KO.NATHAN(EGATHUVAN)'S POEM

 A POEM BY GOPAL.NATHAN(EGATHUVAN)

Translated into English by Latha Ramakrish nan(*first Draft)

THE 7TH CHILD OF NATURE

From the 10th floor of the multi-storeyed building

where I live

I am evaluating the void of sky.

The songs of those birds living in the branches of trees

that are grown right up to the 8th floor

are heard in the 12th floor also.

The sound of the rain bringing down the raindrops

twirl and swirl as water-snakes upon the

dead leaves dropping off the trees in flutter.

In the stormy wind the leaves entering inside

through the window

sway as birds all over the room.

My cabin has turned a veritable woodland.

The tank fish leaping beyond the fibre glass

and search for the river inside the leaves.

In the water splashed

river trickles on the floor.

The doves that daily eat the bread slice

that I throw near my cabin

send back the weight of the wheat

to the field itself.

The city glows in electricity

The trees have kept hidden

the darkness of night.

Changing facets of day

Trees alone savour.

I too am

Nature’s 7th child.

இயற்கையின் 7 வது குழந்தை.

***********************"**""**

"

நான் வசிக்கும் மாடி வீட்டின்

10 வது தளத்திலிருந்து

வானத்தின்

வெறுமையை அளவீடு செய்கிறேன்.

"

08 வது தளம் வரைக்கும்

வளர்ந்திருக்கும் மரங்களின் கிளைகளில் வாழும் பறவையின் பாடல்கள்

12 வது

தளத்திற்கும் ஒலிக்கச் கேட்கிறது.

"

வானம்,

மழைத்துளிகள் இறக்கும் ஒசை

மரங்களின் விழுகின்ற சலசலப்புக்களில் சருகுகளின்

மேல் நீர்ப்பாம்பாய் நீள்கின்றன.

"

பெருங்காற்றில் சாளரத்தின் வழியே

உள்நுழையும் இலைகள்

அறையெங்கும் பறவையாய் அசைகிறது.

ஒரு வனமாகிப் போனது என் வீடு.

"

தொட்டி மீன்கள்

கண்ணாடி இழை தாண்டி

துள்ளிக் குதித்து

இலைகளுள் நதியை தேடுகிறது.

தெறித்த நீரில் தரையில் கசிந்தது நதி.

"

அறை அருகே

நான் போட்ட ரொட்டித்துண்டையை

தினம் கொத்தி தின்னும் புறாக்கள்

கோதுமை மாவின் கனத்தை

வயல்வெளிக்கே திருப்பி கொண்டிருந்தன.

"

மின்னொளியில் ஒளிரும் நகரம்

இரவின் இருளை

மரங்கள் ஒளித்து வைத்திருந்தது.

பொழுதுகளை

மரங்கள் மட்டுமே ரசிக்கிறது.

"

நானும்

இயற்கையின் 7 வது குழந்தை.

•

ஏகத்துவன்.

YUGA YUGAN(RENGARAJAN VEERASAMY)'S POEMS(2)

 TWO POEMS BY

YUGA YUGAN

(RENGARAJAN VEERASAMY)

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

My dream

came to me as a garb

Never in dream have I thought

of being dream-clad.

When I stood stark naked

your hands did feign to be weaving

clothes for me

A person who came along with memories of

his bare-bodied time

gave me his loom.

But that which I am wearing is not of his.

The loom remains there as it is.

My outfit might turn your eyes away

What to do

It is that which my nudity dreamt of

If you had known that my feet would kick the sky

You wouldn’t have rocked my swing – right?

If you want

bring me down

Even then

I would remain

kicking this terrain.

Rengarajan Veerasamy

•

என் கனவு

எனக்கு ஓர் ஆடையாக கிட்டியது

கனவிலும் நினைத்ததில்லை

என் கனவை

நான் அணிவேனென்று

நான் நிர்வாணமாய் நின்ற போது உங்கள் கரங்கள்

எனக்கான ஆடையைத் தானே

நெய்து கொண்டிருப்பதாய்

பாவனை செய்தது

தன்னுடைய வெற்றுடம்புகால

நினைவுகளோடு வந்த ஒருவன்

அவனது தறியைத் தந்தான்

நான் அணிந்து கொண்டிருப்பது

அவன் தறியை அல்ல

தறி அங்கேயே அப்படியேதானிக்கிறது

என் ஆடை

உங்கள் கண்களை கூசச் செய்யலாம்

என்ன செய்வது

அதைத் தான்

என் அம்மணம் கனவாக கொண்டிருந்து

என் கால்கள்

வானை எற்றுமென கண்டிருந்தால்

என் ஊஞ்சலை

ஆட்டியே இருக்க மாட்டீர்கள் தானே

வேண்டுமானால்

என்னை கீழிறக்கி விடுங்களேன்

அப்போதும் நான்

உதைத்துக் கொண்டுதானிருப்பேன்

இப்பூமியை..

(2)

Not having the heart to cast off

all those caustic words

from thee

I have collected and secured them.

That spot is turning into an arsenal.

Seems like at its core lies the mouth of volcano

Extending I hold my begging bowl

No sooner a word from you lands inside

the weaponry vanishes camphor-like.

From your flower a lone petal drops

and the place fulfilled, overflows.

Oh, what grand phenomenon is that

playing the game of cowrie shells

with this magical cabin

and the miraculous Word _

Rengarajan Veerasamy

உன்னிடமிருந்து விழும்

சுடு சொற்களை எல்லாம்

குப்பையிலிட மனமின்றி

கூட்டிச் சேகரித்து வைத்திருக்கிறேன்

அவ்விடம் ஒர் ஆயுதக்கிடங்காய்

ஆகிக் கொண்டிருக்கிறது

அதன் மத்தியிலிருந்து தான்

எரிமலைவாய் போல்

ஏந்திப் பிடிக்கிறேன் என் திருவோட்டை

உன் உதட்டிலிருந்து

ஒரு சொல் வந்து விழுந்ததும்

காணாமல் போய்விட்டன

ஆயுதங்கள் கற்பூரமாய்

உன் மலரிலிருந்து

ஒர் இதழ் உதிர்கிறது

நிரம்பி வழிகிறது அவ்விடம்

இந்த

அதிசய அறையையும்

அதிசயச் சொல்லையும்

வைத்துச் சோழியாடும்

பேரதிசயம் எது.

- யுகயுகன்

MA.KALIDAS'S POEMS(2)

 TWO POEMS BY

MA.KALIDAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Someone is knocking at the door.

No sound from inside.

The stallion bursting out of the bridle run amok

and tumble down on the sand-mound.

Again a knock at the door.

The latch that unfastened itself

staring at the space outside flinched and recoiled.

Everywhere outside fingers and ears.

The hope that there is just a lone bolt inside _

a duplicate key quietly opens.

யாரோ கதவைத் தட்டுகிறார்கள்

உள்ளிருந்து எந்த சத்தமும் இல்லை.

லகானைத் திறந்து கொண்டு தறிகெட்டோடும் மனக்குதிரை

தடுமாறி விழுகிறது மணல்திட்டில்.

மீண்டும் கதவு தட்டப்படும் ஓசை

தன்னைத் தானே

திறந்து கொண்ட தாழ்ப்பாள்,

வெளியை வெறித்துப் பார்த்துவிட்டு உள்ளிழுத்துக் கொண்டது மறுபடி.

வெளி நிறைய விரல்களும் காதுகளும்.

உள்ளே

ஒரேயொரு தாழ்ப்பாள் மட்டுமென்ற

நம்பிக்கையை, அரவமில்லாமல் திறக்கிறது ஒரு கள்ளச்சாவி.

- மா.காளிதாஸ்

(2)

Unmindful of the biting chill getting into the pond

and sucking honey in the lotus _

Your smile.

The flower-vendor who seeks and selects chosen expressions

twining them feels at a loss to fix its cost.

You could have given as alms

a fraction of your beauty

to the pubescent Time

that pursued you all through.

Having you hand round my shoulder

you asked a question

the apprehension of which

the temple-dove’s flutter vouchsafed.

In the spot where you stood

someone is standing.

The fatigue born of circumambulation overpowering

the place where you sat to rest

has some nuggets strewn all over

At the spot where a speck of your kumkum

had fallen

Someone is leaving the footwear worn.

The portal of the sanctum sanctorum is being

fastened.

கடும் குளிரையும் பொருள்படுத்தாமல் குளத்தில் இறங்கி

தாமரை மலரில் தேன் உறிஞ்சுகிறது

உன் புன்னகை.

தேர்ந்தெடுத்த பார்வைகளைத் தேடியெடுத்து சரம் கோர்த்த பூக்காரி

விலை நிர்ணயிக்கத் திணறுகிறாள்.

வழிநெடுகத் துரத்தி வந்த

இளம் காலத்திடம்

உன் அழகின் சில்லறையில்

கொஞ்சம் பிச்சை போட்டிருக்கலாம் நீ.

என் தோளில் கைபோட்டபடி

நீ கேட்ட கேள்விக்கான

பதிலின் படபடப்பைப் பறந்து நிரூபித்தது கோயில் புறா.

நீ நின்ற இடத்தில்

யாரோ நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள்.

சுற்றி வந்த களைப்புத் தீர

சம்மணமிட்டு நீ அமர்ந்த இடத்தில்

சிதறிக் கிடக்கிறது நொறுக்குத் தீனி.

உன் நெற்றிக் குங்குமப் பிசிறு

விழுந்த இடத்தில்

யாரோ செருப்பைக் கழற்றிப் போடுகிறார்கள்.

நடை சாத்தப்படுகிறது

RAMESH PREDAN'S POEMS(2)

 TWO POEMS BY

RAMESH PREDAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1.THE IMMORTAL MAN

They announced that I have died.

Then they buried me.

Inside the soil in a fragrant coffin

how long to remain lying like this

Moving my limbs a little

I lay sideways

I could roll over and stretch with my face down.

When the din and noise of traffic subsided

I could realize it to be night

The daytime earth is scorching

and it is too sweaty inside the box.

I who calculates the days being inside dark

Oh how can you realize my state of mind

Thinking of any and everyone

recollecting things close to my heart

is my only pastime.

Still for how many months

how many years

how many eons

I remain lying thus.

If I die

my body would rot decompose

and turn into soil.

Then there won’t be this burden

of loneliness

But

when am I to depart

How to breathe my last

Who would give me release

That the Son of God never dies

who to tell these dunces

Nevertheless

I won’t emerge out of the burial pit

on my own

Let my Father come

Let him dig me out himself

Till that time I will remain thus.

[TRANSLATOR'S NOTE: கவிதையின் கடைசி வரியை மொழிபெயர்ப்பில் தற்போது சேர்க்கவில்லை. சுற்றிலுமுள்ள புயல், வெள்ளம். கவியின் வாக்கு பலித்துவிட்டால்... என்ற பயமே காரணம். பின்னர் சேர்த்துவிடுகிறேன். ]

RAMESH PREDAN POEM

மரணமற்றவன்

--------------------

நான் செத்துவிட்டதாக அறிவித்தார்கள்

பிறகு நல்லடக்கம் செய்தார்கள்

மண்ணுக்குள் வாசனை கமழும் பெட்டிக்குள் நான்

எத்தனை நாட்களுக்குத்தான் இப்படியே

படுத்தபடியாகக் கிடப்பது

கையைக் காலை அசைத்து

ஒருக்களித்துப் படுத்தேன்

புரண்டு குப்புறப்படுக்கவும் முடிந்தது

வாகனங்களின் ஓய்ச்சல் அடங்கிய நேரம்

இரவாக என்னால் அறிய முடிகிறது

பகல் பூமி தகித்துப்

பெட்டிக்குள் புழுக்கமாக இருக்கிறது

இருட்டுக்குள் இருந்துகொண்டு நாட்களைக் கணக்கிடும்

என் மனநிலையை உன்னால் எப்படி உணர முடியும்

எல்லாரைப் பற்றியும் நினைத்துக்கொள்வதும்

மனசுக்குப் பிடித்தமானவற்றை எண்ணி மகிழ்வதுமே

எனக்கான பொழுதுபோக்கு

இருந்தாலும் இப்படியே எத்தனை மாதங்களுக்கு

எத்தனை ஆண்டுகளுக்கு யுகங்களுக்கு

நான் படுத்தபடியாகக் கிடப்பது

செத்துவிட்டால் உடலழுகி மக்கி மண்ணாகிவிடும்

பிறகு இந்தத் தனிமைச் சுமையில்லை எனினும்

எப்போது நான் சாவது

எப்படி நான் சாவது

எனக்கு யார் எப்படி விடுதலை தருவது

தேவகுமாரன் மரிப்பதில்லை என்பதை

மடையர்களுக்கு யார் சொல்வது

ஆனாலும் புதைகுழிக்குள்ளிருந்து

நானே வெளிப்படமாட்டேன்

என் தந்தை வரட்டும்

அவனே என்னைத் தோண்டி எடுக்கட்டும்

அதுவரை நான் இப்படியே இருப்பேன்

இந்நகரத்தைக் கடல் கொள்ளும்வரை.

2.CAT THE METAPHOR

A wall between you and me

A cat on the wall

We both nurture the thought of killing the cat.

That it knows what we think

the cat’s eyes reveal in all innocence.

In our deal of having the wall smashed a little

and thereby making room for an entrance

in the door that someone banged shut

The cat’s tail is caught.

The face of its terrible scream towards me

It’s writhing tail around eighteen inches long

facing you

Between you and me

a doorway all too shut

In the narrow gap of the door

a dried up skeleton.

2.

Starting from the upper rim of the round moon

the cat walks upside down in the lower rim.

In the light-blue hue sans clouds

the green cat is rolling the moon with its forelegs.

The red cat licking and drinking it

the moon oozes out of mouth-corner.

The black cat jumping into the moon

and getting dissolved

with its senses coming apart

remains there in patches .

Well, have you seen the cat’s eyes

There the moon’s interior

Well well

are you drawing or writing Cat

Have you seen Buddha with eyes opened

Buddha with eyes awakened is but Cat.

(3)

The cat walking upon the Piano.

The music fills the room and overflows.

The sound-filled path elongates.

In the hanging suspended walk of the cat

the space fills up to the rim

and brims.

4)

The night lies there as the cat.

Perplexed whether this poem is

about the night or the cat

I go on writing.

Newmoon Night

As tail sways

the Milky Way.

Eyes sprouting all over my body

squeal Miyaav.

In earthquake land slips off the feet.

Pouncing when I grasp the tail

swirling it and ascending higher

the land collapses into the earth

and ceases to be.

In the all too lonely earth

that which remains _

Myself or the Poem

Confused to the core looks on

the Night that has lost the name Cat.

That which is lost is just that _

name buried deep down.

Nothing else.

5.

Upon the infinitely extending compound wall

with glass pieces fixed

walks with composure

the word Cat.

Yes a Word.

If we pursue it a little

We will be able to read

it turning into a sentence

and in case a glass-piece gets inside

in the long-drawn movement of the sentence

the blood trickling sideways at compound wall

turning into poem.

If you expect it to be a poem about Cat

You would be disappointed.

(From the poem-collection கறுப்பு வெள்ளைக் கவிதை(BLACK AND WHITE POEM) published in 1999 by Agaram)

Ramesh Predan

•

பூனை என்கிற உருவகம்

====================

1.

உனக்கும் எனக்குமிடையே ஒரு சுவர்

சுவர் மீது ஒரு பூனை

பூனையைக் கொன்றுவிட

உனக்கும் எனக்கும் எண்ணம்

நம் எண்ணம் தனக்கும் தெரியும் என்பதை

வெகுளியாகக் காட்டும் அதன் கண்கள்

சுவரைக் கொஞ்சம்போல இடித்து

ஒரு வாசல் வைத்துக்கொண்ட

நமக்குள்ளான உடன்பாட்டில்

நம்மில் யாரோ அறைந்து சாத்திய கதவில்

வால் அகப்பட்டுக்கொண்டது பூனை

அதன் கொடூரமான அலறலின் முகம் என் பக்கம்

துடிதுடிக்கும் ஒருமுழ வால் உன் பக்கம்

உனக்கும் எனக்குமிடையே

அடைபட்ட ஒரு வாசல்

கதவிடுக்கில் காய்ந்த எலும்புக்கூடு

*

2.

வட்ட நிலாவின் மேல் விளிம்பில் ஆரம்பித்து

கீழ் விளிம்பில் தலைகீழாக நடக்கிறது பூனை

மேகமில்லா இளநீல வெளிச்சத்தில்

பச்சை நிறப்பூனை தனது முன்னங்கால்களால்

நிலாவை உருட்டிக்கொண்டிருக்கிறது

சிவப்புப் பூனை நக்கிக்குடிக்க

வாயோரத்தில் நிலா வழிகிறது

கறுப்புப் பூனை நிலாவில் குதித்துக் கரைந்து

புலன்கள் கழன்று திட்டுத்திட்டாக உறைகிறது

அதுசரி

பூனையின் கண்களைப் பார்த்திருக்கிறாயா

அதில் நிலாவின் உட்புறத் தோற்றம்

சரிசரி

பூனையை வரைகிறாயா எழுதுகிறாயா

கண் திறந்த புத்தரைப் பார்த்திருக்கிறாயா

புத்தர் கண்திறந்தால் பூனை

*

3.

பியானோ மீது

நடக்கும் பூனை

அறை நிரம்பித் தளும்புகிறது

ஓசை

ஒலி பொருந்திய பாதை நீள்கிறது

பூனையின் அந்தர நடையில்

வெளி நிரம்பித் தளும்புகிறது

(4)

பூனையைப் போல இரவு படுத்துக்கொண்டிருக்கிறது

இந்தக் கவிதை இரவைப் பற்றியதா

பூனையைப் பற்றியதா என்கிற குழப்பத்தோடே

எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன்

அமாவாசை இரவு

வாலாக அசைகிறது பால்வீதி

உடம்பெல்லாம் கண்களாகி விடைத்து

மியாவ் என்கிறது

நிலநடுக்கத்தில் பூமி கால்களைவிட்டு நழுவுகிறது

எம்பித் தாவி வாலைப் பற்ற

வால் முனை சுழற்றி மேலேற

பூமிக்குள் சரிந்து மடிகிறது நிலம்

தனித்த பூமியில் மீந்து நிற்பது

நானா கவிதையா என்ற குழப்பத்தோடு பார்க்கிறது

பூனை என்ற பெயரை இழந்த இரவு

மண்ணில் புதைந்தது பெயர் மட்டுமே

வேறில்லை

5.

கண்ணாடிச் சில்லுகள் பதிக்கப்பட்டு

முடிவற்று நீளும் மதில் மீது

நேர்த்தியாக நடந்து செல்கிறது

பூனை என்ற ஒரு சொல்

ஆம் ஒரு சொல்

அதைக் கொஞ்சம் பின்தொடர்ந்தால்

அது ஒரு வாக்கியமாவதையும்

வாக்கியத்தின் நீண்ட அசைவில்

கண்ணாடிச் சில்லொன்று பொத்துவிட்டால்

மதிலின் பக்கவாட்டில் வழியும் குருதி

கவிதையாவதையும் வாசிக்கலாம்

அது பூனையைப் பற்றிய கவிதையாக இருக்குமென்று

நீங்கள் எதிர்பார்த்தால் ஏமாந்துபோவீர்கள்

*

(கறுப்பு வெள்ளைக் கவிதை/ அகரம்/1999.)