NA. PERIYASAMY(2 POEMS)

 TWO POEMS BY

NA. PERIYASAMY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

The wind knows everything.

It knows not how to spell out.

With its sound

it would give some signals

not all can decipher.

Till date not heard the tale of

He who had lost the address

of his dearest

beseeching the wind

From now on

I would become a tale indeed.

.

காற்றுக்கு

எல்லாமும் தெரியும்

பேசத் தெரியாது

தன் ஓசையால்

எல்லோராலும் புரிந்துகொள்ள முடியாத

சமிக்ஞைகளைக் காட்டும்.

பிரியத்துக்குரியவளின்

முகவரியை தொலைத்தவன்

காற்றிடம் மன்றாடிய

கதையை இதுவரை

கேட்டதில்லை.

இனி

நான் கதையாவேன்.

(2)

Mixing the ice cube in water

The body rejoices in the pleasant cool.

It was like what we feel

post intercourse

described my pal

his experience of relishing a drink

brimming with ice-chips.

A sense of longing drowned me,

The ice-cubes are ever ready

Blissfully ignorant of it all

So engrossed in her game

was the little girl

who had drawn the ice.

குளிர்க்கட்டியை

நீரில் கலக்க

சில்லிடலில் உடல் மகிழ்ந்தது.

புணர்ச்சிக்குப் பின்னான

குதுகுலத்தை தந்ததாக

கூறினான் நண்பன்

குளிர்கட்டி தளும்பிய

மது அருந்திய அனுபவத்தை.

அவ்வளவு ஏக்கமாகிப் போனதெனக்கு.

எப்பொழுதும்

தயராகவே இருக்கின்றன

குளிர்க்கட்டிகள் .

இது குறித்தெல்லாம்

எவ்வித புரிதலுமற்று

தன் விளையாட்டில் இருந்தாள்

பனிக்கட்டியை வரைந்த சிறுமி.

The wind knows everythingerything

KADANGANERIYAN THAMIZHNAADU[2 POEMS]

 TWO POEMS BY

KADANGANERIYAN THAMIZHNAADU

Translated into Tamil by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Ways blocked everywhere but

there is the lap of Sea the Holy Mother always

to find solace.

Having the ears that can feel the Supreme Quiet

lying in the midst of the noise

of the ever babbling waves’ voice

is boon classic.

While lifting the dumped wastes

and casting them away in one swing

the waves would lilt and dance

in the magnetic pull of the New Moon Day

I enter the Sea searching for fishes.

Oh, come metamorphosing into one such.

கடங்கநேரியான் தமிழ்நாடு

வாழ்வின் அத்தனை திசைகளும் அடைக்கப்பட்டிருப்பினும்

எப்போதும் தஞ்சம் புக கடல் மாதாவின் மடியிருக்கிறது .

கடலலைகளின் ஓயாத பேச்சுச் சத்தத்திடையே இருக்கும்

பேரமைதியை உணரும் காதுகளைப் பெற்றிருப்பது

பெரு வரம் .

தன்மீது கொட்டப்பட்ட குப்பைகளைத் தூக்கி

தூர எறிந்து ஒதுக்கும்.

(2)

They are blessed by Life to probe into their childhood and write it.

Going to school for a mouthful of food

…………………………

Wading through all those we have arrived here, haven’t we?

The human acumen that casts aside the fish

that elude the baits and nets

as rotten

would always keep itself alive and kicking.

The river would hug and kiss them

and allow them to swim along its flow.

Each one in its own course

Nature offers shelter to all.

Your yardsticks and mine

are not one and the same

Yet, the scale is but one.

When each one’s need and cause and fairness

differ

We surrender ourselves at the feet of

cup filled with liquour

providing succour

by making us lose

the ‘I’ in us.

The colour of blood brimming in the cup

would never change.

It is the eyes that perceive

see things in different angles.

Until then this globe would go

round and round.

கடங்கநேரியான் தமிழ்நாடு

பால்யத்தை கிளறிப் பார்த்தெழுத

அவர்களுக்கு வாழ்வு ஆசீர்வதித்திருக்கிறது

ஒருவாய் சோற்றுக்கு பள்ளிக்கூடம் செல்லவும்

சேக்காளிகளின் கிழிந்த ஆடைகளில் தொவைக்காட்சி மை பார்க்க நிர்பந்திக்கப்பட்ட வாழ்வல்லவா நமது

அத்தனையையும் கடந்துதானே இங்கு வந்தோம்

தூண்டில் களுக்கும் வலை களுக்கும்

அகப்படாத மீன்களை

கள்ளப்பட்டவை என விலக்கும் மனித சூக்குமம்

தன்னை உயிர்ப்போடு இயங்க வைக்கும்

அவற்றை உச்சி முகர்ந்து தன்னோடு நீந்த விடும் நதி

அததது அதனனின் போக்கில்

யாவருக்கும் இடமளிக்கும் இயற்கை

உன்னுடைய அளவீடும்

என்னுடைய அளவீடும் ஒன்றல்ல

ஆனாலும் அளவுகோல் ஒன்று தான்

அவரவருக்கான தேவையும் நியாயமும் அறமும்

மாறுபடும் போது

நாம் சுயநினைவை மறக்கச் செய்யும் மதுக் கோப்பையிடம் தஞ்சமடைகிறோம்

கோப்பையில் நிரம்பியிருக்கும் குருதியின் நிறம்

மாறாதது

மாறாக பார்க்கும் கண்களுடைய கோணம்

வெவ்வாறானது

அதுவரை இப் பூமிப் பந்து சுழலும்.

INIYAVAN VIKRAM

 A POEM BY

INIYAVAN VIKRAM

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

He keeps butchering someone or other for ever

It is always extremely brutal

Yet

He has not reached his target

in this mission.

Therefore

A fanatic sometime

A lunatic sometimes, yet, so exquisite….

An assassin, yes indeed an assassin _

he always identifies himself as one

Ascending on the corpses and sitting there

and giving out a monstrous laughter

was symbol typical of him.

Despite propagating the symbol so much

none seems to comprehend as such.

In despair

once killing himself when he climbed on his corpse

and gave out a gruesome laugh

amidst the cries and wails he alone in a state of bliss

cried to his heart’s content.

Jumping suddenly

wiping out the dripping blood

He moves on to carry out the next murder.

There on him lingers the bloody odour

none has smelt so far.

அவன் எப்போதும் யாரையேனும் கொன்று குவிக்கிறான்

அது எப்போதும் மிருகத்தனமாகவே இருக்கிறது..

இருப்பினும்

கொல்வதில் அவன் இலக்கை எட்டவேயில்லை!!

அதனால்,

சில நேரம் வெறிபிடித்தவனாக,

சில நேரம் பைத்தியக்காரனாக, எனினும் மிக நேர்த்தியாக..,

கொலைகாரனாக, ஆம் கொலைகாரனாகவேதான் அவன் தன்னை உணர்ந்துகொள்கிறான்..

பிணங்களின் மீதேறி அமர்ந்து அரக்கத்தனமாய் சிரிப்பது அவன் குறியீடு.......!!!

குறியீட்டினை அவன் விளம்பரப்படுத்தியும் அது யாருக்கும் விளங்குவதாயில்லை..

விரக்தியில்

ஒருமுறை தன்னைத்தானே கொன்று, தன்மீதேறி சிரித்தபோது அழுகுரல்களுக்கு மத்தியில் அவன் மட்டும் பேரானந்தம் கொண்டவனாய் அழுது தீர்க்கிறான்...

சட்டென

குதித்தெழுந்து,

சொட்டும்

இரத்தத்துளிகளை

துடைத்தெறிந்து,

அடுத்த கொலையை நிகழ்த்திட நடக்கிறான்..!!!

எவரும் நுகராத குருதி வாசமொன்று அவன்மீது வீசிக்கொண்டேயிருக்கிறது..

- இனியவன் விக்ரம்

\

RAVI SUBRAMANIAN

 A POEM BY

RAVI SUBRAMANIAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

YOU ARE EVERYTHING

In order to provide us shelter

From the sultriness of ‘Karisal’, the Black soil

You planted saplings so full of care

Upon growing thirsty turning dry and disintegrating

You became the fountain

Upon the fence of compassion too

Pirandai creepers.

By reason of being in harmony

the yellow-soaked heat too

turns into warmth.

On the soil of

Time Immemorial isolation

the fragrance of Love

creeps and grows

far and wide

in the kindness of your voice

fruits fertile

burst open.

Disclaiming responsibility for the wonders

happening

If you stand thus thoroughly immersed

in the flutter of cluster of birds

_ Oh, how to name it?

யாதுமாகிநின்றாய்

கரிசலின்வெக்கைகண்டு

கரிசனகன்றுகள்நட்டுவைத்தாய்

தாகித்துவெடித்துக்காய்ந்ததில்

சுரந்தாய்ஊற்றாய்

பரிவின்வேலியிலும்பிரண்டைக்கொடிகள்

அணுக்கஇருப்பின்விளைச்சலால்

மஞ்சள்தோய்ந்தவெய்யிலும்

இளஞ்சூடாகிறது

பன்னெடுங்கால

தனிமையின்நிலமெங்கும்

பற்றிப்படர்ந்துவீசுகிறது

அன்பின்நறுமணம்

நின்குரலின்கனிவில்

சூல்கொண்டகனிகள்

பிளக்கின்றன

நிகழும்அற்புதங்களுக்குப்

பொறுப்புதுறந்து

புட்கூட்டச்சலசலப்பில்

இப்படிலயித்துநின்றால்

இதற்குஎன்னவெனபெயர்வைப்பேன்நான்.

THARIK THASKI

 A POEM BY

THARIK THASKI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

A BUNCH OF BABY DEER

After a long time

We returned home

Standing at the entrance

we could see its lifeless state

Opening the door when we entered

inside

are all the portions of the house

awfully dead

or in raging fury

turned the other side.

For going away

Abandoning it

To remain all alone

Is it feverishly waiting to ask

Questions a lot

And for hugging me tight

And crying its heart out?

It could be all put together

At that instant

Our kids who were outside

Come in.

And the heart of the house

Begins to throb.

It opened its eyes in a flash.

The rooms

walls and doors

and more

So the nooks and crannies of the house

begin to sing and dance

and play hide and seek.

The house gifted a cluster of deer

to the children dear

and itself turned yet another.

the house gifting a bunch of little deer

to the children there

and turned into one more!

Tharik Thaski

•

ஒரு தொகை மான்குட்டிகள்

நீண்ட நாட்களுக்குப் பின்னர்

வீட்டிற்கு வந்தோம்

வாசலில் நின்று பார்த்த போதே

வீட்டின் முகம் செத்துக் கிடந்தது.

கதவைத் திறந்து உள் நுழைந்த போது

வீட்டின் எல்லாப் பகுதிகளும்

செத்துக் கிடக்கிறதா...

மிகுந்த கோபத்தில் தன்னை

திருப்பிக் கொண்டிருக்கிறதா...

தனியே விட்டுச் சென்றதற்காய்

ஆயிரம் கேள்விகள் கேட்டு

கட்டியணைைத்து அழத் துடிக்கிறதா...

எல்லாமுமாய் இருக்கும்.

அக் கணத்தில்

வெளியில் நின்ற எமது குழந்தைகள்

உள்ளே நுழைகிறார்கள்

வீட்டின் இதயம் துடிக்க ஆரம்பித்தது.

அது தன் கண்களை சற்றென்று

திறந்து கொண்டது.

அறைகளும்

சுவர்களும் கதவுகளும் என

வீட்டின் எல்லாப் பகுதிகளும் பேசவும்

பாடவும் ஆடவும்

ஒளிந்து விளையாடவும் தொடங்கின.

வீடு

ஒரு தொகை மான் குட்டிகளை

குழந்தைகளுக்குப் பரிசளித்து

தானும் குழந்தையாய் ஆகிற்று.

நீறோ