IYYAPPA MADHAVAN'S POEM

 A POEM BY 

IYYAPPA MADHAVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Looking above,

the lone star there all alone as me
Yet
it seems not to have all sort of thoughts
as I do
Except shining it has no other work
I glow not
nor turn dark
Pondering over something or other
and wandering alive, doing nothing else.
Besides, the sorrows given by life
being innumerable, multiply.
That stars have sorrow is unheard of.
It would keep twinkling the whole night and
vanish during day.
But I am there all hours
tumbling down in thoughts
turn anguished to the core.
The time when I turn into a star
I will be no more.
That called a star
could’ve been you, My Dear.

Iyyappa Madhavan

அண்ணார்ந்து பார்த்தபோது ஒற்றை நட்சத்திரம் என்னைப்போல் தனிமையில்
ஆயினும்
அதற்கு என்னைப்போல் பல்வேறு யோசனைகள் இருப்பதுபோல் தோன்றவில்லை
அதற்கு ஒளிர்வதை தவிர ஒரு பணியும் இல்லை
நான் ஒளிர்வதுமில்லை
இருளுவதுமில்லை
ஏதாவது ஒரு யோசனையில்
உயிருடன் உலாவுதல் தவிர ஒன்றுமில்லை
அது தவிரவும் வாழ்வுதரும் துயர்கள்
எண்ணிலடங்கா
நட்சத்திரத்திற்கு துயர் இருப்பதாக ஒரு செய்தியும் இல்லை
அதே இரவு முழுவதும் மின்னிக் கொண்டிருக்கும்
பகலில் காணாமல் போகும்
நானோ எல்லா பொழுதிலும் இருக்கிறேன்
சிந்தனையில் விழுந்து துடிக்கிறேன்
நான் எப்போது நட்சத்திரம் ஆவேனோ
அப்போது இறந்திருப்பேன்
ஒரு நட்சத்திரம் என்பது நீயாகவும் இருந்திருக்கக்கூடும்.

 

J.WAHABDEEN'S POEM

 A POEM BY 

J.WAHABDEEN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

ELEGY ETCHED IN MEMORY

I would go on singing the sorrow of

 

my seashore.

That is my dirge.

Our sea has not become so subdued
as to listen to your hue and cry.

If I lament in the name of my land
Oh, you lose nothing
It would at east reach
the ears of those crows that cry
in a voice turned dry
for want of fish.

At least for those small stony lumps
heaped that melt everyday in the waves’ misery
my elegy would offer solace.

Let my elegy prove a balm to those floats
That are waiting on the shore
gazing at the sea, sky
Not being able to celebrate
the holy day of fishes

Alas, will the shame of having the dhoti untied
for the whole world to see
and laugh in glee
would leave on buying a hat for us?

Or
Is it the abject clownish act
of breaking apart the throat
and quenching thirst diabolic
then buying a whistle
and asking us to blow that?

Not forgotten
the depth of our dirge
the house well lit knows it all.
Tomorrow
could recall.

I would continue to chant
the sorrow of my seashore.
It is my song of lament.

 மறக்க முடியாத ஒப்பாரி

............................................
என் கடலோரத்து துயரத்தை

நான் பாடிக்கொண்டே இருப்பேன்;

அது என் ஒப்பாரி.

உங்கள்

முழக்கங்களை கேட்குமளவுக்கு

எங்கள் கடல் இன்னும்

அடங்கிப்போகவில்லை.

எனது மண்ணைச் சொல்லி

நான் ஒப்பாரி வைப்பதால்

உங்களுக்கொரு நஷ்டமில்லை.

மீனின்றி வரண்ட குரலால் கத்துகின்ற

காகங்களுக்காவது கேட்கும்.

கடலைக் காக்க வந்து

அலைகளின் பரிதாபத்தில் தினமும் கரையும்

கொட்டிக்கிடக்கும் முண்டுக்கற்களுக்காவது

ஆறுதல் கொடுக்கும் என் ஒப்பாரி.

மீன்களின் பெருநாளைக் கொண்டாட

 முடியாமல்

கடல் வானைப் பார்த்தபடியே

கரையில் காத்துக்கிடக்கின்ற

தோணிகளுக்காவது

இந்த ஒப்பாரி ஒத்தடமாகட்டும்.

சாரனை அவிழ்த்துவிட்டு

உலகமே சிரிக்க வைத்த அவமானம்

தொப்பி வாங்கித் தந்து நீங்கிப்போகுமா?

அல்லது

குரல் வளையை முறித்து

வெறிதீர்த்துவிட்டு

சீட்டி வாங்கித் தந்து ஊதச்சொன்ன

கோமாளித்தனமா?

மறந்து போகவில்லை

நமது ஒப்பாரியின் ஆழம்

வெளிச்ச வீட்டுக்குத் தெரியும்.

நாளை

ஞாபகமூட்டலாம்.

என் கடலோரத்து துயரத்தை

நான் பாடிக்கொண்டே இருப்பேன்;

அது என் ஒப்பாரி.

ஜே.வஹாப்தீன்

M.KALIDAS'S POEM

 A POEM BY 

M.KALIDAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Tea is not something having just

Aroma, Density, flavor.

While gulping a cup of tea

the warmth of tribal woman’s palm

gets inside.

The scattering sound of the droplet

slipping out of her sweater

the song of a bird unknown

has devoured.

From the jeep that goes past her

‘Sarathbabu’ lets slip

a ‘Thazhampoo’.

The nose-ring of her who smiling softly

casts a backward glance

the twilight Sun strokes again and again

making it sparkle in all radiance.

Another tribal lass lay there as dregs

poured out of their commercial cup

that inhales from the flavoured aroma

a pinch of vapour and gulp lust.

That inside the bracket of 

high quality tea packets

heaped in cartons

local taxes also included

Guests unexpected

avoid as usual.


மணம், திடம், சுவை மட்டும்
கொண்டதல்ல தேநீர்.

கோப்பைத் தேநீரை அருந்தும் போது மலைவாசிப் பெண்ணின்
உள்ளங்கைச் சூடு
உள்ளுக்குள் இறங்குகிறது.

குளுமையைப் போர்த்திய
அவள் ஸ்வெட்டரிலிருந்து நழுவும் துளி, பள்ளத்தாக்கில் தெறிக்கும் ஓசையை விழுங்கிவிட்டது
பெயர் தெரியாப் பறவையின் கீதம்.

அவளைக் கடந்து செல்லும் ஜீப்பிலிருந்து சரத்பாபு செந்தாழம்பூவைத் தவறவிடுகிறார்.

மெலிதாய்ப் புன்னகைத்துத்
திரும்பிப் பார்ப்பவளின் மூக்குக்குத்தியைத்
தடவித் தடவி மெருகேற்றுகிறது
அந்திச் சூரியன்.

சுவையூட்டப்பட்ட நறுமணத்திலிருந்து
ஒரு சிட்டிகை ஆவியை உறிஞ்சிக் காமத்தைப் பருகும், அவர்களின்
விளம்பரக் கோப்பையிலிருந்து கொட்டப்பட்ட சக்கையாகக் கிடக்கிறாள்
வேறொரு மலைவாசி.

பெட்டி பெட்டியாக அடுக்கப்படும்
தரம் மிக்க தேயிலைப் பொட்டலங்களின் அடைப்புக்குறிக்குள்
உள்ளூர் வரிகளும் உள்பட்டிருப்பதை வழக்கம் போல் தவிர்க்கிறார்கள்
திடீர் விருந்தாளிகளும்.

- மா. காளிதாஸ்

 

VASANTHADHEEPAN'S POEM

 A POEM BY 

VASANTHADHEEPAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Wandering sun-like

I love the forests

Hail the rivers

Sing the glory of men

Kiss the birds

I am not I the one_

The great grand dream of seclusion.

From scars spring the fountain of agony.

The anguish of dry lands

blow as biting cold wind

Inside fruits turned rotten

worms writhe

The cities smelling foul

caught in the hands of smoke

struggle to breathe

Mossy Rocks

fly away as specs of powder.

Waterways with fountainheads

cease to be.

Starving animals

wander gaping in concrete jungles

Bearing eggs

the birds bang against cell towers

and breathe their last.

Gulping beer

Shiva is dancing solo.

Parvathi is busy trimming her eyebrows

in beauty-parlours.

Muruga and Ganesha

are immersed in video game.

Time

smashing the dreams

is swallowing it all.

காடுகளை நேசிக்கிறேன்

நதிகளைப் போற்றுகிறேன்

மனிதர்களைப் பாடுகிறேன்

பறவைகளை முத்தமிடுகிறேன்

நான் நானில்லை

தனிமையின் பெருங் கனவு

தழும்புகளிலிருந்து பீறிடுகிறது

வேதனையின் நீரூற்று

உலர்ந்த நிலங்களின் பரிதவிப்பு

ஊதல் காற்றாய் வீசுகிறது

வெம்பிய கனிகளுக்குள்

புழுக்கள் நெளிகின்றன

நாறும் நகரங்கள்

புகையின் பிடியில்

மூச்சுத் திணறுகின்றன

பாசியேறிய கற்பாறைகள்

பவுடர் தூளாய் பறந்தோடுகின்றன

ஊற்றெடுக்கும் நீர்த்துறைகள்

அற்றுப் போகின்றன

பசித்த வன மிருகங்கள்

கட்டிட வனங்களில் வெறித்துத் திரிகின்றன

முட்டைகளைச் சுமந்தபடி

பறவைகள்

செல் கோபுரங்களில் முட்டிச் சாகின்றன

பியர் குடித்தபடி

சோலோ நடனமாடுகிறான் சிவன்

பியூட்டி பார்லர்களில்

புருவங்களைச்

செதுக்கிக் கொண்டிருக்கிறாள் பார்வதி

முருகனும் கணேசனும்

வீடியோ கேம்மில் மும்முரமாயிருக்கிறார்கள்

காலம்

கனவுகளை உடைத்துத்

தின்று கொண்டிருக்கிறது.

வசந்ததீபன்

 —