POEM BY

NUNDHAAKUMAARUN RAAJAA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*first Draft)

A LITTLE DARKNESS

A thousand droplets of rain

as the tuning pegs of Guitar
Each object touched
is a string
A song
A meaning
A music on the soil
A music on the tree
A music on the  ceiling
If on the head sans roof
Just the sound of the shadows of snails 
being stamped 
would be heard
As having time for dance and revelry
but not for praying only
 _ a functional fallacy.

NundhaaKumaarun Raajaa

--------------------------
சிறிது இருள்
--------------------------
ஆயிரம் மழைத் துளிகள்
கித்தாரின் மீட்டுமிகளாகத்
தொட்ட ஒவ்வொரு பொருளும்
ஒரு நாண்
ஒரு பாடல்
ஒரு பொருள்
மண்ணில் ஒரு இசை
மரத்தில் ஒரு இசை
கூரையில் ஒரு இசை
கூரையற்றவர் தலை எனிலோ
மிதிபடும் நத்தைகளின் நிழல்களின்
ஓசை மட்டுமே கேட்கும்
கூத்தாட நேரமிருக்கிறது
கும்பிட மட்டும் நேரமில்லை
என்பது போல
ஒரு இயக்க மயக்கம்

நந்தாகுமாரன்

RIMZA MOHAMED

A POEM BY

RIMZA MOHAMED

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

ANGUISH

In the angst of loneliness

your telephone calls
became my saviour, my son.

After you left me
abiding by the commandment of Time
sorrows became my soul mates.

I could apprehend Minutes 
as but Eons.

Wonder whether you are aware
of my ears doing penance
Just to hear the resonance of
your voice, my son...

Thinking that you would arrive
Today or Tomorrow
I stay alive.

Expecting the days to tie wheels 
in their legs and flee
They in fact creep tortoise-like, you see  _
more and more
tormenting me to the core.

My Son
You, gone abroad, soon after marriage
not coming to see your Mother dear
has torn apart her heart, I swear.

My precious Son
It is to see you
I stay alive.

Come back  just once
so that I can see you
Won’t you, my son…..

Rimza Mohamed

தவிப்பு!

தனிமையின் தவிப்பில்
உன்
தொலைபேசி அழைப்புகள்தான்
எனக்கு துணையாகின..

நீ
காலத்தின்
கட்டளைக்கிணங்க
என்னை விட்டுப்போன பின்
துயரங்களே
என் தோழியாகின..

நிமிடங்களின் நகர்வுகள்
எனக்குப் புரிந்தது
யுகங்களாகத்தான்!

உன்
குரல் கேட்பதற்காகவே
என் செவிகள்
தவமிருந்ததை
நீ அறிவாயோ என்னவோ?

எனைப் பார்க்க
இன்று வருவாய்..
இல்லையில்லை
நாளை வருவாய்
என்றெண்ணியே
என் வாழ்நாள் கழிகிறது!

நாட்கள் சக்கரம் பூட்டி
ஓடும் என்று பார்த்தால்
அவையோ
ஆமை வேகத்தில் நகர்ந்து
என் உயிரை வதைக்கிறது!

என் குழந்தாய்..
திருமணம் முடித்து
வெளிநாடு போன நீ..
இந்தத் தாயைப்
பார்க்க வராமல்
இதயத்தைப் பிளந்தாய்!

மகனே..
உனைக் காணவே
உயிரோடிருக்கிறேன்..
ஒரே ஒருமுறை வந்து
பார்த்துவிட்டுப் போ!!!

வெலிகம ரிம்ஸா முஹம்மத்

DANISKARAN KANDASAMY(2 POEMS)

TWO POEMS BY

DANISKARAN KANDASAMY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. STARS ACCURSED

He began killing the stars slowly
However, a few escaped
But those that slipped off
couldn’t survive even for a few hours
_ so the story goes.
Some flowers which till then were in slumber
set out to pay homage.
With the light spreading slowly
the Moon rose and began walking.
Clinging to the Moon
there, half-dead, some comets
were sleeping
Now all the annihilated stars
would be wrapped in a sheet
and buried
or be burnt.
In yet another night
the stars would be killed
But the Moon alone
would commit suicide 
while escaping
_ so  it was noted down
in the Notes on corpses.

சபிக்கப்பட்ட நட்சத்திரங்கள்

நட்சத்திரங்களை மெல்ல கொல்லத்தொடங்கினான்
ஒன்றிரண்டு தப்பித்துக்கொண்டன
ஆனால், தப்பித்துக்கொண்டவை
சில மணிநேரத்துக்குக்கூட தாக்குப்பிடிக்கவில்லை என்பது கதை.
அதுவரை உறங்கிக்கொண்டிருந்த
சில பூக்கள் அஞ்சலிக்காக புறப்பட்டன.
வெளிச்சம் மெல்ல பரவியதும்
நிலவு எழுந்து நடக்க தொடங்கியது
நிலவைப் பிடித்தபடி பாதி உயிரோடு
உறங்கிக்கொண்டிருந்தன
சில வால்நட்சத்திரங்கள்.
இனி கொல்லப்பட்ட நட்சத்திரங்கள்
எல்லாமாக உறையொன்றில்
அடைத்து புதைக்கப்படலாம்
அல்லது எரிக்கப்படலாம்
பிணங்கள் பற்றிய குறிப்பில்
இன்னொரு இரவிலும்
நட்சத்திரங்கள் கொல்லப்படும்
ஆனால் நிலவு மட்டும்
தப்பித்தலோடே தற்கொலை செய்யும்
என எழுதி இருந்தது.

  - டணிஸ்கரன்-

2. HE WHO DRAWS THE SUN




I was disputing a painting hanging on their 
white wall 
The artist came running.
Upon the left hand of the fuming man
was a plate
and a few droplets of different shades.
The other hand had five different brushes.
Sitting on this bridge
I argued against the feasibility of 
the shadow of the fisherwoman 
drawn on the left side with a stroke 
and that of the basket on the right side.
Within moments of startlingly
short span
stretching his legs above the sea
the artist drew the sun.
Now in the opposite direction
along with the fisherwoman’s shadow
another 
became visible.
In that shade stood
a ten year old girl
stark naked.

சூரியனை வரைபவன்
--------------------------------
அவர்களின் வெண்சுவரில்
தொங்கவிடப்பட்டிருந்த ஓவியம் ஒன்றோடு முரண்பட்டுக்கொண்டிருந்தேன்,
அதன் ஓவியன் ஓடிவந்தான்.
கோபத்தோடு வந்தவனின்
இடது கையில் தட்டொன்றும்,
தட்டின் மேலே சொட்டு சொட்டாய்
சில வர்ணங்களும் இருந்தன.
மறு கையில் ஐந்து வெவ்வேறு தூரிகைகள் இருந்தன.
இந்த பாலத்தின் மேல் குந்தியபடி
மீன் விற்பவளின் நிழல் இடப்பக்கமாகவும்
கூடையின் நிழல் வலப்பக்கமாகவும்
கீறப்பட்டதன் சாத்தியம் குறித்து வாதாடினேன்.
எதிர்பார்காத நொடிகளுக்குள்
கடலுக்கு மேலே கால்நீட்டியபடி
சூரியனை வரைந்தான் ஓவியன்
இப்போது எதிர்த்திசையில்
மீன்காறியின் நிழலோடு
இன்னுமொரு நிழலும் தெரிந்தது.
அந்நிழலில் நிர்வாணமாய் நிண்டுகொண்டிருந்தாள்
பத்து வயதுச் சிறுமி.
டணிஸ்கரன்

SU.SIVARAMAN (2 POEMS)

TWO POEMS BY

SU.SIVARAMAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

THE SINISTER SEA BEYOND SWIMMING

Dreams of the island where the war is on
keep falling, emitting fire.
Heads fleeing for life are ripped apart
Sending its waves incessantly the Sea observes it all haplessly
Waves turn red, blood-filled
The little girl stands on the shore and looks on
There brims tears
defying our swimming across…
When the war weeping screaming wailing hysterically
begins speaking in the language of weapons
the voices on the other side
would grow silent 
falling dead one by one.
The gruesome expanse of sand
The closing communiqué
that the sky with the glittering stars of hope
has crashed down
Those who tried escaping in the float 
were not betrayed by the watchtower light, my friend
After all we are to die 
with the float toppling mid-sea _
The Sea has seen so much, too many, you see…..
Do you know _
How so many a naked female body it has devoured
and digested
in absolute sympathy and empathy – Oh, no…..
Mother’s boat escaped in the East
Daughter’s in the North
Both their bodies reached the 
Western shore.
He who dwells on the shore
where the landless try to flee
has evolved into a cannibal.
Surrounded by the Sea
our children
trying in vain to swim and reach the shore of future
come floating and land ashore.
For burying them in the soft sand spread wide
We thank 
on behalf of the shore on other side. 

சூ. சிவராமன்

நீந்திக் கடக்க இயலாத கடல்
போர் நிகழும் தீவைப்பற்றிய கனவுகள் நெருப்பைக் கக்கியபடி விழுந்துகொண்டிருக்கின்றன 
உயிருக்கு பயந்து ஓடும் தலைகள் வெடித்துச் சிதறுகின்றன
அலைகளை அனுப்பி அனுப்பிப் பார்க்கிறது கடல்
குருதி கலந்து சிவக்கிறது அலைவாய்
சிறுமி கரையில் நின்று பார்க்கிறாள்
தளும்பி நிற்கிறது
கடக்க முடியாத கண்ணீர்
கத்திக் கதறி அலறி ஓலமிடுகிற போர் 
ஆயுதங்களால் உரத்துப் பேசும்போது
எதிர்க்குரல்கள் இறந்து விழும்
நெடிய கொடும் மணல்வெளி
கடைசித் தகவல்
நம்பிக்கை நட்சத்திரங்கள் மின்னும் வானும்
இடிந்து விழுந்ததாக
கள்ளத்தோணியில் தப்பிக்க முனைந்தவர்களை
கலங்கரை விளக்குகள் காட்டிக்கொடுக்கவில்லை தோழனே
எப்படியும் நடுக்கடலில் தோணி கவிழ்ந்து சாகப்போகிறவர்கள் தானே நாம் 
கடல் எவ்வளவோ உடல்களை பார்த்துவிட்டது
பரிதாபப்பட்டு எத்தனை அம்மணப் பெண்தேகங்களை தின்று செரித்திருக்கிறது தெரியுமா
அம்மாவின் படகு கிழக்கில் தப்பித்தது
மகளின் படகு வடக்கில் தப்பிப் பிழைத்தது
இருவர் உடலும் மேற்கில் ஒதுங்கியது
நிலமிழந்தவர்கள்
தப்பிச்செல்ல முனையும் கரையில் வசிப்பவன்
நரமாமிசம் புசிக்கிறான்
சுற்றி வளைத்திருக்கும் கடலில்
எங்கள் குழந்தைகள் 
எதிர்காலத்திற்குள் நீந்திக் கரைசேர முயன்றுத் தோற்று
ஒதுங்குகையில்
மென்மணலில் புதைத்ததற்கு
எதிர்க்கரைச் சார்பாக நன்றி.
~சூ.சிவராமன்


(2)
Beneath the sandy stretches
were the prison cells.
There nights cumulative
with access denied to day
Deadly Quiet Darkness Heat Unbearable
At the instant 
when the sea’s lilting sound commenced 
above our head
we began  conversing with the waves.
With two salty eyes leaking
swallowing salt gulping salt
We lived and died.
We are droplets 
of the vast expanse of salt.

சூ. சிவராமன்

மணல்வெளிகளின் கீழே
சிறைக் கொட்டடிகள் இருந்தன
அங்கு பகலே நுழையாத இரவுகளின் மொத்தம்
அமைதி இருள் தாளாத வெப்பம்
தலைக்கு மேல் 
கடலின் துள்ளலோசை கேட்கத் துவங்கிய கணத்தில்
அலைகளோடு பேசத் தொடங்கினோம்
ஒழுகும் இரு உப்பு விழிகளோடு
உப்பை உண்டு உப்பைப் பருகி
வாழ்ந்து மடிந்தோம்
விரிந்து படர்ந்த
உப்பின் துளிகள் நாங்கள்.