VATHILAIPRABHA'S POEMS

TWO POEMS BY 

VATHILAIPRABHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1.THE PROCLAMATION OF A POET

                                          Of course, my poems 

do speak about me only.
Even the political ones.
It is my poems that
bear testimony to my Being
If my poems cause terrible assault
or thin lines of scratches
I am prepared to own responsibility.
My writing is not some soft kitten
to be placed on the lap and caress
My poems have sunken eyes and hapless ones
as their corpus.
I am man insane with beard unshaven.
A madcap ascending on the abnormality of
Life delirious and delivering poems.
Someone always trustworthy;
pouring a liquid at boiling point
as Poetry.
The temperature of volcanic eruption is
my poetry’s volume and dimension.
My poems are not untouchable
They are just not easily touchable
I am a poet stinging as a serpentine.
That my poetry is no Disclaimer
and that, it is for owning responsibility _
I hereby declare.

வதிலைபிரபாவின் கவிதை

என் கவிதைகள்
என்னைத்தான் பேசுகின்றன.
அரசியல் கவிதைகளும் கூட.
என் இருப்பை உணர்த்துவதும்
என் கவிதைதான்!
என் கவிதையால் பலத்த தாக்குதலோ,
வரிச் சிராய்ப்புகளோ ஏற்பட்டால்
அதற்கென பொறுப்பேற்கவும்
தயாராக உள்ளேன்!
பூனைக்குட்டியென மடியில் கிடத்தி
மெல்ல வருடும் வாஞ்சைமிகு எழுத்தல்ல
என் எழுத்து.
பஞ்சடைத்த விழிகளையும் பராரிகளையும்
கவிதையாக வடிக்கிறவன்.
தாடி மழிக்காத பைத்தியக்காரன்.
பித்துப்பிடித்த வாழ்வின் பித்தநிலை மீதேறி
கவிதை சொல்கிற பித்தன்.
எப்போதும் நம்பத் தகுந்தவன்.
ஒரு கொதி திரவத்தை கவிதையாகக் கொட்டுகிறவன்.
லாவாவின் வெப்பஅளவீடே
என் கவிதையின் அளவீடு.
என் கவிதைகள் தீண்டத்தகாதவை அல்ல
தீண்ட முடியாதவை!
சர்ப்பமெனத் தீண்டுகிற கவிதைக்காரன்.
பொறுப்புத்துறப்பு என் கவிதை ஆகாது.
பொறுப்பேற்கவே என் கவிதையென
இதனால்
சகலமானவருக்கும் அறிவிக்கப்படுகிறது.

2

He who went to bed carrying a huge dream

suddenly struggling to breathe _

he and his dream

ceased to be!

Allowing none to come anywhere near

they removed the dead body

taking it away in an ambulance.

The dream alone

taken note of by none

remains there decayed and rotten

with stinking memories.

VathilaiPraba

பெரும் கனவொன்றைச் சுமந்தபடி

படுக்கச் சென்றவனுக்கு

மூச்சுத் திணறல் ஏற்பட்டு

கனவோடு அவனும் மரித்துப் போனான்!

யாரும் நெருங்க முடியாதபடி

ஆம்புலன்ஸ் ஒன்றில் அந்தச் சடலத்தை

அப்புறப் படுத்தினர்.

யாரும் கண்டுகொள்ளப்படாத

அந்தக் கனவு மட்டும்

அங்கேயே அழுகிக் கிடக்கிறது

துர்நாற்ற நினைவுகளுடன்!

 — 

KAALATHATCHAN (Venki Thillainayagam)'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

KAALATHATCHAN 

(Venki Thillainayagam)

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1.BECOMING GOD

 In Door. No. 16 of the lodge

rape is taking place.
In Door.No. 17 you increase the volume
of your Television.
In that jam-packed bus
that old man is misbehaving with
the school girl.
You get down before your stop arrives.
An SMS requesting for A+ Blood
crying haplessly, unread.
You struggle with your brand new model mobile
not knowing how to store the new blue films.
A moss of human flesh afflicted with Leprosy
extends one hand with half-eaten fingers.
Pretending as if some sticky candy
had got stuck on the sole of your slipper
You go past looking down intently
and rubbing your foot against the ground so effortlessly.
In the adjacent island
life is rotten shit
Turning the page hurriedly
You graze through the Daily column
’Aandiaar Paadugiraar’
Nothing to worry, my friends
you are becoming God
in instalments.

கடவுளாதல் 

(கவிஞர் காலத்தச்சன்)

விடுதிக் கதவு எண் 16-இல்
வன்கலவி நடைபெறுகிறது;
கதவு எண் 17-இல் நீங்கள்
தொலைக்காட்சிப்பெட்டியின்
ஒலி அளவை உயர்த்திக்கொள்கிறீர்கள்.
அந்த நெரிசல் பேருந்தில்
அந்தப் பள்ளிச் சிறுமியிடம்
அந்த வயோதிகர் அத்துமீறுகிறார்;
உங்கள் நிறுத்தத்திற்கு முன்னமே
இறங்கிக்கொள்கிறீர்கள்.
படிக்கப்படாமல் கதறுகிறது
A+ ரத்தம் யாசிக்கும் குறுந்தகவல்;
புது மோஸ்தர் அலைபேசியில்
புதிய நீலப்படங்களைச் சேமிக்கத் தெரியாமல் அல்லாடுகிறீர்கள்.
பெருநோய் மூட்டை ஒன்று
மூளியான விரல்களுடன்
ஒரு கை ஏந்துகிறது;
செருப்பில் பசை மிட்டாய் ஒட்டியதாக
கள்ள லாவகத்துடன்
நிலம் தேய்த்தபடியே கடந்து செல்கிறீர்கள்.
அண்டைத் தீவில்
அழுகிய நரகலாய் வாழ்வு;
அவசரமாய்ப் பக்கம் புரட்டி
ஆண்டியார் பாடுகிறார் மேய்கிறீர்கள்.
இதில் கவலைப்பட ஒன்றுமில்லை நண்பர்களே,
நீங்கள் தவணை முறையில்
கடவளாகிக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்.

2.

The Fighter wanders all alone

in the rectangular sea.
Never does he accept
the tiny fishes
with hues splashed all over.
He was always for
equally strong ones.
It is from inside his body
I am writing
this
Here
loneliness unbearable
for me too.
I too need
one like me
Suffice if anybody
reading this
falls into this rectangular sea.

காலத்தச்சனின் கவிதை

செவ்வகக்கடலில்

தனித்தலைகிறான்
ஃபைட்டர்
ஒருபோதும் ஏற்றுக்கொள்வதில்லை
அவன்
வண்ணஞ்சிதறும்
துகள் மீன்களை
தனையொத்த
பலசாலிகளையே
அவன்
விரும்பினான்
அவன்
உடலுக்குள்ளிருந்துதான்
எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன்
இதை
இங்கு
எனக்கும்
தாளமுடியாத் தனிமை
தனித்தலைந்து
எனக்கும் வேண்டும்
எனையொத்த
ஒன்று
இந்த
செவ்வகக்கடலுக்குள்
விழுந்தால் போதும்
இதைப்படிக்கும்
யாரேனும் .

AZEEZ M.FAIZ'S POEM(1)

A POEM BY 

AZEEZ M.FAIZ

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

ONE HUNDRED YEARS OF WAITING

A white horse

A sword of the war-front
A shield
are for a long time
waiting
for an able commander.

Commanders do come
every now and then
In their hasty arrival
they climb on donkeys
and go jockeying it.

Some on the back of buffaloes
Some on the back of
god knows what.

In their hands
instead of sword and shield
there were
some printed sheets
and a mike.

A few more commanders
came along

They too climbed on the back of stallions.
Sword and armour were given to them too.

But
they drove their stallions to the river-bank
and slicing fish
they roasted it on the shield and ate.

All that we keep searching for
is a real brave accomplished commander.

Not cowards who climb on their horses and flee
dreading the dogs at their back.

A white horse
A sword of the war-front
are there waiting for centuries

For a commander-par-excellence
Valorous and very eloquent

Some time back
several commanders came
thinking that they are seated on tuskers
while in truth sitting on the backs of cats

They showed themselves to be dumb and deaf
taking us to be fools….

The longing for an able commander
fills all the hearts
The sword and shield of the warfront
are still there, wiped of dust accumulated,
with the neighs and brays of horse.

Azeez M. Faiz
•
#நூற்றாண்டுக்காத்திருப்பு...
ஒரு வெள்ளைக் குதிரையும்
ஒரு போர்வாளும்
ஒரு கேடயமும்
நீண்ட காலமாய்
காத்திருக்கிறது
சிறந்ததொரு தளபதிக்காய்.
தளபதிகள்
காலத்துக்கு காலம்
வந்து கொண்டுதானிருந்தார்கள்
வருகின்ற அவசரத்தில்
குதிரைகளுக்குப் பதிலாக
கழுதைகளிலேறி
ஓட்டிச் சென்று விடுகிறார்கள்.
சிலர் எருமை முதுகிலும்
சிலர்
எதுவெனத் தெரியாதவற்றின்
முதுகிலும் கூட.
அவர்கள் கைகளில்
போர்வாளுக்கும் கேடயத்திற்கும்
பதிலாக அச்சடிக்கப்பட்ட
சில காகிதங்களும்
ஒரு ஒலிவாங்கியும் இருந்தன.
இன்னும் சில விரல்விட்டு
எண்ணக்கூடிய தளபதிகளும் வந்தார்கள்.
அவர்களும் குதிரைகளில்தான்
அமர்ந்தார்கள்.
வாளும் கேடயமும்
அவர்களுக்கும் கொடுக்கப்பட்டது.
அவர்கள்
ஆற்றங்கரைக்கு ஓட்டிச் சென்று
வாளால் மீன்வெட்டி
கேடயத்தில் சுட்டுச் சாப்பிட்டார்கள்.
நாங்கள் தேடுவதெல்லாம்
தைரியமிக்க
ஆளுமையுள்ள ஒரு தளபதியைத்தான்.
துரத்தும் நாய்களுக்குப் பயந்து
குதிரைகளில் ஏறியோடும்
கோழைகளையல்ல.
ஒரு வெள்ளைக் குதிரையும்
ஒரு போர்வாளும்
ஒரு கேடயமும்
நூற்றாண்டுகளாக
காத்துக் கிடக்கின்றன.
நாவன்மையும் தைரியமும் மிகைத்த
ஒரு சிறந்த தளபதிக்காய்...
சில காலங்களுக்கு முன்
சில தளபதிகள் வந்தார்கள்.

யானைகளின் முதுகில்
ஏறியமர்ந்ததாய் நினைத்து
பூனைகளின் முதுகில்
அமர்ந்து கொண்டு.
அவர்கள் ஊமைகளாயும்
செவிடர்களாயும்
தங்களைக் காட்டிக் கொண்டனர்
எங்களை மூடர்களாக
நினைத்து...
தளபதிக்கான
ஏக்கம் எல்லா நெஞ்சிலும்
தேங்கிக் கிடக்கிறது.
போர்வாளும்
கேடயமும் இன்னமும் புழுதி துடைத்தேயிருக்கிறது
குதிரையின் கனைப்புகளுடன்.
#அஸீஸ்எம்பாயிஸ்

K.MOHANARANGAN'S POEM(1)

A POEM BY 

K.MOHANARANGAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

WAY

In such abject darkness

with no star in the sky
and on earth no firefly
O, you shouldn’t have left me
just like that.
The son who came calling
“Dad” asks
“Why are you standing here
so dark
that the face in front
or the trail therein
remains unseen”.
I follow him in silence
secretly wiping my moist eyes.

க. மோகனரங்கன்

வழி
_______
வானத்தில்
ஒரு நட்சத்திரமும்
பூமியில்
ஒரு மின்மினியும் கூட
இல்லாத
அப்படியொரு இருட்டில் என்னை
நிறுத்திவிட்டு
நீங்கள் போயிருக்கக்கூடாது
' அப்பா '
அழைத்தபடியே
வந்த மகன்
முன்னிருப்பவர்
முகமோ
அடி வைக்கும்
தடமோ கூடத் தெரியாத
இப்படியொரு இருட்டில்
எதற்கு நிற்கிறீர்கள்
என்று வினவுகிறான்
எதுவும் சொல்லாமல்
அவன் பின்னால்
நடக்கிறேன்
கசியும் கண்களை
இரகசியமாகத் துடைத்தவாறு

A. NASBULLAH'S POEM(1)

A POEM BY 

NASBULLAH. A

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

When the words entwining the reader

leave him
As fresh new
Clouds
Birds
they go flying
all over the place
belying his guess
Such words
write their autobiography
in a withered leaf
Sufi’s music
on a wall-painting
When the reader goes past this spot
some day
the words
transform themselves
tuned to his readership.

வாசகனை சுற்றிய சொற்கள்
அவனிடமிருந்து வெளியேறும் போது
புதுப்புது
மேகங்களாய்
பறவைகளாய்
பிராந்தியம் எங்கும் அவன் ஊகிக்க முடியாதபடி
பறந்து செல்கின்றன.
அவ்வாறான சொற்கள்
விண்வெளியெங்கும்
உதிர்ந்த இலையென்றிலும்
சூஃபியன் இசையிலும்
சுவர் ஒன்றின் ஓவியத்திலும்
தன் வரலாற்றை எழுதிக் கொள்கின்றன
வாசகன் ஒருநாள் இப்பிராந்தியத்தை
கடந்து செல்லும் போது சொற்கள்
அவனது வாசிப்புக்கு ஏற்றால்போல்
தன்னை மாற்றிக்கொள்கின்றன.
00
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்

KAMARAJ VISWAGANDHI'S POEMS(3)

THREE POEMS BY 

KAMARAJ VISWAGANDHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. THE LAST GULP

Hauling the whole lot of 

wails and screams of a terrible war
all too vehemently
and subsided
the last gulp that filled
the lungs of Alan Kurdi…
.
(*Alan Kurdi :
Alan Kurdi, initially reported as Aylan Kurdi, was a three-year-old Syrian boy of Kurdish ethnic background whose image made global headlines after he drowned on 2 September 2015 in the Mediterranean Sea. He and his family were Syrian refugees trying to reach Europe amid the European refugee crisis. Wikipedia)

கடைசி மிடறு*

ஒரு பெரும் போரின்
ஓலங்களனைத்தையும்
ஆவேசமாய்
வாரிக் குடித்தடங்கியது
ஆலன் குர்டியின்
நுரையீரல் நிரப்பிய
கடைசி மிடறு...

2.BONDING

All those twenty years

when going there all too rarely
Heeding to the words of the buyer
Digging out the bones of dad, grandpa and grandma
- So, the soil of our land that had
always remained detached
on signing the sale deed
and going there for the last time
sticking so persistently
stays on
with just one particle
falling off per year

*ஈரம்*

இருபது ஆண்டுகளாய்
எப்பொழுதாவது
போகும்பொழுது,
வாங்கியவன் சொல்ல
அப்பா, தாத்தா பாட்டியின்
எலும்புகளை தோண்டியெடுத்து
கரைத்தபொழுது,
என எப்பொழுதுமே ஒட்டாத
தோட்டத்து மண்
கிரயப் பத்திரத்தில்
கையொப்பமிட்டு
கடைசி ஒரு முறை
போகையில்
விடாப்பிடியாய் ஒட்டிக்கொண்டு
ஆண்டுக்கு
ஒரு துகள் வீதம்தான்
உதிர்கிறது...

3. SPARKLE

In the contracting and expanding

all too tiny eyes
of he who
facing the sky lying on his back
upon the stick
held in the mouth of
the pole-dancer
with sunken belly _
The sparkle of
million stars.

*மினுப்பு*

வயிறு ஒட்டிய
கழைக்கூத்தாடியின்
வாய் தாங்கிய
குச்சியின் உச்சியில்

வான் பார்த்து
படுத்திருந்தவனின்
சுருங்கி விரிந்த
சின்னஞ்சிறு
கண்களில்
ஆயிரங்கோடி
நட்சத்திர
மினுப்புகள்.

RAJAJI RAJAGOPALAN'S POEM

A POEM BY 

RAJAJI RAJAGOPALAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

 

In the dialogues I write
There are no full stops
No room for question marks
They don’t accept any punctuation
For they need not be dialogues
as they are the screams heard
when humanity’s throat is throttled.

SHARMILA VINOTHINI THIRUNAVUKARASU'S POEMS(4)

FOUR POEMS BY

SHARMILA VINOTHINI THIRUNAVUKARASU

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1

In that white sheet which had wiped off

the tears on seeing her image
were hiding
all those lands crying hoarse
about the Milk of human Kindness.
India
China
Pakisthan
Russia
America
Brittania

_ so I listed one by one

‘It’s ages since the world map is forgotten’
Observed Mother.
A strain of music is aired incessantly in the TV.
Sure the TRP would rise immensely .

அவளின்
ஒளிப்படத்தைப் பார்த்து
கண்ணீரைத் துடைந்தெறிந்த
வெள்ளைத்தாளில் ஒளிந்து கொண்டிருந்தன
மனிதாபிமானம் பேசும்
அத்தனை நாடுகளும்,
இந்தியா
சீனா
பாகிஸ்தான்
ரஸ்யா
அமெரிக்கா
பிரித்தானியா
என்று ஒவ்வொன்றாய் பட்டியலிட்டேன்,
உலக வரைபடத்தை மறந்துபோய்
நிறையநாள் என்றாள் அம்மா,
தொலைக்காட்சியில் தொடரிசை ஒன்று
ஓயாமல் ஒலித்துக்கொண்டிருக்கிறது.
எப்படியும் ரீ.ஆர்.பீ அதிகரித்துவிடும்.
2020.

2

The flower lying at the outskirts of the place

wouldn’t be knowing the length of garlands.
Blossoming alone is its
Being.

*** ***

In the wings of time of the bird
which knows not
that flying is its fortitude
the mammoth sky is hiding.
The day when it learns it
it would cease to be.

*** ***

The tales told by grandpa and grandma
are still hanging there
in the garden jackfruit .
For the sparrows of the fruit-season alone
the face escapes memory
How to hand over
the wings borrowed?

ஊரின் எல்லையில்
உதிர்ந்திருக்கும் மலருக்குத்
தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை மாலைகளின் நீளம்,
மலர்தல் மட்டுமே
அதன் இயல்பு.

***

•
பறத்தல்
தன் பலமென்று அறியாத
பறவையின் கால இறகில்
ஒளிந்திருக்கிறது பெருவானம்.
அறிகின்ற நாளில் முடிந்துவிடும்
அதன் வாழ்வு.

***
தாத்தாவும் பாட்டியும்
சொன்ன கதைகள்
இன்னமும்
தொங்கிக் கொண்டிருக்கிறது
தோட்டத்துப் பலாவில்,
பழக்கால குருவிகளுக்குத்தான்
அந்த முகம் நினைவில் இல்லை,
எப்படிக் கையளிப்பது கடன்வாங்கிய சிறகுகளை?

IYYAPPA MADHAVAN'S POEM(1)

A POEM BY 

IYYAPPA MADHAVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

He is running backward
All that in front slip away from him
Those behind hit his back hard
He keeps running forward and backward
Running non-stop
Though breathless he couldn’t sit anywhere
Only when forgetting his own self becomes possible
repose would become anywhere near.
Words leaping from all sides
strangle him
In those legs on a running spree
fingers began to decay and drop down
Yet he stops not
running forward and backward
That running is an art he is well aware of
Despite life being reduced leaking all along
He continues to run hoping against hope.
That he is running between us
you don’t take into account.
But more than your attention
running front and back
is foremost to him.
And that is his adventure supreme.


பின்னோக்கி ஓடிக் கொண்டிருக்கிறான்
முன்னால் இருப்பதெல்லாம் அவனை விட்டு நழுவிச் செல்கின்றன
பின்னால் இருப்பவை எல்லாம் அவன் முதுகைப் பதம் பார்க்கின்றன
முன்னால் செல்வதும்
பின்னால் ஓடுவதுமாக இருக்கிறான்
ஓடுதல் நிற்கவே இல்லை
மூச்சு முட்டியும் எங்கும் அமர முடியவில்லை
அவனை அவன் மறக்கும் போது தான்
ஓய்வு என்பது நிச்சயமாகலாம்
நாலாபக்கமும் பாய்ந்து வரும் சொற்கள்
அவன் கழுத்தை நெறித்துப் போடுகின்றன
ஓடும் கால்களில் விரல்கள் தேய்ந்து உதிரத் தொடங்கின
ஆயினும் அவன் முன்னும் பின்னும்
ஓடுவதை விடுவதாயில்லை
ஓடுதல் கலை என்பதை புரிந்து இருக்கிறான்
கலைக்காய் ரத்தம் சிந்துவதை
பொருட்படுத்தவில்லை
ஆயுள் கரைந்து ஒழுகிய பின்னும்
ஓடுவதில் அவன் நம்பிக்கை இழக்கவில்லை
நமக்கிடையே அவன் ஓடிக் கொண்டிருப்பதை நீங்கள் கவனத்தில் கொள்ளவில்லை
உங்கள் கவனக் குவிப்பை விடவும்
முன்னும் பின்னும் ஓடுதல்
அவனுக்குப் பிரதானமானது
அதுவே அவன் சாகசமும் கூட.

VASANTHADHEEPAN'S POEMS

THREE POEMS BY 

VASANTHADHEEPAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

His tears overflow.

Hunger burns him.
He _
doesn’t belong to any caste
doesn’t adhere to any religion.
He is not owned by any race;
Not under the control of any Party
He knows not Vedas;
Has not gone through Bible;
Nor learned Quran;
Or the Puranas;
Never heard of Ithikaasaas.
Having no language
Voiceless
Landless
No salvation
Knows not patriotism

He has no dreams
He knows not the difference between
God and Satan
He has never smelt the fragrance of mercy
Never tasted sympathy
Never held close to heart any ambition
He would slog like a beast
and die like a worm
He is one sans identities of any kind;
No trails he leaves behind.

அவனது கண்ணீர் வழிந்தோடுகிறது..
அவனை பசி எரிக்கிறது..
அவன் --
எந்த சாதிக்கும் சொந்தமில்லை
எந்த மதத்திற்கும் கட்டுபடாதவன்
எந்த இனத்திற்கும் உடைமையில்லை
எந்த கட்சிக்கும் உட்பட்டவன் இல்லை
வேதங்களைத் தெரியாது
பைபிளை வாசித்ததில்லை
குர்ரானைக் கற்றதில்லை
புராணங்களைப் படித்ததில்லை
இதிகாசங்களைக் கேள்வியுற்றதில்லை
மொழியற்றவன்
குரலற்றவன்
நிலமற்றவன்
வீடுபேறு பெறாதவன்
நாட்டுப்பற்று அறியாதவன்
கனவுகள் அவனிடம் இல்லை
கடவுள் சாத்தான் பாகுபாடு புரியாதவன்
கருணையை அவன் நுகர்ந்ததில்லை
இரக்கத்தை அவன் ருசித்ததில்லை
இலட்சியத்தை அவன் ஏந்தியதில்லை
மிருகமாய் உழைப்பான்
புழுவாய் செத்துப் போவான்
அடையாளங்கள் அவனுக்கு ஏதுமில்லை
தடையங்களை அவன் விட்டுச் செல்வதும் இல்லை.

வசந்ததீபன்

2. ON BLUE.......

He who was playing the flute was of blue skin

Everyone said that he was black.
Clouds are dark
So also the charcoal pieces.
It is by speaking about the colours that
hatred towards fellow beings begin
Tears and blood
start flooding
Flowers are set afire
Converting women into machines
they trade them
Changing children into dolls
they play heinous games.
Men slog and decay as footwear
Songs of pain and angst come to be
Treachery tour across the seas
Delirium of drugs stimulated dangerously
The diabolic tactics of stealing human organs
are conceived afresh with every passing day
Prisons keep multiplying
Punishment procedure being modernized.
Rivers are wiped out
With forests being systematically destroyed
The lands of heritage and culture
of humanity
turned to ashes.
Hearts are lost and ever searched for.
Alas _
Therefore
let’s end the tale
calling the flute-player
Colourless.

நீலநிறம் பற்றிய உரையாடல்

புல்லாங்குழல் ஊதுபவன்
நீல நிறத்தில் இருந்தான்
அவன் கறுப்பு நிறமென்று
எல்லோரும் சொன்னார்கள்
மேகம் கறுப்பு நிறமாக இருக்கிறது
கரித்துண்டுகளும் அப்படியே..
நிறங்களைப் பற்றி பேசித்தானே
மனிதர்களை வெறுப்பது ஆரம்பமாகிறது
கண்ணீரும் ரத்தமும்
பெருக்கெடுத்தோடுகிறது
பூக்கள் தீயிட்டுக் கொளுத்தப்படுகிறது
பெண்களை இயந்திரங்களாக்கி
கடத்துகிறார்கள்
குழந்தைகளை பொம்மைகளாக்கி
விளையாடுகிறார்கள்
ஆண்கள் செருப்புகளாகித் தேய்கிறார்கள்
வலியின் இசைப்பாடல்கள்
அரங்கேறுகின்றன
வஞ்சம்
கண்டம் விட்டு கண்டம் தாவுகிறது
போதை மருந்துகளின்
வெறி கிளர்த்தப்படுகிறது
மனித உறுப்புக்களைக் களவாடும்
தந்திரங்கள்
புதிது புதிதாய் தீட்டப்படுகின்றன
சிறைக்கூடங்கள்
பெருகிக் கொண்டிருக்கின்றன
தண்டனைகளின் வடிவங்கள்
நவீனப்படுத்தப்படுகின்றன
நதிகள்
சாகடிப்படுகின்றன
காடுகள்
துடைத்தெறிய பண்பாடுகளின் இன்
நாடு நகரங்கள்
சாம்பலாக்கப்படுகின்றன
இதயங்கள்
தேடப்படுகின்றன
எனவே
புல்லாங்குழல் ஊதுபவனை
நிறமற்றவனென
கதையை முடித்து வைப்போம்.

வசந்ததீபன்

3

Mountain base

Two deer
Tears overflowing, the male
The female deer, terribly bleeding
Alas what cruelty had assaulted them?
What perversion had preyed upon them?
Does the wind that flees wailing
Sings the song of dirge?
The river that flows roaringly
Is in fact exploding in tears of agony
Are the trees that swing and sway with such force
Writhe in pain unbearable
Does the mountain standing there in silence
Feeling heartbroken let waterfalls stream down
With the sky breaking apart and pour down densely
scattering all over
In the heavy rain so like the deluge
Those two deer.
Of them in the female deer’s belly
There were incessant shiver and jerks
Humans swarm there as insects.
The selling and buying voices
Turn the streets upside down
He and she go there.
Axes and the ensuing gory acts continue
In a wink everything was over
He was all drenched and floating in blood,
Almost dead.
She getting soaked in tears
in her advanced stage of pregnancy…
Many an eye watch it all amused
Many a mouth chatter about it
Truths and lies keep rolling on.
What fury sliced it so?
What malice avenged , O…
With the wind howling
Along with tears forlorn
there began torrential rain.

மலை அடிவாரம்
மான்கள் இரண்டு
கண்ணீர் பெருக்கியபடி ஆண்
உதிரம் வடித்தபடி பெண்
எந்தக் குரூரம் தாக்கியதோ...?
எந்த வக்கிரம் பாய்ந்ததோ...?
ஓலமிட்டு ஓடும் காற்று
ஒப்பாரி பாடுகிறதோ...
சத்தமிட்டுப் பாயும் நதி
சோகம் வெடிக்க அழுகிறதோ...
விசை கொண்டு ஆடும் மரங்கள்
வலி தாங்காமல் துடிக்கிறதோ...
மெளனமாய் நின்றிருக்கும் மலை
மனமுருக்கி நீர் தாரைகளை வழியவிடுகிறதோ...
வானம் உடைந்து சிதறிக் கொட்டிட
வெள்ளமாய் ஊழிப் பெருமழையில்
அந்த மான்கள்..
அதில் பெண் மானின் வயிற்றில்
தீராத துள்ளல்கள் தொடர்ந்தபடி.......
பூச்சிகளென மனிதர்கள்
மொய்க்கிறார்கள்..
விற்கும் வாங்கும் குரல்கள்
வீதிகளை துவம்சம் செய்கின்றன..
அவனும் அவளும் போகிறார்கள்
அரிவாள்களும் கொடூரமும் தொடர்கின்றன..
இமைக்கும் நேரத்தில்
எல்லாம் முடிகின்றன..
அவன் குருதியில் நீந்தியபடி குற்றுயிராய்...
அவள் கண்ணீரில் நனைந்தபடி நிறைசூலியாய்...
நிறையக் கண்கள் வேடிக்கை பார்க்கின்றன..
நிறைய வாய்கள் சலசலக்கின்றன..
உண்மையும் பொய்யும் உருண்டோடுகின்றன..
எந்த வெறித்தனம் வெட்டியது...?
எந்த வெஞ்சினம் வஞ்சித்தது...?
காற்று வீறிட
அவளின் அழுகையினூடே....
பெருமழையும் பெய்ய ஆரம்பித்தது.

வசந்ததீபன்

MANOHARAN SAMBANDAM'S POEM(1)

A POEM BY 

MANOHARAN SAMBANDAM (MALARTHAMIZH)

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE SOLITARY LOVE-BIRD ‘ANDRIL’

To write the silence of calm

No words there are.

Inclined to have some fruit juice
no cup, nor juice, for
No fruits at all, never mind
But no kitchen to keep the fruits
Nor house to have a kitchen
None to be in the house that is not.

In the one step obtained later on
In the one ray of light
Journeying through the dark
in path untrodden
at the end of it
in the jungle arrived
upon reaching the fruit-trees
where after the parrots and squirrels nibbled
the remaining grown in clusters
no strength left to pluck and squash them
nor the longing to savour

Sitting under the Peepul tree
and closing the eyes
No sleep; nor insomnia.
The tear-drop shed by the lone bird dwelling above
lands on me.

மலர்தமிழ் (மனோகரன் சம்பந்தம்)

ஒற்றை அன்றில்

அமைதியின் மௌனத்தை எழுத
சொற்கள்தான் இல்லை.

சிறிது கனிச்சாறு அருந்த நினைத்தால்
கிண்ணமில்லை, சாறுமில்லை ஏனெனில்
கனிகளே இல்லை பரவாயில்லை
கனிகள் வைக்க சமையலறை இல்லை
சமையலறை உள்ள வீடுமில்லை.
இல்லாத வீட்டில் இருக்க யாருமில்லை.

பின்னர் கிடைத்த ஒரு தப்படியில்
கிடைத்த ஒரு கீற்று ஒளியில்
இருளினூடே யாரும் நடவாப் பாதையில்
பயணத்தின் பின் அடைந்த ஒரு காட்டில்
கிளிகளும் அணில்களும் கொத்தியது போக
மிச்சமே கொத்துக் கொத்தாகக் காய்த்த
பழ மரங்களை அடைந்த போது
பறிக்கவும் பிழியவும் தெம்பு இல்லை
கனிகளை உண்ணவும் விருப்பு இல்லை.

அரச மரத்தின் அடியில் அமர்ந்து
கண்களை மூடிய பொழுதில்
உறக்கமும் இல்லை விழிப்பும் இல்லை.
மேலே குடியிருக்கும் ஒற்றை அன்றில்
சிந்திய கண்ணீர்த் துளி என்னில் விழுகிறது

KATHIR BHARATHI'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

KATHIR BHARATHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan

1. BEARING THE BURDEN OF NAME….

It was while escaping the fierce pull of the river

that would bring you to lie outstretched
with its lightning current
and climbing on the shore
that I observed my name trembling
for the first time.
On another instant _
running away from the snake that confronted me,
in the opposite direction
and stepping over fear, tumbling down
hand leg face -
scratches all over the Name
Also, it was on that day I realized
that blood and sweat would seep from the Name
and was quite taken aback.
If snake for me
A mad dog for you.
An elephant gone delirious.
A wagon speeding with six-wheel leap
It can be anything.
Safeguarding Life is but safeguarding the Name
_ so a streak of lightning flashes inside.
Having no child to carry forward her name
was the reason for Regina aunt’s suicide.
Worse than murder is maligning one’s name
Is this why our elders advised us
to safeguard our name
even at the cost of our life.
In the sorrow of carrying my dead friend
bearing my name
I could feel the burden of myself.

பெயர் சுமந்து கனக்கிறேன்
=====================
அதிவேகச் சுழிப்பில் மல்லாத்திவிடும் நதியின் இழுப்பிலிருந்து
தப்பித்து கரையேறியபோதுதான் என் பெயர் முதன்முறையாக
வெடவெடப்பில் ஆடியதைக் கவனித்தேன்.
பிறிதொருகணத்தில் வழிமறித்த நாகத்திடமிருந்து எதிர்த்திசையிலோடி
பயம் தடுக்கி விழுந்ததில் கைகால் முகமென
எங்கும் சிராய்ப்புகள் பெயருக்கு.
தவிரவும், அன்றுதான் ரத்தமும் வியர்வையும் பெயரிலிருந்து
வழியுமென்பது தெரிய வந்து திடுக்கிட்டேன்.
எனக்கு நாகமெனில் உங்களுக்கு
சித்தம் கலங்கிய நாய்
பித்தம் தலைக்கேறிய யானை
ஆறுசக்கரப் பாய்ச்சலோடு வந்த வாகனம்
எதுவாகவும் இருக்க வாய்ப்பு இருக்கிறது.
உயிரைக் காத்தல் என்பது பெயரைக் காத்தல்தான்
என்று பளிச்சிடுகிறது மூளைக்குள் மின்னலொன்று.
பெயர் சொல்ல பிள்ளை இல்லையென்பதுதான்
நாண்டுகொண்ட ரெஜினா சித்தி பிணமாகக் காரணம்.
உயிரை எடுப்பதைக் காட்டிலும் கீழானது
பெயரைக் கெடுப்பதெனில்
உயிரைக் கொடுத்தாவது பெயரைக் கா என்று
இதற்குதான் சொன்னார்களோ பெரியோர்.
என் பெயர்க் கொண்ட நண்பனின் பிணத்தைச்
சுமந்து செல்லும் துக்கத்தில் உணர்கிறேன்
நான் கனப்பதை.

2. DROP DESOLATE

In order to comfort you

I came carrying a tear drop
that
by mistake
trickled a second beforehand.

And, of course, you became alright
a second later.

That drying the tear drop
that had fallen upon a mistaken moment
most inappropriately
is the job of our God
you have helped me understand.
Thanks.

Kathir Bharathi

இன்னா துளி
..................
ஆறுதல் சொல்ல
ஒரு கண்ணீர்சொட்டைத்
தூக்கிக்கொண்டுதான் வந்தேன்.
அது
தவறுதலாக
ஒரு நொடி முன்னரே சொட்டிவிட்டது.
நீயும்
ஒரு நொடி பின்னால்
ஆறுதல் அடைந்துவிட்டாய்தான்.
தவறான நொடி மீது
பொருத்தம் இல்லாமல்
சிந்திவிட்ட கண்ணீர்ச்சொட்டை
உலர வைப்பதுதான்
நம் கடவுளின் வேலை எனப்
புரிய வைத்தாய்
நன்றி.

#கதிர்பாரதி