MARIMUTHU SIVAKUMAR'S POEM

 A POEM BY 

MARIMUTHU SIVAKUMAR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

MY CONTINUING COMMUNION 

WITH DARKNESS

In each and all nights the door of my room
would remain wide-opened
In the midnight sans an iota of noise
who at all would come inside my cabin….
I who remained crouched inside my blanket
finding the direction of air’s entry
let my eyes wander on all sides.
There pervaded the countenance of darkness.
Removing the coarse and uneven of the dark
I enter inside.
Darkness is real vast.
Its depth and density increased
with every passing minute.
It thought that I was in love with it.
My search might have made it think so.
Just as what the Darkness has thought
I do love the dark.
Its formless expanse
Its snowy beauty
Its massive length sans smell
_ all and more must have enthralled me.
My principles
seekings ¬_
Darkness has devoured it all.
Darkness is all pervasive
I feel as if I have lost myself.
Now I have become its slave.
The darkness moves towards the dawn.
Not welcoming its move
I pull it inside and
shroud me all over.

இருளுடன் நீளும் உறவு

ஒவ்வொரு இரவுகளிலும்
எனது அறைக்கதவு திறந்து கிடக்கும்
எதுவுமே அரவமில்லா நடுநிசியில்
யார் வரக்கூடும் எனதறைக்குள்..
போர்வைக்குள் பம்மியிருந்த நான்
காற்றின் உட்புகும் திசையறிந்து
கண்களை மேயவிடுகிறேன்.
அங்கு இருளின் முகம் பரவியிருந்தது
நான் இருளின் கரடுமுரடுகளை விலக்கி நுழைகிறேன்.
இருள் விசாலமானது
அதன் கனதி நிமிடத்துக்கு நிமிடம்
அதிகரித்துச்சென்றது.
நான் இருளை காதல் செய்வதாக
அது நினைத்துக்கொண்டது
என் தேடல் இருளுக்கு அவ்வாறான
உணர்வை ஏற்படுத்தியிருக்கலாம்.
இருள் எண்ணியது போல்
நான் இருளை காதலிக்கிறேன்
அதன் உருவமற்ற படலம்
அதன் பனிவிழுங்கிய அழகு
வாசனையில்லாமல் படர்ந்திருக்கும் நீளம்
அத்தனையும் என்னை வசப்படுத்தியிருக்கலாம்.
எனது இலட்சியங்களையும்
தேடலையும்
இருள் ஆக்கிரமித்துவிட்டது
நான் என்னை இழந்ததுபோல்
உணர்கிறேன்.
இப்போது
நான் அதன் அடிமையாகிவிட்டேன்
இருள் விடியலை நோக்கி நகர்கிறது
நான் அதன் நகர்வை விரும்பாமல்
மீண்டும் என்னுள் இழுத்து போர்த்திக்கொள்கிறேன்.
~~~~~~
05.09.2020
மாரிமுத்து சிவகுமார். 

NESAMIGU RAJAKUMARAN'S POEMS(2)

TWO POEMS BY

NESAMIGU RAJAKUMARAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. THE LAND OF WINGS

Where have we lost

the sky of birds?

Why have we lost

the flutter of wings?

The ‘Keechaang kuruvigal'waking up the married ones

in the well of night _

Where would they be crouching asleep now?

The ‘Jaamakozhi' sounding clock-like

every ‘Jaamam’

in which Jaamam they got buried deep?

The ‘Akkaakkuruvigal' that foretell

the onset of water-flow in the river _

Where would they be huddled now?

Do you remember the ‘Oomaikottaangal'

blocking our way

emitting frightening shrieks

in those deserted roads

on pitch-dark nights

where we walked along?

The scenes of those shepherds

knowing if ‘Andril' birds were to cry

late in sunset hours

it would rain

ending the grazing and

getting ready to return home

_ Alas why those scenes

are no more seen?

The ‘Aatkaati' birds of night hours

instinctively learning someone

coming at a distance

and cautioning those guarding the fields

O do we know which way

they’ve flown away?

Replicating human voice

the 'Senkaal Naarai' birds

called 'Koozhaikadaa'

_ O, where have they disappeared?

In a world sans humans

birds can thrive

But in a world sans birds

humans can’t survive

How many of us at all know this

Ecological premise.

That

where no

'Kallukkuruvigal'

'Karichaangkuruvigal'

'Chittukkuruvigal'

'Marangkothigal'

fly

is but

faulty sky

If only you and I

bequeath this knowledge

to the next generation

The earth can heave a sigh of relief!

Sky’s distress

would somewhat ease.

சிறகுத்திணை!

-எஸ்.ராஜகுமாரன்

எங்கு தொலைத்தோம்

பறவைகளின் வானத்தை?

ஏன் இழந்தோம்

சிறகுகளின் ஓசையை?

மூன்றாம் ஜாமத்தில்

சம்சாரிகளை துயில் எழுப்பும்

கீச்சாங்குருவிகள்

எங்கு படுத்துறங்கும்

இப்போது?

ஒவ்வொரு ஜாமத்துக்கும்

கடிகார ஒலி எழுப்பும்

ஜாமக்கோழிகள்

புதைந்த ஜாமம் எது?

ஆற்றில் தண்ணீர் வருவதை

முன் கூட்டியே அறிவிக்கும்

அக்கா குருவிகள்

எத்திசையில் முடங்கி இருக்கும்?

விளக்கற்ற இரவுகளில்

நாம் நடந்த

அரவமற்ற சாலைகளில்

அச்சக்குரல் எழுப்பி

வழிமறித்த

ஊமைக்கோட்டான்களை

நினைவிருக்கிறதா

உங்களுக்கு?

பின் அந்திப்பொழுதுகளில்

அன்றில்கள் கரைந்தால்

மழை வருமென்பதை அறியும்

கால்நடை மேய்ப்பர்கள்

மேய்ச்சலை முடித்து

வீடு திரும்ப

ஆயத்தமாகும் காட்சிகள்

ஏன் காணாமல் போயின?

தூரத்தில் ஆள் வருவதை அறிந்து

வயற்காவலரை எச்சரிக்கும்

இரவுநேர ஆள்காட்டிப்பறவைகள்

பறந்த திசை எதுவென

அறிவோமா நாம்?

மனிதக் குரல்களை

நகல்ஒலி எழுப்பும்

கூழைக்கடா என்னும்

செங்கால் நாரைகள்

சென்று மறைந்ததெங்கே?

மனிதர்கள் இல்லாத உலகில்

பறவைகள் வாழ்ந்துவிடும்-

ஆனால் பறவைகள் இல்லாத உலகில்

மனிதர்கள் வாழ இயலாது என்னும்

சூழலியல் சூத்திரம் அறிந்தோர்

நம்மில் எத்தனை பேர்?

கல்லுக்குருவிகளும்

கரிச்சான் குஞ்சுகளும்

சிட்டுக்குருவிகளும்

மரங்கொத்திகளும்

பறக்காத ஆகாயம்

பழுதான ஆகாயம் என்பதை

அடுத்த தலைமுறையிடம்

நாம் அறியக் கொடுத்தால்தான்

பூமி கொஞ்சம்

நிம்மதிப் பெருமூச்சு விடும்!

ஆகாயத்தின் பதட்டம்

சற்றே தணியும்!

2.CHILDHOOD

When I ask the child that smears the red ink all over its palm

Why are you doing so

Oh, the ink is spilt says she

and laughs.

Another time

for the blue- ink smeared

handkerchief also

the same smile

with the same smile as response.

Once I observed her

shaking her ink-filler

over a page in a notebook

thrown open.

When closing the notebook and reopening it

an abstract painting was drawn

on both sides

as mirror image.

‘See here two lookalike birds’

said she.

Is it that the children like

to scatter colours

all over or

the colours love to spread out on their own

in objects meant for children.

* TRANSLATOR'S NOTE: குழந்தை மை என்று தலைப்பிலேயே மை என்ற ஒற்றையெழுத்துச் சொல்லைக் கொண்டிருக்கிறது கவிதை. குழந்தைமைப் பருவத்தில் உள்ள சிறுமி மையைச் சிதறடிக்கிறாள், உள்ளங்கையில் அப்பிக்கொள்கிறாள். மை மூலக்கவிதையில் இருவிதமாக இடம்பெறும் அளவில் ஆங்கிலத்தில் எனக்குத் தெரிந்தவரை எந்தவொரு வார்த்தையும் இல்லை. IN(K)FANCY என்று தலைப்பிட்டுப் பார்த்தேன். குழந்தைமையில் உள்ள மை போல் இயல்பாக இல்லை. தவிர, infancy என்பது குழந்தைப்பருவத்தின் மிக ஆரம்பக் கட்டம். எனவே அந்த வார்த்தையைத் தலைப்பாக்குதல் சரியல்ல என்று தோன்றியது. மூலகவிதையில் வரும் மை என்ற சொல்லின் செறிவை ஓரங்கட்டி கவிதையை மொழிபெயர்ப்பது சரியா என்ற கிலேசம் வேறு. ஆனாலும், கவிதை பிடித்ததால் கவிஞர் கோபித்துக்கொள்ள மாட்டார் என்ற நம்பிக்கையில் ‘மை கொட்டிவிட்டதாய் மனதை சமாதானம் செய்துகொண்டு’ கவிதையின் சாரத்தை ஓரளவுக்குத் தருமளவில் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்துள்ளேன். தோழமையுடன் லதா ராமகிருஷ்ணன்.

2. குழந்தை மை

உள்ளங்கைகளெங்கும்

சிவப்பு மையை

அப்பிக்கொள்ளும் குழந்தையிடம்

ஏன் இப்படிச் செய்கிறாய்

எனக் கேட்கையில்

மை கொட்டிடுச்சு என்று

சொல்லிச் சிரிக்கிறாள்.

பிறிதொரு முறை

நீல மை கொட்டிய கைக்குட்டைப் பற்றியும்

அதே காரணத்துடனான

பொய்ச்சிரிப்பே பதிலாக.

திறந்த நோட்டுப்புத்தகத்தின்

ஒரு பக்கத்தில் அவள்

மை உறிஞ்சியால் வீசுவதை கவனித்தேன் ஒரு சமயம்.

நோட்டை மூடித் திறக்கையில்

அரூப ஓவியமொன்று

இரண்டு பக்கத்திலும் ஒரேபோல் தீட்டப்பட்டிருந்தது.

ஒரே மாதிரி ரெண்டு பறவை பாத்தியா என்றாள்.

வண்ணங்களை வாரி இறைக்க

குழந்தைகளுக்குப் பிடிக்குமா? இல்லை குழந்தைகளுக்கான பொருட்களில் தம்மை இறைத்துக்கொள்ள

வண்ணங்களுக்குப் பிடிக்குமா.

BOOMA ESWARAMOORTHY'S POEM

 A POEM BY

BOOMA ESWARAMOORTHY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

While climbing the stairs

a person extended his supportive hand:

‘In the name of sprinkling

they have splashed water everywhere

so slippery –take care’

I thanked him.

Without asking

a person placed by my side

a cup of coffee and two milk candies.

I thanked him.

‘You always wear banians, don’t you -

In the shirt you’re wearing today

stars innumerable

_ Another boy observed.

I thanked him.

Alighting when I went past

the flower vendor

Asking

‘Why aren’t you these days to buy flowers?

asked he and said:

‘Today I have bought ‘Sevvarali’ from market

and have made a garland.

Come in the evening and get it.’

I thanked him.

Two persons who came facing me, said:

The newspaper man is looking for you

Hurry.’

I thanked them.

‘Your son only who comes daily

I would enquire after your welfare’

said the newspaper man.

I thanked him.

Turning, when I got into the street

an auto coming close

halted for some commuters to alight.

The driver smiled.

I thanked him.

A crow perching atop another auto

eyed me, seeking me for long.

I thanked it.

Today I am meeting many persons as such.

Thanks very much.

Booma Eswaramoorthy

படியேறும் போது ஒருவர் கரம் நீட்டி கை கொடுத்தார்.

தெளிக்கிறேன் என்று தண்ணீரை

கொட்டி வைத்திருக்கிறார்கள்.பார்த்து வாருங்கள்

வழிக்கி விடப் போகிறது

நன்றி சொன்னேன்.

காஃபியும் இரண்டு பால் தித்திப்புகளையும்

ஒருவர் கேட்காமலே என் பக்கம் வைத்தார்.

நன்றி சொன்னேன்.

இன்னுமொரு சிறுவன்

நீங்கள் எப்போதும் பனியன்தான் அணிவீர்கள்.

இன்று நீங்கள் அணிந்திருக்கும் சட்டையில்

நட்சத்திரங்கள் கொட்டிக் கிடக்கிறது என்றான்

நன்றி சொன்னேன்.

கீழே இறங்கி பூ விற்பவனை கடந்த போது

அவன் சொன்னான். பூக்கள் வாங்கவருவதில்லையே.

இன்று சந்தைக்குச் செல்லும் போது

செவ்வரளிகள் வாங்கி மாலையாக்கி வைத்திருக்கிறேன்

மாலை வந்து வாங்கிக் கொள்ளுங்கள் என்றான்.

உன் விருப்பம், நன்றி என்றேன்.

எதிரே வந்த இருவர் சீக்கிரம் செல்லுங்கள்

நாளிதழ் விற்பவன்

உங்களைத் தேடிக் கொண்டிருக்கிறான்.

நன்றி சொன்னேன்.

உங்கள் மகன்தான் தினமும் வருகிறார்.

உங்களை கேட்டுக் கொள்வேன் என்றான்,

நாளிதழ் விற்பவன். நன்றி சொன்னேன்.

திரும்பி வீதிக்கு இறங்கும் போது

ஆட்டோ ஒன்று பக்கம் நெருக்கி வந்து

பயணிகளை இறக்கி விட்டது

ஒட்டுநர் புன்னகைத்தார்.நன்றி சொன்னேன்.

மற்றுமொரு ஆட்டோ மீதிருந்த காகம்

நீண்ட நாள்தேடுதலுடன் பார்த்தது.

நன்றி சொன்னேன்.

இன்று நிறைய பேர்களை சந்திக்கிறேன்.

நன்றிகள்.

PON ILAVENIL.B’S POEM

 A POEM BY

PON ILAVENIL.B.

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

ELIZABETH TEACHER

As solace to the feelings moist and oozing

even after all these years

in the voice of Elizabeth teacher spraying language

those words

turn out to be the wonder of the hour.

Yet

In that magical ladder of imagination

I climb all by myself even today

Just as me

For father and mother also

Elizabeth teacher was the class teacher.

But were there ladders for them

I wonder

With my ladders hidden

inside me alone

Every now and then I undertake

clandestine journey

to sky and earth

to and fro

Voyages within me

are so fascinating indeed.

எலிசபெத் டீச்சர்

______

இத்தனை ஆண்டுகளுக்குப் பிறகும்

கசியும் உணர்வுகளுக்கு ஆறுதலாக

மொழியை தூவிய

எலிசபெத் டீச்சர் குரலில்

அந்த வார்த்தைகள்

அந்த நேரத்திற்கு அற்புதமாகிறது

எனில்

மந்திரமிக்க

அந்தக் கற்பனை ஏணியில்

இன்றும்

துணையின்றி ஏறுகிறேன்

என்னைப் போலவே

அப்பாவிற்கும் அம்மாவிற்கும்

எலிசபெத் டீச்சரே தான்

வகுப்பு ஆசிரியர்

ஆனால்

அவர்களுக்கு

ஏணிகள் இருந்தனவா தெரியவில்லை

எனது ஏணிகள் எனக்குள் மட்டுமே மறைந்திருக்க

அவ்வப்பொழுது ரகசியமாக

வானுக்கும் பூமிக்குமாக

போய் வந்துகொண்டிருக்கிறேன்

பயணங்கள் எனக்குள்

அவ்வளவு வசீகரமானது

(நன்றி.. நீரோடை வலை ஒளி)

Pon Elavenil B